Who are you? [&SHYROSE]

Het begon tegen de ochtend te lopen en Ashkit was tegen de slaap aan het vechten. Om de één of andere reden had hij vannacht niet kunnen slapen en was hij vaak wakker geweest. Hij was zo stil mogelijk geweest om zeker geen ruzie met de andere kittens en de Queens te krijgen, maar hij had zich echt behoorlijk verveeld en had het jammer gevonden dat er geen bekende katten in de buurt waren waar hij mee had kunnen praten. Hij wist dat iedereen in de Clan wel iets te doen had waardoor ze niet bij hem konden zijn, maar al wat hij vroeg was gewoon een klein beetje meer aandacht. Maar liever niet vandaag, want zijn oogjes voelden zwaar aan en zijn pootjes trilden van de inspanning die hij moest doen om staande te blijven. Het katertje likte met zijn tong over zijn vacht en keek naar voren terwijl zijn spitse oortjes heen en weer bewogen om de geluiden op te vangen. Hij merkte dat het kamp begon te ontwaken. Hij was de laatste tijd bezig met zijn gehoor wat beter te trainen en hij merkte dat hij, naarmate hij ouder werd, meer en meer geluiden begon op te vangen. Eerst kon hij natuurlijk nog niet goed horen, maar nu ging dat steeds beter. Het katertje kwam lui overeind en zakte bijna weer in elkaar, maar wist zich koppig staande te houden terwijl zijn oogjes af en toe dichtvielen. Een zucht ontsnapte zijn bekje en hij voelde zijn maag knorren van de honger. Hij begon hard te piepen. Hij wilde melk hebben! Hij zag een Queen geïrriteerd naar hem kijken en zag dit als een aanwijzing om bij haar buik melk te gaan zoeken. Hij begon met zijn mond te zoeken en was een paar minuten later verzadigd. Hij weigerde echter om tegen de enge Queen te gaan liggen en trippelde in plaats daarvan verder terwijl zijn oogjes met moeite opengehouden werden. Het katertje keek geschrokken op toen hij geluid hoorde en keek met een nieuwsgierige zwiep van zijn staart naar voren.

Ondanks dat hij wist dat hij veilig was in de Nursery en dat geen enkele kat de mogelijkheid kreeg om hem iets aan te doen, was Ashkit wel altijd vrij snel uit zijn doen als er iemand onbekend in de buurt was en zijn moeder was niet bij hem. Het liefste wilde hij dan om zijn moeder beginnen piepen en zich verbergen achter haar gespierde uiterlijk, maar dat kon nu niet en hij vond het vrij dom om zich nu te gaan verbergen achter een Queen omdat de kat die binnen was gekomen hem waarschijnlijk toch al wel had gezien. Het was niet dat hij per se schrok van haar uiterlijk, maar het deed hem wel even fronsen toen hij haar zag. Ze zag er heel anders uit dan de andere katten en leek geen vacht te hebben. Zijn eerste gedachte schoot naar het feit dat het één of ander raar beest moest zijn dat het kamp was binnengedrongen, maar toen deed ze haar bek open en wist hij vrij zeker dat het om een kat ging. Zijn reukzin was nog niet zo goed ontwikkeld, maar hij was er ook vrij zeker van dat ze een ThunderClanner was aangezien er geen gealarmeerde kreet door de Nursery ging en hij vrij zeker was van het feit dat de andere Queens de Warrior nu ook wel hadden opgemerkt. Hij kneep zijn oogjes samen, maar dat was omdat hij zijn best deed om te begrijpen wat ze nu eigenlijk aan hem vroeg. Toen hij de woorden in zijn hoofd herhaalde begreep hij het pas en hij schudde snel zijn kopje omdat hij vond dat het antwoord al te lang op zich had laten wachten. Dadelijk werd ze boos op hem of zo. ‘Ik ben nieuw,’ sprak hij moeizaam uit. ‘Pas uit buik van mama,’ verduidelijkte hij, maar het klonk nog stom en hij gaf een gefrustreerde zucht. Hij had geen idee hoe oud hij was omdat hij nog niet kon tellen, dus zei hij altijd maar dat hij pas uit de buik was van zijn moeder. Hij wilde dat ze hier was zodat ze het hem kon uitleggen.

