I continue circling with nothing but my hate in a carousel of agony

De kaken van Zira werden stijf op elkaar gedrukt toen ze haar nagels over de grond haalde. Hoewel het nu al een tijd terug was dat ze de ThunderClan hadden verloren, zat ze er nog vol mee. Hoe het kon dat ze het gebied verloren waren wist ze niet. Ze drukte haar nagels nu diep de aarde van het kamp in, die door een harde regen- en donderbui van de middag ervoor nat en drassig was geworden. Sommige katten zaten nu in hun barns, maar de commander niet. Ondanks de vele woede in haar kon de geur van regen haar redelijk tot rust brengen. Dat, door haar liggende houding, nu heel haar vacht donkerbruin van de modder geworden was, maakte haar niets uit. Ze zou het later wel schoonmaken - of niet. Haar uiterlijk was niet iets wat er in haar ogen toe deed. Ja, wonden moesten verzorgd worden zodat ze niet ontstaken, maar de rest van haar uiterlijk zag er niet tiptop uit en dat boeide haar ook niet. Voor wie moest ze mooi zijn? Jinx? Andere Elite katten? Vijanden? Nee, de eerste had ze al moons lang niet gezien en de laatste twee durfden hier toch niets over te zeggen. Een wat kwade zucht rolde over haar lippen, waarbij ze opnieuw terugdacht aan de strategie die ze toegepast hadden op de ThunderClan. Ze hadden hun leader, Silverstar, meteen moeten vermoorden toen ze de kans gehad hadden. Als ze een volgende keer voor hem zou komen te staan, zou ze zijn nek doorsnijden met een simpele haal van haar klauw. Maar hij was niet vaak te vinden en Zira vond het ook geen verstandige keuze om terug te keren richting Thunderclan gebied op het moment. De wonden lagen daar nog open, en hoewel de katten bekend stonden als vredelievend, geloofde ze niet dat die gevoelens ook voor haar golden. Het zou een zelfmoordmissie zijn en daar ging ze liever nog niet voor.

- Eerste post Claw

Toen ze pootstappen hoorde, gleden haar rode ogen weg van haar klauwen en keek ze omhoog, waarbij ze de omgeving kort bekeek. Haar blik viel op de zwarte kater, die haar kant op kwam lopen. Hoewel het misschien slim geweest was om samen te bespreken wat te doen, nu ze de ThunderClan verloren hadden, maar Claw had zichzelf flink afgezonderd. Haar mondhoeken wezen naar beneden terwijl ze hem met opgetrokken wenkbrauw aankeek. Hij begroette haar door enkel haar naam te zeggen, en ze knipperde kort. "Kijk 'ns wie we daar hebben," miauwde ze, licht spottend door zijn afwezigheid in het kamp. Hoewel hij veel voor elkaar kreeg qua taken, wekte hij wantrouw op bij de katten in het kamp. Zijzelf was daar niet één van, maar had al meerdere gesprekken overhoord waar members hoopten dat hij weggegaan was en zij de macht konden overnemen. Een grijnsje kwam op haar gezicht bij deze gedachte. Dan zouden ze eerst langs haar moeten, want zij was niet van plan haar macht zomaar op te geven. Ze ging nog liever dood.

Ze trok haar wenkbrauw op naar de kater toen deze haar nieuwsgierig aankeek, en hield hem strak in de gaten. Nee, vertrouwen was er nooit tussen hen geweest. Zakelijk misschien, maar elkaar vertrouwen met hun leven deden ze niet. En ze wist niet goed wat te verwachten van hem op het moment. Ze wist dat zij flink wat schade had opgelopen bij het verlies van de ThunderClan, mentaal. Ze had meer uitbarstingen waarbij ze haar nagels in iets moest zitten. En hoewel Claw altijd de kalme was van hen twee, kon hij altijd veranderd zijn.
Toen hij begon over de honden rolde ze met haar ogen. Hij ging niet eens iets zeggen over zijn plotselinge verdwijning? Ze volgde zijn blik, die wat afwezig door het kamp heen ging. Uiteindelijk keken ze elkaar weer aan en de poes tikte met haar staart. "Dat is mooi." miauwde hij toen en ze snoof zachtjes. "Je kan niet zomaar verdwijnen Claw." beet ze hem toen toe. "We hebben dingen te bespreken. De Clankatjes hebben je toch niet soft gemaakt?" ze daagde hem uit tot een reactie, zoals ze wel vaker deed. Het was leuk om gevoelens bij hem af te dwingen, in plaats van altijd dat koude masker te krijgen.

Met een kille blik keek ze richting de kater toen deze miauwde dat hij niet zomaar verdwenen was. Hoe noemde hij het dan? Hij was lang weggeweest. Een paar weken? Een moon? Wie zou 't zeggen. Het werd bijna gewoon om hem niet meer te zien in het kamp.
Toen Claw zei dat hij wat dingetjes moest regelen, gromde ze lichtjes. Ze was niet voor niets zijn commander, zijn rechterhand; ze was er om hem te helpen met dingetjes regelen. Het irriteerde haar dat hij daar geen gebruik van maakte.
Een reactie op haar uitdaging kreeg ze rolde met haar ogen. “Wat wil je bespreken Zira?” miauwde hij toen en ze boorde haar blik in de zijne. "Wat denk je zelf." vroeg ze hem, al was het duidelijk dat ze er geen antwoord op hoefde. Claw was slim en wist best wat voor dingen ze bedoelde. "Hoe wil je verder. Wil je een nieuwe strategie om ThunderClan terug te pakken, wil je een andere Clan aanvallen, wil je niks doen, afwachten?"

De kater stapte naar haar toe, en de kattin trok haar wenkbrauw lichtjes op, maar bleef rustig staan. Hij fluisterde wat in haar oor, en Zira luisterde aandachtig. Één van hun members was niet zo loyaal geweest hmm? Langzamerhand ontstond er echter een grijns op haar gezicht. Hm, dit kon interessant worden.. Als ze het goed deden. Toen Claw weg stapte knikte ze.
"Dat klinkt als een plan," stemde ze in, maar keek hem toen recht aan. "Een plan waar we wel in moeten samenwerken." vervolgde ze, haar stem nog lager dan normaal. "Het is tijd om terug te komen, Claw. Je bent te lang afwezig geweest. Katten willen je rang overnemen." ze bleef hem strak aankijken, maar knikte toen en liet het verder met rust. Hij zou zelf maar moeten uitzoeken wat hij ging doen.
"Hoe gaat het verder met je, Claw?" miauwde ze toen. Normaal was ze niet zo van een praatje maken over dingen die haar niet aangingen, maar met hem ging het haar wel aan.

Ze was het niet eens met zijn opmerking, dat hij nooit weggeweest was, maar ze knikte uiteindelijk, na een korte stilte. Prima. Ze vroeg hoe het met hem ging, al nam ze aan dat dit niet al te best was, aangezien zijn afwezigheid die hij graag leek te ontkennen. Zijn antwoord verraste haar dan ook en ze wiebelde kort met haar oren. Ze geloofde hem niet, maar besloot er straks wat van te zeggen, aangezien hij de vraag terug stelde. Ze snoof kort. "Perfect." miauwde ze ter antwoord, al was het duidelijk sarcastisch. Verder hield ze haar kaken echter op elkaar. Als hij zijn gevoelens niet deelde met haar, zou zij hem ook niet vertellen waar zij mee zat.