The fault in our stars {Geboortetopic}

Haar ogen hadden de hele tijd het pad dat ze bewandelde gevolgd. Haar grijze staart hing maar een centimeter boven de grond en haar passen waren na verloop van tijd vertraagd. Ze had niet eens door naar waar ze was gelopen maar om eerlijk te zijn maakte haar dit ook niet zoveel uit. Alles was gelogen.. Tallshadow.. Hoe hij daarnet omging met Sinclaw kon maar één ding betekenen: hij had haar gebruikt. Zodat haar moeder, Innerstar, hem meer in het vizier zou houden en dus uiteindelijk tot deputy zou benoemen. De kater had het vast al vanaf dag één ingepland, om haar aan te spreken wanneer ze het moeilijk had. Met zijn woorden zalf leggen op de wonden die zich als littekens op haar hart hadden gegrift. En natuurlijk wist Sinclaw hiervan af. Dat was waarschijnlijk de reden waarom ze al die woorden had gezegd. Alles leek op z'n plaats te vallen en hoe meer ze erover nadacht, hoe duidelijker het werd. Littlestream voelde zich op dit moment de grootste idioot op aarde. Hoe kon ze zo stom zijn? Had ze na Nightspark en Ashdrizzle haar lesje nog niet geleerd? Nadat Starclan haar rang had afgepakt? Niemand moest haar: Innerstar niet, Ashdrizzle niet, Nightspark niet, Starclan en nu zelfs Tallshadow. Haar groene blik begon nat aan te voelen al was ze niet zeker of dit kwam doordat de regen ondertussen zich een weg naar beneden had gebaand of door de tranen die al een tijd over haar wangen rolden. Pas toen ze opkeek en zag dat het Starlake voor haar uitstrekte, verliet een zachte zucht haar bekje. Maar plots sneed een steek door haar buik en kreunde de poes het uit. De energie werd uit haar poten weggedreven en met een harde plof landde ze neer op de grond. Nee.. niet nu! Angstig staarde ze voor zich uit terwijl ze met haar poten over de steeds natter wordende aarde sloeg. Nogmaals voelde ze een kramp door haar lichaam trekken en verliet een ijzingwekkende kreet haar bekje. Dit voelde niet goed aan.. En zeker nu.. Waarom nu? Haatte Starclan haar dan echt? Littlestream's ogen staarden voor zich uit en zodra de geur van bloed haar neus bereikte, verwijdde haar blik en werd deze zo groot als de maan die achter de wolken zich een weg naar boven had gebaand. Het leek allemaal zo snel te gaan.. Voor ze het wist lag er een klein bundeltje pluis naast haar. Zo goed als ze maar kon bood ze het kleintje warmte aan en probeerde ze het droog te houden door het tegen haar aan te drukken. Toen een tweede volgde, deed ze precies hetzelfde. Echter ontbrak er iets... Wat ontbrak er? Pas toen drong het tot haar door dat geen van de kittens piepte, noch bewoog. Paniek begon door haar hoofd te razen wanneer ze met haar neusje tegen de kleintjes tikte. Maar weer geen reactie. Zo snel als ze maar kon gleed ze met haar roze tong over hun vachtjes, maar wanneer er alsnog geen reactie volgde begon een sobbend geluid haar bekje te verlaten. "Nee... alsjeblieft.. nee.." jammerde ze zachtjes, de twee kleine lichaampjes dichter tegen haar aanduwende. Als een beschermende moeder rolde ze zich rond hen terwijl haar tranen zich mengden met de plassen op de grond. "Nee.. ze zijn niet dood.. ze leven. Ze leven.. Z-ze ..l-l...even.." Haar ogen zich sloten en haar lichaam begon te beven van de koude die eigenlijk niets eens tot haar doordrong. Want niets was erger dan dit.. niets.. En het was allemaal Tall's fout..

Alleen Tallshadow!