Het kleintje leek haar niet zo eng te vinden. Nadat hij de lucht had geroken leek hij er van overtuigd. ‘Ik ben nieuw,’ Dat kon ze zien. Shy glimlachte een beetje. ‘Pas uit buik van mama,’ Nadat de kit deze woorden gebruikte om zich te verduidelijken begon Shy bijna te piepen. 'starclan dit ding is cuuuute!~' dacht ze bij zichzelf. De kit zuchtte gefrustreerd, en Shy ging in gedachte na waardoor dat zou kunnen komen. Waarschijnlijk omdat hij nog niet kon tellen, en hij niet wist hoe lang hij bestond. 'ben jij de kit van Smoke en Cinder? Ik heb hem niet goed gekend, maar je vader was een dappere kat.' Shy boog haar hoofd een stukje, het speet haar dat deze kit nooit zijn vader zou leren kennen. Hij zou waarschijnlijk een buitenbeentje worden, katers hingen liever aan hun vader dan aan hun moeder, en zonder vader.. 'Maar dan ben je ongeveer twee weken toch?' ze zei het, en bedacht zich dat de kit te jong was om besef te hebben van tijd en weken en dagen. 'Ik heb mezelf nog niet voorgesteld, wat onbeleefd van me.' merkte ze toen op. Ze glimlachte, en stelde zich voor. 'Ik ben Shyrose, het buitenbeentje van de clan, het is een eer je te ontmoeten.' ze praatte half speels, en sloeg spinnend haar staart om haar poten terwijl ze ging zitten. Deze kit zou misschien een vriend voor haar worden, en ze zou goed op hem passen, net als alle anderen in de clan. Dat was haar taak als Warrior.

De kitten besloot uiteindelijk dat hij er vrij weinig aan kon doen dat hij niet alle woorden wist, niet kon tellen en dat hij soms verklaringen moest vragen en besloot om het te laten. Dat zei hij nu, maar hij was er vrij zeker van dat als hij ergens in het gesprek weer eens op niets kon komen dat hij weer kwaad zou worden. De kitten keek aandachtig naar de poes toen deze het over zijn vader had en hij hield zijn kopje scheef. Was? Hij wist niet eens hoe zijn vader noemde. Zijn moeder had het er niet met hem over en hij ging er van uit dat zijn vader net zo druk was als Warrior als zij. Hij had waarschijnlijk gewoon geen tijd gehad om hem te bezoeken. Omdat hij geen idee had hoe hij er op moest reageren hield hij zichzelf gewoon stil, maar glimlachte enkel ten teken dat hij het leuk vond dat ze zijn vader dapper noemde. ‘Papa dapper,’ herhaalde hij hardop voor zichzelf. Dapper. Dat wilde zeggen dat hij veel durfde, toch? Hij had het de kittens vaak horen vragen aan hun vaders en dan kreeg hij altijd dat antwoord te horen. Hoe zou zijn vader er uit zien eigenlijk? Zoals hem? Hij had geen idee. Als hij wat ouder was zou hij het zijn moeder eens vragen, maar tegen die tijd zou zijn vader vast wel langsgekomen zijn. De Warrior was al bezig met haar naam te zeggen en Ashkit deed zijn best om het te onthouden. ‘Shy…’ begon hij. ‘… rose. Shyrose.’ Zijn klank was nog niet perfect, maar je kon wel horen dat het om haar naam ging. ‘Shyrose,’ zei hij nog eens en hij piepte opgewonden toen hij merkte dat het steeds beter ging. ‘Wat is buitenbeentje?’ De kater hield zijn kopje vragend scheef. Het was een moeilijk woord die hij niet begreep. Ook begreep hij niet wat de poes bedoelde met dat het een eer was om hem te ontmoeten. Wilde dat zeggen dat ze het vervelend vond om bij hem te zijn? Zijn oortjes trokken ongelukkig bij dat idee. Toch leek de poes zich niet vervelend te voelen. Of ze kon het goed verbergen. De kater ging op zijn kont zitten en keek haar afwachtend aan.

‘Papa dapper,’ Zij de kit hardop. Shy knikte, dat was hij geweest. Al wist deze kit misschien niet wat het betekende. Toen ze zich voorstelde begon de kit haar naam te zeggen. ‘Shy…’ begon hij. ‘… rose. Shyrose.’ Shy spon, dit was te schattig voor woorden. ‘Wat is buitenbeentje?’ vroeg hij toen. Shys blik verduisterde voor een seconde, voor ze glimlachend begon uit te leggen. 'dat betekend dat ik er niet helemaal bij hoor, omdat ik anders ben. Katten denken vaak dat ik zwak ben, maar ik ben net zo sterk als een gewone warrior.' Dat laatste was een leugen. Shy wist dat ze zwakker was dan andere katten. Toen ze vertelde dat het een eer was hem te ontmoeten, leek de kit het niet te snappen. Zijn oortjes trokken verdrietig, en hij ging zitten. Met een verwachtende blik keek hij haar aan. 'Ik bedoel daarmee dat ik het fantastisch vind om je te ontmoeten, Dat het iets is wat ik vanavond aan de andere warriors ga vertellen; Ik heb de nieuwe kit gezien.' Hoopvol keek ze hem aan, in de hoop dat hij het begreep. Ze hoopte dat hij haar nog aardig vond. Wat nou als ze het nu al had verpest? Wat nou als hij haar nu niet aardig vond? dan zou hij het aan de andere kits vertellen en dan, dan wist het hele kamp hoe Shyrose, de idioot, een kleine kit had beledigd. met die gedachte sloeg ze haar ogen neer, en betrok haar snuit.

