The lucky one

Een tikkeltje jaloers zijnde luisterde Smokepaw naar de gesprekken die de Apprentice’s met elkaar hadden. Als hij één van hun mocht geloven waren ze gisteren met hun allen gaan jagen met hun mentoren en hadden ze een aantal prooidieren gevangen. Die hadden ze vervolgens allemaal bij elkaar verzameld en hadden ze het op de prooistapel gelegd. Hij wilde dat hij ook kon gaan jagen met een mentor aan zijn zijde. Hij wilde dat hij ook het initiatief kon nemen om op andere katten af te stappen, maar het leek juist alsof ze hem uitlachten. Soms had hij het gevoel dat de andere Apprentice’s naar hem keken en dat ze hem gewoon aan het uitlachen waren. Hij wist dat het waarschijnlijk onzin was omdat ze toevallig moesten lachen als hij naar hun aan het kijken was, maar toch zat het hem niet lekker. Ook zat het hem niet lekker dat hij niet op een normale manier mee kon doen aan het gesprek zonder dat zijn pels direct warm werd van schaamte en hij begon te stotteren. Hij vond dat zijn naam eerder Shypaw had moeten zijn dan Smokepaw. Smokepaw klonk alsof hij een stoere, knappe kater was. Hij vond zichzelf niet eens knap en al helemaal niet stoer. Hij was gewoon… Smokepaw. Hij was verlegen en had soms van die domme opmerkingen. Oké, hij was eigenlijk redelijk slim, maar dankzij zijn verlegenheid werd dat juist niet geuit. De Apprentice zuchtte ongemakkelijk en wilde net weggaan toen er opeens iemand tegen hem aan liep waardoor hij geschrokken zijn hoofd naar opzij draaide. Hij groef diep in zijn geheugen toen de kater hem aansprak en wist hem uiteindelijk te herkennen als Shadefeather. ‘M-Maakt niet uit,’ zei hij stotterend tegen de kater. ‘Wilde je soms g-gaan jagen?’ vroeg hij vervolgens nieuwsgierig zijnde, maar hij was eerder tegen de kater zijn borst aan het praten dan tegen het gezicht zelf, want zijn ogen dwaalden steeds nerveus naar beneden.

De Apprentice keek hoopvol op toen Shadefeather vrolijk reageerde. Het was een tijdje geleden sinds hij weer het kamp was uit gegaan om te gaan jagen met een andere Warrior. De laatste keer moest waarschijnlijk met Heavestep en Ashfoot geweest zijn en Smokepaw betrapte zich erop dat hij sindsdien vaker toenadering zocht tot andere Warrior’s om met hun mee het kamp uit te mogen gaan. Was dat per se een slecht ding? Hij vond van niet. Hij was leergierig en wilde graag aan de andere Warrior’s tonen dat hij er alles aan wilde doen om Warrior te worden. Hij wilde het op zijn gemakje aanpakken en de juiste dingen aanleren. Daarom vroeg hij het beste niet meer om vechttechnieken, want hij wist zeker dat als hij tijdens de volgende Ceremonie misschien een nieuwe mentor toegewezen zou krijgen dat hij waarschijnlijk één en al boosheid op zich zou krijgen omdat hij één bepaalde handeling anders aanpakte. En natuurlijk wilde hij ook niet dat de Warrior die hem dan die handeling had geleerd alle schuld op zich kreeg, want in principe mochten Warrior’s Apprentice’s niet opleiden als ze niet als mentor aangewezen waren. Dus in principe waren hij en Heavestep al in overtreding gegaan, maar beide katten zouden daarover zwijgen. Bovendien vond Smokepaw dat het wel eens tijd werd dat hij zichzelf kon verdedigen omdat hij al acht moons oud was. Smokepaw wilde net aan Shadefeather voorstellen om te vertrekken toen hij de starende blik van de kater zag en ongemakkelijk zijnde gaf de kater snel een lik over zijn borst terwijl hij zich afvroeg wat hij verkeerd gedaan of gezegd had. Daarnet had de zwarte kater nog erg enthousiast geklonken, maar nu leek het net alsof hij wel de oren van Smokepaw’s kop kon bijten. ‘Maakt n-niet uit,’ zei hij stotterend, maar zijn oren waren in zijn nek gevouwen en zijn smaragdgroene ogen richtten zich gauw op de grond. ‘Deed ik s-soms iets v-verkeerds?’ De kater trapte ongelukkig de grond onder zijn poten plat.