Zijn hoofd zat nog steeds vol met alle verbazing van zojuist, maar nu ging dat gepaard met zowel frustratie als irritatie in zijn zoektocht voor de grijze poes. Had hij niet voor haar gevochten bij de dassen? Was hij niet voor haar jaloers geweest op Ashdrizzle? Had hij niet voor haar gezongen, zijn liefde verklaard? Als ze het zo licht opvatte, was het het dan wel waard? Om eerlijk te zijn wist Tall niet meer wat hij ermee aanmoest. Zijn leven was zoveel rijker met Little erin, en ook zo enorm veel lastiger. Het maakte hem maar al te duidelijk dat hij officieel poezen nog niet begreep, en dat hij veel te leren had. Zag Little dit nou maar eens in, want serieus, hij kon niet alles, nog niet. De kater deed zo zijn best alle ballen in de lucht te houden na de dood van zijn ouders en Thrush. De klap was nogal groot geweest voor hem, en maakte hem duidelijk dat hij ze harder nodig had dan ooit. Juist nu ze er niet waren. Daarbij was Sin constant boos op hem - hopelijk was dat nu een beetje verholpen - Sprak hij Ace zelden tot nooit meer, was Never ervan overtuigd dat hun vriendschap naar de knoppen was, en besloot Little boos te worden op hem op elk mogelijk moment dat hij het idee had dat zijn leven even goed ging. Bovendien was hij verder ook plots deputy, waarvan hij geen idee had wat hij precies moest doen, en Inner niet durfde te vragen in de angst haar te falen, en te storen in het rouwen om haar zoon. Ja. Hij was officieel een lichte mislukking op het moment, maar hoorde de grijze poes hem daar niet juist in te steunen? Hem te helpen? Want what a help this had been.
Een lichte zucht ontsnapte hem. Het was ook niet volkomen eerlijk, want het was duidelijk dat de poes de laatste tijd met iets zat. Vanwege de drukte had Tall nog geen goed moment kunnen vinden erover te praten, maar hij ging ervan uit dat dat hier ook een rol speelde. Als dat niet het geval was, dan moest hij dealen met het feit dat de poes niet van hem hield. Dat was niet cool, maar als dat haar wil was zou hij ermee moeten leven. Nu echter zou hij om daarachter te komen de poes eerst moeten vinden, maar een bepaalde geur maakte het onmogelijk voor hem om goed te focussen. Door zijn gedachten had hij er niet op gelet, maar plots werd het hem duidelijk, en stopte zijn hart een seconde. Bloed.
Zijn pas versnelde tot rennen, en met zijn neus in de lucht volgde hij de geur. De geur naar Little. Hoe wist de kater het niet, maar dit overkwam hen nu altijd. Telkens zoiets, zo'n moment, alsof Starclan hen wilde testen. Nog een zucht ontsnapte hem, nu van frustratie omdat hij niet sneller ging. Het werd hem echter al snel genoeg duidelijk waar de weg heen leidde, en zijn rennen brak uit tot een sprint. Zijn poten droegen hem naar de plek waar het allemaal begonnen was, en waar het aan het bloed te ruiken wel eens zou kunnen eindigen.
Buiten adem was hij niet toen hij aankwam, maar dat maakte voor zijn hijgen niet uit. Door de geur van het bloed en de paniek die dat teweeg bracht klopte zijn hart zo snel dat het een wonder was dat het nog in zijn ribbenkast zat. Pas toen een grijze vacht in zijn gezichtsveld verscheen ging hij langzamer, onzeker over wat hij moest doen. Met langzame passen kwam hij dichterbij. "Little..?" Zijn stem zacht, bang voor afwijzing. Bang voor Little.

