Journey

>Nog in het kamp<

Stallionheart had haar verteld dat ze naar de Moonstoon zouden gaan en dat had de poes zo opgewonden dat ze nu al stond te springen. Plots leek ze zich niets meer van de zorgen die haar de laatste tijd teisterden te merken, enkel de opgewonden apprentice was over. Ze zat dan ook onrustig aan de rand van het kamp, wachtend totdat Stallionheart klaar was met wat het ook was dat de kater mee bezig was. Hij had haar verteld alvast wat te eten, maar hoewel ze het had geprobeerd kreeg de poes niet mee dan een paar happen van een muis door haar keel. Routpaw was zo benieuwd naar de moonstone, waar ze zovele verhalen over had gehoord. Bij de fourtrees voelde ze zich al vreemd, alsof Starclan aan het kijken was, hoe moest het daar dan wel niet zijn?


-Stallionheart,

Met zijn kaken gespreid in een gigantische geeuw stond de torbie kater op. Het was nog vroeg op de dag en vele katten waren nog in diepe rust. Hij keek om zich heen in de Warrior den en stond op. Het zou nog een lange reis worden maar gelukkig was hij geen ThunderClan kat. Die katten moesten nog veel verder lopen. Hij glimlachte bij de gedachte aan de boskatten die zich door het open veld moesten begeven en zich daar uiterst onprettig bij voelden. Hij begreep niet wat er zo erg was aan het open veld, die boskatten moesten bijna permanent in het donker zitten daar. Het was zalig om de zon op je vacht te voelen schijnen onder een blauwe hemel. Om zich heen kijkend buiten de den zag hij zijn Apprentice bijna springend naast de prooistapel met een half opgegeten muis. "Eet hem nou maar op, je gaat het nodig hebben" miauwde de kater. Hij viste ook een muis van de prooistapel die hij met smaak opat. Ze konden reiskruiden halen bij de Medicine Cat maar aangezien ze niet zo'n gigantische lange tocht was konden ze het best zonder doen besloot hij. Hij rekte zijn spieren op en keek naar Routpaw. "En, heb je er een beetje zin in?" murmelde hij en hij glimlachte.

"Eet hem nou maar op, je gaat het nodig hebben" Haar oren sprongen overeind en ze keek van haar mentor naar de half opgegeten muis tussen haar poten. Ze had echt geen honger meer, maar als ze weigerde zou het alleen nog maar langer duurde. Daarom ook dat ze toch door haar poten zakte en de muis met tegenzin naar binnen begon te werken, waarna ze haastig de restjes van haar snorharen aflikte, hopend dat hij ze nu dan eindelijk konden gaan. "En, heb je er een beetje zin in?"Sprak de kater nadat hij zich eens goed has uitgerekt. Een glimlach brak door op haar gelaat. "Maar een klein beetje." Sprak ze met een grappende ondertoon, wetend dat de kater natuurlijk allang door had hoe zij zat te popelen. "Zullen we gaan?" Haar ogen gleden naar de uitgang van het kamp.

De kater keek naar Routpaw die wat beteuterd naar haar muis staarde. Het was met tegenzin dat ze de muis alsnog naar binnen werkte waarna ze haar ogen afwachtend tot hem keerde. Ze had er veel zin in, dat was overduidelijk. Hij knikte en wenkte haar met zijn staart waarna hij samen met Routpaw het Camp verliet.

In de velden & onderweg

Zijn poten gingen over de zandgrond waar al eeuwen lang kattenpoten overheen wandelden. Aan weerszijde van de kater wuifde het hoge gras heen en weer en in de verte kwam de zon langzaam op. Hij bleef in een rustig tempo lopen zodat ze niet uitgeput aan zouden komen op de plaats van bestemming. Hij wendde zijn kop naar Routpaw. "De reden dat ik je meeneem naar de Moonstone is omdat je misschien in de toekomst met de Leader of de Medicine Cat mee moet als escorte. Elke Apprentice maakt deze reis minimaal een keer voordat hij of zij Warrior wordt" informeerde hij haar. Hij bleef rustig doorlopen en stopte even om de lucht te proeven. De vage geur van het Thunderpath dreef zijn neus binnen en hij keek naar Routpaw. "Wat ruik je?" vroeg hij haar, nieuwschierig of ze het wist en of ze misschien al eens zo ver van het Camp geweest was. Ergens leek de geur een beetje op ShadowClan maar dat was niet vreemd als je besefte dat die ook aan de overkant woonden.

