Golden Pineblood )

Een donker gekleurde kater had zijn kop laag tegen de grond. Zijn mond stond een stukje open. Het woud fluisterde zachtjes en de bomen bogen zich naar hem toe. De bladeren trilden zachtjes. Ze vonden het net zo spannend als hij. Elke keer als hij op jacht ging was dat een adrenaline rush. Hij was een uitblinker in spoorzoeken en dat was ook zijn jacht strategie. De kater volgde een dik bruin konijn. Hij wist dat het bruin was omdat hij op een zuringblad een baar hazelnootkleurige haren had gezien. Dat het dik was... was omdat het overal zijn keutels naliet, wat weer betekende dat het veel gegeten moest hebben. De slanke apprentice streek met zijn neus langs een varen. De geur van konijn drong zijn neusgaten binnen. Hij opende zijn mond een beetje verder en de zoete parfum van een soort bloem kwam in zijn neus. Instinctief volgde hij de zoete overweldiging. Niet veel later zag hij de afkomst daarvan. Een struik met kleine witte bloemetjes. Ze waren eetbaar want wat zat er aan de struik te knabbelen? Branch was nu veel te dicht bij om nog in jachthouding te zakken. Het konijn zou het voelen en dan zou het weg zijn. Hij stak dus zijn staart in de lucht als een soort houvast en sprong dan. Zijn lange slanke poten raakten de rug van het konijn. Branchpaw was niet gebouwd op kracht, maar op snelheid en lenigheid. Het konijn was echter niet sterk genoeg voor zijn aanval en hij boog diep door het gewicht van zijn poten. Voordat het dier kon gaan schreeuwen boog hij zich naar haar toe. Het was een haar want de buik was dik van... Hij liet los. Het konijn was zwanger geweest. En zwangere konijnen betekende meer konijnen. De kater zuchtte en ging zitten. Hij moest het geweten hebben. Zoveel eten deed een konijn niet voor niets.

+ The masked man had a heart of gold

De kater was er weer eens opuit gegaan. Hij wist dat hij misschien wat vaker met andere katten uit het kamp zou moeten vertrekken, maar ergens voelde het soms toch fijner om er eventjes alleen opuit te kunnen. Hij vroeg zich namelijk vaak af als hij met anderen meeging of ze hem wel goed genoeg vonden als warrior. Hij was het merendeel van zijn leven tenslotte een medicine cat geweest en deze verandering was vast niet bij iedereen goed gevallen. Hij had deze keer besloten om richting de Owltree te gaan, gezien daar vaak wel wat prooi te vinden is. Echter terwijl hij er naartoe liep, kwam de geur van één van zijn clangenoten zijn neus binnen samen met de geur van konijn. Voorzichtig ging hij dichter naar de geur toe, gezien hij de kat niet wilde storen bij het vangen van het konijn. Wat hij echter zag was dat de kater het konijn liet gaan. Hij vroeg zich eerst af waarom dat zo was, maar al snel zag hij dat het konijn zwanger was, wat het een goede beslissing maakte van de kater. "Goed besluit. Dat zal meer prooi later opleveren." Was het eerste wat hij zei terwijl hij dichter naar de kater toeliep.

Branchpaw hoorde een aangename stem achter hem. Een compliment. Zijn lange oren zakten verlegen in zijn nek. Hij greens blij. "Dank u wel Maskheart." Met een verlangende blik keek hij achterom naar het konijn. "Alleen heeft de clan nu geen voedsel." Hij keek naar zijn donkere poten. Op een of andere manier deden die hem aan Boar denken. Een steek in zijn hart deed hem ineenkrimpen. Hij moest aan iets anders denken. De apprentice keek naar de ervaren warrior. Het zou een hele eer zijn... zou hij het doen? Hij tilde bijna ongezien zijn schouders op in zijn stille gesprek. "Zullen we samen jagen? Ik bedoel wil je met mij... jagen?"

Maskheart glimlachte even kort toen hij zag hoe de kater reageerde op de woorden die hij zei. Niet iedereen zou ten slotte op het laatste moment kunnen zien dat een prooi zwanger was en daarmee ook nog de beslissing nemen om deze te laten gaan. Bij de vraag of ze samen konden gaan jagen knikte hij kort. "Natuurlijk, dan kunnen we meteen wat vangen om het konijn te vervangen." Zei hij. Een konijn had wel een aantal katten kunnen voeden, maar het bleef natuurlijk ook belangrijk om aan de toekomst te denken. De jongen zouden namelijk het voedsel van de toekomst worden en daarmee ook beschermd worden.

