Wisdom cries

- In het kamp -
De grote warrior liep de apprentice den binnen. Het was nog vroeg, donker en koud, maar toch was ze al wakker en ging nu ook haar apprentice wekken. Ze zouden vandaag voor de eerste keer trainen, en aangezien Shadowpaw nog onervaren was, wilde Waspsting genoeg tijd hebben om hem goed en rustig dingen te leren. Toen ze het nest van haar apprentice gevonden had, porde ze met haar neusje in zijn nek om hem wakker te maken. "Wakker worden Shadowpaw, we gaan trainen." miauwde ze rustig en trok zich toen weer terug, om bij de uitgang van het kamp te gaan zitten wachten totdat haar apprentice zich bij haar zou voegen.
- Shadowpaw

De jonge kater was stiekem best zenuwachtig voor zijn eerste training. Zijn grootste doel was om warrior te worden, of misschien nog wel meer, zoals deputy. Al vond hij het doel van warrior op zich al mooi genoeg. Maar hij wilde niet zo maar een warrior worden, nee. Hij wilde er eentje worden waar iedereen tegen op zou kijken! Iedereen in Shadowclan zou weten wie hij was! Dat was zijn droom. En daarom was het voor Shadowpaw heel belangrijk om zo goed mogelijk zijn best te doen tijdens de trainingen. Hij zou zich allen nog maar daar op focussen. Warrior worden en de clan dienen was het belangrijkst, al wist hij dat het zonder de trainingen niet zou lukken.
Onrustig lag de tabby heen en weer te woelen in zijn nestje van mos. Het was even wennen geweest om in de apprentice den te liggen, maar uiteindelijk had hij een geschikt plekje gevonden. Plots voelde hij de neus van een andere kat in zijn nek. Al snel had hij door dat het zijn mentor was. 'Wakker worden Shadowpaw, we gaan trainen.' hoorde hij haar miauwen. Hij wilde al zeggen dat hij wakker was, maar al snel was de poes weer verdwenen. Hij stond op uit zijn nest en strekte zich kort uit. Vlug waste hij nog even zijn poten voor hij de den uitgewandeld was. Hij vond Waspsting al bij de uitgang van het kamp. 'Ik ben klaar om te gaan.' antwoordde hij nu met een grijnsje op zijn gezicht. Ondanks de lichte spanning die hij voelde, had hij er wel veel zin in.

Al snel zag ze het tabby katertje uit de apprentice den komen en ze glimlachte om zijn enthousiasme toen hij haar meldde dat hij klaar was om te gaan. Waspsting knikte. "Dat is mooi. Heb je goed geslapen vannacht?" vroeg ze en stond ondertussen op, waarbij ze de uitgang uitliep en de apprentice wenkte. Ze zouden naar de marshlands toegaan, een gebied dat bekend stond om zijn drassigheid maar ook om zijn hoeveelheid prooi. Als je goed zocht, waren er altijd wel kikkers en hagedissen te vinden, ook 's winters. Ook kwamen er reigers op de kikkers af. Genoeg te jagen en dus handig voor een eerste training. Ook kon ze haar apprentice zo gelijk leren hoe hij door drassige gebieden kon lopen zonder weg te zakken - een belangrijk punt omdat de ShadowClan voor een groot deel uit natte ondergrond bestond.

Stiekem was Shadowpaw wel enthousiast, al bleef hij kalm staan en wachtte tot zijn mentor hem het teken gaf om te gaan. "Dat is mooi. Heb je goed geslapen vannacht?" vroeg Waspsting toen hij net aangedribbeld kwam. 'Ehm, redelijk. Maar ik ben fit genoeg om te trainen!' zei het jonge katertje. Hij wilde niet dat ondanks zijn niet al te beste nachtrust, dat de training niet door zou gaan. Hij had juist zoveel energie! Inmiddels liep hij al achter Waspsting aan zodra ze het teken had gegeven om te gaan. 'Waar gaan we heen?' vroeg hij vervolgens nieuwsgierig terwijl ze pas net op pad waren. Hij was benieuwd naar waar ze naartoe gingen en wat ze gingen doen. Over wat ze gingen doen gesproken... 'Wat gaan we eigenlijk doen?' was de vraag die al snel volgde op de andere.

