What is this place?

Met een hongerige blik keek Slash naar het muisje dat zich in zijn buurt bevond. De grote kater boog door zijn poten heen en richtte zijn amberkleurige ogen op het muisje. De sluiphouding die zijn mentor in de ShadowClan aangeleerd had was nog niet helemaal verdwenen en dat viel te zien in de houding die de kater aannam terwijl hij het diertje besloop. Hij hoorde het hartje kloppen en zijn scherpe klauwen gingen al naar buiten. Het puntje van zijn staart zwiepte één keer en raakte expres de grond. Het muisje keek op. Een flits van een klauw en het diertje zijn lichaampje lag al doods op de grond. Tevreden zijnde boog Slash zich naar voren. Dat was weer een extra muisje voor op zijn prooistapel. Hij hield zelf een prooistapel bij en hij had nog ongeveer zes stuks liggen. Het wilde niet zeggen dat, nu hij een Rogue was, hij geen trainingen meer deed. Dagelijks deed hij nog oefenen op zijn jachttechnieken en vechttechnieken. Zijn vechttechnieken oefende hij vaak door wat vriendschappelijke gevechten te doen met een paar Rogue’s in de buurt. Er waren een paar die goed konden vechten, maar er waren er ook die geen partij voor hem waren. Slash vond echter elk gevecht wel aangenaam. De kater wilde zich net omdraaien en het diertje naar zijn schuur brengen toen hij opeens een geluid hoorde. Hij liet de prooi vallen en een visachtige geur drong zijn neusgaten binnen. Slash draaide zich om en zag een Apprentice van nog geen zeven moons oud een eindje verderop om zich heen kijken. Hij leek in paniek te zijn en Slash vroeg zich af of de Apprentice nog niet wist waar zijn territorium ophield. De kater zuchtte, keek spijtig naar het diertje en draaide zich om om naar de Apprentice te gaan. ‘Jij bent ver buiten je grenzen,’ merkte hij het logische op. ‘Ben je verdwaald?’ Zijn stem klonk een tikkeltje nors, maar er was niks van onvriendelijkheid in zijn ogen te zien. ‘Je hebt geluk dat je mij bent tegengekomen en niet één of andere gestoorde Rogue of een BloodClanner.’ Rustig wachtte hij af op wat de Apprentice ging zeggen.

Het was tegenwoordig niet echt meer veilig om buiten je Clangrenzen om verdwaald te raken. Dat was het vroeger al niet, maar met die dreiging die van de BloodClan uitkwam al helemaal niet. Slash had al vrij veel gevochten met Rogue’s, maar tussen zijn slachtoffers zaten ook een paar BloodClanners. Jonge BloodClanners die dachten dat ze zijn territory zo even in konden nemen of het hem lastig konden maken. In zijn Clan zou hij echter al de titel Senior Warrior hebben gekregen en dat wilde zeggen dat hij vrij veel ervaring had. Zijn ervaring was dankzij alle aanvaringen in zijn Rogue-leven al veel beter geworden, maar Slash had geen idee of het beter zou zijn geweest als hij nog in zijn Clan was gebleven. Het was een vraag die hij helaas nooit zou kunnen beantwoorden en rustig keek de grote kater op toen de jonge Apprentice antwoord gaf. Hij gaf een bevestigend knikje, want hij had al wel half en half verwacht dat dit zo was. Het eerlijkste was als hij hem terug zou brengen naar de Clangrenzen, maar iets hield hem tegen. Aan het knikje en aan de blik van de jonge Apprentice had hij kunnen zien dat hij van één van de twee groepen die hij net had opgesomd niet veel wist. Als hij mocht gokken – en als hij mocht afgaan op de leeftijd van de kater – ging hij voor het tweede. ‘Je weet toch wel wie of wat BloodClan is, hè?’ vroeg hij ter bevestiging. ‘En voornamelijk waarom je juist voor hun op moet passen. Tegenwoordig kun je beter niet meer buiten je Clangrenzen gaan zonder iemand bij je.’ Zijn toon klonk lichtelijk onheilspellend, maar zijn houding verraadde nog altijd niets vijandig en ook zijn ogen keken met een zachte glans naar de kater, wachtend of hij zijn uitleg mocht doen of dat de kater het al begreep.