Het was een hele, een héle grote eer om te gaan jagen met een senior warrior. Hij sprong dan ook een paar keer in het rond. Oké dat was raar, maar het was ook om zijn spieren soepel te houden. Te lang stil liggen of zitten ging hem nooit goed af. Er stond een grote glimlach op zijn slanke gezicht. Branchpaw was niet zoals andere katten. Hij had er een paar gezien zoals hem, Zira bijvoorbeeld, maar voor de rest niet veel. Terwijl de meeste katten stevig op hun poten stonden en iets lager bij de grond, was hij een steltenloper. Hij had een afgemat, slank lichaam en alles op zijn kop had grote proporties. Weer typerend waren de ogen die eruit zagen alsof ze elk moment dicht konden vallen. Gelukkig gaf de diep groene kleur nog een beetje leven. Ondertussen was hij al naar de struik gedraaid. Misschien was er nog prooi voorbij gekomen, die ochtend nog ofzo.

Maskheart wist niet goed hoe te reageren toen de apprentice in het rond sprong, maar hij besloot dat Branchpaw waarschijnlijk gewoon enthousiast was om te gaan jagen. Hij nam de geuren om hem heen in hem op, maar zo snel kon hij nog geen vers prooispoor vinden. Misschien was het beter als ze eerst een stukje zouden gaan lopen. Het konijn had tenslotte andere prooien kunnen waarschuwen. "Misschien kunnen we beter een stukje hiervandaan gaan?" Stelde hij dan ook voor. "Het konijn kan anderen hebben gewaarschuwd, waardoor we hier misschien geen prooi zullen vinden." Waarschijnlijk als ze lang genoeg zouden wachten zou hier vast wel weer prooi komen, maar het was waarschijnlijk effectiever om zelf een stukje te verplaatsen.

Branchpaw zou goed luisteren naar de kater. De kater was al een senior en hoewel ze hem hadden verteld dat hij medicine cat is geweest, moest hij toch wel iets van jagen kennen? Hij knikte traagjes denkend over de woorden van de kater. Dat was slim. Hij draaide zich om naar Maskheart. "Ik heb bij de verdroogde poel een waterrat geroken. Misschien zijn er wel meer." Het was geen vraag, eerder een vaststelling. De gestreepte apprentice wachtte op de reactie van de seniro warrior.

De apprentice deed een voorstel om naar de verdroogde poel te gaan, omdat hij daar eerder een waterrat had geroken. Dat was dan waarschijnlijk wel een slim idee om daar naartoe te gaan. Ze hadden ook kans dat er nog andere prooien zouden zijn. "Lijkt me een goed plan, leidt de weg." Gezien Branchpaw de waterrat had geroken liet hij de apprentice voorgaan. Dan had hij misschien ook de kans om de eerste prooi te vangen en dat gaf de apprentice misschien wel een beter gevoel na het konijn dat hij had moeten laten gaan.

Hij tilde zijn mondhoeken op tot een brede grijns. Yes. Branchpaw wenkte de kater en liep richting de poel. Het was eigenlijk een aftakking van de kleine beek die door het territorium liep en die uitliep op een grote plas. In de zomer was het echter te warm en verdampte de plas. Naast de taxusboom het heuveltje over en dan had je de poel. Meteen vielen de krasjes in de grond op. De rat had hier gegraven. Hij bestudeerde ze nauwkeurig. Hij was hier net geweest. Een haartje verderop trok zijn aandacht. Twee haartjes op precies te zijn. Een lichtbruine en een donkerbruine. Hier was een koppeltje. Of twee mannetjes of vrouwtjes. Branch keek op van de sporen. Ze zaten waarschijnlijk achter de omgevallen boomstronk. Hij keek om naar Maskheart. "Er zitten er al zeker twee," fluisterde hij zachtjes.

Maskheart volgde de kater richting de poel, terwijl hij zelf naar geuren bleef ruiken voor het geval hij al wat prooi rook. Nu ze bij de poel waren bestudeerde hij de grond en probeerde hij erachter te komen waar de ratten zouden kunnen zitten. Bij de woorden van de apprentice knikte hij even kort. Hij was zelf tot dezelfde beslissing gekomen, hij wist alleen echter nog niet waar ze zaten. Daar was Branchpaw misschien al wel achter, dus hij besloot het de kater te vragen. "Heb je al enig idee waar ze zijn?" Fluisterde hij dan ook terug.

