you don't have to talk to tell a story [Routpaw||spt]

De grond voelde vochtig en zacht onder de poten van Silentpaw, net zoals altijd na een kleine regenbui die plotseling besloot op te duiken en net zo snel weer was verdwenen. Deze soort dagen in het jaar waren Silentpaw zijn favoriete momenten. De lucht was fris en helder door de regen die was gevallen en alles was zo groen maar tegelijkertijd scheen de zon en werd zijn vacht net op de juiste temperatuur verwarmd. Yep, Newleaf was zeker zij favoriete tijd van het jaar. Met zijn hoofd ene beetje naar de lucht toe gekeerd, zijn bek lichtjes open om meer van de frisse lucht binnen te krijgen, begon hij met grote passen verder te lopen. Eerder deze dag had hij besloten even een ommetje te maken. Natuurlijk was dat ommetje inmiddels veranderd in een wandeling die al een halve dag duurt but you won’t hear him complain. Natuurlijk had hij ook wat jagen gedaan, Silentpaw wou de clan namelijk niet helemaal in de steek laten voor een dag. Niet dat hij veel verschil maakte maar ja, every bit counts, right? Maar met al dat jagen had de kater wel erg veel dorst gekregen, dat is dan ook de reden dat hij nu met grote passen snel richting het kleine meer liep. Dat is, totdat er ineens iets tegen hem opbotste dat de kater deed omvallen en met een kleine ‘poef’ op de grond belanden.

Ooc: sorry it isn’t great, ik moet er nog gewend aan worden, but i hope it’s good enough

[The one and only awesome Routpaw]

Het was raar. Het ene moment was hij gewoon van het mooie weer aan het genieten om vervolgens een seconde later op de grond te vallen nadat hij omver geduwd werd. Het is ook niet alsof de kater een heads-up had gekregen. Nee, nog geen seconde geleden was het rustig geweest. Geen enkel geluid behalve de wind die het gras zachtjes heen en weer liet waaien, het getsjirp van vogels en het verre geluid van een diertje dat wat water aan het drinken was. Nou ja, zeker wist Silentpaw ook weer niet of er geen geluid was geweest van iets of iemand die snel op hem af kwam lopen, misschien had hij het gewoon niet gehoord. Misschien was hij gewoon te veel gefocust geweest op zijn gedachten, de warmte van de zon en het rustgevend geluid van de natuur om iets anders te horen, te ver in dromenland. Iets dat de kater zich steeds vaker op betrapte. Pas na een paar seconden op de grond te hebben gelegen en alweer verzonken te zijn geweest in gedachten deed de kater zijn ogen open. Direct vielen zijn kijkers op de kat die hem omver had gelopen, of beter gezegd, omver getuimeld based on hoe haar vacht eruit zag. De poes, een apprentice die ongeveer zijn eigen leeftijd was, bleek hem echter nog niet te hebben gezien en eerder bezig te zijn met een klein vogeltje dat plaats had genomen tussen haar kaken. Pas toen het nekje van het beestje was doorgebeten en een kleine kreun de onbekende poes had verlaten bleek ze hem op te merken. Direct begon de poes haar vacht te likken, duidelijk beschaamd over hoe ze eruit zag, of het feit dat ze hem omver had laten vallen, één van beide of misschien allebei. Terwijl de poes zich begon te verontschuldigen besloot Silent zelf ook maar om recht te gaan zitten in de plaats er als een idioot bij te liggen. Zodra hij zich overeen hees merkte hij echter wel iets, zijn vacht was ineens een stuk zwaarder. Modder. De regen van eerder die dag had de grond zacht gemaakt en op bepaalde plekker waren er nog ondiepe modderpoeltjes en natuurlijk ,met het hoge geluk gehalte van de kater, was hij in één van die ondiepe modderpoeltjes gevallen. Hij wist nu al dat het hem zeker een half uur zou duren voordat hij al de modder uit zijn lange vacht zou krijgen. Dat is als hij het met zij tong zou doen. Maar nou was er een klein meertje nog geen vijf minuten hier vandaan, misschien zou hij even een kort bad nemen met dit mooie weer? De kater was misschien niet de grootste fan van water maar er iets tegen had hij ook niet and it sure beats een half uur zijn vacht schoon likken om vervolgens met een modder smaak in zijn bek rond te lopen. Ondertussen had de poes zich al verontschuldigd en had ze ondertussen haar prooi naar hem toe geschoven als een soort goedmakertje voor het ongeluk. Maar na nog geen eens een seconde naar het vogeltje te hebben gekeken wist Silentpaw dat hij het niet hoefde te hebben. Het was een ongeluk geweest, daarnaast was zij degene geweest die er voor gejaagd had. Dus zonder er zelfs over na te moeten denken liet de kater zijn snuit zakken om het vervolgens tegen het lichaampje te duwen en zo de kraai naar de poes terug toe te schuiven. Pas toen de kraai zachtjes tegen de poes haar poten opbotste trok de kater zijn hoofd terug om vervolgens naar haar te kijken met zijn fel cyaan gekleurde ogen. Met zijn blik probeerde Silent duidelijk te maken dat hij niet boos was en het haar vangst was. Pas na een paar seconden keek hij weg, zijn sociale awkwardness naar boven komende. Niet zeker wat hij nog meer zou moeten doen stond de kater maar helemaal recht en draaide zich om richting het meer nadat hij nog een klein knikje als afscheid had gemaakt. Rustig en met evengrote passen als eerder begon hij richting het meer te stappen.

