Will there be hope again?

Onderwerp: Will there be hope again? vr 10 jun 2016 - 22:08

Nog altijd was Sparrowfeather aardig mager. Zijn gezicht was een stuk smaller en zijn vacht zat onder de klitten, voornamelijk omdat hij zelf te moe was om zijn lange pels helemaal op orde te brengen. Zijn ogen stonden nog altijd een beetje vermoeid en het was duidelijk dat hij nog wel ziek was. Het was een wonder dat hij hier überhaupt nog was, dat hij nog leefde. Misschien deed StarClan dit alles expres om hem te straffen. Deze ziekte, het verlies van zijn kittens, het was allemaal één grote straf vanwege de zonde die hij had begaan. Wie weet hadden ze het de eerste keer door de vingers gezien, maar van de tweede keer waren problemen gekomen. Hij was zijn rang kwijt, iets waardoor hij nu de rest van zijn leven als elder zou moeten doorbrengen. En dat was pijnlijk, zeer pijnlijk. Want Sparrowfeather haatte het om nutteloos te zijn. De kater had zichzelf uit zijn nest gehesen op deze warme avond. Iedereen sliep en niemand merkte hoe hij langzaam naar buiten schuifelde. Eenmaal buiten liep hij een eindje bij de ingang van de dens vandaan, dan had niemand last van hem, en plofte neer op de grond. Met een kleine zucht richtte hij zijn ogen op de sterrenhemel. "Het spijt me.." murmelde hij zachtjes. Zowel tegen StarClan, als tegen de de kittens die vroegtijdig waren overleden.. allemaal zijn schuld..

[ Eerste post Frostfaith ]

De poes was het kamp binnengelopen. Het was een warme avond en ze legde een konijn op de stapel. De prooistapel leek steeds groter te worden en dat maakte haar blij. Nu ze minder kon jagen door haar rang voelde het in het begin een beetje alsof ze minder voor de clan deed, maar nu kreeg ze door dat dit helemaal niet waar was. Met een zucht besloot ze even naar haar den te lopen, alleen om een kater te zien waar ze tegelijk mee was opgegroeid. De zieke medicine cat was gaan zitten buiten het kamp en aangezien zij hem een beetje in de gaten had gehouden besloot ze in zijn richting te lopen. Nog net kon ze zijn woorden opvangen en Frost was eigenlijk best geschokt over zijn woorden. Ze wist gelijk waarom hij die woorden uitbracht. Brindleleaf was van wat dode kittens bevallen en dat was bij iedereen wel wat hard aangekomen. Niemand had nog wat kunnen doen. Sparrowfeather zag niet hoe hij eruit zag waarschijnlijk. Het meeste wat hij had kunnen doen toen was naast het nest zitten en mensen rond commanderen terwijl hij half lag te creperen ernaast, maar het had waarschijnlijk weinig gedaan. "Is niet nodig", zei ze. Frost was een eindje achter hem verschenen en liep toen naar hem om een stukje van hem af te gaan zitten. Waarom ook niet?

De kater draaide zijn oren omhoog toen er plots een stem klonk. Zijn zintuigen waren niet zo geweldig en hij had dan ook even gemist dat er een kat het kamp binnen was gelopen, niemand minder dan hun deputy Frostfaith. Sparrowfeather had zijn blik kort op haar gericht gehad toen ze zei dat het niet nodig was, maar wendde deze vervolgens toch weer af. "Jawel.." mauwde hij zacht zodat enkel zij het kon horen vanaf deze afstand. "Het is allemaal mijn schuld." Als hij nooit deze zondes had begaan, dan had Brindleleaf nu geen gemis gehad en waren er geen onschuldige kittens gestorven. De kater wendde zijn blik af en voelde hoe zijn ogen wat waterig waren, maar dat wist hij al snel weer weg te knipperen, hij ging niet huilen voor de neus van Frostfaith.

De kater voor haar reageerde best laat, maar hij was erg ziek geweest dus heel raar was het niet. Frost keek opzij. Ze merkte dat ze de kater nog een beetje behandelde als een elder of een hoger iemand. Waarschijnlijk omdat hij een medicine cat, was geweest. De kater leek door een moeilijk tijd te zijn gegaan en na zijn woorden geloofde ze dat nog meer dan eerst. Hij klonk heel verdrietig over die kittens en ze snapte niet helemaal waarom het nog zoveel erger was. Hij had meerdere katten dood moeten zien gaan. Frostfaith had natuurlijk niks van dat medicine cat leven meegemaakt. Ook omdat ze niet vaak gewond was geraakt. Al was de poes misschien lichamelijk goed en commanderen was ze ook wel goed in, sociaal was ze toch wat minder. Je kon niet perfect zijn natuurlijk, dus ze wist niet wat ze moest antwoorden. Ook omdat ze de kater niet verschrikkelijk goed kende. "Jij kon niks meer doen", antwoordde ze. Iets heel standaards om te zeggen en dat wist ze. "Het is geweest dus erover blijven denken gaat niet helpen Sparrowfeather." Volledige naam nog wel, naja dat ging vanzelf.

