{Open} Try again

De calico kater lag rustig in de apprentice den te luisteren naar de andere katten. Soms, wanneer hij een hele dag erop uit was geweest, vond hij het niet erg om rond deze tijd in de den rond te hangen. Normaal kwam hij pas binnen voor of na de katten sliepen of op training waren. Je kon maar zeggen dat hij geen gezelschapskat was. Ook nu voegde hij zich niet bij het gesprek zelf, behalve om antwoord te geven op de enkele vraag die hem werd gesteld als het over dingen ging die de rest van het gezelschap nog niet hadden gehad. Of gewoon om een opmerking te maken aan het feit dat hij nog bij dit clubje hoorde. Gelukkig gingen zijn trainingen steeds beter, Butterstar had hem goed geholpen. Hij had het idee dat hij binnenkort zijn naam in ontvangst zou kunnen krijgen, maar dat zei hij natuurlijk al 5 moons lang. Hoe dan ook, het gesprek ging voor het moment over vissen, waardoor hij meteen zijn kop afwende. Nope, not listing to that. Het maakte hem altijd zelfbewust als katten half zijn leeftijd begonnen over de grote vissen die ze hadden gevangen. Maar tijdens deze actie merkte hij ineens wel een zwarte kitten op, die bij hun ging zitten. Hij zwiepte even met zijn staart en gaf zichzelf maar de eer om als eerste tegen de gast te beginnen. "Hey kit, wat kom je doen?" Kwam Warpaw meteen ter zaken. Al was zijn toon meer naar de nieuwsgierige toon dan een verwijtende. Ze kwamen immers niet iedere dag kittens tegen in deze den

Warpaw rekte zichzelf kort uit, waarna hij op zijn luie manier van doen bleef liggen. Zijn zilveren blik lag afwachtend op de ander. Hij wist niet goed wat het zwarte flufje hier kwam zoeken. Wie waren de ouders van.. Ravenkit right? Het kwartje viel nog niet meteen, voornamelijk omdat hij zich niet met kittens bezig hield en dus ook geen flauw idee had hoe oud deze moest zijn. Als de calico moest gokken zou hij zeggen dat het ding bijna apprentice was, maar hij kon ook gewoon dik zijn voor zijn leeftijd. Warpaw maakte zich er maar niet druk om en luisterde naar de woorden van de ander. “Excuseer, bijna apprentice” Verbeterde hij zichzelf met een geamuseerd grijnsje. Wel lekker duidelijk, dat was zeker. Bij de rest van het antwoord keek hij even rond in de den, alsof hij wou checken of iedereen er was. Er miste echter een paar leden van de apprentice-club, maar dat was te verwachten. “Hier zie je al een flink deel, al zijn sommige erop uit met hun mentor, we wisselen elkaar vaak af in tijden” Jonge katten deden andere dingen dan de oudere, simpel als dat. Een nieuwe apprentice ging er nog niet in de nacht op uit, iets wat een oudere wel deed. Toch knikte hij even. “Daar ga ik vanuit, al heb ik nog geen assessment gehad, dus misschien zitten we nog even in dezelfde den” Hij betwijfelde het dat hij de volgende ceremonie al Warrior werd, maar degene erna was een goede optie.

Het kleintje had pit, dat moest de kater toegeven. Het zou hem niks verbazen als dat zo’n fanatieke apprentice werd die alles zou doen om diens mentor tevreden te stellen, in de hoop een moon eerder Warrior te worden dan zijn siblings en leeftijdsgenoten. Ja kit, ga in de rij staan, daar hebben we er al meer van. Warpaw was van natuur een laxe kater, niet perse lui, maar hij zat er vaker dan niet tegenaan. Het interesseerde hem allemaal maar weinig, en dat was de waarheid. In het begin was hij ook gedreven geweest maar je kon wel zien waar hem dat gebracht had. Bij de bevestiging flikkerde Warpaw even met zijn oor. “Heel veel is een groot woord, twee om precies te zijn, maar ja, er zijn er meer” De calico kater ging eigenlijk maar zelden met kittens om, hij was over het algemeen zo min mogelijk in het kamp te vinden als hij de kans kreeg. Vandaar dat hij alles gewoon zei alsof bijna apprentice hier wel degelijk die titel had, en hij met een mede-rang sprak. De vraag van de ander verbaasde hem echter wel, waardoor hij even knipperde. Hij was nu eenmaal niet het populairste type, in tegendeel, dus veel van deze vriendelijke gesprekken waren niet naar hem toe gericht. “Nog nooit over nagedacht, maar ik ben ondertussen niet heel erg kieskeurig meer” Kwam er met een vlaag van droge humor uit. Als hij maar niet Warspots, Warcoat of op een andere manier naar zijn vacht zou worden verwezen was hij al blij. Toen de lichtelijk verwachte vraag kwam haalde hij zijn schouders op. “Sure, ik kan je wel wat helpen met geuren of sporen zoeken, al kan helpen pas echt als je het kamp uit kan”

Toen de vraag op een andere manier werd herhaald legde Warpaw zijn kop even op zijn poten. Nou, zou hij de kit eens een plezier doen en een antwoord verzinnen? “Warfang zou leuk zijn of iets van Warflight. Ik jaag voornamelijk op land en ben best snel door m’n lange poten. Dus als ik daar mijn naam naar zou krijgen zou het leuk zijn” Het was waar ook, met zijn gemixte bloed had hij vrij bijzondere eigenschappen. Hij was vooral trots op zijn snelheid. Hierna kwam het punt dat de ander het kamp wel uit wou, waardoor Warpaw even breed moest grijnzen. “Ik had niet anders verwacht. Maar het is tegen de regels” Alsof hij zo goed van de regels hielt. Nee, het was eerder; ik word waarschijnlijk levend gevilt als ik nog één verkeerde stap zet. En tja, als hij dan toch gevilt moest worden wou hij dat het om een betere reden gebeurde dan een kitten een voorsprong te geven in zijn volgende rang. Maar hij wist wel hoe hij het beter moest laten klinken, dus stond hij op en wenkte de ander mee, in de hoop dat ze voor de den konden oefenen. “Geloof me, de basis duurt het langste, als je hier al een voorsprong op zou hebben kan het al veel schelen” Well, er zat een waarheid in zijn woorden. Niet geheel, maar goed, ze hadden het over hem. Waarheid was overrated.