The sound of silence [Crashpaw]

Met zware ledematen liep een jonge kater tussen het hoge gras in, elke stap zwaar en vermoeiend. Het scheelde niet veel en de kater zou zich misschien wel over de grond heen slepen maar daar had hij net iets te veel zelfwaarde voor. Toch stopte hij niet om te rusten, een doel voor ogen en van plan dat doel te halen. Wat zijn doel was? Nou, sinds de kater een apprentice was geworden en toegestaan was het camp te verlaten had hij een kleine traditie opgestart. Aan het einde van een week ging hij altijd naar Outlook rock om de zonsondergang te bekijken, een traditie die hij het liefst zou behouden. Het deed hem denken aan zijn moeder wie hem als kitten altijd vertelde hoe mooi de zonsondergang wel niet was vanaf die grote steen. Het is een traditie die zijn moeder had opgestard toen zij 6 manen was geworden en nu was het zijn beurt om zich aan deze traditie te houden. Zijn moeder had hem altijd gezegd hoe dat ze samen Silentpaw's eerste zonsondergang zouden gaan bekijken wanneer hij 6 manen werd. Spijtig genoeg had dit nooit kunne gebeuren sinds de poes gestroven was voordat de kater zijn 6 manen haalde. Toch was Silentpaw vastberaden om deze traditie te doen voortleven en elke keer dat hij op die grote rots zat deed het hem dichter bij zijn moder voelen, alsof ze naast hem zat. Dat is waarom hij nu doorzette ondanks het feit dat hij een slechte nachtrust en een dag vol jagen achter de rug had. Gelukkig was het nog niet ver en al snel kwam de grote rots in zicht. Silentpaw zou liegen als hij zou zeggen dat hij niet erg opgelucht was toen de rots in zicht kwam samen met de mogelijkheid om te rusten. Maar het was het al waard want voordat hij het wist plofte de langharige tabby neer op de door de zon voorverwarmde rots. Nu nog wachten tot de zon begon te zakken, iets dat niet al te lang zou duren.

&Crashpaw

Crashpaw keek traag naar het bloed dat van haar nagels druppelde. Het was grappig hoe bloed zich zo snel vermengde in de omgeving. Hoe de omgeving het opnam, het aanvaardde, het als een deel van zichzelf zag en de kleur liet vermengen met zijn eigen kleur. Ook nu kleurde het gras dat groen zag een tikkeltje rood en gleed de bloeddruppel achteloos langs het grassprietje naar beneden. Crashpaw boog zich voorover en kon de ijzeren geur van bloed al ruiken voor ze zich terugtrok. In tegenstelling tot haar Clangenoten en veel andere katten vond zij de geur van bloed redelijk aangenaam ruiken. Het wilde zeggen dat je je prooi gedood had, dat je gewonnen had. Het wilde zeggen dat als een kat je aanviel en je nagels kleurden rood dat je een rake klap had uitgedeeld dat mogelijk zou leiden tot je overwinning. Het wilde ook zeggen dat de tegenstander die je geraakt had met je nagels misschien nog erg moeite moest doen om je te verslaan. Nee, Crashpaw zag niet direct iets slechts aan bloed en was het gewend om de ijzeren smaak op haar tong te voelen. Haar smaakpapillen leken er al aan gewend te zijn en ook zijzelf keek niet meer op van een beetje bloed. De prooi waar het bloed afkomstig van was lag voor haar. Crashpaw was een poes die snel dingen begreep en de jachttechnieken waren niet bepaald lastig geweest, al zeker omdat ze zowat een hoop Warrior’s had kunnen aanklampen om haar wel op één jacht mee te nemen. De poes zuchtte, richtte haar blik op het territory en besloot om naar de Outlook Rock te gaan. De steen deed haar erg veel denken aan haar tijden met Crosspaw voordat ze Apprentice’s werden en was het enige dat ze een beetje kon appreciëren in haar Clan. De poes zuchtte gefrustreerd toen ze een kater naar de Outlook Rock zag sloffen en rende zelf naar de steen toe. Ze klom de helling op die haar uiteindelijk naar de steen zou leiden en merkte dat het al veel beter ging omdat ze nu natuurlijk een Apprentice was. Ze keek fronsend naar de Apprentice die neerplofte en rolde met haar ogen. ‘Nou nou,’ zei ze lichtelijk pesterig. ‘Zo te zien heb je een zware dag achter de rug. Laat me raden,’ ging ze al even pesterig door. ‘Je bent net Apprentice, hebt nog geen mentor toegewezen gekregen en hebt zeker niks gedaan? Want hé, van lui zijn kun je ook moe worden, hoor.'