Hij hoorde hoe de rode poes zei dat hij er niets aan had kunnen doen, en dat eraan blijven denken hem niet verder ging helpen. De kater beet op zijn lip en keek weg. Hij snapte de regel van StarClan, waarom medicine cats geen partner en kits mochten hebben, de reden dat ze hem ziek hadden laten worden zodat hij uit zijn rang gezet zou worden. "Jij zou er toch ook over blijven denken als het jouw kittens waren?" Hij klonk misschien iets botter dan normaal, en hij legde dan ook geschrokken zijn oren naar achter. Normaal was hij geen flapuit, maar had hij zojuist zijn grootste geheim verklapt aan zijn deputy. Mousebrain die hij ook was. Zijn goudkleurige ogen hield hij opengesperd terwijl hij naar de grond staarde, not good.

"Jij zou er toch ook over blijven denken als het jouw kittens waren?" De poes keek weer naar de andere kat en keek eerst wat verward. Jouw kittens? Al snel snapte ze dat ze het gewoon verkeerd had begrepen. Frost kon zich om eerlijk te zijn moeilijk inleven in een poes zoals Brindleleaf. Een Queen, iets wat ze zich niet eens kon indenken om te zijn en dan met kittens. Ja, nee. Frost keek weg en schudde kort haar hoofd. "Ik snap het", antwoordde ze op nog altijd een gedempte toon. De poes keek naar de grond. Dit was wel een mooi eerste echte gesprek moest ze toegeven. Waren medicine cat's niet meestal lief en zorgzaam? Haar rang had die eigenschappen er helaas niet helemaal bij. Niet dat ze het was. Nou ze kende de kater slecht. Ze zou wat moeten zeggen, maar ze wist niet wat. Dus ze bleef stil. Makkelijkste oplossing. Jij zij hoorde een deputy te zijn, maar dit was niet haar gebied.

Heilige StarClan nog aan toe. Het leek erop dat Frostfaith het niet snapte, stond het geluk voor één keer eens aan zijn kant. De kater liet zijn gespannen houding snel wat vallen en draaide wat met zijn oren toen hij de poes wat zachter hoorde antwoorden dat ze het snapte. "Dat doe je niet," mompelde hij op een redelijk zachte toon, maar wel zo hard dat ze het hoorde. "En dat is oké, je kan het ook niet weten." De kater rechtte zijn nek weer en keek vanuit zijn ooghoek naar de kattin. "Sorry, ik had niet zo mogen uitvallen.." murmelde hij terwijl hij zijn blik weer op de sterrenhemel richtte. Het bleef zijn schuld, voor altijd zouden deze twee doden op zijn naam staan, voor altijd.

"Dat doe je niet. En dat is oké, je kan het ook niet weten." Frost draaide zich nu volledige naar hem toe met kort haar strenge blik op haar gezicht, die ze had bij een kleine apprentice als hij vervelend was. Die verscheen alleen snel weer. Frost was al klaar om haar mond open te trekken toen hij zichzelf verbeterde. De poes legde haar staart weer over haar poten in een poging om er relaxed uit te zien. "Maakt niet uit," zei ze. "Maar ik zou hetzelfde tegen jou kunnen zeggen." De poes keek omhoog met haar blauw ogen. Rare spanning was er. Waarschijnlijk dood Sparrowfeather's verdriet en Frostfaith haar opgekropte woede voor Riverclan en Shadowclan.

Hij was geen medicine cat meer, dat was iets wat hij nog altijd moest accepteren. Maar.. het kon ook voordelen hebben.. toch? De kater klemde zijn kaken stevig op elkaar na de woorden van Frostfaith. Hij niet.. misschien was het tijd om te stoppen met deze leugen. Tenminste tegen één iemand. Één iemand waartegen hij voor de verandering eens niet zou hoeven liegen. "Nee.." mompelde de kater vervolgens en richtte zijn blik toen op Frostfaith. "Het.. het waren mijn kittens.." De kater wendde zijn blik af. "Het zijn mijn kittens."