Toen Shyrose de uitleg gaf over wat een buitenbeentje was begreep Ashkit het niet helemaal, maar hij had in elk geval begrepen dat het gewoon betekende dat je anders was dan alle anderen. Dat wilde toch zeggen dat je op een verschillende manier reageerde dan een ander, toch? Dat je niet helemaal op dezelfde golflengte zat met anderen? Of wilde het juist zeggen dat je door iedereen geaccepteerd was in de groep en dat je hetzelfde was als iedereen? Maar nee, ze had het woordje ‘anders’ gebruikt en dat wilde naar Ashkit’s mening zeggen dat ze uit de toon viel. Net zoals hij soms het idee had dat hij anders was dan de andere kittens ook al kon hij niet goed benadrukken waarom hij dat gevoel had. Misschien was hij ook wel een buitenbeentje? Zijn blik glunderde bij het idee dat hij dan hetzelfde geval had als Shyrose. Dan waren ze samen buitenbeentjes! Dan waren ze samen anders! Dan was hij niet alleen! Hij voelde zich al wat meer opgelucht. Het katertje keek opgewekt toen Shyrose uitlegde wat ze bedoelde. Dus ze vond hem leuk? Daar kwam het toch op neer? Of was dat niet wat het woord ‘fantastisch’ betekende? Hij had het een paar vaders van kittens vaak horen roepen als ze enthousiast en blij waren. Dus dat betekende iets goeds, toch? Maar de verdrietige blik die de kat trok zorgde ervoor dat hij begon te twijfelen aan zijn eigen redenering. Had hij haar verdrietig gemaakt omdat hij niet wist wat ‘eer’ betekende? Het katertje keek ongelukkig naar zijn pootjes, want zo had hij het natuurlijk nooit bedoeld. Snel trippelde hij op Shyrose af en viel daarbij bijna omdat hij te snel wilde zijn, maar uiteindelijk stond hij voor de magere kattin zonder vacht en drukte zijn warme pels tegen de hare aan. Hij snorde en drukte zijn kopje tegen haar borst aan. ‘Ik vind jou ook fantas…’ Hij trok een raar gezicht. ‘Fantasti… Fantastisch!’ Het klonk waarschijnlijk nog niet helemaal zoals zij het had uitgesproken, maar ze zou vast wel weten wat hij bedoelde, toch?

Terwijl de kit nadacht, keek Shy hem aandachtig aan. Misschien had ze geen verdrietige snuit moeten trekken, want hij keek nu ongelukkig naar zijn pootjes. Plotseling trippelde hij op haar af, niet in een keer, maar snel, en drukte hij zijn vacht tegen haar aan. ‘Ik vind jou ook fantas…’ Shy keek hem ongelovig aan. ‘Fantasti… Fantastisch!’ Ze glimlachte, maar wist niet zeker of ze erg overtuigend leek. Haar stem klonk raar, van de wereld, terwijl ze fluisterde. 'Dank je..' Ze zou deze kit niet over haar lasten moeten vertellen. Ze zou hem niet moeten laten horen over hoe hard ze moest werken om bij te blijven. Dat was niet iets wat een kleintje zoals deze zou horen te weten. Deze kit zou nog lang blijven denken dat alles oké was, en dat de wereld lief en zacht was. Ooit zou hij de waarheid leren, maar veel later dan dat zij het had geleerd. Deze kit zou opgroeien met het idee dat alles mooi was, en de wereld bestond uit aardige katten. Shy had nooit in die waan geleefd. Niemand had haar ooit verteld dat ze geliefd was, of dat ze vrienden had. Behalve Lightningmoon dan, maar die was te aardig voor iedereen. In gedachten verzonken staarde Shy naar de jonge kat die aan haar poten stond, terwijl ze zweeg.