Het was net op dit moment dat ze zijn stem niet wou horen. Nu werd haar verdriet gevoed door de woede die door haar lichaam gierde en moest ze haar kaken op elkaar klemmen. De zachtheid waarmee hij sprak boorde gaten in haar hart en gepijnigd kneep ze haar lichtgroene ogen dicht. "Ga weg." siste ze giftig, hem niet eens een blik waardig gunnende. Hij had haar dit aangedaan.. Dit was allemaal zíjn fout. Haar neus was nog altijd in contact met de hoopjes vacht waar ze zich om gekruld had. Dit was het enige moment dat ze met hen kon besteden.. De enige aanraking waarvan ze ooit kon genieten. Nooit zou ze hen zien opgroeien, had ze hen een naam kunnen geven. Ze klemde haar kaken nog steviger op elkaar, tot zo'n grote mate dat het pijn begon te doen. De wind woei eventjes door haar vacht en zorgde ervoor dat de regen die haar ondertussen doorweekt had ook tast had op haar botten. Een ijzige koude ging door haar heen. "Dit is allemaal jouw schuld.." jammerde ze er nog achterna. Als hij het had opgemerkt dat ze zich anders gedroeg.. als hij haar getroost had zoals een vader van de kittens die zij in zich had gedragen hoorde te doen.. Dan was dit alles nooit gebeurd. Dan was ze nu in de nursery, omgeven door gezonde kittens. Maar nee. In plaats daarvan was hij Sinclaw aan het troosten terwijl zij moest toekijken. Als dit was wat hij wou, dan had hij het gekregen ook.

Hij had dus gelijk gehad toen hij dacht over dat hij misschien niet welkom was. Maar op deze manier afgewezen worden zonder dat hij nog wist waarom precies wilde Tall niet, en dus bleef de kater rustig dichterbij komen. Zijn frustratie grotendeels omgezet in bezorgdheid. Zo probeerde hij dichterbij de poes te komen van wie hij hield, voor wie hij de wereld zou doorkruisen, maar die dat niet leek te accepteren. Bijna verliet een zucht zijn mond voor de zoveelste keer, maar Little begon te praten. De kater keek verbaasd op bij de woorden en fronste. "Wat..?" Mauwde hij zacht, tegen niemand in het bijzonder. Zijn passen versnelden zich nu, tot hij dichtbij genoeg stond om te zien waar ze zich zo fervent omheen geklampt had.
Meteen stond hij stil. De haren op zijn rug rezen overeind in een combinatie van verraad, woede, onzekerheid en verdriet. Wat was dit? Wat zag hij hier? Hoe kon dit zijn schuld zijn als hij niet eens wist wat het schouwspel hier voor hem moest betekenen. Hij schudde zijn hoofd eens heen en weer, zijn vacht weer naar beneden krijgende, en keek Little aan met hoop in zijn ogen, en angst, angst voor het verraad. "Van wie zijn ze?" Vroeg hij zacht. Niet gevaarlijk, niet liefdevol, niet boos. Neutraal. Hij wist niet meer wat hij hiermee aanmoest. De poes voor hem, die hem meerdere malen gezegd had dat hij niet te vertrouwen was, anderen gebruikte, speelde met haar hart, die poes lag hier voor hem met een nestje kittens van wie de vader onbekend was. Tranen welden op in zijn ogen maar verwoed knipperde Tall ze weg. "Had je me daarvoor nodig? Als vader voor de kittens? Als invaller zodat het allemaal echt leek?" Zijn stem brak. "Wie speelt er nu met anderen Little?!" Zijn stem sloeg over bij deze woorden. "Wie gebruikt er nu katten?" Hij liet zijn oren vallen, maar bleef haar aankijken, kaken op elkaar geklemd. Tranen stroomden nu over zijn wangen, en zijn houding was gebroken. Was alles dan een leugen geweest?