Slash trok met zijn oortje toen hij merkte dat de kater er niet veel van wist. Hij wist dat de kater vrij jong oogde en dat het misschien zelfs nog maar net van kitten naar Apprentice gegaan was, maar toch zou Slash wensen dat de Clans hun Apprentice’s beter inlichtten over de stand van zaken. Hij wist dat hij geen leader was of een Deputy, maar als hij het beleid had in zijn Clan zou hij opdracht geven om Apprentice’s vanaf het moment dat ze er rijp voor waren een goede uitleg te geven over BloodClan. Hoe wist je immers hoe je je vijand kon ontwijken als je je vijand nog niet eens kende? Slash gaf een goedkeurend knikje op wat de kater zei, maar schudde zijn hoofd afkeurend toen het gemompel direct erna aankondigde dat de kater niet zeker was van zijn woorden. ‘BloodClan is de meest afschuwelijke Clan die er bestaat. Ze noemen zichzelf wel een Clan, maar eigenlijk zijn ze geen Clan.’ Hij hoopte dat zijn stem luid genoeg was zodat al de BloodClanners in de omgeving hem konden horen. Hij was klaar voor de strijd. Hij had sowieso nog wel een appeltje met ze te schillen omwille van wat zijn vader met zijn moeder had gedaan. ‘In tegenstelling tot andere Clans nemen zij voldoening uit het verwonden of vermoorden van andere katten. Je kunt hun herkennen aan hun halsbanden,’ ging hij verder. ‘Ze zijn te herkennen aan hun vrij bloederige geur. Ze houden zich zelden aan de regels.’ De kater keek de RiverClanner strak aan. ‘En dat is dus waarom je voor ze moet oppassen. Ze kunnen vrij gevaarlijk zijn in groep, maar alleen ook omdat hun trainingen zwaarder zijn dan die van ons.’ Een korte stilte. ‘Jullie,’ verbeterde hij zichzelf en hij glimlachte. ‘En ik wil je gerust terug brengen naar je grens, hoor. Sinds dat ik Rogue ben geworden ken ik het hier allemaal vrij goed. Bovendien ben je niet ver afgedwaald en kan ik je de Clan in krijgen zonder dat een patrouille je ziet.’ Hij knipoogde naar de kater en lachte vervolgens.

De kater leek de informatie over de BloodClan wel in zich op te nemen en daar was Slash blij mee. Hij wist dat het aannemelijk kon zijn voor de jongere katers en kattinnen om zo’n informatie niet serieus te nemen en er een eigen draai aan te geven, maar deze Apprentice leek leergierig te zijn en ook wel echt serieus te nemen wat er tegen hem werd gezegd. Als hij heel flauw was geweest had hij waarschijnlijk één of ander niet kloppend, dom verhaal verteld om er achter te komen of de kater ook weldegelijk goed oplette, maar hij vond dat dat niet nodig was en bovendien was hij iets te oud voor dat soort grapjes. Het was een goede kwaliteit van de kater dat hij veel serieus nam, maar Slash hoopte voor de kater dat hij ook weer niet alles serieus nam wat tegen hem gezegd werd. Sommige dingen moest je ook gewoon met een korreltje zout nemen en aan je voorbij laten gaan omdat je anders niet meer durfde te slapen. De kater stemde in om naar zijn territory gebracht te worden en de Rogue stond op. ‘Laten we gaan dan,’ zei hij met een zwaai met zijn staart alsof hij een Apprentice mee ging nemen op training. Goh, wat hij had graag een Warrior willen zijn, de Apprentice’s zien opgroeien en uiteindelijk zelf één toegewezen gekregen. Helaas was zijn drang naar vrijheid en naar een afgesloten hoofdstuk te groot geweest en had hij de ShadowClan, achteraf gezien een tikkeltje onterecht, in de steek gelaten. Wat hij er niet voor zou doen om terug te gaan naar de Clan, maar aan de andere kant… het was goed zo. Hij had de mogelijkheid om vrienden te maken buiten de Clan en soms kwam hij eens iemand tegen zoals de kater en had hij toch nog contact met iemand van de Clans zonder echt illegaal te zijn. ‘Je bent gelukkig niet zo heel ver van je territory afgedwaald,’ sprak hij tegen de kater. ‘Maar vertel eens…’ Hij liet een korte stilte vallen. ‘Heb je al een mentor die je meer kan vertellen over de Clans?’ vroeg hij nieuwsgierig. ‘En wat is je Apprentice-naam?’

Slash gaf een kort knikje ten teken dat hij het begreep. Het was vroeger vaker in de ShadowClan voorgevallen dat Apprentice’s een mentor toegewezen kregen en dat het dan even duurde voordat de training ook daadwerkelijk begon. Naar Slash’ idee was het zo dat een training gelijk moest beginnen zodra een mentor was toegewezen aan een Apprentice, maar dat was zijn mening. Hij wist vrij zeker dat als hij een Apprentice had gekregen dat hij er alles aan had gedaan om hem te trainen en op te leiden tot een waardige Warrior. De trainingen met zijn mentor zaten nog vers in zijn hoofd en hij paste elke dag wel minstens één van die tactieken toe. Hij had zelf ook een bepaalde stijl ontwikkeld van hoe hij moest jagen en vechten en dat maakte van hem een sterke Rogue. Het hielp ook wel dat hij wat ouder was en dat hij daardoor wat meer ervaring had dan de meeste Rogue’s. Tegenwoordig zag hij vooral veel jonge Rogue’s rondlopen. De kater keek op toen hij de naam van de Apprentice hoorde en glimlachte. ‘Dat is een leuke naam,’ sprak hij tegen de kater. Hij zou het dier dat verwerkt was in de naam van de kater liever niet tegenkomen, maar de kater zou vast wel een karaktereigenschap hebben die aan het dier toebehoorde. Misschien bekeek de kater zijn prooi ook stilletjes voor hij toesloeg. Of misschien zou hij dat nog gaan doen, want nu was hij natuurlijk nog niet zo sterk en vaardig. ‘Mijn naam is Slash,’ sprak hij. ‘En die naam klinkt gevaarlijker dan zou moeten.’ Meestal als katten zijn naam hoorden dan dachten ze dat hij van de BloodClan afkomstig was. ‘Veel katten denken altijd al het ergste als ze alleen al mijn naam horen, maar eigenlijk ben ik best vriendelijk voor een Rogue. Als de anderen dat natuurlijk ook zijn.’ Hij gaf de kater een knipoogje.

