Sunset meeting {Hige}

Het was vroeg in de ochtend, en de zon scheen zwak over het veld. Door een dunne mistbank trippelde een slanke poes. Ze had niet goed geslapen, de regen had haar daar niet bij geholpen. Esmaralda had dan ook niet een erg chique huis. Haar nest bestond uit een open plek onder struiken aan de waterkant, waarvan de grond bedekt was met droog gras. In de winter vertrok ze naar een ander deel van haar kleine territorium en maakte ze een nest onder de bomen. Haar territoria bestond dan ook uit een oud twoleg veld en een klein bosje met een beek. Er was genoeg te eten, en de beek zorgde voor vers water. Het enige wat ze niet had was gezelschap. Zo nu en dan liep ze wel eens het clangebied in, maar de laatste tijd was ze te druk met de waterschade wegwerken. Haar prachtige schuilplaats was grotendeels nat, en ze moest nu een stuk hoger gaan zitten. Door de hevige regenval was de beek buiten zijn oevers getreden. Ze zou ergens anders haar plekje kunnen hebben gebouwd, maar waar ze nu zat was een doorwaadbare plaats, en veel prooidieren kwamen daar drinken. Eigenlijk was het een perfecte plek. Behalve als het dus erg regenachtig was.

Plots schoten haar oren omhoog, en stond ze doodstil. Ze rook een bekende geur, die ze al manen niet had geroken. Hige. Ze stak haar neus in de wind, en volgde de geur tot ze voor de kater stond. Esmaralda keek haar broer aan, en sloeg toen met haar poot naar zin hoofd. 'Waar was je?' blies ze, niet in staat iets anders te zeggen.

De kater had zich een weg gebaand door de verscheidene territoria van de Rogues die zich in dit gebied hadden gevestigd. Hij wist dat hij dichterbij het territorium van zijn zus, Esmaralda, kwam. Ergens wist hij niet zeker of hij zijn zusje wel wilde opzoeken, wetende dat zowel zijn broer als zus een scherpe tong hadden. Toen haar geur sterker werd rilde hij even, de kater wist dat hij een oplawaai kon verwachten. Hige was een van die katten die plotseling kon verdwijnen voor een onbepaalde tijd en dat werd hem door zijn familie niet in dank afgenomen. Na de dood van zijn moeder had hij zijn broer en zus misschien één keer gezien.

Voor hij nog een begroeting naar haar toe kon werpen had hij een klap ontvangen. Verdiend? Misschien. Hige grijnsde kort en gaf zijn zusje een duw om wat veilige afstand te creëren. ”Gewoon, overal en nergens.” Mauwde hij nonchalant terwijl hij een likje gaf over zijn borst en haar geïnteresseerd aankeek. ”Hoe gaat het met je?” Mauwde hij vervolgens.

Hij duwde haar zachtjes weg. ”Gewoon, overal en nergens.” sprak hij nonchalant. ”Hoe gaat het met je?” vroeg hij na een lik over zijn borst. Esmaralda had hem gemist, maar vriendschappelijk knuffelen kwam later wel. 'Hoe dénk je dat het met me gaat!? Ik heb op je gewacht! Ik heb op je gewacht en je kwam niet!' Blazend keek ze hem aan. 'Nest onbeslapen, je was verdwenen! Je had dood kunnen zijn!' Bij de laatste woorden brak haar stem, en Esmaralda liet zich zachtjes neerploffen. Terwijl ze zat keek ze haar broer aan. 'Hige..' Sprak ze zacht.

Na hem een poosje stil te hebben aangestaard schudde ze haar kop. Haar ogen stonden weer koeltjes, en ze begon te spreken. 'Het gaat prima hier, ik ben een stukje aan het verhuizen door de regen, maar dat is geen probleem.' Strak keek ze hem aan, terwijl ze naging hoe lang ze elkaar niet hadden gezien. Sinds de dood van hun moeder, toch? Hij was verdwenen, en haar andere broer had ze helemaal niet gezien. 'Je bent lang weggeweest, Wat is de reden dat je er nu ineens weer bent?' Schamperde ze, met een half glimlachje. 'Waag het niet te zeggen dat je me was vergeten.. Ik krab je ogen er uit als je dat zegt!' Waarschijnlijk was dat geen leugen, Als ze echt boos was.. Dan kon je maar beter bij haar uit de buurt blijven. 'Maar ja, als we toch bezig zijn, hoe gaat 't met jou, broertje?'

Hige had de reactie van zijn zus meer dan verwacht, sterker nog, het verbaasde hem dat ze niet bozer op hem was. Andere katten hadden zich waarschijnlijk rot gezocht als een van hun nestgenoten ineens was verdwenen. Esmaralda wist wel beter. Hige verdween, en verscheen dan weer. Vaak zonder nodige reden. Hige vond het naar om te zien dat zijn zusje zich zorgen had gemaakt en dat had ze, oprecht. De waarheid sijpelde door in haar stem. "Het spijt me, Esmaralda." Mauwde hij, niet omdat hij was weggegaan, maar omdat hij het haar niet had verteld. "Volgende keer zal ik het aankondigen, goed?" Beloofde hij, terwijl Hige de poezin een lik over haar kop gaf. Esmaralda was een pittige tante en had vuur in zich, net zoals hun oudere broer.

"Fijn dat het goed gaat. Ik ben overal en nergens geweest." Antwoordde hij op de vraag van zijn zusje. Hij grinnikte om haar volgende woorden en keek haar aan. "Tuurlijk ben ik je niet vergeten, gekkerd." Mauwde hij. De kater ging ook zitten en staarde haar doordringend aan met zijn groene kijkers. "Ik wil opzoek naar vader."

"Het spijt me, Esmaralda." mauwde hij. Zelf schamperde ze, dat zou wel ja. "Volgende keer zal ik het aankondigen, goed?" Nijdig keek ze hem aan. 'Volgende keer neem je me mee!' Zo, nu had ze het gezegd. Zi wist dat hij haar waarschijnlijk niet mee zou willen nemen, maar ze zou hem volgen. "Ik wil opzoek naar vader." Haar ademhaling haperde, en ze keek hem ongelovig aan. 'Hoezo.. Hoezo wil je hem überhaupt nog vinden?! Waarschijnlijk weet hij niet eens dat we bestaan..' Met een zucht keek ze hem aan. 'Ik wil niet dat je teleurgesteld word Hige, Dat verdien je niet.' Hij had haar dan wel alleen gelaten, maar zoiets was niet nodig. Hun vader was waarschijnlijk een clankat, een dom beest die geloofde in 'starclan'. Hij zou nooit iets met zijn kinderen te maken willen hebben, dat zou hij niet mogen. Met een trieste blik keek ze Hige aan. 'Volgens de regels waarnaar hij leeft zou hij ons niet mogen hebben. We zouden niet veilig voor hem zijn. Als zijn clan.. Ze spoog het woord clan uit, alsof het smaakte naar de dood. 'Als zijn clan er achter komt dat hij kits heeft gehad met een rogue dan zal hij problemen krijgen.' En dat wou niemand. Wat nou.. Wat nou als de clan hun de schuld zou geven? Dat was echt zo'n clanding om te doen. De kits de schuld geven van hun geboorte. Zou hun starclan er ook zo over denken? Als het al bestond, zou de starclan het goedkeuren?