Ashkit snorde zachtjes toen hij Shyrose iets hoorde zeggen. Hij wist wat het betekende, namelijk dat ze hem bedankte voor zijn woorden. Hij wist echter niet hoe hij erop moest reageren omdat hij zich de juiste woorden niet kon herinneren op dit moment, maar een knikje moest hopelijk aangeven dat hij het leuk vond dat ze hem bedankte. De kater dacht wel dat de poes nu iets anders zou zeggen, maar het bleef stil en de poes keek hem aan alsof hij er niet was. Een tikkeltje ongemakkelijk bewoog Ashkit met zijn oortjes en wist zelf ook niet zo goed wat hij tegen de poes kon zeggen aangezien zij ook maar akelig stil bleef. En dus keek hij naar het mosballetje dat zich een eindje verderop bevond. Als zijn nageltjes er niet constant in bleven hangen dan had hij wel voorgesteld om ermee te spelen, maar hij wilde haar niet gefrustreerd maken omdat hij er constant in bleef hangen met zijn poten. Toch leek het mosballetje hem vanaf deze afstand uit te dagen en om eerlijk te zijn kon deze poes wel wat opbeuring gebruiken. En dus rende de kitten op een grappige manier naar het mosballetje omdat hij eenmaal nog niet zo goed kon rennen en pakte het balletje naar zich toe met één poot. Tot zijn tevredenheid bleef zijn poot er niet in vasthangen en snel draaide Ashkit zich om waarna hij het balletje helemaal met zich mee sleurde tot hij aan de poten van Shyrose stond. ‘Shyrose,’ bracht hij uit en ook al klonk het niet helemaal zoals de poes het zelf had gezegd, toch klonk het al beter dan de vorige keren dat hij haar naam had uitgesproken. ‘Zullen we spelen?’ Hij tikte het mosballetje aan en duwde het richting haar. Hij bewoog geamuseerd met zijn oortjes toen het mosballetje tegen haar voorpoot rolde en weer terug naar beneden ging en herhaalde de handeling, alleen sloeg hij deze keer harder. Hij liet een opgewekt geluidje horen toen de bal tegen haar voorpoot ketste en tegen zijn borst terugstootte.

Het bleef even stil.

Toen rende de kit weg. Shy keek hem verbaasd aan. Ze dacht toch echt dat ze net in ieder geval een beetje vrienden had gemaakt. Plotseling kwam de kit terug. Aan een van zijn poten zat een soort mosballetje, en met het noemen van haar naam en de vraag om te spelen rolde hij hem haar kant op. Verbijsterd staarde Shy naar het balletje dat haar voorpoot raakte, en weer wegrolde, richting de kit. Hij schoot hem nog een keer naar haar toe, en deze keer sloeg Shy hem terug, waarna de kit een opgewekt geluid liet horen.  Shy glimlachte, en haakte een van haar nagels in het balletje, toen deze haar kant weer op kwam. Met een lach gooide ze het balletje van haar ene poot in de andere, toen op haar neus, en van haar neus met een kopstoot richting de kit. 'Had je niet gedacht hé, dat ik dat kon?' Sprak ze vriendelijk, terwijl ze zacht begon te spinnen. 'Als je wilt kan ik het je wel leren.' Misschien wou de kit het leren, misschien zou hij zich nu minder voelen omdat zij het ineens deed. 'Het hoeft niet hoor, als je niet wilt.' Mauwde ze er snel en opgelaten achteraan.

Het was grappig om te zien hoe het mosballetje constant heen en weer bewoog tussen hun en Ashkit bewoog geamuseerd met zijn oortjes. Altijd als hij met de andere kittens speelde – wat helaas niet zo heel veel was omdat veel kittens niet vaak met hem wilden spelen voor de één of andere reden – dan bewoog het balletje niet veel verder dan zijn voorpoten. Nu stootte het tegen zijn borst aan alsof hij het met veel kracht terugsloeg en hij merkte dat Shyrose zich gelukkig ook niet inhield. Het mosballetje kon onmogelijk zo hard tegen hem komen dat hij er van zou moeten huilen, maar hij wist dat een krachtige Warrior zoals zijn vader het niet moest proberen om op zijn hardst te slaan. Hij had het gevoel dat Shyrose zich ook een klein beetje inhield en wilde daar net iets over zeggen toen ze opeens een trucje begon uit te halen met het mosballetje. Met grote ogen volgde hij het mosballetje dat overal wel leek heen te gaan en opgewonden sprong hij op en neer toen ze hem aankeek. Hij wilde dat ook, hij wilde dat ook! ‘Ik ook!’ riep hij zijn gedachten uit. Hij schudde heftig zijn kopje bij de vraag, ook al begreep hij de helft er niet van. Hij was met zijn gedachten te veel bij het mosballetje en bij het trucje dat ze had gedaan. Het had er moeilijk uitgezien en Ashkit vroeg zich af of hij het überhaupt wel zou kunnen leren, maar als zij het kon kon hij het ook, toch? Het katertje bewoog ongeduldig met zijn oortjes en deed een stap in de buurt van Shyrose. Het balletje lag inmiddels weer voor hem en Ashkit keek er ongelukkig naar. ‘Hoe dan?’ vroeg hij zacht aan haar. Hij pakte het balletje op, maar zelfs dat was al een hele opgave voor hem en toen hij het naar zijn andere poot wilde gooien, viel hij om.