That is all I wanna do right now

De kater liep op een drafje het kamp binnen. Zijn bek was lichtjes open gezakt: het was goed te zien dat hij het warm had. Het was dan ook een hele warme dag vandaag, en hij had flink getraind. Zijn dagen leken propvol gestampt te zijn met trainingen, eten en slapen. Hij had amper tijd om met zijn familie of vrienden te praten, wat redelijk wat ergernissen opwekte. Maar vandaag had hij de middag vrij gekregen, omdat het simpelweg te warm was om productief te zijn. Dit aanbod had Hazel maar al te graag aangenomen, en hij was nu op zoek naar een plekje in de schaduw die nog niet overbevolkt was door katten die dezelfde wens - afkoelen - als hij hadden.
Gelukkig was hun kamp omringt door bomen, wat zorgde voor grote plekken schaduw, en hoewel hij toch een tijdje aan het rondkijken was, vond hij toen een plekje waar redelijk wat schaduw was. Toen hij hier ging zitten voelde hij de zon nog wel op zijn vacht schijnen - kleine, gouden vlekjes waren op zijn vacht te zien, de zon scheen namelijk nog een beetje door het bladerdek boven hem heen - maar het was een stuk beter dan in de volle zon staan die nog op verrassend veel plekken in het bos te vinden was. De apprentice legde zijn kop op zijn poten neer en liet een diepe zucht over zijn lippen rollen. Nu hij hier zo lag, bedacht hij zich dat hij eigenlijk wel dorst had. Een frons gleed op zijn gezicht, hij lag net lekker. Drinken deed hij dan later maar.
Pootstappen deden de kater doen opkijken. Zijn zeegroene ogen vestigden zich op Swallowpaw, en herkenning flitste hierdoor heen. Vroeger, in zijn kittentijd, zou hij haar uitbundig begroet hebben, maar de Bezetting had hem veranderd. Nu glimlachte hij niet eens - zijn glimlach was nog maar heel zelden te zien, hoe mooi hij ook was. "Hoi," miauwde hij rustig toen ze dichtbij genoeg was om hem te horen, en hij tikte naast zich met zijn staart als teken dat de ander gerust bij hem mocht komen zitten.

- Swallowpaw

Waarom moest een zwarte kleur de zon nou weer aantrekken? Het was veels te warm. En het irriteerde haar. Met een boze frons zocht ze dan ook naar schaduw waar geen katten zaten die haar, alleen al bij het kijken naar hen gezicht, boos maakte. Wat waren ze laatst vervelend en wat bleven ze hangen bij het feit dat ze zogenaamd zo zielig waren. Het was nu toch over voor hen, of niet? Ze hadden niks meer om over te zeuren. Eindelijk zag ze waar het wat minder bevolkt was maar iets deed haar hart ietwat sneller doen kloppen. Shit. "Hoi." Zei ze toch kalm terug en ging toen maar bij hem zitten. Doorlopen had ook geen zin meer, toch?

Toen Swallowpaw zich inderdaad naast hem voegde, keek hij haar met een heel kleine vorm van glimlach aan. Ja, zij was wel één van zijn betere vrienden. Ook al vonden ze elkaar heel wat keren irritant, er was toch een bond tussen hen gevormd. Dat zij hem als meer dan alleen een vriend zag, had hij niet door. Hazel was niet al te goed met relatie's en alle dingen die daar bij kwamen kijken, waardoor hij ook volledig over het feit dat Swallow hem leuk vond heen zag. "Hoe gaat het met je?" vroeg hij haar, zijn oortjes nieuwsgierig wat naar voren gedrukt. Hij vond het fijn om gewoon eventjes te kunnen praten met iemand, in plaats van enkel met zijn trainingsmaatje Whifflepaw. Niet dat er wat mis was met haar, maar meer omdat dat hij haar dag in dag uit zag.

Waarom? Ze had nooit zoiets gevoeld voor iemand en het was raar. Waarom kon het niet gewoon verdwijnen? Waarom, als hij sprak, ging haar hart wat sneller kloppen en haar bloed sneller stromen? "G- Uhm, goed. Met jou?" Probeerde ze ook kalm, hoewel ze nu wat nerveuser overkwam.

Op de één of andere manier leek Swallowpaw zenuwachtig te zijn. Hij snapte niet zo goed waarom; ze waren toch altijd goeie vrienden geweest? Had hij iets verkeerd gedaan? Kort slikte hij. Wist ze het, zijn aller diepste geheim? Maar ze beantwoordde enkel zijn vraag, al was het wel met een kleine stotter, zonder verder iets te vragen of zeggen. "Ook goed," beantwoordde hij, waarbij hij haar kort onderzoekend aankeek. Wist Swallow niet dat ze tegen hem kon praten? Dat als er iets was, ze dat altijd zeggen kon? "Is er iets?" begon hij dan ook rustig, en fronste kort. Hij wilde haar helpen, waar ze ook mee zat. En als het iets was wat hij verkeerd gedaan had, zou hij het proberen recht te zetten.

Ze ademde even diep in en schudde met haar kop op de volgende vraag van hem, ze moest echt even kalmeren. Maar het was zo schattig dat hij erom vroeg oh my- Nee Swallow. Niks aan de hand. "Nee." Glimlachte ze dan. "Is er nog wat leuks gebeurt?" Vroeg ze, wetend dat zij dat toch niet leuk zou vinden: maar ja.