Shadowed Heart (Silhouetteheart) ||SPT

Haar blauwe ogen zochten de omgeving af. De zachte en eeuwig aanwezige bries blies door haar langharige vacht heen. De jonge 8 manen oude kattin werd met de dag een meer toegewijde Apprentice, zelfs zonder de hulp van haar halfbroer, die enkele manen geleden was omgekomen. De geur van Riverclan drong haar neusgaten binnen waardoor ze even argwanend bleef staan. Er zouden toch geen Riverclan patrouilles in de buurt zijn, een verkeerde beweging en een oorlog zou losbreken. Nu leek het nog meer op een tijdelijke wapenstilstand. Met een rustige maar snelle beweging bekeek ze de omgeving voordat ze even ging zitten en van het Newleaf weer genoot. Heel even gingen haar gedachten naar Silhouetteheart ze had hem al lang niet meer gesproken en vroeg zich ergens wel af hoe het met hem ging. Hij was degene geweest die haar had getroost zo kort na haar broer overleden was. Een rilling liep over haar rug toen ze aan haar verleden dacht. Door een paar herinneringen durfde ze niet eens meer te vechten. Ze verstijfde gewoon terwijl de ander aanviel. Tenminste als ze niet in een paniekaanval belandde. Zou ze het ooit leren, ooit deze clan kunnen beschermen?

Eerste post - Silhouetteheart alleen Riverclanners mogen wanneer een van ons het zegt binnen vallen en met uitzondering Windclanners (de laatste groep alleen gebaseerd op een goed idee)

Het was het eerste wat hem was opgevallen, de afwezigheid van Oceanpaw. Na even rondgekeken te hebben was hij Brindleleaf tegengekomen en had haar, gezien ze Oceanpaw's mentor was, gevraagd waar de jonge Apprentice was. Helaas kon die hem niks vertellen. Meteen was hij weer omgekeerd en verliet het Camp weer net zo vlug als hij binnen was gekomen. Hij moest Oceanpaw vinden, wie weet wat die Riverclanners konden doen. Zulke vieze lafaards...Net als hij eigenlijk. Net als hij. Silhouette negeerde de 'bad thoughts' en ging verder met zijn zoektocht. Uiteindelijk pikte hij haar geur op, die nog vers was en volgde die. Toen de geur leidde naar de grenzen en in het speciaal die tussen Windclan en Riverclan, zakte zijn hart in zijn keel. Silhouetteheart was, zoals de meesten van zijn clan, sneller dan de gemiddelde kat en dat liet hij ook merken toen hij bijna wanhopig naar de Gorge toe rende. Zodra hij haar gestalte zag versnelde hij zijn pas zelfs nog even, totdat hij bijna glippend voor haar afremde. ''Oceanpaw!''riep hij uit, meer kwam er niet uit, want het volgende moment kwam het hijgen. Toen hij bijna uitgehijgd was en zijn stem weer enigszins terug had gevonden, sprak hij verder. ''Wat...doe je...hier?''

Het geritsel dat dichterbij kwam, duidde de komst van een andere kat al aan. Haar oortjes flikkerden een beetje terwijl ze met een zwiep van haar staart afwachtte. De jonge kattin was tamelijk alert. Pootstappen kwamen steeds duidelijker en sneller dichterbij, waardoor de bruin gestreepte kattin zich razendsnel omdraaide. De geur van Windclan, die haar enigzins geruststelde, kwam ook dichterbij. Een zwart met witte vacht kwam al in het vizier voordat ze een bekende stem hoorde en Silhouetteheart voor haar slippend tot stilstand kwam. 'Oceanpaw!' Riep de kater uit, zo'n beetje op de manier alsof hij doodsangsten had uitgezeten. Verward keek de jonge kattin, nog niet zoveel ouder als een kitten, de kater aan. Ondanks het feit dat ze hem als een goede vriend achtte begreep ze zijn bezorgdheid niet. De kater hijgde nog wat na en kwam langzamerhand voldoende op adem om verder te praten. 'Wat...doe je...hier?' Ze wachtte nog even of hij nog meer te zeggen had voordat ze zelf langzaam haar mond open trok. 'Silhouette?' Een brede glimlach kwam op haar snoet, voordat ze hem even voorzichtig en geruststellend neusde.'Ik had even geen zin om in het kamp te zitten?' Mauwde ze ietwat vragend en afwachtend. Ze wist ergens wel dat Silhouetteheart waarschijnlijk net zoals Whitelion was, snel bezorgd en op zijn teentjes getrapt. Zeker als er al een tijdje een gespannen sfeer heerste en er een reden was om uit te zijn op bloed. Hoe Silhouetteheart er nu voor stond wist ze niet en ze wist ook wel beter dan erna te vragen. 'Maak je geen zorgen, hier is geen Cyber en ik ben nog helemaal in orde.' Murmelde de kattin ongemakkelijk. Bij de naam Cyber verstijfde ze even.