Toen de apprentice miauwde dat hij redelijk geslapen had, maar fit genoeg was om te trainen, keek ze hem even streng aan. "Het is belangrijk dat je goed wakker bent. Ik heb geen zin om je luie donder steeds bij de les te moeten roepen." miauwde ze en draaide zich toen om, waarna ze hem wenkte met haar staart en de uit het kamp liep, richting de marshlands toe. 'Waar gaan we heen?' de kattin wierp een blik op de tabby apprentice die achter haar liep, en deed haar bek open om te reageren, maar werd meteen onderbroken door hem doordat hij haar opnieuw wat vroeg. Dit keer wat ze gingen doen. De kattin zuchtte en draaide wat geïrriteerd met haar oortje. "Één vraag per keer. En laat me uitpraten wanneer ik praat." miauwde ze opnieuw streng. "We gaan naar de marshlands, waar je zal trainen in het lopen op drassige ondergrond en we gaan een begin maken aan je jachtskills." legde ze toen rustig uit en wierp op zijn poten, hij liep nog als een echte kitten. "Dat is wel nodig met dat gestamp van je lompe voeten." een geamuseerde grijns stond op haar gezicht, maar ze keek alweer naar voren dus het katertje achter haar zou dit niet kunnen zien.

Shadowpaw voelde zich fit genoeg om te trainen en hij was er van overtuigd dat zijn slaaptekort geen gevolgen zou hebben. "Het is belangrijk dat je goed wakker bent. Ik heb geen zin om je luie donder steeds bij de les te moeten roepen." miauwde Waspsting naar hem. De apprentice besloot maar gewoon braaf te knikken en de warrior te volgen zodra ze hem wenkte. Onderweg was hij eigenlijk wel benieuwd waar ze heen gingen. En wat ze eigenlijk gingen doen. Die twee vragen verlieten dan ook vlug achter elkaar zijn mond. Dat was blijkbaar niet zo handig van hem. "We gaan naar de marshlands, waar je zal trainen in het lopen op drassige ondergrond en we gaan een begin maken aan je jachtskills." beantwoordde Waspsting alsnog de vragen. Shadowpaw had er nu al veel zin in. Het maakte hem niet uit waar ze eerst zouden beginnen, hij had overal zin in. "Dat is wel nodig met dat gestamp van je lompe voeten." vervolgde de oudere kat nog. Even verbaasd bleef Shadowpaw staan. Maakte zijn voeten dan zoveel geluid? Hij liep weer door, maar vond dat hij prima zachtjes deed. Hij probeerde er meer zijn best op te doen om zijn pootjes voorzichtig neer te zetten alleen had hij het gevoel dat hij nu een beetje raar liep. Ach, hij zou het zo wel leren. Gewoon braaf luisteren en doen wat Waspsting zei.

De kattin wierp een blik naar achteren en zag hoe Shadowpaw zijn voeten op een rare manier optilde, in de hoop zo zachter te lopen. Hoewel het werkte, was het geen gezicht. Wasp schudde haar kop maar zij er verder niets over. Ze liep zwijgend door, waarbij de marshlands steeds dichterbij kwamen.
Toen ze eenmaal aangekomen waren, stopte ze met lopen. Voor hen lag een drassig gebied. De warrior draaide haar kop zodat ze de apprentice aankeek, en knikte toen richting de modder. "Zoals ik al zei gaan we trainen met je jagen. Weet je wat voor prooi hier te vinden is?" vroeg ze rustig en keek vragend naar de kater.

Hoewel de kleine kater er nog zo zijn best op deed, het lukte hem niet om normaal en zacht te lopen. Shadowpaw gaf het voor nu even op en dribbelde weer normaal achter Waspsting aan. Ze zou hem toch nog gaan leren hoe het wel zou moeten. Uiteindelijk bleef de warrior voor hem stil staan en hij stopte naast haar. Voor ze lag een drassig gebied. Hij zou zeker vies worden, dat was zeker. Gelukkig dat hij niet zoveel om zijn uiterlijk gaf. Waspsting draaide haar kop naar Shadowpaw toe voor ze sprak. "Zoals ik al zei gaan we trainen met je jagen. Weet je wat voor prooi hier te vinden is?" Shadowpaw keek naar het gebied. Welke prooien zouden hier in hemelsnaam leven? Hij had eigenlijk geen idee. 'Uhm, weet ik niet,' zei hij uiteindelijk aarzelend na een korte stilte van nadenken. Hij baalde ervan dat hij het niet wist. Hij wilde juist veel kennis hebben. Blijkbaar had hij nog veel te leren.