"Nee..", werd er gezegd en ze keek op. De woorden die hij daarna uitbracht verwarden haar. Ze had het dus niet verkeerd begrepen, maar waarom zou hij het tegen haar zeggen? Waarschijnlijk omdat het er gewoon uit moest. Frostfaith voelde zich slecht hierover, want ze moest het tegen Everstar zeggen en dat wist hij ook echt wel. Ze voelde zich slecht om dat te doen en in haar ogen was ineens medelijden te zien, iets wat niet vaak te zien was. "Gecondoleerd", zei ze maar en deed daarbij even kort alsof er helemaal geen regels waren gebroken en keek naar zijn poten. Daarna keek ze echter weer op, zelfde ogen nog. "Dit had je niet tegen mij moeten zeggen Sparrow," zei ze. Volledige naam werd niet mee gebruikt. "Ik kan niks anders dan naar Everstar gaan weet je toch?" Frost haar ogen waren heel wat zachter geworden en ze keek hem aan. Waarom moest hij het nou zeggen? Nu ging zij zich alleen maar slecht erover voelen. Starclan had hem echter al gestraft met zijn ziekte, dus hopelijk zou dat genoeg zijn.

De kater hoorde hoe ze hem condoleerde met het verlies van zijn kittens. Hij keek op toen hij voelde dat Frostfaith naar hem keek, richtte zijn goudkleurige blik op haar en wachtte af. Hij draaide zijn oren lichtelijk naar achteren toen ze zei dat hij dit niet tegen haar had moeten vertellen, dat ze het moest vertellen aan Everstar. "Dat weet ik, Frost," mauwde hij, haar hele naam eveneens niet gebruikend. "Nu ik geen medicine cat meer ben zal alles toch al snel genoeg boven water komen.." murmelde hij. Frostfaith kon het beter zeggen, want zelf had hij geen idee hoe hij het bij zijn leider zou moeten brengen. StarClan had hem eigenhandig al uit zijn positie gezet, nu was het enkel nog afwachten wat de straf van zijn clan zou zijn.

"Nu ik geen medicine cat meer ben zal alles toch al snel genoeg boven water komen.." Misschien zou ze dan wachten tot het boven water zou komen, maar ze zou zien. Frost keek weg naar een kitten die de nursery uitrende om snel gevolgd te worden door een queen die hem aan zijn nekvel weer terugtilde. Met een zucht keek ze op. "Zal wel zo zijn." Haar toon was alles behalve vrolijk op het moment, maar een echt vrolijk gesprek was het ook niet. Ze liet even een stilte vallen en besloot toen dat dit gesprek klaar was. Ze had liever een vrolijker gesprek met hem. "Wat ben je van plan Sparrow? Welke rang wil je op je nemen later?" De poes draaide haar kop licht.

Zijn aandacht vestigde hij op een kitten die dacht een nachtelijk uitstapje te gaan maken. Pijnlijk om nu nog normaal naar kittens te kunnen kijken, al had hij het die hele periode van hun eerste nest wel vol kunnen houden. De kater wendde zijn blik af naar de sterrenhemel. Hij hoorde Frostfaith nog wat zeggen, dat het wel zo zou zijn dan. Er viel een stilte, dit deel van het gesprek was duidelijk afgelopen. De poes vroeg wat hij van plan was, welke rang hij nu wilde gaan nemen. De kater richtte zijn blik weer op haar. "Ik heb werkelijk geen idee.. ik bedoel.. met mijn poot is elder de enige optie." Een trieste blik verscheen in de ogen van de ex-medicine cat. Hij wilde geen elder zijn. Hij zou misschien nog liever dood gaan dan zijn hele leven daar wegrotten, wetende dat hij enkel een maag meer was om te voeden en een kat extra om te beschermen was.

"Ik heb werkelijk geen idee.. ik bedoel.. met mijn poot is elder de enige optie." Frost keek op en knikte. Als elder kon hij echt nog wel wat. "Nog iemand erbij om het kamp in orde te houden is ook fijn", zei ze met een korte glimlach erbij. Een vrolijke kat had ze toch liever voor zich. "Is hard nodig." De poes keek hem aan en probeerde een vrolijkere blik in haar ogen te hebben. "Komt goed", zei ze terwijl ze weer naar haar poten keek. Ze wist het niet, maar het was fijn om te horen.

OOC -- Spt'tje maar x3

De kater zuchtte enkel een keer na haar woorden, iemand erbij om het kamp te onderhouden was zo erg nog niet in haar ogen. Maar voor een jonge kater zoals hij die altijd al een spring in het veld was geweest, was het wel een kleine tegenslag. Als medicine cat was hij altijd druk bezig geweest, kruiden verzamelen en natuurlijk had hij wel een klein beetje aanzien gehad waar hij van genoot. Hij had zijn eigen den gehad, nu zou hij tussen de stinkende elders moeten slapen. Hij wilde niet gezien worden als een elder, alleen de gedachte al maakte hem misselijk. Elder Sparrowfeather. Hij liet een stilte vallen, het duurde misschien wel langer dan een minuut voordat hij weer begon met praten. "Er is een manier om mijn poot weer te helen," begon hij plots heel serieus uit het niets. Hij keek Frostfaith niet aan, enkel naar de sterrenhemel. "Denk je dat het mogelijk is dat ik een warrior wordt als mijn poot beter zou zijn?"

