All of our flaws

Ze liet zichzelf pas begaan toen ze zich ver van het kamp af bevond, waar weinig katten zich bevonden nu de avond begon te vallen. De poes zakte tot de aarde en legde haar poten over haar kop, zich volledig van de wereld afsluitend terwijl er warme tranen over haar wangen biggelden.
Voor ieder ander zou een ruzie tussen broer en zus niet zoveel uit maken, maar voor haar wel. Routpaw en haar tweeling waren altijd al close geweest, maar toen hun moeder stierf en hun vader hun andere sibling mee nam, waren ze enkel met z'n tweeën over. Ze waren op elkaar ingespeeld, en Routpaw gaf meer om hem dan dat ze om wie dan ook deed, meer dan haar clan, meer dan haar eigen gezondheid. Hij was alles voor haar, misschien meer dan gezond was.
Waarom, waarom dacht hij dan dat ze niet om hem gaf? Waarom kon hij er zo koel onder blijven, deed het hem werkelijk niets? Waarom leek die verdomde Crashpaw hem meer te boeien dan zijn eigen zuster?


-Sootpaw, anderen met toestemming

All of our flaws.

Normaal had Sootpaw vrolijk moeten zijn, maar er lag alleen een bezorgde uitdrukking op haar donkere, chocoladekleurige gezicht. Het was een prachtige nacht; warm, gezellig, met een koel briesje als het net iets warm was. Het getsjirp van de krekel had haar rustig in slaap kunnen brengen... Kunnen brengen, als de geur van verdriet en bloed niet in de Apprentice Hole hing, en Routpaws nest leeg was geweest. Sootpaw legde alsnel het verband dat de geuren en haar afwezigheid er iets mee te maken hadden en was haar geurspoor naar buiten het kamp gevolgd. Routpaw was een aardige, lieve kat, en ze zou zichzelf het niet vergeven als er iets met haar zou gebeurd zijn. Met opgesperde neusgaten snoof de Siamees de lucht in om de geur van de Apprentice op te vangen en zo haar te proberen op te sporen, maar dat was al niet meer nodig. Op de grond trof ze een hoopje snikkende vacht aan, dat verdacht veel op Routpaw leek. Met een bezorgde frons wandelde Sootpaw op haar af en stootte haar zacht aan met haar neus. Wacht... Huilde ze? "Hee, meis, wat is er aan de hand?" fluisterde ze bezorgd en een tikje geschokt terwijl ze haar schouder tegen die van haar vriendin hield om haar overeind te helpen. Ze wist ondertussen al dat Rout gevoelig en onzeker was, maar om haar huilend te zien had ze nooit verwacht.

Ze merkte de aanwezigheid van een andere kat te laat op, anders was ze er wel vandoor gegaan. Ze wilde niet dat iemand haar zo zag, hoe zou ze dat ooit uit moeten leggen? Niemand zou het toch snappen, immers was het haar fout. Toch? Anders was had haar broer nooit zo gereageerd. De vragen teisterden haar kleien hoofd en ze kon wel door de grond zakken toen Sootpaw door het struikgewas kwam.
Met een ruk draaide ze zich om, waardoor een steek van pijn door haar rug schoot. Haar wond was weer open gegaan, waardoor kleine druppeltjes bloed van haar rug afrolden. Lizardpaw zou niet blij zijn. Routpaw wendde haar blik snel af en probeerde verwoed de tranen uit haar ogen te vegen, maar zonder erg veel succes. "Hee, meis, wat is er aan de hand?" vroeg Sootpaw bezorgd en hielp haar met haar schouder overeind. Bij die simpele aanraking was Routpaw het kwijt, ze leunde tegen Sootpaw aan als steun en de woorden kwamen als een vloedgolf opeens naar buiten. "H-Het is m'n broer, Tomtitpaw. We hebben nooit ruzie, maar nu wel. E-en hij was niet eens boos, het leek alsof het hem helemaal niets deed." Snikte ze. "Hij zei dat het leek alsof ik niets om hem gaf, terwijl hij het allerbelangrijkste is in deze wereld voor mij. Maar hijzelf lijkt meer om de clan te geven en die verdomde Crashpaw." ze beet op haar lip en deed haar best ietwat te kalmeren.

All of our flaws.

Toen Sootpaw haar schouder tegen die van haar plaatste leek het alsof Routpaw het opgaf. Ze verslapte en leunde met haar volle gewicht tegen de Siamees aan, maar die deinsde niet terug. De tranen rolden als dauwdruppels over haar wangen en de poes kantelde nu bezorgd haar hoofd. Dit was niet goed... De geur van bloed hing in de lucht, en ze liet haar blik over Routpaws rug gaan, waar een oude wond open was gegaan en bloedrode druppels over haar pels liet glijden. Ze merkte nu ook op dat haar vriendin een verse wond op haar wang had. "H-het is mijn broer, Tomtitpaw. We hebben nooit ruzie, maar nu wel. E-en hij was niet eens boos, het leek alsof het hem helemaal niks deed," begon de poes haperend en snikkend. En vervolgens had Routpaw het over Crashpaw. Sootpaw knipperde even, en haar blik gleed van de wond op haar wang naar die op haar rug, waarna ze als vrij snel een verband kon vinden. "En... Hij heeft je toen aangevallen?" gitste de Siamese poes zo rustig mogelijk.

