Boundaries. [&ESMARALDA]

Een grote tabby met abnormaal blauwe ogen rende die ochtend op een rustig drafje door het woud. Hij had zijn bek geopend zodat hij de geuren om zich heen goed kon ruiken. Niet alleen was hij goed in overleven, maar hij kon ook zeer goed jagen voor zijn Clan. Wonderbeat vond dat hij het tot nu toe wel goed had gedaan. Zijn gedachten gleden naar Woodpigeon en hij trok kort geamuseerd met zijn oortjes toen hij dacht aan haar reacties wanneer hij weer eens te beschermend reageerde. Het had altijd al in zijn aard gezeten om haar wat meer te beschermen dan de rest van zijn Clan omdat ze de jongste van hun nest was en omdat hij de eerstgeborene was. Hij voelde zich verantwoordelijk voor haar en wilde absoluut niet dat haar iets overkwam, maar hij kon het ook wel begrijpen dat het soms een verstikkend gevoel was en dat hij haar los moest laten. De kater rende diep in gedachten zijnde verder nadat hij één van de Clangrenzen met zijn geur had gemarkeerd. Hij kon met een tevreden gevoel vaststellen dat er niks raars te ruiken was en dat hij dus geen verklaring moest gaan afleggen bij Tallshadow en Innerstar. De kater rende nog wat verder en stopte toen hij merkte dat hij langs zijn grenzen ging en het Rogue territory betrad. Hij stond nog niet per se op hun territory, maar hij was er wel vlakbij in de buurt. Dat kon hij ruiken aan de verschillende geuren die zich in zijn neusgaten boorden en de kater trok kort met zijn oortje toen hij een geluid hoorde, maar zei niks. Zijn blauwe ogen keken strak naar een kat die zich ergens voor hem bevond en vroeg zich af of de kat hem al opgemerkt had. Hij bleef rustig staan, gaf enkel een korte zwiep met zijn staart ten teken dat hij haar gezien had.

Ze wist dat het ochtend was, door het licht dat door de struiken scheen. Moeizaam stond de poes op, en opende ze haar ogen nogmaals. Het water van de beek leek iets te zijn gezakt, waar ze blij mee was, en het leek droog te blijven. Nadat ze van haar kleine prooistapel wat had gegeten, besloot Esmaralda een wandeling te maken langs haar grenzen, en verder.

Tijdens haar wandeling merkte ze dat ze zich dicht bij het clangebied bevond. Ze had geen interesses in de clans, behalve in het bevrijden van de katten die vastzaten aan leugens. Dat starclan gebeuren was een leugen, dode katten waren weg, ze spraken niet. Toen ze de verse geur van een kat rook schrok ze niet, het viel te verwachten. Rustig zette ze haar achterwerk op de grond, en begon de elegant haar poot te likken. 'Ik heb jou ook gezien schat.' Mauwde ze met een knipoog, terwijl ze de kater met de onnatuurlijk blauwe ogen aankeek. Ze waren mooi, ze pasten bij hem. Zonde dat deze kat was opgegroeid in leugens, hij had vast een uitstekende rogue kunnen zijn. Nu zou hij vastzitten aan de domme geloven van de clans, met een idiote naam. Er was iets rottende aan de clan, ze waren dan wel in vrede, maar onderlinge banden waren niet toegestaan. Vooral hun medicine cats hadden het zwaar, zij moesten alle katten gezond houden, maar mochten geen relatie hebben van welke soort dan ook. Ja, Esmaralda had goed geluisterd naar haar moeder. Ze wist dan ook dat haar vader zich ergens onder de clans bevond, maar veel interesse had ze niet in hem. Hij was verloren, niet echt. 'Ik ben inderdaad een rogue, goed gezien.' Mauwde ze als antwoord op zijn blik. Het was niet alsof ze van hem onder de indruk was. Esmaralda was van niemand onder de indruk, behalve haar broers misschien. De smaragden ogen keken de blauwe vol humor en vrolijkheid aan. Esmaralda was nog maar net begonnen.