De kater was ineens heel stil en Frost begon te denken. Had ze iets fout gezegd? Ze zuchtte ook en de stilte die viel was lang. Zo lang dat ze een paar keer opnieuwe goed probeerde te zitten en om haar heen iets probeerde te zoeken om naar te kijken. Sparrowfeather keek al lang niet meer naar haar. Beetje onbeleefd, maar ze ging er maar niks van zeggen. Net toen ze wou gaan staan deed hij toch weer zijn bek open. "Er is een manier om mijn poot weer te helen." Was die er? Waarom had hij dit niet al gebruikt? Toen dacht ze even kort logisch na. Ze wist wat er mis mee was. Had ze ooit opgevangen als apprentice. Die manier die zij zo snel bedacht leek echter gewoon dom en dat was niet wat hij zou bedenken. Nee, die zou veel pijn doen. Frost probeerde hem aan te kijken, maar dit ging niet want zijn ogen stonden op de hemel boven ze. "Denk je dat het mogelijk is dat ik een warrior wordt als mijn poot beter zou zijn?" De poes bleef even stil, niet-wetend of ze wel moest antwoorden. "Met wat trainen," begon ze. "Ja, ja dan zou het kunnen."

Frostfaith zei dat er inderdaad een mogelijkheid was dat als zijn poot ooit beter zou zijn, en met een beetje training, het dan misschien wel zou kunnen. De kater knikte een keertje en schudde toen kort zijn kop, hij moest die gedachtes van elder worden maar even uit zijn kop zetten. "Sorry, ik ben niet het meest geweldige gezelschap op dit moment, ben ik bang," zei hij met een kleine grijns en zwiepte een keer met zijn pluizige staart. Hoevaak daar al geen kittens in gehangen hadden, spelen met Sparrie de medicine cat - want ja, die benaming had hij gekregen van de kittens. En hij ging het missen, maar het was waarschijnlijk gewoon een periode waar hij doorheen moest.

De kater schudde zijn kop en ze hoopte dat hij er goed mee zou zijn om elder te worden. Het zou toch moeten gebeuren. "Sorry, ik ben niet het meest geweldige gezelschap op dit moment, ben ik bang." Frost trok haar mondhoek. "Je hebt gelijk", zei ze terwijl ze heel kort een grijns liet zien. Die verdween al snel weer en ze schudde haar kop. "Maakt niet uit." Een geluid klonk onderaan de heuvel en haar ogen schoten naar het geluid bij het horen ervan. Het was een vogel die al snel weer besloot op te vliegen bij het zien van de katten. Het had zijn veilige afstand nog dus bang hoefde het eigenlijk niet te zijn. Frost was ook echt niet van plan om er achteraan te gaan. "Hoe lang geleden is het dat jij het kamp uit was?", besloot ze te zeggen. Misschien zouden ze kort uit het kamp kunnen gaan, als gloednieuwe vrienden. Als je dit vrienden kon noemen. Slapen ging ze toch niet meer nu.

De kater grijnsde lichtjes toen Frostfaith zei dat hij gelijk was, hij was inderdaad niet het beste gezelschap op dit moment en was zeker niet iemand die dat zou gaan ontkennen met allemaal smoesjes. Maar het maakte haar niet uit. Dat kon natuurlijk een leugen zijn, het zou voor hem een vraag blijven en voor haar een weet. Hoe lang het wel niet geleden was? "Een paar manen, dat zeker.." mompelde de kater terwijl hij kort zijn blik op de grond richtte. Waarom had hij zich mee laten slepen in het spel van Brindleleaf? Het aantrekken en afstoten wat ze telkens weer deed? Het ene moment had ze voor hem het beste in de wereld geleken, maar nu ze hem opeens al die minachting schonk na de dood van Everkit, alles behalve.

Ze keek op naar buiten het kamp en dacht nog na over hoe ze dit zou moeten brengen bij de leader om ervoor te zorgen dat de kater geen tot een kleine straf zou krijgen. De poes schudde haar hoofd na haar woorden en luisterde naar het antwoord van de kater. Ze had iets nodig om zich af te leiden. Waarom niet het kamp uit dus? Beste scenario zou ze een nieuwe vriend maken. De poes haalde in haar gedachten haar schouders op. "Nou wil je het kamp uit?", zei ze zonder zich verder nog zorgen te maken over te bot zijn. Frost ging staan en met haar hoofd richting de uitgang van het kamp staan. Het leek er niet op dat Sparrowfeather van plan was om te gaan slapen, al zou hij dat wel nodig hebben. Nu dacht de poes echter niet na over zijn slaap, maar eerder over zijn mentale staat.

Onderwerp: Re: Will there be hope again?