De kater leek even na te denken, maar meldde toen aarzelend dat hij niet wist wat voor prooi er allemaal was. De kattin keek hem even aan, zuchtte toen en wenkte met haar kop als teken dat hij haar moest volgen. Ze zou het hem laten zien. "We moeten nu heel stil zijn, willen we de prooi niet laten opschrikken." fluisterde ze zijn richting op en zakte door haar poten heen, zodat haar buik laag tegen de grond hing en haar lange, dikke haren al door de modder gingen. "Doe mij na." miauwde ze stilletjes en zette toen één poot naar voren, waarbij haar pootkussentjes de grond heel zacht raakte. Toen pas verzette ze haar gewicht van haar drie poten die onder haar zaten naar de ene poot die vooruitgestrekt was. Hierbij kwam haar lichaam ietsje overeind, maar al snel zat ze weer laag tegen de grond aan, haar gewicht nu op haar voorpoot. Ze had zich bewogen zonder een enkel geluidje te maken, het enige wat je hoorde was haar zachte adem. Ze keek achterom, haar felblauwe ogen focusten zich op de apprentice. "Nu jij." fluisterde ze hem zachtjes toe en grijnsde toen licht. Ze wilde wel eens zien wat Shadowpaw ervan zou bakken.

Shadowpaw had moeilijk naar de poes gekeken toen die vroeg wat voor prooi hier te vingen viel. Hij baalde er van geen antwoord te weten op die vraag. Waspsting keek hem aan om vervolgens te zuchten. Blijkbaar was hij niet de enige die aannam dat hij nog veel te leren had. Toen wenkte zijn mentor hem om te volgen. "We moeten nu heel stil zijn, willen we de prooi niet laten opschrikken." fluisterde ze er achteraan. Shadowpaw knikte snel voordat de poes voor hem door haar poten zakte. "Doe mij na." De jong kater deed wat hem gevraagd werd en zakte nu ook door zijn poten. Waspsting zette één poot naar voren om vervolgens haar gewicht te verplaatsen. Al die tijd bleef ze laag op de grond. "Nu jij." fluisterde de poes hem toe. Shadowpaw probeerde het nu precies na te doen en zette ook één poot naar voren, zijn best doend om deze zo zachtjes mogelijk neer te zetten, wat hem naar zijn idee nog aardig lukte. Vervolgens zette hij zijn gewicht over naar de uitgestrekte poot terwijl hij ook kort even omhoog kwam en weer op de grond zakte net zoals hij zijn mentor net had zien doen. Zodra hij eenmaal goed dacht te staan keek hij op naar Waspsting, vragend, om te zien of hij het goed had gedaan.

Shadowpaw deed haar na zoals ze gevraagd had, en goedkeurend keek ze toe hoe hij zijn poot verzette en vervolgens zijn gewicht verplaatste. Het ging goed stil, en ongeveer hetzelfde zoals zij het gedaan had. Natuurlijk kon ze nog wel dingen opmerken - zijn staart sleepte nog lichtjes over de grond bijvoorbeeld - maar voor een begin was het zeker goed. "Goed gedaan," fluisterde ze met een knikje en trok haar wenkbrauw tegelijkertijd lichtjes op. Hierna keek ze weer richting het gebied dat voor haar lag, waarbij haar blauwe ogen dicht over de grond gingen, op zoek naar een prooi. Je moest hier goed kijken, maar haar neus had haar verteld dat er zeker wat was. Toen uiteindelijk, vlakbij een plas modder, zag ze een kikker zitten. Hij had een hele tijd stilgezeten, maar had toen gesprongen, waardoor Wasp hem gezien had. Ze keek over haar schouder heen, terug naar haar apprentice, en keek hem toen vragend aan. "Zie je iets?" vroeg ze hem zachtjes.

Shadowpaw had zijn best gedaan alles zo perfect mogelijk na te doen zoals Waspsting dat zonet had gedaan. 'Goed gedaan,' fluisterde ze nadat hij haar kort vragend had aangekeken. Diep van binnen was hij natuurlijk enorm blij om haar reactie, al liet hij dit van buiten niet zien. Hij moest kalm blijven. De poes voor hem richtte haar blik op wat voor hun lag, waarschijnlijk op zoek naar prooi. Shadowpaw volgde haar voorbeeld en probeerde ook goed rond te kijken naar teken van beweging. 'Zie je iets?' vroeg Waspsting hem plots zachtjes terwijl ze hem over haar schouder aankeek. Shadowpaw knikte met zijn hoofd als antwoord. Hij had goed geprobeerd op te letten en had plots een kikker zien opspringen. 'Een kikker als het goed is,' antwoordde hij fluisterend terug. Vlug zocht hij het dier weer terug. Hij zat een stuk verderop van hun vandaan en hij zat weer heel stil. 'Gaan we hem pakken?' vroeg Shadowpaw toen, zijn stemgeluid nog altijd zacht houdend terwijl hij nu weer terugkeek naar zijn mentor.