Smokepaw had de laatste tijd steeds minder het gevoel dat hij echt iets goeds kon doen voor zijn Clan. Hij had altijd het gevoel dat hij een last was, een niemand. Iemand die wel kon jagen en misschien ooit vechttechnieken zou aanleren van een vaardige mentor, maar die dat nooit onder ogen van anderen zou kunnen brengen juist omdat zijn verlegenheid hem zo in de weg zat. Hij wist dat hij een ander persoon werd zodra hij geconfronteerd werd met direct gevaar. Hij had het misschien nog niet meegemaakt, maar hij wist van zichzelf dat hij een totaal ander persoon zou worden als hij van buitenaf bedreigd werd. Als iemand van buiten de Clan in de Clan probeerde te komen zonder toestemming. Hij wist dat dat het moment was dat hij zonder nadenken zou handelen, maar op dit moment dacht hij gewoon veel te veel over zaken na en dat was waarschijnlijk ook de reden waarom hij bijna met geen enkele Apprentice uit zijn Clan bevriend kon raken. Ze vonden hem waarschijnlijk allemaal te verlegen, een watje. Lichtelijk wanhopig keek de lichtgrijs gestreepte kater op toen Shadefeather een antwoord gaf en hij was lichtelijk opgelucht over het feit dat het niet aan hem lag. Maar aan wie lag het dan wel? Aan Shadefeather? Smokepaw vond het altijd makkelijker om zichzelf de schuld te geven dan dat hij dat bij een ander deed. Hij vond het altijd zo oneerlijk als hij iemand anders verantwoordelijk hield voor iets wat hij waarschijnlijk zelf gedaan had. Net toen Smokepaw aan Shadefeather wilde vragen waarom de kater vond dat het zijn eigen schuld was kwam het onderwerp over jagen weer aan bod en Smokepaw’s oren schoten de lucht in. ‘G-Graag!’ riep hij al stotterend uit. ‘Het zou een e-eer zijn om met u te mogen j-jagen, Shadefeather,’ zei hij respectvol en maakte gauw een lichte buiging met zijn kopje op zijn respect op een nog betere manier te tonen aan de zwarte kater. ‘Waar gaan w-we naartoe?’

Het idee dat hij mocht gaan jagen met een oudere kater die het schijnbaar ook nog eens leuk vond om te gaan jagen met hem zorgde er voor dat Smokepaw een warme gloed in zijn hart voelde. Hij zag totaal geen verveling in de ogen van Shadefeather. Nee, de kater leek oprecht geïnteresseerd in hem te zijn. Zou Smokepaw hem later als mentor krijgen? Misschien wel. Het idee alleen al gaf hem de rillingen van opwinding. Het zou leuk zijn als hij met iemand samen zou komen die het ook nog eens oprecht leuk vond om samen met hem te gaan jagen. Want dat vond hij leuk, toch? Of had hij het verkeerd verstaan en had Shadefeather iets anders gezegd, maar had Smokepaw het opgevat als een teken dat de kater het leuk vond om met hem te gaan jagen? Twijfel overnam de grijsgestreepte kater en hij slikte ongemakkelijk, maar richtte zijn volledige aandacht op de zwarte kater toen deze begon met spreken zodat hij zeker niks zou missen. Als hij iets zou missen en Shadefeather zou zijn woorden moeten herhalen dan zou de kater waarschijnlijk niks meer van hem willen weten. Smokepaw glimlachte op een speelse manier terug, maar zijn mondhoeken drukten zich in een vreemde manier omhoog omdat de kater werkelijk geen idee had hoe hij speels moest zijn. Hij was voor heel zijn leven al serieus en krampachtig geweest. Hij kon zich geen moment herinneren dat hij echt speels was. De kater knikte gauw toen Shadefeather aangaf dat ze naar de Moorlands konden gaan. ‘De M-Moorlands klinken prima,’ zei Smokepaw en hij kon het niet helpen dat er lichtelijke enthousiasme in zijn stem doorklonk. Hij kwam overeind en probeerde net te doen alsof hij dat langzaam deed, maar zijn staart zwiepte van verwachting en hij keek de kater haast smekend aan. ‘Ga je me l-leren om op konijnen te j-jagen?’ vroeg hij stotterend en hoopvol.