Na een wenk van zijn pluizige staart verlieten de twee het kamp. Routpaw kon de kater goed bijhouden, al volgden ze ook een rustig tempo. De poes was meer gebouwd om lange afstanden te rennen, zoals de meeste windclanners, dan om te vechten. Maar misschien was dit ook gewoon wel haar enthousiasme die zoveel energie aan haar kleine lichaam gaf.
Ze rezen in stilte, waarschijnlijk om energie te besparen, maar toen ze dicht bij begonnen te komen opende Stallionheart zijn mond. "De reden dat ik je meeneem naar de Moonstone is omdat je misschien in de toekomst met de Leader of de Medicine Cat mee moet als escorte. Elke Apprentice maakt deze reis minimaal een keer voordat hij of zij Warrior wordt" Werd haar geïnformeerd. Routpaw knikte enkel, zich niet realiserend dat hij dat niet kon zien. Stiekem hoopte ze dat ze ooit gevraagd zou worden mee te gaan, maar dat was onwaarschijnlijk.
Toen hij zijn pas in hield, volgde ze zijn voorbeeld. "Wat ruik je?" De poes hief haar neus in de lucht en herkende meteen de geur van het Thunderpath. Huiveringen trokken over haar rug. "Dat is het Thunderpath." Sprak ze zonder twijfel. "Niet.. Niet zo lang terug kwamen ik en Tigergaze een vos tegen. Ik was weerloos, maar Tigergaze is een goede vechter. We hebben de vos naar het Thunderpath geleid toen en daar is hij getroffen door een monster." Legde ze uit. Nog steeds voelde angst als ze aan die bruine ogen van de vos dacht. Ze zou het Stallionheart niet vertellen, maar zonder Tigergaze zou ze hier waarschijnlijk niet meer zitten. Nu was ze er af gekomen met enkel een bijtwond aan haar rug, die inmiddels bijna volledig was genezen door de hulp van Lizardpaw.

Onderweg

Zijn blik bleef op Routpaw hangen die de geuren opsnoof en ze probeerde te identificeren. Hij zag haar kort huiveren waarna ze hem ten antwoord gaf dat die geur het Tunderpath was. Hij knikte ten teken dat ze de geur goed geïdentificeerd had, de snelheid waarmee ze antwoordde liet hem even kort met zijn staart zwiepen. Snel gaf Routpaw uitleg waarom ze het zo snel kon beantwoorden. "Niet.. Niet zo lang terug kwamen ik en Tigergaze een vos tegen. Ik was weerloos, maar Tigergaze is een goede vechter. We hebben de vos naar het Thunderpath geleid toen en daar is hij getroffen door een monster." hij keek haar een poosje aan. "Tigergaze heeft me hier niet van op de hoogte gebracht..." sprak hij wat vertwijfeld. "Maargoed, als we terugkomen van de Moonstone gaan we aan je vechttechnieken werken. Dan weet je de volgende keer wat je moet doen als je een vos tegenkomt" zei hij waarna hij zijn pas weer opvoerde. Ze stonden hier kostbare tijd te verdoen en dat was zonde. In stilte liep hij verder ervanuitgaande dat Routpaw hem volgde. Ergens was de kater behoorlijk pissig over het feit dat ze het niet eerder verteld had, als haar iets zou overkomen dan zou hij niet weten wat hij moest doen. Wat als... Hij schudde de gedachte van zich af. Nee, niks wat als. Ze liep hier gewoon naast hem en pas perfect in orde. Hij stopte toen ze het Thunderpath bereikten en hij keek om zich heen om te zien of er Monsters waren. Aandachtig luisterde hij en hij hoorde niets dan een eenzame vogel. Met een wenk van zijn staart spurtte hij het asfalt over waar hij aan de andere kant even bleef staan onder een struik om snel op adem te komen. Ze waren er nu bijna.

Zijn groene ogen keek haar een tijdje aan en lieten haar beseffen dat ze dit meteen aan hem had moeten mededelen. Schuldgevoel bekroop haar. "Tigergaze heeft me hier niet van op de hoogte gebracht..." Even fronsde ze, geloofde hij haar niet soms? Of was dit een verwijt tegenover Tigergaze. Ze wiebelde wat ongemakkelijk heen en weer op haar poten. "Maargoed, als we terugkomen van de Moonstone gaan we aan je vechttechnieken werken. Dan weet je de volgende keer wat je moet doen als je een vos tegenkomt" De kater liep verder, maar Routpaw liet een seconde langer op zich wachten. Ze kneep even haar ogen dit, zichzelf vervloekend. De poes had helemaal geen zin in nog een vecht training, misschien had ze er nooit over moeten beginnen. Aan de andere kant, sprak een stemmetje in haar achterhoofd, zou het verhelpen dat ze zo hulpeloos was als toen. De poes hief haar kop weer op en versnelde haar pas even om weer bij de kater in de buurt te komen. Al snel kwamen ze aan bij het Thunderpath, waar Routpaw nerveus heen en weer bleef kijken. Er kwamen echter geen monsters aan denderen en zodra de poes het tegen van Stallionheart kreeg, spurtte ze over de harde, zwarte grond totdat ze weer gras voelde kietelen. Opgelucht zuchtte ze en bekeek het gebied voor haar, de zorgen over de training zodadelijk al weer vergeten. Ze was uit het territorium! Dit was niemandsland... Geen enkele kat die hun hier weg kon jagen, afgezien van een verdwaalde rogue misschien. De poes snoof de vreemde geuren op en keek haar mentor afwachtend aan. "Zijn we er bijna?"