De poes zette een scheve, gevoelloze grijns op haar gelaat. "Voor wat zie je me aan?" Misschien was dit gemeen, maar het deed bijna pijn om vergeleken te worden met haar zus Fawnstep. Zij was niet iemand die zomaar kittens kreeg van jan en alleman, en het feit dat hij nog de lef had om te durven vragen van wie ze waren zorgde ervoor dat het laatste beetje hoop.. goedheid dat ze in zich had afbrokkelde. De woorden die volgden kwamen één voor één als zweepslagen aan. Maar ze voelde de pijn die door haar hart gierde niet meer. Het gevoel van een bijennest dat haar borstkas teisterde werd ingeruild voor een verlamd, kil gevoel en haar lege groene ogen welke een doodse glans hadden gekregen keken hem doelloos aan. "DIT IS JOUW FOUT!" gilde ze deze keer terwijl haar vacht zich dubbel zo dik maakte. Als haar oren zich nog platter in haar nek legden dan kon je bijna zeggen dat ze haar schedel probeerde te doorboren. "V-van.. wie zijn ze?" herhaalde ze zijn vraag, met lichte sarcasme. Opnieuw keek ze de andere kant op. "Houd je niet voor de domme, Tall." Was het laatste wat ze hem toesnauwde voordat ze haar neus even in de vachtjes van de kittens duwde. "Z.. ze zijn van jouw.. en ze... ze zijn... d-dood..." Haar adem stokte en haar laatste beetje energie droop de grond in. Zonder aan de bijtende pijn die zou volgen te denken, liet ze haar kopje vallen op de grond. Haar blik staarde leeg naar de twee kittens die ze ter vergeefs warm probeerde te houden in de gietende regen.

De kater trilde, hij wist niet zeker welke emotie dat teweeg bracht maar hij trilde hevig en kon het niet stoppen. De regen vermengde zich met zijn tranen, en maakte dat het meer geen reflecties meer gaf. Misschien maar goed, want hij zou niet nog meer aanwezigen kunnen verdragen. "Voor wat zie je me aan?" Tall gooide wanhopig zijn hoofd in zijn nek en sloot zijn ogen. "Ik weet niet waarvoor ik je aan moet zien," Mauwde hij zacht. "De relatie met mij lijkt niets voor je te betekenen en-" Ze onderbrak hem genadeloos met een verwijt wat zijn mond deed openvallen. Eenmaal zwiepte zijn staart heen en weer. De kater bleef stil, enkel met ogen die brandden als kooltjes naar haar kijkende. Terwijl ze zijn vraag herhaalde wendde Tall zijn blik af, enig antwoord wat hieruit kwam zou hem pijn doen, dat wist hij, en toch wilde hij het liever weten dan wat dan ook. De vader verdiende te weten wat er met zijn kroost was. Nogmaals slingerde ze iets naar zijn hoofd, een zin die hij niet goed begreep.
"Z.. ze zijn van jouw.. en ze... ze zijn... d-dood..."
De kater knipperde. Alsof het alles was wat hij kon. Een knipper, en daarna bleef hij stil, zowel fysiek als mentaal. Zijn hoofd ging blanco, en zijn ogen ook. Alsof er iets was geweest wat op een uit-knop gedrukt had toen hij even afgeleid was, nu gedoemd om voor eeuwig zo te blijven staan. Maar hoe aanlokkelijk dat op dit moment ook klonk, Tall wist dat het niet goed was. Niet goed voor Little, maar vooral niet goed voor hem. "Van mij?" Herhaalde hij. Niet ongelovig, maar met een zachte stem. Hij had kits. Hij was vader. En hij was wel zo'n slechte vader dat zijn kits al dood waren voor hij ze ooit had kunnen voelen, aanraken, zien überhaupt.
Een zucht verliet zijn mond, en toen een kille lach. "Wat een stel ouders hadden ze dan gehad," Mauwde hij. Gaan zittende om niet om te vallen door dit nieuws, en zijn blik ging naar Little. Tranen van pijn lagen nog steeds in zijn ogen, onzichtbaar door de regen.