Oceanpaw neusde hem en hij kon een kort gespin niet inhouden. Het was fijn dat iemand vrienden met hem wou zijn. 'Ik had even geen zin om in het kamp te zitten?'mauwde ze daarna. Silhouette kuchte kort. Ja, ze had gelijk, maar toch had de angst om zijn hart geslagen toen hij haar niet kon vinden. En nu ze hier was, bij de grens die hun van die vuile visvreters scheidde, werd hij niet veel minder gerust op. Ja, okay, het was een diepe kloof, maar toch. ''Cyber is het probleem niet, tenminste, niet het grootste''hij knikte naar de overkant. Ja, Cyber was altijd een probleem, maar hij was hier niet nu en als hij slim was, kwam hij hier ook niet. Deed hij dat wel, dan krabde Silhouette zijn ogen uit, liet hem die doorslikken zodat Cyber zelf kon zien vanuit zijn maag hoe Silhouette zijn ingewanden uit zijn lichaam rukte. Dus. Cyber mocht wegblijven, ver weg. ''Ik wil gewoon niet dat je iets overkomt en er zijn nu zoveel gevaren''

OOC: kleine referentie naar Alfa en Omega XD

Zodra ze de oudere zwart-witte kater voorzichtig neusde spinde hij. Al was het best nog wel kort, ze was blij dat hij niet al te boos was, anders had hij dat geluid niet gemaakt. Een tevreden gesnor verliet haar keel dan ook al snel, blij dat haar vriend niet te onrustig was. Zodra ze eerlijk toegaf dat ze niet in het kamp had willen blijven zitten, kuchte de kater even, alsof hij het er niet helemaal mee eens was; waarschijnlijk. Ze sprak verder over Cyber, die in haar ogen een van de grootste gevaren was die ze was tegen gekomen. Al liet de naam haar altijd wel verstijven, waardoor ze er niet al te gelukkig uit zag als ze over hem begon. 'Cyber is het probleem niet, tenminste, niet het grootste.' Zei de kater dan ook, overduidelijk duidend op de plaats waar ze nu waren, dicht bij de grens van Riverclan. Een clan waar nu niet al te positief over werd gedacht. Cyber was misschien een groot probleem, maar hij was vaak alleen waardoor de kans klein was dat hij te grote problemen zou veroorzaken. Tenminste als de kater niet alleen verveeld was geraakt en nu vrienden bij de Bloodclan had. 'Ik wil gewoon niet dat je iets overkomt en er zijn nu zoveel gevaren.' Mauwde de kater verder waardoor ze enkel een geërgerd knikje gaf. 'Er zijn altijd gevaren en zolang ik kan vechten en mijn nagels heb vindt ik wel een manier. Ik ben misschien geen vol trainde warrior maar ook niet een jonge weerloze kit.' Mauwde de jonge kattin stellig terug. Haar schouders ontspande zich wat voordat ze wat met haar staart sloeg.