Shadowpaw wees op de kikker en Wasp knikte lichtjes. "Goed zo," fluisterde ze terug, al waren haar blauwe ogen nog strak op het diertje gericht, die wat heen en weer aan het hoppen was. De zon kwam langzaam een beetje op, en wierp haar eerste zonnestralen op het moeras, wat fijn prikkelde op haar dikke vacht. 'Gaan we hem pakken?' werd haar gevraagd en de pers knikte. "Je moet goed rekening houden met schaduwen nu de zon net op is. Ook met de wind. Nu ruiken kikkers niet echt, maar voor prooi is het altijd handig. Let goed op dat je niet met je poten in de drab wegzakt of sopt, want dat voelen ze wel. Verder zijn kikkers best makkelijke prooien. Succes." de warrior keek snel naar de tabby kater en knikte richting de kikker, om aan te geven dat Shadowpaw hem zelf mocht proberen te vangen.

"Goed zo," fluisterde zijn mentor toen hij had gewezen op de kikker die nu weer stilletjes op zijn plek zat. Zouden ze de kikker gaan pakken? Shadowpaw vroeg het zich hardop af terwijl hij het diertje scherp in de gaten hield. Waspsting knikte en een grijns bekroop zijn gezicht. Hij voelde al adrenaline door zijn lichaam pompen en kreeg ineens enorm veel zin om achter de kikker aan te rennen. Rustig ademde hij in en uit, hij moest zich concentreren. "Je moet goed rekening houden met schaduwen nu de zon net op is. Ook met de wind. Nu ruiken kikkers niet echt, maar voor prooi is het altijd handig. Let goed op dat je niet met je poten in de drab wegzakt of sopt, want dat voelen ze wel. Verder zijn kikkers best makkelijke prooien. Succes." Shadowpaw wilde blij opkijken naar zijn mentor maar hield zijn gezicht in de plooi en keek naar de kikker. Goed, even nadenken. Eerst de wind. Een zachte wind kwam van rechts, dus hij moest via links de kikker besluipen. Hij dacht na over hoe Waspsting net voor had gedaan hoe hij moest sluipen. De apprentice zakte door zijn poten om laag te blijven. Hij zette één poot naar voren om vervolgens zijn gewicht daarheen te verplaatsen. Vervolgens volgde zijn andere poot en zo sloop hij voort, zijn best doend om niet in de drab weg te zakken en zich lichtvoetig voor te bewegen. Het was nog best een opgave. Ook moest hij goed opletten om in de schaduw te blijven. De zonnestralen schenen net over het moeras heen waardoor er nog aardig wat schaduw was waar hij zich in kon verbergen. Hij sloop verder door totdat hij nog maar een paar staartlengtes van de kikker af stond. Eenmaal dichtbij genoeg pakte hij zijn kans. Met zijn klauwen vooruit gestoken greep hij het beet en maakte hem snel af. De kater kon zijn trots niet verbergen en met een blije grijns keek hij naar zijn mentor en vervolgens weer naar de kikker. Zijn eerste vangst als apprentice.

sorry nogal laat .-.

Ze kon zien hoe blij het katertje was om zelf achter de kikker aan te mogen gaan en ze trok haar mondhoek lichtjes op om zijn enthousiasme. Haar ijsblauwe ogen volgden zijn bewegingen, die hij goed van haar had overgenomen maar verbeteringspuntjes waren er altijd. Dit was dan ook nog maar zijn eerste keer sluipen. Wasp zag hoe hij nog lichtjes in de modder bleef steken, en bedacht zich dat ze daar later wat over moest zeggen en extra uitleggen over hoe hij het beste grip kon krijgen in de drassige ondergrond van ShadowClan. De warrior keek rustig toe hoe hij zijn poot uitsloeg en de kikker greep. Ze knikte hem toe toen hij grijnzend opkeek. "Prima gedaan, Shadowpaw." complimenteerde ze hem en wenkte met haar kop om aan te tonen dat hij zich weer bij haar zijde mocht voegen.