Het duurde niet lang voordat de kattin zich bekendmaakte. Hij had inderdaad goed gezien dat het een kattin was en dat er zich überhaupt een kat zich daar had bevonden, dus in elk geval deden zijn ogen het vrij goed. De kater bewoog kort met zijn oortjes toen de kattin tegen hem begon te praten. Hij wilde niet arrogant zijn, maar het was niet de eerste keer dat kattinnen met hem probeerden te flirten. Het was niet dat hij nu echt zo’n knappe kater was dat hij echt alle kattinnen aantrok – gelukkig niet – maar hij kon wel zeggen dat als het op flirten aankwam dat hij al redelijk wat slachtoffers had gemaakt. En daarmee bedoelde hij katten die met hem flirtten, maar hij niet met hun. Hij deed aan dat soort dingen niet en geloofde ook niet echt dat er werkelijk een kat rondliep die bij je paste, waarmee je je leven wilde delen en waarmee je kittens wilden hebben. Nee, hij liet dat wel over aan zijn twee broers. Niet aan zijn zusje, want in zijn ogen was er toch geen enkele ShadowClanner die echt goed voor haar kon zijn. Hij wist hoe katers waren. Competitief en soms alleen uit op macht. Ze zou enkel gekwetst worden. De kater keek verstrooid op toen de Rogue weer begon met praten. ‘Ik heb je nooit hardop als Rogue benoemt of hardop getwijfeld of je wel een Rogue was,’ zei hij met een kalme stem. Zijn stem was vrij diep en zeer goed te horen als hij hem bulderend door het woud liet schallen. Dat was nog niet vaak gebeurd in de periode dat hij Warrior was en toen hij Apprentice was, was zijn stem niet bepaald indrukwekkend geweest. Zijn stem was echter van hoog naar laag en diep gegaan. ‘Bovendien ben ik al lang genoeg Warrior om goed genoeg onderscheid te kunnen maken tussen een Clankat, een BloodClanner of een Rogue,’ vervolgde hij koeltjes. Hij had BloodClanner en Clankat van elkaar gescheiden omdat naar zijn persoonlijke mening BloodClan niet als een Clan gezien kon worden. Eerder als een groep domme zwerfkatten die niks beters te doen hadden dan anderen hun leven verpesten. De kater zwiepte kort met het puntje van zijn staart en wachtte tot ze weer iets zou zeggen, maar het was vrij duidelijk: haar geflirt liet hem niet bepaald onder de indruk zijn.

Erg onder de indruk leek hij ook niet. Hij had een kalme, diepe stem waar ze geen probleem mee had naar te luisteren. ‘Ik heb je nooit hardop als Rogue benoemt of hardop getwijfeld of je wel een Rogue was,’ Esmaralda zwiepte met haar staart, en glimlachte. 'Je blik liet zien dat je het dacht, daarnaast, het was een logisch idee. Maar als je geen complimenten wilt ben je een beetje raar hoor.' Sprak ze geamuseerd. Maar de kater sprak alweer verder. ‘Bovendien ben ik al lang genoeg Warrior om goed genoeg onderscheid te kunnen maken tussen een Clankat, een BloodClanner of een Rogue,’ Bij deze woorden betrok haar snuit tot een grimas. 'En wat is het verschil tussen de drie? Elke kat leeft naar regels die ze goed achten, Elke kat wil dat hun jongen veilig zijn. Elke kat beschermt zijn of haar geliefden en, Elke kat zou een moord kunnen plegen.' Ze eindigde deze tirade met een sissend geluid. 'Als je dat ontkend kan je net zo goed naar een twoleg gaan. Jullie clankatten vinden jezelf zo goed, hoe komt het dan dat er rogues bij jullie vandaan komen? hoe komt het dat de katten die jullie in leven houden geen kans hebben op een gezin? Hoe komt het dat er tussen jullie clans geen liefde mag ontstaan?' Op zachtere toon vervolgde ze, 'Als jullie clankatten zo fantastisch zijn, waarom zitten jullie dan vast aan regels die nergens op slaan?' Ze zuchtte, dit zou toch niet werken. 'Weet je, laat ook maar, je zou toch nooit snappen hoe het is om écht vrij te zijn.'