My duty

De bijtwond op haar rug begon te genezen, waardoor ze had besloten dat ze weer gewoon de taken van haar rang op zich kon nemen. Te lang treuzelen kon ze niet, ze moest haar slechte vechtkunsten goed maken door zoveel mogelijk te jagen.
Normaal bewoog ze zich niet echt naar de Nursery, de poes had daar niets te zoeken. Vandaag besloot ze echter even langs te gaan, om de queens het konijn te geven dat ze zojuist had gevangen.
Ze stapte door de struiken en gaf het konijn aan een van de queens, die haar met een knikje bedankte. Routpaw knikte en wilde alweer weglopen, toen haar blik op een van de wat oudere kittens viel. Een kleine glimlach sierde haar lippen. "Hallo daar." Sprak ze vriendelijk.

-Bramblekit eerst

Verveling, pfff. Mijn moeder zegt dat verveling goed was, maar ik vind er niets aan. Daarom was ik maar aan het knauwen op een steen. Mijn tanden een beetje aan het scherpen. Want ja er was toch niets te doen! Ik weet niet hoe het kwam, maar ineens hoorde ik een krak. Juist op dat moment dat er iemand tegen mij begon te praten. Geschrokken keek ik naar boven. Bloed druppelde uit mijn mond. Bah, wat smaakt dat vies! Voorzichtig voelde ik aan de tand. Juist ja, hij zat helemaal los. Zonder dat ik het wou trok ik een pruillip. Op een of andere manier deed ik altijd schattig, maar dat wilde ik net niet. Ik wilde stoer zijn en snel apprentice worden. "Volgens mij is mijn tand los," mompelde ik dan ook maar pruilend, onschuldig kijkend naar de apprentice. Gelukkig waren het maar melktanden. Toch deed het niet goed.

Ze keek lichtelijk verbaasd toen ze zag waar de kitten mee bezig was. Er klonk een lichte krak en het katertje keek geschrokken op. Toen routpaw het stroompje bloed zag schrok ze even, maar al snel bedacht ze zich dat het enkel de melktandjes waren die nu wegvielen, wat betekende dat de kitten over een tijdje een volwassen gebit zou hebben. Routpaw gunde hem een warme glimlach en ging liggen, zodat ze ongeveer op dezelfde hoogte zat, terwijl ze haast smolt van de bruine kitten zijn pruillip. "Volgens mij is mijn tand los," mompelde hij al met dezelfde opgetrokken lip. Routpaw grinnikte zachtjes, maar niet kleinerend. "Dat denk ik ook." Sprak ze. "Geen zorgen hoor, er komt snel een grotere, betere tand voor in de plaats! Eentje waarmee je goed vlees kan afscheuren en bijten." Probeerde ze de kleine gerust te stellen. Routpaw was niet bepaald goed met andere katten haar leeftijd of ouder, maar kittens lieten haar onzekerheid en verlegenheid smelten als sneeuw voor de zon.

Ik keek met mijn kittenachtige pruillip naar boven. Wat de poes zei maakte me weer blij. Dat rijmt. Mijn ogen werden zo groot als schoteltjes bij de laatste zin. Dus ik ging later vlees scheuren en bijten? Hoe cool klinkt dat! Meteen sprong ik recht. Mijn staartje ging recht de lucht in. Hé? Met een schok keek ik naar dat staartje. Mijn staartje. Hoe kon dit? Het ging omhoog! Japs ik had zonet mijn eigen staart ontdekt. Ik keek weer op naar de mevrouw voor mij. Met nog steeds die verbaasde blik in mijn ogen. "Waarom heb ik een reep aan mijn kont dat kan zwaaien?" Wauw die woordenschat. Adorabel al zeg ik het zelf. Ik dacht al helemaal niet meer aan het vlees. Dat was voor later, wanneer ik die sterke, nieuwe, betere tand had.