Het leek net alsof dat kleine beetje enthousiasme dat hij had kunnen opbrengen voor de situatie redelijk aanstekelijk was, want hij zag dat de kater op en neer sprong als een jonge Apprentice. Het liefste had Smokepaw natuurlijk meegedaan met de kater, maar hij had geen idee hoe het over zou komen naar de andere Apprentice’s en de Warrior’s die zich in het kamp bevonden. Een beetje nerveus zijnde keek hij om zich heen, maar iedereen leek het te druk te hebben om aandacht aan hun te besteden. Smokepaw moest eerlijk toegeven dat hij het gedrag van Shadefeather wel kon accepteren. Hij was niet zo uitbundig, maar de zwarte kater was dat wel en Smokepaw hoopte dat het na verloop van tijd ook een bepaald effect op hem zou hebben zodat hij ook wat uitbundiger zou worden. Dat hij ook op en neer zou springen van enthousiasme. Maar nee, hij deed bijna zijn behoefte middenin het kamp als hij dacht aan de training die hij zou krijgen van zijn mentor als hij die toegewezen zou krijgen. En dus vond de Apprentice het aangenaam dat er katten waren die hem mee wilden nemen op training. Hij voelde zijn spieren heel lichtelijk ontspannen toen hij de bemoedigende opmerking van Shadefeather hoorde. Hij wist dat hij veel te gespannen was, maar hij kende Shadefeather nog niet goed genoeg om het los te laten. Smokepaw had echter niet het idee dat het nog heel lang zou duren voordat hij zich echt op zijn gemak voelde bij de kater, want het feit dat hij zijn schouders nu al ontspande toonde eigenlijk al aan dat hij zich al op zijn gemak begon te voelen. ‘B-Bedankt,’ zei hij stotterend en dankbaar. Snel volgde hij de kater mee naar de uitgang van het kamp en voelde zijn poten jeuken om te rennen. ‘W-Wie er het eerste i-is!’ riep hij plotseling uit en hij begon te rennen. Omdat hij groot was waren zijn pootstappen vrij groot en krachtig, maar Smokepaw rende vooral zo snel omdat hij veel te verbaasd was over zijn eigen uitbundige reactie. Stotterend weliswaar, maar nog steeds uitbundig!

Het voelde goed om een keertje gek te doen. De wind blies in zijn vacht, maar het was niet al te koud omdat het een mooie dag was. Het was eigenlijk een perfecte dag om te gaan jagen en toen Smokepaw zeker wist dat hij niet over obstakels kon struikelen sloot hij zijn ogen even om te genieten. Zijn oortje draaide toen hij Shadefeather hoorde en hij opende zijn bekje om de vertrouwde geur op te snuiven. Shadefeather liet hem goed voelen en op zijn gemak. Hij vertrouwde de WindClanner ondanks dat ze elkaar nog niet lang kenden. Shadefeather had een bepaalde manier van handelen waardoor Smokepaw zich gelijk op zijn gemak voelde. Smokepaw vroeg zich af hoe het kon dat Shadefeather en hij dezelfde looptempo hadden terwijl hij maar een Apprentice was en Shadefeather al een ervaren Warrior. Hij kneep zijn oogjes wantrouwend samen toen de gedachte in zijn hoofd voorbijflitste dat Shadefeather zich misschien opzettelijk inhield, maar als hij daar over na begon te denken dan was het misschien toch nog niet zo erg. Hij vond het alleen maar fijn dat Shadefeather op een bepaalde manier rekening wilde houden met zijn karakter, ook al hoefde hij het voor Smokepaw niet altijd te doen omdat het dan saai ging worden. Bovendien zou hij Shadefeather nog eens uitdagen als hij wat ouder en misschien weer wat groter was. Het duurde op dit tempo niet lang voordat ze bij de Moorlands waren en Smokepaw remde af, maar niet al te abrupt omdat hij dan zeker zou struikelen. Hij remde steeds meer en meer af en kwam uiteindelijk tot stilstand. Zijn flanken zwoegden, maar er hing wel een schittering in zijn ogen die aangaf dat hij plezier had. ‘Dat w-was leuk,’ zei hij en ondanks dat hij stotterde, klonk hij vrij enthousiast. Hij draaide zijn kopje om te zien of er al prooi was. ‘Waar g-gaan we het eerste kijken?’ vroeg hij nieuwsgierig.