Een quarter moon was verstreken en de nachtmerries hadden haar kop verlaten. Innerstar opende haar ogen, uitgerust en fit. Lichte zonnen stralen vulde haar den en deze vertelde haar dat het nog vroeg was. Ze stond op, gaf zichzelf een wasbeurt en stapte de leaders den uit. Half de clan sliep nog, behalve de katten die hun nesten verlaten hadden om de Dawn Patrol te doen. Ze besloot om naar de warriors den te gaan, om te kijken bij Littlestream, ze had namelijk haar vermoedens dat de grijze kattin zwanger was.. Toen ze naar binnen ging en besefte dat ze er niet was fronste ze haar voorhoofd, zo vroeg en nergens was haar dochter te bekennen in het kamp. Meteen draaide ze zich om en verliet het kamp om naar haar dochter op zoek te gaan. Ze had namelijk een slecht voorgevoel. Bij elke stap die ze zette kraakte het sneeuw onder haar poten. Ze ging opzoek naar de geur van Littlestream, die ze niet vond. Maar wel die van Tallshadow en op de één of andere manier, vermoedde ze dat Tallshadow's geur naar die van Littlestream zou leiden. Ze versnelde haar passen en volgde het spoor.
Tot haar verbazing leidde haar weg naar de grens met rogue gebied. Ze schudde met haar kop en stak deze over. Tallshadow zou nu niet meer zomaar de grens oversteken. Hij was de clans deputy en had verantwoordelijkheid. Tevens wist hij de consequenties als hij weer de fout in zou gaan. Maar Innerstar was er van overtuigd dat dit niet het geval was, ze vertrouwde hem blindelings en had hem daarom ook tot haar deputy benoemd. Ze versnelde haar pas terwijl ze door rende. Ze rende door en door tot ze bij de Wastelands aankwamen. De Wastelands. Innerstar vernauwde haar ogen. Het oude Skyclan gebied, de clan die ze kende van toen ze nog jong en klein was. Ze trad het gebied binnen en besefte dat ze het gebied nauwelijks gezien had na wat er vroeger ooit gebeurd was. Innerstar was niet zo'n kat geweest die roekeloos even het territorium verliet zoals vele clankatten, vooral de jonge clan katten, wel deden. Mousebrains. Ze volgde de geur van Tallshadow en pikte nu ook die van Littlestream op. Ze had er dus toch niet naast gezeten. Ze waren hier allebei. De geur die ze oppikte toen een windvlaag langs haar heen waaide was onheilspellend. Littlestream was dus wel echt zwanger geweest en de geur die ze rook, rook naar bevalling, maar ze vertrouwde het niet, op de één of andere manier. Wat niet geheel onlogisch was, het was nota bene leafbare en ze was niet veilig in het kamp, of in Shadowclan territorium überhaupt! De reis terug zouden de kittens niet overleven.
Zo snel als ze kon volgde ze de geur van zowel Tallshadow als Littlestream. Haar poten brachten haar naar een meer waar ze al snel de twee gedaante van Tallshadow en Littlestream zag. Enkel kon ze vertellen aan wat ze zag dat er iets goed mis was. "Wat een stel ouders hadden ze dan gehad," hoorde ze Tallshadow nog zeggen. "Wat is er aan de hand?" Vroeg ze meteen op een eisende toon. Het was overduidelijk dat die twee aan het ruziën waren, dat er kittens waren geboren en dat er iets goed mis was. Dat had ze alleen al door aan de locatie die Littlestream uitgekozen had om de kittens... Ze kwam dichter bij en was meteen op haar dochter af gegaan. Daar zag ze een nestje kittens en aan de geur die ze op dat moment op pikte wist ze dat ze niet onder de levenden waren. "Oh mijn kind..." murmelde ze. Ze likte tussen de oren van haar dochter, waarna ze de twee lichaampjes bekeek. Ze wist op dat moment geen goed woord uit te brengen. "Ga nu niet ruziën met z'n twee en steun elkaar hier in, oké?" Sprak ze haar dochter aankijkend met een zachte en troostende blik en vervolgens Tallshadow aan kijkend, ook een zorgzame blik. Hij was de vader, hij had ook twee kittens verloren. Zijn kittens.