Ze snikte nog zachtjes, zich op dat moment niets aantrekken van haar vreselijke aanblik. "En... Hij heeft je toen aangevallen?" haar adem stokte in haar keel. Nee.. Gelukkig niet, starclan, dat zou hij toch nooit doen. Ze sloot haar ogen en beet op haar lip, waarna ze haar kop schudde. "N-nee, het was een vos. En dit-" Ze wees zonder Sootpaw aan te kijken naar de wond op haar wang."-is van Crashpaw." Waarschijnlijk zou dit Sootpaw alsnog niets duidelijk maken, dus ging ze met een stem nog dik van de tranen verder. "H-hij was boos, omdat ik was aangevallen en me niet kon verdedigen... En.. ik ben met twee andere apprnetices over de grenzen gegaan. Je weet wel, gewoon om te kijken wat er was. Maar hij was zo boos daarom... Nee, niet boos, teleurgesteld." Ze ratelde maar door, er niet eens bij stilstaand dat ze gevoelige informatie naar buiten bracht, zo overstuur was ze. Nu pas keek ze Sootpaw aan, haar groen ogen troebel. "Zijn stem was zo koel, alsof het hem niets meer deed. Hij denkt dat ik niet om hem geef. Maar sinds moeder's dood zijn we altijd samen geweest, hij betekend alles voor me."Toen de vloedgolf aan woorden haar mond had verlaten en haar tranen vergoten waren, wist ze zichzelf weer wat te kalmeren. Ze ging weer op eigen poten staan, zich schamend dat ze zo alles op Sootpaw had gegooid, haastig wendde ze haar blik af. Haar bruine oren lagen ongelukkig in haar nek. "S-sorry, Sootpaw"

All of our flaws.

Routpaw bevestigde haar vermoedens niet door het schudden van haar kop. De wonden bleken van een vos te zijn en Crashpaw. Sootpaws ogen knepen zich wat samen en ze staarde de Apprentice voor haar zo begripvol mogelijk aan. Het waren niet bepaald de loyaalste zaken die een trouwe Clankat kon doen. "H-hij was boos, omdat ik was aangevallen en me niet kon verdedigen... En.. ik ben met twee andere apprentices over de grenzen gegaan. Je weet wel, gewoon om te kijken wat er was. Maar hij was zo boos daarom... Nee, niet boos, teleurgesteld," ging de gevlekte cyperse door. Sootpaw onderdrukte de neiging om haar te onderbreken bij de laatste twee zinnen, maar ze bedacht zich en hield zich in. Misschien was het beter om Rout even leeg te laten lopen zodat ze straks wat zou kalmeren. Op het moment was het verschrikkelijk om de poes zo ontzettend verdrietig te zien. Vervolgens excuseerde ze zich waarna haar oren naar beneden zakten, maar de vloed van woorden die uit haar mond rolde was gestopt en ze leek wat kalmer. "Jij hoeft helemaal nergens sorry voor te zeggen," verzekerde de Siamees haar terwijl ze merkte dat de tabby op haar eigen poten ging staan. "Ruzies tussen vrienden of slibings zijn normaal. Je zou maar pas slechte broer en zus zijn als jullie nooit ruzie hadden gehad. En ik ben er zeker van dat hij wél nog om je geeft. Dat doet iedereen in een gezin, ook wanneer het niet zo lijkt," mauwde ze met een bemoedigende glimlach om het wat positief over te laten komen. Routpaw was op het moment zo gebroken en gechoqueerd dat ze alleen wat optimisme in haar leven nodig had.

"Jij hoeft helemaal nergens sorry voor te zeggen," Routpaw trok even met haar oor. Ze had zojuist al haar problemen op Sootpaw gestort, was dat dan niet iets waar ze zich voor moest verontschuldigen? "Ruzies tussen vrienden of slibings zijn normaal. Je zou maar pas slechte broer en zus zijn als jullie nooit ruzie hadden gehad. En ik ben er zeker van dat hij wél nog om je geeft. Dat doet iedereen in een gezin, ook wanneer het niet zo lijkt," Ze keek de poes wat somber aan, niet echt diens woorden gelovend. Hun vader had hun moeder het ravijn in gedonderd, of dat nu expres was of niet en had daarna hun andere sibling mee genomen, kon je dan echt zeggen dat hij om haar gaf? Zou Tomtitpaw zoals hem worden?
Ze knipperde een paar keer met haar ogen, waarna ze Sootpaw scherp zag. Er lag een oprechte, bezorgde blik in haar ogen en die wisten op een magische wijze weer een waterige glimlach op haar gelaat te toveren. "B-bedankt Sootpaw."Ze voelde zich nog steeds onwijs rot, maar het verwarmde haar om te weten dat ze iemand zoals haar had, die daadwerkelijk de moeite had genomen haar zo laat op de dag nog te volgen en zelfs haar hele huil verhaal aan te horen. "Je bent een echte vriendin."