Hij groef diep in de blauwe ogen van Maskheart. Een geur deed zijn snorharen trillen. Het hartje van één van de waterratten weerkaatste scherp tegen zijn donzige binnenkant van zijn oren. Luider dan daarnet. Hij bewoog het puntje van zijn staart. Nog steeds kijkend naar de warrior. Het had geen nut om te zeggen waar het was. Branch draaide voorzichtig zijn kop. Ja daar was hij. Hij waste zijn vacht. Met zijn oren gaf hij aan dat hij degene zou nemen die nog achter de boomstronk zat. Maskheart moest deze nemen. Voorzichtig trippelde hij met een grote boog langs de rottende boom heen. Hij sloop laag tegen de grond, zijn oren in zijn nek. Zijn schouderbladen gleden soepel omhoog en omlaag toen hij de rat besloop. Hij ging op in zijn omgeving, maar zijn oren draaiden heen en weer om te letten op de senior warrior. Ze jaagden samen en moesten dus samen inspelen op elkaar. Om de ratten niet weg te jagen liep hij op het tempo van de warrior. Stap, rust, stap, stap, rust, ... Het zwarte ratje kwam tevoorschijn. Het was een hele dikke rat. Hij dook ineen en spande zijn spieren. Omdat ze niet meer gelijk liepen spitste de ratjes hun oren. Die van de apprentice draaide zich om, alsof het hem kon horen ademen. De kraalzwarte oogjes blonken. In een flits was het dood. Bungelend in zijn bek. Het was niet bang geweest, het had gedurfd in de dood te kijken.

Hij had het eigenlijk niet eens hoeven vragen, omdat één van de ratten algauw zichtbaar was. De andere zat blijkbaar achter de boomstronk en Branchpaw gaf aan dat hij die zou nemen. Maskheart knikte kort als teken dat hij het begreep. Voorzichtig zakte hij in een sluiphouding en begon langzaam dichter naar de rat toe te gaan. Hij zorgde ervoor dat hij ook Branchpaw in de gaten hield, zodat hij zijn passen aan die van de apprentice kon matchen. Op deze manier zou er een minder grote kans zijn om ontdekt te worden door de ratten. Langzaam sloop hij dichterbij en zodra hij vond dat hij dichtbij genoeg was, spande hij zijn spieren aan om de sprong te maken. Net op het moment dat hij zich afzette tegen de grond, leek de rat hem door te hebben, maar toen was het al te laat. Hij landde met zijn poten vol op de rat en maakte het snel af voor de rat ook maar een kans had om te ontsnappen. Hij had de rat nog in zijn bek toen hij in de richting keek van Branchpaw om te zien of het hem ook gelukt was. Dit werd bevestigd door de rat die uit de bek van de apprentice bungelde. Maskheart legde zijn rat neer voor zijn poten en wachtte tot de apprentice bij hem zou komen. Ze zouden de diertjes hier kunnen begraven en dan verdergaan om ze later weer op te halen.

Hij mompelde een bedankje voor Starclan en stapte op de senior warrior af. Hij had ook zijn rat gevangen. Branch legde hem op zijn gestreepte poten. "Dat was leuk." Zijn groene ogen fonkelden van plezier. Nuja niet het doden, maar wel de spanning die door hem vloeide. Het borrelende gevoel smolt nu weg tot een kleine pit die zacht smeulend in zijn borstkas gloeide. Wachtend voor de volgende adrenaline rush. "Zullen we ze begraven?"

Voor Maskheart was het niet per se iets dat leuk was, maar het gaf toch een soort van voldaan gevoel. Hij had tenslotte wat voor de clan gevangen, waarmee een aantal monden gevoed zouden kunnen worden. Bij de volgende woorden knikte hij even. "Dat lijkt me het beste, dan kunnen we later terugkomen om ze weer op te halen." Hij had geen idee of ze meer prooi zouden vangen, maar ze hadden nu in ieder geval al iets. Hij begroef zijn muis dan ook en wachtte tot Branchpaw hetzelfde gedaan had voor hij weer sprak. "Zullen we dan een stukje verder gaan? Misschien kunnen we dan nog meer vangen." Stelde hij voor.

Branchpaw knikte. Hij groef een gat naast de boomstronk zodat de rottende geur de geur van rat zou verdrijven. Toen hij zijn prooi zorgvuldig had begraven liep hij naar Maskheart. Hij schudde de aarde van tussen zijn nagels. "Zullen we dan een stukje verder gaan? Misschien kunnen we dan nog meer vangen." Hij zwiepte met zijn staart als goedkeuring. Nu was het de beurt aan de senior warrior om hem te lijden. Daar kon hij ook van leren.

