It will be okay

Gisteren was Chivy benoemd als medicine apprenttice, wat een hele eer was. Toch was Silvercloud er niet zo blij mee, niet omdat ze een medicine apprentice was, maar gewoon om het feit dat ze het nest verlaten had. Van haar 5kittens, lagen er nu nog maar 2 bij haar in het nest. Ravenkit en Peregrine waren de nursery uit gegaan om buiten wat in de ondiepe waterpoel te spelen. Even ging haar blik naar de Thunderclan poes, die met haar kittens in hun nursery lag. Ze snapte nog altijd niet hoe ver dit eigenlijk gekomen was. Hoe kon Butterstar een Thunderclan nu toelaten in hun kamp, in de nursery. Ondanks dat Silvercloud niet kwaadaardig was ingesteld, was ze toch niet blij met de beslissing van de Riverclan leader.

Ze zag wel hoe Snowdrop haar kittens dichter naar zich toetrok en kort een lik over hun kopje gaf. Silvercloud's blik verzachtte wat, al was de spanning nog wel van haar lichaamshouding af te lezen. "Zorg maar dat je ze dicht bij je houdt, vanaf het begin, want voor je het weet zijn ze weg." mompelde ze zachtjes. Zij was zelf 2 kittens kwijt geraakt. Eén kitten, Gracekit, was te zwak en had hen na 2moons verlaten en de andere kitten, Lionkit, had ze zelf weg gebracht naar de twolegs. Ze trok even met haar oortjes. Met zijn, niet werkende, achterpoten had hij zijn hele leven in de Eldersden moeten doorbrengen en dat wilde ze niet voor hem. De enige katten die afwisten van zulke verliezen, waren meestal queens. Haar houding werd iets losser bij die gedachten. Snowdrop was nu ook een queen. "Hoeveel heb je er?" vroeg ze uiteindelijk, verwijzend naar de kittens. Ze had ze namelijk alleen nog maar geroken. De Thunderclanpoes had hen meestal met haar staart afgeschermt.

Er was iets raar gebeurd. Er was een Thunderclan poes in de nursery en ze had vier kittens gekregen. Ravenkit zag zijn moeder bij de poes zitten en Ravenkit ging er op af. Hij was nieuwsgierig en wou alles meteen weten. "Wie ben jij?" Vroeg Ravenkit, terwijl hij dichterbij kwam en naast zijn moeder ging zitten en met zijn heldere, groen met gele oogjes naar de poes. Hij was de naam alweer vergeten, maar hij zou het wel weer weten. Hij wou alles weten en alles weer kunnen gebruiken voor zijn avonturen en grootse verhalen. "Ik ben Ravenkit!" Stelde hij zich voor om direct indruk te maken bij de indringer van de nursery.

De Thunderclan poes antwoordde al snel op haar gestelde vraag. "Twee katertjes en twee poesjes," Héél kort haalde ze haar mondhoek op in een kleine glimlach, al verdween deze snel weer. Ondanks dat ze de aanwezigheid van de poes hier geaccepteerd had, wilde dat niet zeggen dat ze de rest fijn vond. Dat was trouwens logisch. Elke queen was op haar hoede bij de aanwezigheid van een kat uit een andere clan. Dat was nu eenmaal. Dat aspect was namelijk iets wat hier niet thuis hoorde. De excuses van de poes hielpen dan ook voor geen meter. Silvercloud reageerde er niet op. Haar oortjes schoten echter naar voren toen ze Ravenkit dichter zag komen en vervolgens een babbeltje startte met Snowdrop. "Ik ben Ravenkit!" Het puntje van haar staart zwiepte zachtjes heen en weer toen de ander zichzelf voor stelde aan haar kitten. "Je hebt een mooie naam, Ravenkit," "Was jij Tinkerkit geen zwemles aan het geven?" vroeg Silvercloud aan Ravenkit en tikte hem kort aan, om hem te laten weten dat ze het tegen hem had.

Ravenkit grijnsde toen de ander zich voorstelde. Maar toen Snowdrop zei dat hij een mooie naam had schudde hij met zijn kop. "Nee, maar wel een stoere naam!" Verbeterde hij Snowdrop. Wat nou mooi? Hij was een stoere kater en ging de beste warrior ooit worden, daarbij hoorde een stoere naam, geen mooie! Zijn moeder leek hem weg te willen, ze vroeg of hij Tinkerkit geen zwemles aan het geven was. "Nu niet meer, Tinkerkit is te druk," miauwde hij. Tinkerkit was wel aardig, maar eigenlijk vond hij haar een beetje eng. Ze was zo vrolijk en druk en het leek wel dat wanneer je een poot gaf, alle vier de poten van zijn lijf werden getrokken. "Nu wil ik Snowdrop leren kennen!" Zei hij. "Ben jij een goede warrior? En jouw naam komt me bekend voor... Was jij belangrijk?" Vroeg hij vervolgens. Zijn blik was nieuwsgierig en er was een grijns op zijn gelaat te vinden. Hij deed een stap naar voren en ging naast zijn moeder zitten.