Dappere Oceanpaw, maar soms was dapperheid domheid. Ze bleef volhouden dat er niks aan de hand kon zijn, terwijl de gevaren nu van alle kanten op hun af konden duiken. Nee, misschien was hij wat overbezorgd, maar hij wou zijn enige vriend niet kwijt. Nu Whitelion er niet meer was zou Silhouette zijn halfzusje beschermen, wat hij er ook voor moest doen.. ''Oceanpaw''sprak hij, opeens een kwade toon dragend, 'Ik begrijp je moed, maar het is te gevaarlijk om in je eentje hier te zijn, zo dicht bij de grenzen'vertelde hij de poes, bazig opeens en met een houding die hij bijna nooit eerder had vertoond. Streng en sterk. Toch, in zijn ogen was een droefheid te merken, waarvan hij zelf de wortelen niet wist. Misschien was hij verdrietig omdat hij dacht aan Oceanpaw kwijt te raken of omdat hij een van die gevaren kon zijn. Nee, dat niet. Hij zou haar nooit pijn doen, in geen enkel geval, toch?

'Oceanpaw,' sprak de zwart-witte kater, ineens met een kwade toon. Hierdoor spande de jonge kattin koppig haar spieren iets aan, wat wou hij nu weer. Had geen van de katten door dat ze soms even rust wou, even niet wou denken aan de Riverclan of Bloodclan, wat dat betreft. 'Ik begrijp je moed, maar het is te gevaarlijk om in je eentje hier te zijn, zo dicht bij de grenzen.' Vertelde de kater haar, bazig. Iets wat enkel de verkeerde kant op kon wrijven in de kattin die zich al niet al te best voelde. Ze was haar broer kwijt geraakt en enkel bij hem kon ze het bazige aan. Het deed haar aan hem denken, waardoor tranen al in haar ogen sprongen en ze ongelukkig met haar staart zwiepte. De streng en sterk ogende kat, liet haar langzaam opstaan en hem aankijken. Ook bij hem had ze een kort verdriet gezien, hij had immers een vriend verloren, maar ze wist ook dat ze niet wou dat Silhouette het idee had dat ze niets zelf kon. Ze naderde het Warriorschap al, elke dag kwam dichterbij dat moment. Dan zou ze zich ook zo moeten gedragen. 'Je bent mijn vader niet,' siste de kattin zachtjes. Haar ogen overwoekerd met verdriet, oude angst en pijn. 'Ik zal ooit voor mijzelf moeten zorgen, zeker nu Whitelion er niet meer is. Moge Starclan hem vredig zijn,' murmelde ze, waarna ze zich omdraaide en haar kop liet hangen.

Nee, ze begreep het totaal niet. Waarom luisterde ze niet gewoon? Waarom was ze opeens zo dom? Ze keek hem aan en vertelde hem enkel dat hij haar vader niet was. Toen begon ze over Whitelion, die sukkel die zich liet vergiftigen door Riverclan. Hij was groot en berucht en dan zo'n einde. Als Starclan inderdaad hem had toegelaten, dan mocht hij een Vip zijn. Oceanpaw had zichzelf afgewend. 'Gevaren zijn er altijd, ook als je ze niet verwacht'siste hij, voordat hij zich afzette en op de poes sprong. 'Vooral als je ze niet verwacht'. Hij was helemaal weg, enkel de woede en haat in zijn ogen was nog de enige emotie die hij toonde. Hij sloeg een klauw uit, klaar om haar een lesje te leren, de rest een lesje te leren.