Ze waren op een vrij snel tempo door het territorium gerend en Smokepaw merkte dat zijn flanken aan het zwoegen waren, maar hij probeerde zo min mogelijk aan Shadefeather te laten merken dat de ren naar hier hem al vrij moe had gemaakt. Het zat namelijk zo: hij kwam niet vaak het kamp uit en had geen mentor waarmee hij veel trainingen deed. Hij verdeed zijn tijd meestal door beleefd te luisteren naar de verhalen van de Elders en probeerde zo nu en dan eens op zijn eentje het territorium te verkennen zodra hij toestemming had gekregen van een Warrior. Zijn blik gleed naar Shadefeather en hij grinnikte binnensmonds toen hij zijn enthousiasme hoorde. Hij wist zeker dat als Shadefeather een Apprentice zou krijgen dat zijn enthousiasme aanstekelijk zou werken. Even schoot er door hem heen dat Shadefeather misschien wel zijn mentor kon worden en zijn hart sloeg even hoopvol op, maar hij herinnerde zich er direct aan dat er wel meer Warrior’s dan Shadefeather waren die klaar waren om een Apprentice te krijgen. De kans dat de zwarte kater daadwerkelijk zijn mentor zou worden was vrij klein. Smokepaw gaf een knikje naar de Warrior en opende zijn bekje zodat hij de geuren op kon vangen. Hij had echter geen idee hoe een konijn rook en de enige geur die hij opving was die van nat gras. Dankzij zijn grootte kon hij vrij ver kijken over de heide en zijn oortjes schoten de lucht in toen hij een figuur verderop zag rennen. Het was klein en het rende vrij snel. Het stopte even om wat aan het gras te snuffelen en Smokepaw tikte Shadefeather aan met zijn staart. ‘D-Daar,’ zei hij stotterend terwijl hij naar het figuurtje wees. ‘Ga jij hem m-maar pakken. Ik verpest het w-waarschijnlijk toch weer. Bovendien weet ik niet eens h-hoe ik op konijnen moet j-jagen.’ Zijn oortjes vouwden zich even in zijn nek en hij wachtte tot Shadefeather de konijn inderdaad zou pakken.