Zodra hij de bevestiging van de apprentice had, begon hij weg te lopen van de poel. Hij was van plan om nu meer naar het beekje toe te gaan, gezien daar vaak prooi op af kwam en daar hadden ze dan ook de meeste kans om de prooi te vangen. Hij keek even achterom om er zeker van te zijn dat de apprentice nog steeds volgde, voordat hij zijn blik weer naar voren richtte. Maskheart hield al zijn zintuigen op scherp, terwijl hij rustig dichter naar het beekje toeliep. Plots hoorde hij wat geritsel iets verderop en gebaarde hij voor Branchpaw om te stoppen, terwijl hij hetzelfde deed. Hij richtte zijn blik in de richting waar het geritsel vandaan kwam en daar zag hij een vogeltje zitten. Vogels waren lastiger om te vangen, gezien ze plots konden opvliegen, maar als je het goed deed kon je ze te pakken krijgen voor ze te ver konden vliegen. "Wil jij het proberen te vangen?" Fluisterde hij terwijl hij met zijn staart in de richting van het vogeltje wees.

Maskheart liep in een redelijk stevig tempo. Branchpaw volgde hem zo snel als hij kon. Zijn oren schoten heen en weer en verschillende geuren kwamen op hem af stormen, maar de warrior wist heel goed waar hij heen wou. Na een paar passen lopen moest hij over een struik springen. Te laat gezien, hij kon er niet meer omheen. De struik had fel rode bessen en ze trokken zijn aandacht. Lonkten hen, maar de warrior liep stevig door. Met nog hongeriger gevoel hoorde hij al de bestemming voordat hij hen kon zien. De beek. De woorden verrasten hem. Hij deed een stapje opzij om te kijken welke prooi Maskheart bedoelde. Vogels. Hij kreunde en schudde zijn kop. "Doe jij het maar voor, anders is het verloren prooi," fluisterde hij zachtjes terug. Vogels waren niet zijn ding. Hij was lang, lenig en had stevige spring spieren, maar de techniek had hij nog niet helemaal onder de knie.

Hij knikte kort bij de woorden van de apprentice, waarna hij in een sluiphouding zakte. Hij kon begrijpen dat de apprentice het niet wilde proberen, vogels waren tenslotte lastiger te vangen dan andere prooidieren. Langzaam sloop hij dichterbij, er zeker van zijnde dat hij geen geluid maakte en dat de wind van de prooi naar hem toe blies. Voorzichtig kwam hij dichterbij en hij spande zijn spieren al aan om naar de vogel toe te springen, toen deze hem ineens door leek te hebben en zijn vleugels al uitsloeg om weg te vliegen. Snel schoot de kater naar voren en maakte hij een sprong in de lucht, om zijn nagels in de vleugels te slaan, voordat de vogel verder weg kon vliegen. Hij bracht het diertje naar de grond, waar hij het snel afmaakte. Hij keerde zich om naar Branchpaw met de vogel in zijn bek om te kijken of de apprentice er nog steeds was of ondertussen een andere prooi had gevonden.

Branchpaw ging zitten. Zijn ogen waren gefocust op de jaaghouding van de kater. Hij sloop langzaam, maar anders dan bij een konijn of een muis. De senior warrior trippelde. Het was best een grappig zicht, maar het werkte. De vogel had pas laat door dat hij belaagd werd. Vogels waren wel snel en hij zat al in de lucht voordat Mask sprong. Het was een indrukwekkende sprong en het benam eventjes zijn adem. Wow dat was... cool! De gevlekte kat keek om. Branchpaw sprong recht. "Dat was echt heel nice!" Met zijn oren had hij het gebied gecontroleerd. Er waren veel harteklopjes en dus stikte het nog van de prooi. Hij wees echter naar achter. Waar de besjes geweest waren. "Ik zag eventjes terug besjes. Misschien ook iets om mee te nemen? Als extra?"

Hij begroef de vogel, terwijl hij naar Branchpaw luisterde. Het was duidelijk dat hij wat indruk had gemaakt op de apprentice met het vangen van de vogel, maar hij wist dat Branchpaw het ook zou kunnen als hij het een aantal keer zou proberen. Bij de opmerking over besjes, vroeg hij zich af wat voor een besjes het waren, gezien er verschillende waren en sommige konden ze wel meenemen, maar anderen niet. "Ligt eraan, zou je me de besjes kunnen laten zien?" Hij had geen idee wat voor een besjes de apprentice over aan het spreken was, maar hopelijk waren het geen giftige bessen en anders moest hij de apprentice erop wijzen deze nooit te eten.