Slash glimlachte opgewekt toen de kater zei dat het een coole naam was. Het was een typische uitspraak voor de Apprentice’s. Hij had het vroeger ook vaak gebruikt, maar hij werd steeds ouder en vond dat het woordje ‘cool’ nu niet echt meer aannemelijk klonk uit zijn bek. Hij deed, in tegenstelling tot sommige katten, zijn uiterste best om zich te gedragen naar zijn leeftijd. Er waren soms periodes dat hij zich vrij oud voelde omdat hij, als hij er bij stil ging staan, zich moest beseffen dat hij de veertig moons al gepasseerd was. Dat wilde zeggen dat hij al ouder dan drie jaar was. Het was raar om te denken dat hij al twee jaar als Rogue leefde en het eerste jaar gespendeerd had in de ShadowClan. En dat was eigenlijk nog net geen volledig jaar geweest, want vlak voordat de leader en de Deputy een Ceremony bij een hadden geroepen was hij er al vandoor geweest. ‘Ik ben blij dat je hem ‘cool’ vindt,’ zei hij en hij grijnsde even toen hij het woordje ‘cool’ wat overdreven uitsprak. Nee, het klonk echt niet meer uit zijn bek, maar voor de Apprentice had hij gerust een uitzondering willen maken. Hij voelde een vlaag van teleurstelling door zich heen gaan toen hij de sterke visgeur van RiverClan al rook. De kater was dan ook weer niet zo ver over de grens gegaan. Slash vond het jammer, want hij vond Owlpaw een aangename kater in omgang. Toch wilde hij de Apprentice eens testen en besloot te zwijgen over de Clangrens. Hij ging plots stilstaan en keek naar de kater. ‘Ga eens zitten en open je bekje,’ sprak hij. ‘Wat ruik je? En in welke richting ruik je het?’ Hij keek de kater aandachtig aan, zich afvragend of de reukzin van de kater al zodanig ontwikkeld was dat hij de visachtige geur vanaf hier kon ruiken én kon bepalen waar het was.

Slash kon een glimlach maar moeilijk onderdrukken toen hij dacht aan het feit dat de RiverClanner zijn woorden had herhaald als het ging over dat hij Slash schijnbaar een ‘coole’ naam vond. Slash had er zelf niet echt bij nagedacht toen hij de naam koos, behalve dan toen hij zich besefte dat het misschien een beetje BloodClan-achtig over zou komen als hij zich voor zou stellen aan anderen. Het was dan ook niet totaal zijn bedoeling geweest om zijn naam over te laten komen alsof hij een eersteklas moordenaar was. Toch hadden veel wel wat van hem verwacht toen ze zijn territory binnen probeerden te dringen en was hij in het begin dan ook vrij spottend benaderd toen bleek dat ze tegen een kleine Warrior moesten vechten. Nu was Slash erg groot en toonden zijn vele littekens al aan dat hoe veel gevechten hij gewonnen had. De kater ging naast de RiverClanner zitten toen deze zich begon te concentreren op de geur en hij knikte goedkeurend toen hij de opmerking van de kater hoorde. Hij gaf ook een goedkeurende zwaai met zijn staart toen de kater bijna in de juiste richting begon te zoeken. Het was niet slecht voor een Apprentice die nog maar net de zes moons was gepasseerd. ‘Prima,’ complimenteerde de Rogue de RiverClanner. ‘Je moet niet twijfelachtig zijn. Je doet het heel goed.’ De kater gaf een knikje ten teken dat ze op konden staan en dat ze in de richting moesten gaan lopen die de RiverClanner had aangegeven. Zodra ze zich dichter bij RiverClan territory zouden bevinden zou de jonge Apprentice wel op de juiste manier en de juiste tijd van koers veranderen, maar voor nu was hij heel goed bezig. ‘Je weet toch wat die visachtige geur betekent, hè?’ vroeg hij aan de kater.