OOC: Sorry voor de late reactie ;o

Smokepaw durfde niet aan te geven dat het niet de tip was die hem had geholpen, al was het wel een erg goede tip geweest die hij zeker ging gebruiken in de toekomst. Nee, dit konijn had hij met zijn eigen ogen gevonden en hij wist niet of het arrogant was, maar hij voelde zich ergens wel trots omdat hij zonder Shadefeather’s tip al een konijn had gevonden. Niet dat hij dat natuurlijk ging toegeven tegenover de Warrior, want hij dacht wel dat Shadefeather’s tip zeker zou hebben geholpen als hij gewoon iets eerder was geweest. In elk geval hadden ze het konijn nu samen opgemerkt en wilde Shadefeather blijkbaar dat hij het dier ging vangen. Smokepaw keek hem even aan alsof hij gestoord was geworden, maar ook al wilde hij protesteren, hij had er geen tijd voor. De zwarte kater rende namelijk al weg nog voor de lichtgrijs gestreepte kater er iets tegenin kon brengen en met een zachte zucht volgde Smokepaw de kater. Het duurde niet al te lang voor dat hij Shadefeather bij was en hij dankte dat aan zijn grote poten, maar nam ook wel aan dat de kater zich gewoon een beetje inhield voor hem. Hij was vrij groot voor zijn leeftijd, maar hij moest nu ook weer geen wonderen verwachten. Hij was benieuwd hoe groot hij wel niet zou zijn als hij Shadefeather’s leeftijd zou hebben, maar werd eerlijk gezegd bang van het idee dat hij groter zou zijn dan de gemiddelde Warrior en dan daar weer om gepest zou worden. Waarschijnlijk zouden de andere Clankatten hem ook uitlachen omdat ze dachten dat hij erg gevaarlijk was, maar dat hij eigenlijk geen bedreiging meer was zodra hij zijn bek opende. Toch wist hij diep vanbinnen dat hij best goed kon vechten en zijn Clan kon verdedigen als dat moest. ‘Bedankt, S-Shadefeather,’ stotterde hij en hij knipperde dankbaar met zijn ogen naar de kater ten teken dat hij de aanwezigheid van de zwarte kater enorm apprecieerde. Hij voelde zich oprecht goed bij de kater en hoopte dat dit zeker zou blijven duren. Een paar meter voor het konijn stopte hij en nam een houding aan waarvan hij dacht dat het goed was. ‘Z-Zo?’ vroeg hij aan de kater. ‘Of moet ik mijn p-poten nog iets verder uit elkaar h-houden en mijn rug lager t-tegen de grond?’

De jachthouding die hij had aangenomen was vrij gevoelensmatig geweest, maar ook al had Shadefeather nog geen antwoord gegeven en wist de jonge Apprentice daardoor nog altijd niet of hij het wel goed deed, toch was hij er vrij zeker van dat hij een goede houding had aangenomen. Het was de houding die hij letterlijk had gekopieerd van één van de stoere Apprentice’s die bij hem in de Den sliep. De Apprentice’s waren altijd zo slim om hun jachtkunsten en vechttechnieken te laten zien in de Den om te laten zien wie de sterkste was. Aangezien de meesten een actieve mentor hadden die hun overal naartoe namen besteedden de meesten er geen aandacht aan, maar Smokepaw wel en dat was dan ook de reden waarom het nu zo goed ging. De grijsgestreepte kater knikte aandachtig naar de zwarte kater toen hem toegefluisterd werd dat hij rekening moest houden met de wind. Hij vond het fijn dat de kater precies uitlegde hoe hij dat moest doen en vond het ook fijn dat de kater hem bijstuurde waar nodig. Hij zorgde ervoor dat zijn rug, op instructies van Shadefeather, nog wat lager tegen de grond ging en dacht wel dat het zo goed was. Zijn grootte maakte het hem vrij moeilijk om alle tips goed op te volgen zonder dat hij krampen kreeg in zijn spieren, maar hij wist ook dat dit maar voor even was. Toch moest hij er niet te lang over doen. Als de prooi zou vluchten zou hij ook nog een kans moeten hebben om de prooi te achtervolgen. ‘Dankjewel,’ fluisterde hij naar de kater en hij was verbaasd over het feit dat hij niet stotterde. De kater knikte naar de Warrior en begon op het konijn af te sluipen. Hij hield zijn rug laag tegen de grond en zijn poten bewogen geruisloos over de ondergrond heen. Smokepaw had echter het takje dat in zijn buurt lag niet zien liggen omdat hij te geconcentreerd was op zijn houding. Maar dat maakte niet uit, want toen het takje knapte onder zijn zware poten en hij de oortjes van het konijn in de lucht zag vliegen, zette hij zich af. Zijn krachtige poten zetten zich af tegen de grond en met een grote sprong haalde Smokepaw uit met zijn poot. Hij raakte het konijn in zijn flank, maar het beest rende angstig weg en Smokepaw zwiepte enthousiast met zijn staart naar Shadefeather. ‘Kom mee!’ riep hij lachend tegen de kater terwijl hij achter het konijn aanrende.