De tabby keek vrolijk naar zijn mentor met de modderige kikker nog tussen zijn poten. Hij ontving een knik en vervolgens een complimentje. Shadowpaw kon je momenteel niet blijer krijgen. Hij nam de kikker in zijn bek en liep terug naar zijn mentor die met haar kop hem wenkte om weer bij haar te komen. 'Gaan we nog meer jagen?' vroeg hij toen ietwat moeilijk door de kikker die in zijn mond zat. Hij had er niet aan gedacht deze even neer te leggen voordat hij ging praten. In ieder geval vroeg hij zich af of ze nu al terug gingen of dat ze nog verder gingen zodat hij wist of hij de kikker nog even moest begraven of al mee kon nemen.

Een blije grijns stond op zijn snoet toen hij aan kwam lopen en Wasp knikte hem toe. Toen het katertje aan haar vroeg of ze nog verder gingen jagen, knikte ze. "Ja, dat gaan we inderdaad." miauwde ze als antwoord. "De morgen is nog vroeg, en we zullen tot aan de middag trainen." vervolgde ze en keek toen naar de kikker in zijn bek. "We gaan de kikker niet hier begraven, maar we nemen hem mee naar de volgende plek waar je een prooi vind. Weet je waarom we dat doen?" vroeg ze hem rustig, haar ijsblauwe ogen keken in de zijne. Het was misschien een wat moeilijke vraag, maar als je goed logisch na dacht was er prima antwoord op te geven.

Shadowpaw keek op naar Waspsting terwijl hij vroeg of ze nog verder ging jagen. Op zich was het antwoord van de poes heel logisch. Het was nog vroeg en ze hadden nog maar 1 prooi. 'We gaan de kikker niet hier begraven maar nemen hem mee naar de volgende plek waar je een prooi vind. Weetje waarom we dat doen?' vroeg ze toen terwijl haar ijsblauwe ogen die van hem aankeken. De jonge apprentice dacht even diep na. Er moest een logische verklaring zijn. 'Zodat al het prooi dicht bij elkaar ligt?' antwoordde Shadowpaw aarzelend. Beter iets antwoorden dan niks, want niks antwoorden was sowieso fout. En daarbij had hij er een hekel aan als hij niks wist. Maar hij moest onthouden, hij was een apprentice nu, en die moesten nog leren. Natuurlijk kon hij niet alles al weten.

Shadowpaw's antwoord was twijfelend, en hoewel het niet helemaal was wat ze bedoelde, was het wel goed. Dus knikte de kattin rustig en wenkte met haar kop als teken dat ze zouden lopen naar een ander deel van het moeras. Terwijl ze op een drafje doorliep legde ze een andere reden uit waarom ze de kikker hier niet zouden begraven. "Je antwoord is goed, maar niet helemaal wat ik bedoelde." begon ze. "De grond is hier drassig, zoals je al wel gemerkt hebt. Als je hier een gat ingraaft, je prooi erin gooit en hem dan weer dichtgooit, is de kans groot dat je prooi binnen enkele ogenblikken zo ver de grond inzakt dat je hem nooit meer terugziet. Daarbij zijn geuren hier moeilijk terug te vinden als ze niet vers zijn, doordat de geur van moeras heel overheersend is." legde ze uit en hield haar pas toen in. Ze waren bij een nieuw deel van het moeras aangekomen; het was hier minder drassig en begon al iets meer op hun dennenbos te lijken. Maar alsnog was het oppassen dat je niet in de grond wegzakte met je poten.

De tabby kater had aarzelend geantwoord. Hij keek zijn mentor even aan, in afwachting om te zien of het antwoord goed was geweest. Ze knikte echter rustig dus dat stelde hem enigszins gerust. Tot ze hem begon uit te leggen dat dat niet helemaal was wat ze bedoelde. Shadowpaw's mond vormde kort een 'o' waarna hij vervolgens al wilde vragen wat ze dan wel bedoelde. Echter legde Waspsting dat al gelijk uit. Hij knikte langzaam terwijl hij de informatie probeerde te verwerken. Het klonk eigenlijk vrij logisch. Hij had totaal niet nagedacht over de grond waar hij zijn prooi moest begraven. Terwijl ze de uitleg had gegeven waren ze in een ander gedeelte aangekomen. Het was iets minder drassig dan het vorige gebied, maar Shadowpaw durfde te wedden dat het er daarop niet minder lastig werd.