Ze had zich eigenwijs afgewend van Silhouetteheart, ondanks dat de vriendelijke kattin met vele wat duistere katten om kon gaan was ze niet totaal op haar mondje gevallen. Als het moest zou ze spreken, zou ze voor zichzelf opkomen en haar eigen keuzes maken. De onzekerheid die ze wel had, was nu weg geschoven in een donker hoekje van haar geest, ze was niet meer een jonge onhandige kitten, ze was ouder en sterker geworden. Nog enkele manen van het Warriorschap verwijderd. 'Gevaren zijn er altijd, ook als je ze niet verwacht,' siste de kater naar haar waardoor ze enkel haar oortjes even in haar nek drukte. Ze voelde zich niet erg op haar gemak op dat moment, wat duidelijk was op de manier waarop ze stond en liep. Haar kop liet ze nog steeds hangen, al had ze zich enkele stappen van de zwart-witte warrior verwijderd. Iets raakte haar aan, met een enorme vaart. 'Vooral als je ze niet verwacht,' mauwde de kater, waarna hij een klauw uitsloeg. De jongere kattin die natuurlijk uit balans was geraakt probeerde zich wanhopig om te draaien, zijn klap had haar doen struikelen waardoor ze onhandig bewoog. Haar ogen keken angstig naar de grote en oudere kat voor haar. 'Sil?' Murmelde ze angstig waarna ze onhandig een stapje terug zette en de kater met verwarde ogen aanstaarde. Hij leek nu behoorlijk op Whitelion toen die ene keer dat ze hem had proberen te troosten, hij had haar toen als jonge kitten ook een klap gegeven. Ondanks dat ze wel voelde dat hij tegen haar aan was geknald, was ze vooral bang, erg bang.

Het was woede die hem overviel, de woede die hem altijd overviel. Zijn leven inmiddels beheerste en hem langzaam sloopte. Nu weer. Hij wist wat hij deed, maar als hij het echt doorhad zou hij stoppen. Zijn zwarte vacht stond overeind en met dezelfde woede in zijn ogen keek hij haar aan. Zij die niet wou luisteren, waar hij zoveel van hield, dat hij niet wou...wou dat haar iets overkwam. Hij sloeg nogmaals naar haar, naar haar gezicht, zijn klauwen waren uit. Toen ging hij om haar heen lopen en begon te praten, te schelden. ''Snap het dan!'' Waarom begreep ze het niet. Waarom begrepen ze het niet? Wie waren ze? Zijn clan. Hij haatte ze. ''Starclan vervloek me''fluisterde hij, hijgde hij. Nu sprong hij volledig op Oceanpaw af. Probeerde haar tegen de grond te duwen. ''Het kan niet, je kan niet''spuugde hij in haar gezicht. Zijn ogen trilden terwijl hij haar probeerde aan te kijken. Silhouette leek te kalmeren en even keek hij de poes geschokt aan. ''Oceanpaw''murmelde hij. Oceanpaw. Waarom wou ze niet luisteren naar hem? Hij moest haar beschermen...Maar dat kon hij niet. De woede kwam terug, samen met de gekte. Zijn greep op haar versterkte.

