[OPEN] - Just around the riverbend

De kattin liep met een slome pas langs het riviertje. Ze had het geluk dat haar territorium, dat ze al een flink tiental moons geleden veroverd had, langs wat water liep en dus zorgde voor water en zo nu en dan eten. De laatste tijd leek er echter weinig vis te zijn, maar toch liep ze hier nu in het water te turen. Ervaring had haar geleerd hoe te vissen, nooit had ze lang contact met een RiverClanner gewaagd om dit haar te leren. Ja, ze wist hoe de Clans in elkaar zaten, hoe ze leefden en hoe het eraan toeging, maar verder hield ze haar afstand van de boskatten. Ze waren groter, sterker en ruiger dan haar. Ze klikte met haar tong. Niks voor haar dat leventje. Ze zat prima hier, met haar verzameling plantjes, kruiden, schelpen en mensenspullen. Ze kon er van alles mee, en vond het hartstikke leuk om te hebben. Er kwamen zelfs wel eens katten naar haar toe, vragend om haar hulp als ze uit een gevecht kwamen. Omen wist dat het de rondte ging dat ze 'anders' was dan de rest, een soort sjamaan of heks. Erg vond ze het niet. Ze kon er wel om lachen, de naïviteit van de jeugd. Zelden kwamen er katten van rond haar leeftijd bij haar. Maar dat vond ze niet erg. Haar tijd van avontuur zat erop, en ze zat hier prima bij haar eigen gebied zonder problemen en ruzies. En als er dan eens een kat op bezoek kwam, was dat een leuk extraatje.

- Open

De tijd was niet aardig voor haar geweest; littekens tekenden haar smalle lichaam.
 Ze had snel op moeten groeien, zonder ouders, zonder familie en zonder vrienden. Het zou misschien onmogelijk moeten zijn, maar daar was ze dan. De hopeloze kitten was uitgegroeid tot een mooie, jonge poes. Afgezien van dezelfde blauwe ogen en dezelfde rode vlekken die haar vacht sierden, was niets meer aan Farai te herkennen.  De nieuwsgierigheid in haar ogen had plaats gemaakt voor een bepaalde hardheid die haar was opgelegd.
De poes keek op, terwijl haar rode oren verschillende kanten op schoten om zoveel mogelijk geluiden op te vangen. Ze wist heus wel dat dit het territorium van een ander was, maar ze rook de sterke geur van konijn en had het voedsel meer dan nodig.
Daarom sloop ze verder, hopend geen problemen tegen te komen, maar er op voorbereid om te vechten als het erop aan kwam.

Het konijn was niet moeilijk neer te halen, immers was ze een uitmuntende jager. Nadat ze het geurspoor had gevolgd en het konijn had weten neer te halen, besloot ze wat te drinken bij het riviertje waar ze eerder langs was gekomen.
Toen ze daar echter aankwam, spotte ze de eigenaar van dit gebied. De poes zou zijn omgedraaid en weggerend,  als er niet iets vreselijk bekends aan haar was. Ze vernauwde haar ogen en sloop dichterbij Door het riet, zich afvragend waar ze de oudere poes van herkende.
En plots wist ze het; Dit was Omen. Dezelfde poes die haar zo had geholpen toen  haar familie weg bleek te zijn gegaan en haar had achter gelaten.  Dezelfde poes die haar nog had beschermd toen ze nog zo'n kleine kitten was.  Haar pupillen werden groot en ze stapte nu zonder angst naar de poes toe, haar blauwe ogen  gevuld met blijdschap omdat ze iets had gevonden wat ze herkende. "Omen! Omen!" Ze stormde op de poes af, dwars Door het water terwijl ze het konijn aan de oever was vergeten. Nat en al drukte ze haar neus tegen de wang van de oudere poes. "Omen! Ik ben het, Farai, weet je nog?"


Hnnng ik kon het niet laten ;w;
Roep maar als je het niet wilt, dan haal ik het wilt (a)

