Lovey Dovey

Grumpy krulde de zwart wit gevlekte kattin zich op in haar nest starend naar het lege nest naast haar. Ze moest er nog altijd van over haar nek gaan. De gehele gedachte aan een mate was te erg. Alhoewel, eens had ze over Tallshadow gedroomt maar hij had haar in de steek gelaten als een oude vaatdoek. Het was belachelijk hoe weinig je voor iemand kon betekenen als het even beter met die ander ging. Maar goed, het was niet alsof ze zelf heilig was. Ze loog haar hele leven bij elkaar om alleen maar hoger en hoger te komen zodat ze uiteindelijk Innerstar zelf neer zou kunnen halen. Met behulp van haar eigen zoontje Thornfang en diens kits. Arme oma zou vernietigd worden door haar eigen familie. Hilarisch. Zuchtend vna geluk liet ze haar kopje zakken. Denkend aan het vernietigen van Innerstar bracht gewoon een glimlach op haar lippen. Perfect toch. Als Thornfang nou alleen maar niet meer de kleine kater speelde en naar haar toe kwam starclan verdomme. Oeps, Sinclaw toch, niet schelden met iets waar je niet in geloofd. Hadden haar ouders haar dan echt niets geleerd?

/Thornfang first

Thornfang was nu de medicine cat den uit, hij wist bij Starclan niet wat Acefray er van vinden zou, maar dat zal wel, alles voor zijn meisje. Hij voelde zich echter wel nerveus bij Sinclaw, maar dat deerde hem niet. Dat ging wel over. Thornfang kroop de warriors den in en ging opzoek naar de nesten van hem en Sinclaw en al snel zag hij haar liggen. Hij kroop naast haar en legde zijn kop in in haar nek en sloot even zijn ogen. Zijn kaak deed pijn en de aantal wondjes die hij had. Het zou wel over gaan. "Hoe gaat het met je?" Vroeg hij zacht. Hij nam haar geur in zich op en voelde zijn lichaam ontspannend, maar dat lukte niet helemaal. Er was iets wat hem toch lichtelijk alert hield, maar liefde maakte hem blind, dus begreep hij het niet.

Oké, misschien was Sinclaw toch niet helemaal een knuffeldier, jammer. Misschien was het ook gewoon warm. Sinclaw had ook een dikke vacht namelijk. "Met mij gaat het prima, ik was niet degene die de medicine cat den in moest omdat ik me als een kitten gedroeg." Thornfang rolde zich om op zijn rug en keek zijwaarts naar Sinclaw. "Ik vond anders niet dat ik me heel kittenachtig gedroeg, ik liet die Nevermind gewoon niet over me heen lopen," merkte Thornfang op. "Maar ag," vervolgde hij met een zucht. "Gelukkig helen m'n wondjes wel weer. Maar, verstopt mijn dikke grijze vacht de wondjes dan niet een beetje?" Vroeg hij, met een knipoog. "En jij ziet er prachtig uit," zei hij snorrend.

De volgende woorden van Sinclaw zorgde er voor dat Thornfang zijn eigen ogen vernauwde. Hij schudde met zijn kop en keek haar recht aan. "Sinclaw," begon hij, zijn stem diep en serieus. "Laat dit duidelijk zijn, oké? Níks krijgt ons uit elkaar," vervolgde hij, haar daarna nog even goed aankijkend. Hierna gaf Thornfang haar een lik langs haar oor en kroop dichter tegen haar aan. Een stukje verder op hoorde hij een andere kat 'blegh' miauwde en vervolgens de den verlaten, de twee waren nu alleen in de warriors den.

Toen de warrior de den had verlaten en Sinclaw hem aan keek kon hij het niet laten zachtjes te grinnikten. Ze hadden een warrior weg gejaagd met hun liefde. Prachtig. De twee kropen dichter tegen elkaar en Thornfang kreeg een lik terug over zijn neus, wat het liet spinnen. Vervolgens rolde Sinclaw zich op haar rug voor hem en plaatste zijn poot tegen zijn borst. "Zegt de beeldschone poes," reageerde hij met een charmante glimlachte terwijl hij naar voren stapte, tegen haar poot in en over haar heen ging staan om haar vervolgens een lik langs haar wang te geven.

Thornfang keek recht in de ogen van Sinclaw met een warme blik. "Nee, nooit eerder," murmelde hij. "Dit heb ik bewaard voor mijn ware," vervolgde hij, terwijl hij zijn kop boog en haar een lik tussen de oren gaf. Hij kroop dichter over haar heen en nipte zachtjes en liefdevol aan haar oor. "En dat ben jij, Sin," murmelde hij zachtjes. Met een zacht zetje van zijn poot gaf hij aan dat Sinclaw zich om moest draaien op haar buik.

Sinclaw liet hem zo goed voelen. Hij pakte dit ook liefdevol en teder aan. Hij behandelde haar als het meest breekbare in de wereld, met pure teder. Gewild, geliefd. Toen Sinclaw zich onder hem omdraaide hij duwde hij zijn lijf tegen haar aan en duwde zijn voorpoten strak tegen haar lijf aan, maar niet te strak. "Zeg het me wanneer ik je pijn doe," fluisterde hij toen zei gezegd had dat hij haar niet moest laten wachten. En zo verliet de banaan zijn schil.