Een woedende kat was altijd eng, zeker als de kat tot een van haar vrienden behoorde. De zwart-witte kater leek haar niet te herkennen enkel uit te vallen naar haar. Dit maakte haar onzeker en bang, zou ze zichzelf wel kunnen verdedigen, mocht het wel; tegen een clangenoot. Ze wist het niet en jammer genoeg zei de Warriorcode er ook niets over. Waarom waren het altijd zwart-witte katten die haar aanvielen, nu afgezien van een kort gevecht toen ze nog kitten was. Cyber was zwart-wit, Silhouetteheart ook. Nu rekende ze Whitelion niet mee, hij was dan wel een keer boos op haar geweest maar had haar niet tot bloedens toe verwond. Angst was duidelijk in haar blauwe ogen te lezen terwijl ze haar oren in de nek legde. Als een stille waarschuwing naar Silhouette, haar angst had haar lichaam over genomen. Haar grootste angst, namelijk vechten. Om nog maar te zwijgen dat ze zich tegen een clangenoot moest verzetten. Een klauw werd nogmaals naar haar geslagen ditmaal haar gezicht, welke nu wel degelijk grip op haar kreeg. Diepe krassen net boven haar linkeroog begonnen onmiddelijk te sijpelen met bloed. Een krijs, voornamelijk uit angst en pijn verliet haar keel en zorgde er voor dat dieren en katten in de buurt gewaarschuwd werden. Ze knipperde verwoed met haar ogen om het bloed eruit te houden. De kater omcirkelde haar waardoor ze niet zo makkelijk kon ontsnappen. Berekenend keek ze hem aan terwijl de wanhopige tranen al in haar ogen sprongen. "Snap het dan!" Riep de kater uit, waarschijnlijk nog steeds boos. Trillend bleef de jongere kattin op haar poten staan, haar haren in de nek opgezet. "Starclan vervloek me," fluisterde de kater zo zacht dat het haar nog banger maakte, of dat zijn doel was wist ze niet. Hij hijgde, wat haar verwarde, zo erg spande hij zich toch niet in? Nu sprong hij pas op haar af, ze probeerde hem te ontwijken, alleen haar zicht was duidelijk beperkt en de angst liet haar niet met rust, waardoor ze moeilijker reageerde. Starclan help me, dacht de jonge kattin wanhopig, waarna ze naar een uitweg zocht. De paniek die ze ervaarde zorgde ervoor dat de ademhaling in moeizame teugen kwam, hijgend bijna. Ze voelde een duizeligheid over zich heen komen, iets dat haar nog meer benadeelde. Hij probeerde haar tegen de grond te drukken, wat hem ook lukte, ze landde met een sterke, luide klap op de grond. "Het kan niet, je kan niet," spuugde hij in haar gezicht. Waarna hij haar met een rare blik in zijn ogen aankeek. Angst en pijn trokken razendsnel door de kattin heen waarna ze als een kleine kitten haar ogen sloot. Hopende dat er snel een einde aan zou komen. Hij, hij die nu haar grootste nachtmerrie was leek even te kalmeren. "Oceanpaw," murmelde hij. Dit deed haar opkijken, met geopende ogen. De woede kwam terug, ze voelde het aankomen, zag het aankomen. Zijn grip op haar versterkte. Wat hoopte ze toch dat het snel op zou houden. Wat had Brindleleaf haar ook al weer geleerd? Wat had Tigergaze haar proberen te leren?

-Drama...( heb nu even haar leeftijd/tijd waarop dit gebeurd veranderd omdat het anders niet mooi tussen de andere topics van Ocean past, zal dus net anderhalve maan voor haar warriorschap gebeuren.)
Outrage is welkom in dit topic :')