De kattin spotte wat beweging aan de overkant, maar schonk er niet al te veel aandacht aan. Wegjagen kon ze de ander toch niet, en er zat niet veel kwaad in enkel wat water drinken. Toen er echter opeens nogal wat geplons klonk, keek ze wel overeind. Het was een roodwitte kattin die op haar af kwam stormen, en ze zuchtte. Het zou toch niet zo zijn dat deze het gebied van een oud, zielig vrouwtje wilde beroven? Ze grinnikte zacht. Zo dacht ze niet over zichzelf. Ze was prima in staat haar eigen boontjes te doppen, ze was er immers nog steeds. Toen haar naam werd geroepen door de kat die op haar afstormde, trok ze haar wenkbrauwen op in een frons. Om heel eerlijk te zijn, herkende ze haar helemaal niet? De roodwitte kat was nu bij haar aangekomen, en deze drukte haar neus tegen haar wang. "Omen! Ik ben het, Farai, weet je nog?" nu ging er een lichtje branden bij de pers. Een glimlach kwam op haar gezicht. Toen ze nog wat jonger geweest was, was ze Farai tegenkomen en hadden ze samen wat getraind. Ook had ze Farai een keer beschermd van een BloodClanner. Ze keek naar de kattin, en zag dat deze echt niet meer leek op hoe ze haar voor het laatst gezien had. Geen wonder dat ze haar niet herkend had. "Goh, wat ben je groot geworden zeg," miauwde ze en spinde zachtjes. "Hoe gaat het ermee?"

Snel trok ze zichzelf alweer terug en grijnsde ietwat schaapachtig, enigszins beschaamd om haar nogal kinderachtige actie van net. Ze vermande zichzelf en wist weer de volwassen blik in haar ijzig blauwe ogen terug te krijgen. De poes ging naast de poes zitten, haar rode staart keurig over haar poten geslagen en keek de oudere poes met een glimlach aan.  "Goh, wat ben je groot geworden zeg," Spinde de poes zachtjes en Farai spinde ook even, een warm en trots gevoel in haar borstkas. Het was dan al eeuwen terug dat ze Omen was tegen gekomen, en bijzonder lang had ze haar niet gekend maar als kitten had Omen haar beschermd en dat was ze, en zou ze, nooit vergeten. "Hoe gaat het ermee?" Ze glimlachte naar haar. "Ach, als ik zeg dat het goed gaat lieg ik."Ze haalde haar schouders luchtig op. Het was waar; immers had ze helemaal niets, ze reisde van hot naar her zonder ooit een echt thuis te hebben en levend van wat ze maar kon vinden. "Maar goed, ik leef, en daar gaat het om." Ze zat er niet bijzonder mee, het was zoals het was. "En met jou? Je hebt er wat grijze haren bijgekregen." Grapte ze

Het antwoord op haar vraag deed haar haar hoofd doen schudden. Ze wist dat Farai haar ouders kwijtgeraakt was, en ook haar siblings uit het oog had verloren. Maar ze was nu ouder dan de hopeloze kitten die ze ooit was en had veel geleerd, dat was te zien. Toch was het ook te zien dat ze flink wat wonden had opgelopen de laatste tijd. De eerst egale rood met witte vacht was afgetekend met krassen, voornamelijk oudere. Omen haalde kort haar staart over de littekens heen en klikte met haar tong. "Als je me eerder gevonden had, had ik hier wat aan kunnen doen." merkte ze op, en trok haar wenkbrauw op. Farai vroeg aan haar hoe het ging, en ze knikte, waarbij ze haar schouders licht ophaalde. "Goed, goed." miauwde ze. "Ik wordt met de dag ouder, maar alles gaat nog prima." vervolgde ze toen en grinnikte met een knipoog. Hoewel haar vacht er niet verzorgd uitzag, en er overal takjes, blaadjes en veertjes in zaten, was het verder duidelijk dat ze goed gevoed was en dat ze haar kracht nog lang niet kwijtgeraakt was.

De oudere poes klakte met haar tong toen ze de littekens verspreid over haar rode vacht zag. "Als je me eerder gevonden had, had ik hier wat aan kunnen doen." Merkte de poes met één opgetrokken wenkbrauw waarna ze haar schouder ophaalde. Farai lachte luchtig. "Ach, van fouten leer je, niet?"Hoewel ze het op een enigszins grappende manier wilde zeggen, klonk er toch een zekere bittere ondertoon door. Ze besloot het gesprek de andere kant op te sturen en vroeg hoe het met de oudere poes ging. "Goed, goed."sprak ze. "Ik wordt met de dag ouder, maar alles gaat nog prima." Omen grinnikte en knipoogde nar haar. Farai toverde een snuit op haar gezicht. De poes verzorgde haar vacht duidelijk niet meer zo goed, want allerlei takjes en veertjes staken tussen haar witte haren uit, maar ze was goed gevoed en er brandde nog veel licht in haar ogen. "Dat is goed om te horen, Omen. Ik ben blij dat het goed met je gaat." Farai sprak vanuit haar hart, maar wilde niet teveel zwakte tonen. "Maar als ik hier weer terug ben, betekend dat dan ook dat ik weer in de buurt van clanterritorium ben?" Ze fronste. Dat was waar ook, ze was half windclan.