To remind you of my love ~

_{Het was al een tijdlang donker; nu het later in het jaar werd, ging de zon steeds sneller onder. Katten gingen eerder naar bed, en werden ook weer later wakker. Het was raar om op te blijven in het donker, vond Sagebite. Het was niet zo dat ze er bang voor was, of niet zo erg dat dat de reden was, in ieder geval. Maar alles was anders, en hoewel ze hield van anders, was dit niet één van de goede vormen ervan. Het was koud, wierp een rare sfeer over hun territorium en bovendien was het zo stil. Vandaar dat ze haar jacht gestaakt had toen het was begonnen met schemeren, en met minder prooi terugkeerde dan ze eerst gehoopt had. Een kleine otter was het enige wat ze had weten te vangen. Nu waren otters wel zeldzamer dan menig prooidier, maar het was niet al te veel en dat was belangrijker dan een lekkere smaak. Ze had hem naar de elders gebracht zodra ze binnengekomen was in het kamp, en was toen - na nog kort met een mede-warrior gepraat te hebben - ook de warriorden in gegaan. Het begon immers, met dat de zon die al zo weinig scheen onder ging, ook gelijk erg af te koelen en ze zat liever tussen het riet, dat haar van de kou beschermde, dan open en bloot in het kamp. Ze had haar nest opgezocht, en was hier maar in gaan liggen, waarbij een zuchtje over haar lippen was gerold. Nu lag ze hier nog steeds, en begon al wat vermoeider te raken dan dat ze zich eerst gevoeld had, maar niet genoeg om in slaap te vallen. Haar oortjes bewogen steeds wat van kant naar kant, zodat ze mee kon luisteren met wat de anderen te zeggen hadden, maar ze vond geen onderwerp of katten met wie ze mee kon praten. Dan maar wachten tot haar buurvrouw ook binnen zou komen, daar kon ze altijd wel een leuke babbel mee houden.

- Speakeasy, die ik heb omgedoopt tot haar nest-buurvrouw huehue}

Razendsnel haalde ze uit, waarbij ze net op tijd een vis op de oever kon scheppen. Deze probeerde wild spartelend zijn weg weer terug naar het water te vinden, maar Speakeasy was hem te snel af. Met een krachtige beet wist ze het dier te verlossen en tevreden besloot ze terug te keren naar het kamp, nu de nacht al in begon te vallen. Het was nogmaals een teken dat Leaffall was ingetreden, als je dat dan al niet van de felgekleurde bladeren kon aflezen die aan de oever van de rivier zichtbaar waren. Met haar dunne vacht was ze niet goed bestemd tegen de koude wind die genadeloos over de velden woei. Vandaar dat ze op een stevig tempo terug begon te rennen, waardoor ze enigszins buiten adem in het kamp terug keerde. De vis mikte ze op de prooistapel en ze nam er zelf een vogel voor in de plaats, waarna ze ijzigkoud de warriors den in liep. Huiverend liet ze zich in haar mosnest zakken en maakte oogcontact met haar buurvrouw. "Goeden avond Sagebite," ze duwde vriendschappelijk de vogel haar kant op. "heb je zin om te delen?"