Een wandeling door het territorium was iets onnutigs. Hij kon er alleen maar aan denken als iets negatiefs. Je deed niks, voerde geen reet uit en het was gewoon ugh... En natuurlijk moest hij dat ook doen. Als een stom kuddedier. hij was geen jager, hij wilde het ook niet meteen doen. Maar als een goede warrior deed hij wel zijn deel, enkel op zijn tijd en beheerst. Hij was vaak wel kalm, wel nors, maar kalm. Zijn manier van denken had ervoor gezorgd dat hij hij het achtervoegsel 'rage' had gekregen. Hij stelde zich te vaak op als slachtoffer tegenover zijn moeder; was altijd boos op haar. En schijnbaar had ze enkel zo naar hem kunnen kijken toen ze zijn naam bedacht. Hij zuchtte even met een lichte brom in het geluid. Hij wilde dit niet meteen, maar wat kon hij ertegen beginnen? Juist ja, niks, de hele wereld ging eraan zo, en niemand kon er wat aan veranderen. Out, de pessimist, was weer eens bezig met zijn geweldige gedachten over de wereld en jan en alleman... Toen hij plots een geur oppikte richtte hij zijn grote kop op. De ferme kater draaide zijn gespierde lijf wat. Hij had een goed laagje van spieren onder die dikke pels van hem. Pluizig, niet dik, dat was hij gewoon. Starclan verdomme. Hij spitste meteen alert zijn oren. Windclan. Onder het geluid van het kabbelende water van de rivier kon hij echter niks horen. Maar... Toch. Stemmen waren te onderscheiden met het geluid van stromend water. Dit zorgde ervoor dat zijn pluizige staart even heen en weer bewoog en hij toen in beweging kwam.
Na wat passen was hij bij een nauw stukje gekomen. Niet ver van de grens. Daar kon hij, tussen wat laaghangende takken van een struik, een scenario waarnemen. Het zou best handig zijn als hij kon liplezen, maar dat was niet het geval hier. Het was duidelijk dat er iets aan de hand was. De roestkleurige kat hief zichzelf wat hoger op waarna hij even wat stroomopwaarts liep, tot een stuk waar hij makkelijker over kon komen. Dat gebeurde dan ook... De Gorge behoorde normaal tot de Riverclan toe, maar eenmaal buiten zijn oevers was het aan deze kant territorium van de vijand. Maar hij wilde de situatie gewoon even gaan bekijken. Hij bleef immers in het water voor een tijdje, tot hij ze kon zien. Hun gesprek was een stuk luider geworden. De kleine apprentice leek het echter ongemakkelijker te hebben en de gevlekte kater was zeker geen heer, noch een goede warrior met de woede in zijn stem. Hij keek kalm naar beide. Zijn staart begon echter alert te zwiepen toen de ene windclanner de ander aanviel. Was dit wat er gaande was binnen de grenzen van de clan der winden? Hij vernauwde zijn ogen wat en sprong meteen de oever kant op toen hij duidelijk zag dat de ander zich niet leek in te houden. Wat deed hij toch...? Opkomen voor een zielige kitten die bang leek te zijn. Zijn ogen waren even gericht op de tabby poes... Hij rook haar angst. Hij zag de gekte in de houding van haar aanvaller.
De roestkleurige, pluizige kater twijfelde geen seconde en sprong zowat tegen en op de ander aan, proberende zijn tanden in de schouder van de gevlekte kater te laten zinken, voordat hij even een wonde met zijn klauwen probeerde te maken en toen terugsprong. Het was zijn bedoeling geweest de apprentice vrij te krijgen. Zijn oren waren nijdig in zijn nel geplooid waarna hij fel keek naar de kleine die aangevallen was. "Fijne clan heb je kiddo," klonk er met een licht brommende toon terwijl Outrage zijn ogen vernauwend richtte op de gek tegenover hem. "Als je iemand wilt aanvallen, zoek dan iemand van je eigen grootte," klonk er brommend van de kater af. Zijn haren kwamen wat overeind en ondanks dat hij nat was op sommige plekken, bleef hij imposant. "Ga nu maar je windclan maatjes halen, want je hebt een indringer," bromde de kater even. Hij krulde zijn lip even wat en voelde meteen een soort van nijdigheid opkomen in zijn borstkas. Zijn klauwen kwamen uit hun hulsel terwijl hij even wiegde met zijn achterhand. "Ik zweer je, kid, dat ik je ga slaan als dit voorbij is," mompelde hij brommend. "Je bent toch opgevoed door die lamme hazen van je? Ren dan verdomme," sigh. Waarom moest hij weer de held uithangen... Nee correctie. Als er nieuwe katten zouden verschijnen zou hij de anti-hero zijn. Ah tja, wat maakte het zelf nog uit?

Hij duwde haar tegen de grond aan. Waarom wou ze niet luisteren, hij wou haar beschermen, maar hij kon het niet. Hij kon niks. Met een kreet duwde hij haar weg en liep de andere kant op, om vervolgens weer terug te keren. Met bloed doorgeschoten ogen keek hij Oceanpaw aan of eigenlijk, door heen. Hij keek dwars door haar heen. ''Ik wil je beschermen!''schreeuwde hij en stormde weer op haar af, maar voordat hij goed en wel aan zijn volgende aanval kon beginnen viel iemand hem aan. De geur van Riverclan werd sterker. Silhouette blies, sprong de andere kant op en keek naar zijn aanvaller. Een roestrode kater. Hij voelde bloed over zijn schouder lopen, al was het maar lichtjes. De indringer sprak tegen Oceanpaw. Hoe durfde hij? Toen, spelend met zijn leven, richtte hij zich op Silhouette. ''Ga weg''gromde Silhouetteheart met diepe stem, niet luisterend naar wat de andere zei. Het kon hem niet schelen. Het kon hem niet schelen dat hij een indringer was. Nu moest hij weggaan, want hij wist niks. ''Je weet niks''

Onderwerp: Re: Shadowed Heart (Silhouetteheart) ||SPT