ooc; i'm a lot, lot, lot happier with this post ^-^

Hij kon de modder al voelen drogen onder de felle zon. Of misschien beeldde hij zich dat in omdat hij wist hoe het voelde om je vacht onder de modder te hebben terwijl de modder zo veel mogelijk haren probeerde bijeen te rapen voordat het helemaal droog was. Hoe dan ook, Silentpaw kon niet wachten totdat zijn vacht weer schoon was. Dat kater was niet ijdel, helemaal niet en een vuile vacht kon hem normaal gezien niets schelen. Stiekem hield hij er zelfs van om in de modder te spelen zo nu en dan. Maar nou was het zo dat hij zijn vacht deze ochtend nog had schoongemaakt niet lang voor zijn uitje over het windclan territorium en hij had er niet bepaald veel zin in om er weer zo veel tijd aan te besteden. Tegelijkertijd kon hij ook nogal moeilijk zo zijn nest in gaan met zijn vacht helemaal in de war en onder de modder. Dat is dan ook waarom hij had besloten de makkelijkste en snelste manier te nemen om de modder uit zijn vacht te krijgen. Met grote maar lichte stappen liep de kater op zijn doel af, het meer. Silentpaw dacht dat hij weer helemaal alleen was en langzaamaan begon het awkward gevoel dat plaats had genomen bij hem weg te sijpelen. Ineens vingen zijn oren een zacht geluidje op dat achter hem plaats vond. Een geluid dat ,zodra hij zijn oren wat had gedraaid en gefocust, hij kon identificeren als pootstappen en de geur die zijn neusgaten binnenvloog vertelde hem dat het dezelfde kat was als daarnet. Een beetje nieuwsgierig waarom de jonge kattin hem achterna liep draaide de kater zijn hoofd een beetje om haar uit zijn ooghoek aan te kunnen kijken en al snel kreeg hij een antwoord op zijn niet gestelde vraag. De poes leek erg onzeker, als de snelle woorden die ze achter haar vraag en uitleg niet had gezegd een teken waren dan waren haar houding en ogen er wel één. Veel maakte het hem echter niet uit of ze met hem mee liep dus richtte hij zijn blik even vollop op haar voor een seconde of twee om haar vervolgens toe te wenken met zijn kop om mee te gaan. Daarna draaide de kater zijn hoofd weer naar voren om zich weer te focussen op de weg naar het meer. Geen enkel woord verliet de kater zijn bek tijdens de hele wandeling naar het meer en ook niet toen het meer in zicht kwam. In de plaats bleef hij met zijn ontspannen ritme doorstappen, zijn ogen en oren gefocust op alles om hem heen en stiekem ook een beetje op de poes, toch nog een beetje nieuwsgierig.