De stank van het Thunderpath lag achter hen en daar was de kater blij mee, hij wist dat ze dadelijk nog een keer eroverheen moesten maar toch was het fijn dat het voor nu achter de rug was. Hij keek even naast zich naar Routpaw die hem voeg of ze er bijna waren. "Bijna ja" sprak hij terwijl hij haar een knikje gaf. Hij draaide richting het westen waarna ze hun weg vervolgden. "Dit is het territorium van StarClan, net als Fourtrees. Dat is ook van hen." miauwde hij waarna hij zich door een struik wrong. Het was niet ver meer.

Mothermouth

Eenmaal aangekomen bij de afgrond liep hij voorzichtig naar beneden. "Voorzichtig" riep hij over zijn schouder terwijl hij afdaalde. Er rolden een paar steentjes naar beneden die vervolgens op de grond kletterden. Toen hij beneden was liep hij naar de Mothermouth toe waar hij een paar tellen stil bleef staan. "Als we binnen zijn zeggen we niets, dat is uit eerbied naar StarClan. Stil zijn dus" murmelde de kater waarna hij de gang inliep die naar de Moonstone leidde. In de donkere gang wende zijn ogen snel aan het licht waarna hij zijn weg door het doolhof navigeerde. Hij liep nu een open ruimte in waar de blauwe steen lag, de Moonstone. Zijn ogen begonnen te glimmen terwijl de Moonstone haar licht verspreidde door de open ruimte. De steen was enkele staartlengtes hoog en hier ontving elke nieuwe Leader zijn of haar negen levens. In diepe eerbied boog de kater zijn kop. Alleen de Medicine Cat's en Leaders mochten hier samentongen met StarClan hij bleef nog een poosje zwijgend zitten terwijl hij naar de blauwe gloed keek van de Moonstone. Hij stond op en liep naar Routpaw toe die hij een zacht duwtje gaf ten teken dat ze weer vertrokken. De stenen om hem heen leken wel te gloeien nu hij naar buiten liep. Buiten weer terug bij de Mothermouth bleef hij even zitten waar hij opnieuw knipperde tegen het felle licht. Hij wendde zijn blik weer tot Routpaw en knikte. "Heb je vragen?" vroeg de torbie kater.

"Dit is het territorium van StarClan, net als Fourtrees. Dat is ook van hen." Sprak haar mentor alsnog hij haar gedachtes had gelezen. Oh, dus niet helemaal niemandsland, bedacht Routpaw zich. Maar hoe moest zij dat hebben geweten? De poes snoof nogmaals, maar er was geen geur van katten te bekennen, laat staan Starclan katten.
De twee liepen verder, totdat ze bij een afgrond kwamen. Routpaw moest al haar moed verzamelen om achter haar mentor aan te komen, gezien ze last had van hoogte vrees. "Voorzichtig" Er rolden een paar steentjes weg die de kloof in kletterden. Routpaw haalde haperend adem en volgde har mentor uiterst voorzichtig. Toen ze dan ook eenmaal beneden waren zuchtte de poes, dankbaar weer vaste grond onder haar poten te hebben. "Als we binnen zijn zeggen we niets, dat is uit eerbied naar StarClan. Stil zijn dus" Meteen sprong de poes op en stapte achter de torbie kater aan die haar de duistere gang in leidde. Hoewel ze prima ogen had, kon ze in deze duisternis niets meer herkennen. Enigszins angstig, maar bovenal opgewonden, volgde ze de kater. Ze wilde hem net vragen hoe hij de weg wist, toen ze zich besefte dat hier een spraak verbod gelde. Oeps.
Eenmaal beneden moesten haar ogen weer wennen aan een vaal licht. Na een aantal keer knipperen kon ze een de Moonstone herkennen. Haar adem stokte in haar keel toen ze voor de enorme steen stond die vaal licht gaf. Ontnomen van adem stond ze daar, zich beseffend dat vele leaders hier ooit hadden gelegen, waar zij nu stond, om samen te tongen met starclan. Haar groene ogen gleden af naar de opening in het plafond, zich afvragend of Starclan nu op haar neerkeek. Heel voorzichtig tikte ze met haar neus tegen de steen aan, net uit Stallionheart's blikveld. Maar er gebeurde niets, zoals ze al verwacht had. Toch had dat kleine beetje hoop er gezeten.
De poes schrok op toen haar mentor haar aan tikte, waarna ze besefte dat het tijd was te gaan. Met tegenzin volgde ze de kater naar buiten, waar het zonlicht weer heel fel in haar ogen brandde. "Heb je vragen?" de poes keek achterover naar het donkere hol. "Hoe kan het dat die steen in connectie staat met Starclan? En als starclan ze in hun dromen kan bezoeken, waarom moeten Medicine cats en Clan leaders dan hier heen?" Haar ogen lichtten nieuwsgierig, maar bovenal onder de indruk op. Haar stem was zachter dan normaal, alsof ze bang was dat spreken hier nog steeds verboden was.