Yesterday I died

And I've lost who I am, and I can't understand.
Why my heart is so broken, rejecting your love,
without, love gone wrong, lifeless words carry on.
But I know, all I know, is that the end's beginning.
Who I am from the start, take me home to my heart.

De passen die ze voortzette leken met elke dag zwaarder te worden. Haar staart sleepte achter haar aan. Wat was ze nog. Wat moest ze nog voorstellen. Ze leek alles kwijt te raken en nergens nog grip op te hebben. Hoe moest ze dit overleven als ze nieteens wist voor wat ze aan het leven was. Toch wou er iets in haar doorgaan. Sterker worden en beter groeien. Dat was toch geen misdaad of wel? Met haar blik op de horizon gericht haalde de flame point diep adem en zette haar nagels in de grond voor ze wegschoot. De wind door haar vacht voelend terwijl ze sneller en sneller naar voren schoot. Meer en meer, verder en verder weg. Dit was al wat ze wou. Deze vrijheid voor eeuwig voelend. Alles achter zich latend wat haar pijnigde. Maar terwijl ze slippend op stilstand kwam draaide ze haar hoofd bij. Starend naar het territorium dat in haar poten lag. Ze was nu niet vrij meer. Zij, Butterstar, was leader van Riverclan en ze zou Riverclan altijd dienen. Daar vond ze haar vrijheid en al haar hoop. Als ze het maar eenmaal aan kon om haar pijn en fouten los te laten. Het was tijd om op te groeien. Tijd om haar taak werkelijk in handen te nemen. Tijd om leader te worden die Riverclan verdiende..

Haar flanken bewogen behoorlijk maar ze had zichzelf al snel onder controle gekregen. De laatste tijd zeker zocht ze steeds meer de momentjes van deze vrijheid op. Bang dat ze de verkeerde beslissingen maakte. Ze voelde de ogen van haar clangenoten wel branden in haar vacht maar het verschil was zij dachten na vanuit hunzelf. Zij moest nadenken voor de hele clan. Voor het hele woud. Het was geen makkelijke taak om te volbrengen maar een die ze had aangenomen. Dit betekende niet dat e genoot van de blikken die ze toegeworpen kreeg door haar bloed eigen clangenoten. Ze verwachtte meer van ze. Maar goed, wellicht lag er een te diepe trots in sommige die ze er niet uit zou kunnen krijgen. Misschien dat ze dat nieteens zou moeten proberen. Zuchtend schudde ze haar kopje en draaide deze vervolgens bij om lynxfang aante staren toen hij haar aansprak. "Goede middag Lynxfang." Koeltjes sprak ze naar de senior warrior kijkend met een vragende blik in haar ogen. Waar stoorde hij haar voor?

"Paint me red and call me Mary Sue." Ze had dit nooit verwacht of nooit gedacht mee te maken. Konden katers zwanger worden nee toch? En toch vertoonde Lynxfang aardig veel tekens van een zwangere shecat. Hij was een warrior die ze vertrouwde. Een waar ze veel mee kon overleggen. Maar om hem nu zo te zien was een kant van hem die ze nooit had willen zien. Was dit wat een Riverclan Warrior was? Een huilend hoopje ongeluk als zijn leader even afwezig op hem reageerde omdat ze genoeg aan haar hoofd had? Bijna zuchtend staarde ze hem aan en rekte zichzelf uit. "Sta op Lynxfang. Zelfs de mussen lachen je zo uit." Mompelde ze rustig en keek hem aan. "Vertel me eens wat er aan de hand is dan."

Met een krachtige en iet wat eigenwijze blik in haar diep blauwe ogen keek ze de bruine kater aan. Zijn woorden liet ze even inzinken voor er een kleine glimlach op haar lippen verscheen. Zijn gehele shift van personaliteit net had haar nieuwe ideeen gegeven. Een nieuw inzicht in Riverclan. "Is hoe jij Riverclan wil zien en hoe ik haar wil zien dan niet hetzelfde Lynxfang?" Sprak ze zachtjes en staarde hem even indringend aan. "We zouden allemaal trots moeten kunnen zijn op onze clan. En niet een clan maken waar alleen de leader van geniet. We leven niet in een dictatuur nietwaar." Met een zucht rekte ze haar slanke licht gekleurde lichaam uit en staarde hem even recht aan voor ze haar kopje schudde en doorliep.