Het katertje beurde weer helemaal op toen Routpaw hem ervan verzekerde dat er een veel betere tand voor in de plaats zou komen. Hij sprong enthousiast op en leek toen plots uiterst verrast om zijn eigen staart te zien. Routpaw hield haar lachen in. Ja, je zou ook maar plots ontdekken dat je een staart hebt. De verbaasde blik in zijn ogen maakte het haar alleen maar lastiger. "Waarom heb ik een reep aan mijn kont dat kan zwaaien?" Routpaw gniffelde nu door zijn... Bijzondere woordkeuze. "Dat heet een staart, en iedere kat heeft hem." Sprak ze vriendelijk. "En we hebben die omdat..." ze sloot haar mond en een diepe frons kwam op haar gelaat. Eh, ja, waarom hadden ze die eigenlijk? Ze keek van de kitten naar haar eigen staart. Ja, iedereen had er een, maar waarom? "Eh, gewoon, omdat iedereen er een heeft." Besloot ze maar in te vullen, al was ze nu eigenlijk zelf ook wel nieuwsgierig..

Ooh dat vond ik een goede uitleg. Gewoon omdat iedereen dat heeft. Ik keek op naar de mevrouw. Zij had ook een reep... ik bedoel staart. Mijn glimlach sperde zich over mijn gezicht. "Hoe noemt u mevrouw?" Ondertussen was ik beginnen zwaaien met die staart. Waarvoor zou die dienen? Het was alleszins grappig.

Gelukkig ging de kitten er niet op door, kennelijk was haar antwoord genoeg. Mooi zo, want het echte antwoord wist ze echt niet. Misschien dat ze dat ooit nog wel eens aan haar mentor, Stallionheart zou vragen. Pff, deze kitten kwam nog met betere vragen dan zij. "Hoe noemt u mevrouw?" Een glimlach sperde over zijn gelaat. Routpaw grinnikte. "Je mag gewoon gewoon 'je' en 'jij' zeggen hoor, ik ben maar een apprentice."Sprak ze vriendelijk. "Ik heet Routpaw, en jij?"Ze zag hoe hij wild met zijn staart aan het spelen was en keek geamuseerd naar het tabby katertje. "Pas maar op, straks valt hij er nog af als je er te hard mee zwaait"Grapte ze.

Roetpaw. Ik keek om naar mijn staart. "Roetpaw, dat is een leuke naam." Ik keek terug naar Roetpaw, angst lag in mijn ogen. "Denk je dat hij er echt afvalt? Dat zou ik echt niet willen!" Nene brrr, mijn reep aan mijn kont moest blijven leven.

Eh, Roetpaw? Niet helemaal de naam die ze bedoelde, maar de kitten leek het wel een mooie te vinden. Ze opende haar mond al om hem te verbeteren, maar stopte toen hij angstig over zijn staart, of de reep aan zijn kont zoals hij het maar al te graag noemde, begon. Ach wat deed het er ook toe, vanaf nu zou ze de naam Roetpaw dragen, vol trots. Althans, alleen volgens deze kitten.
Ze grinnikte zachtjes maar tikte hem geruststellend aan. "Ik maakte maar een grapje. Je raakt je reep niet zo snel kwijt hoor, dan moet je echt een gemeen roofdier tegen komen."Ze glimlachte hem toe. "Je hebt me nog steeds niet je naam verteld."

Ik ontspande bij haar woorden, maar mijn haren kwamen toch weer omhoog bij het gemeen roofdier. De losse tand was half verdoofd en ik speelde ermee met mijn tong. "Je hebt me nog steeds niet je naam verteld." Oh echt? Mijn donkerbruine ogen keken onschuldig. "Bramblekit."

Zijn donkere ogen keken haar onschuldig aan. "Bramblekit." Klonk er als antwoord. Routpaw glimlachte vriendelijk. "Bromblekit, dat is ook een leuke naam."Plaagde ze hem lichtelijk maar op een vriendelijke manier, waarvan ze hoopte dat hij het begreep. "Hou oud ben je nu eigenlijk?"