Haar groene ogen waren dichtgeknepen en haar donkergrijze vacht plakte onbehaaglijk tegen haar lijf aan. Pas nu was goed te zien hoe mager ze eigenlijk wel niet geworden was, zelfs na de dracht van de kittens die nu dood naast haar lagen. Ze drukte haar oren tegen haar kopje toen ze de stem van Tall hoorde. Ze wou niet zo bitsig zijn, maar tegelijkertijd kon ze er niets aan doen. Het enige wat ze kon was diens affectie, diens liefde voor haar van zich afbijten. Ze wou niet geliefd zijn. Dat was ze nooit geweest en dat zou ze ook nooit worden. Het enige waar ze goed voor was, was mislukking. Ze kon niet eens fatsoenlijk kittens ter wereld brengen! Nogmaals voelde ze een steek van verdriet door haar lijf trekken en moest ze haar best doen om niet volledig te verkrampen van de pijn en de koude. Pas toen ze de stem van Innerstar hoorde, verstarde de kleine poes volledig. De aanraking van haar moeder d'r tong tussen haar oren kon ze niet plaatsen, zo van de wereld was Littlestream. Iets wat ze eigenlijk écht wou zijn, weg van de wereld. In Starclan, bij haar kittens. De tranen die over haar wangen rolden waren amper te onderscheiden van de regen maar alsnog kon ze het plakkerige gevoel niet negeren. Ze wreef even met haar pootje over haar snoet en gaf de kittens vervolgens nogmaals een tedere lik. "Ze zijn dood.." herhaalde ze opnieuw, haar kopje schuddende. Haar ogen waren nog altijd gesloten. Uiteindelijk besloot ze dan toch weer op te kijken, haar lege maar wanhopige blik op Tall richtende. "Je mag een naam kiezen voor het katertje als je wilt.. Ik ga deze Poppykit noemen.." murmelde ze zachtjes terwijl ze met haar neus richting de tabby pels van het dode poesje wees.

Toen Innerstar plotseling verscheen, en Littlestream niet reageerde op zijn woorden boog de kater zijn hoofd. Zitten deed hij niet, het staan gaf hem iets om op te focussen. Stil luisterde hij naar de leider, die hem een wijze les probeerde te leren en daarin zo klonk als zijn moeder. Zijn moeder die er niet was, die hem niet kon zien falen enkel vanuit Starclan, en zijn moeder die hem niet kon helpen. De kater huiverde nog eens, de beelden van de verscheurde lichamen van zijn ouders weer voor zich ziende. Waarom ging niets goed? Niets. Ooit. Het ene moment een ruzie met Sin, dan een ruzie met Little, daarna kittens, en dan het nieuws dat die dood zijn. Dood. Hij was vader, en wel zo'n slechte dat hij zijn kittens niet eens levend heeft kunnen aanschouwen. Dat was vast een nieuw record van falen. "Je mag een naam kiezen voor het katertje als je wilt.. Ik ga deze Poppykit noemen.." Zijn ogen zochten die van de poes, en volgden daarna haar neus naar de kleine kitten. Een waterige glimlach verscheen terwijl hij een voorzichtige stap dichterbij zette. Hij wilde ze zo graag aanraken, voelen, kijken of hij kon merken dat het zijn eigen kittens waren.
"Da-" Hij stopte, zijn stem te hees om te praten. De kater kuchte eens, tranen vermengd met regen over zijn wangen stromende. Hierna keek hij wanhopig naar de lucht. Na een lange stilte wist hij het. "Dan zou ik hem graag Watchkit willen noemen.."
Zou ze het dom vinden? Hem uitlachen? De kater had nagedacht. Wolf, Shrew, Thrush, Frost, de kitten had zoveel namen kunnen hebben die zoveel voor hem zouden betekenen, maar dan moest hij de rest niet benoemen? Plus, dan had je een replica van zijn vader in Starclan rondlopen die ook Wolf heette, moest je nagaan. Nee. Watch. De kleine zou over hem watchen, en zijn ouders over de kleine. Tall voelde zich veilig bij de naam, hopelijk Little ook. Hij keek haar nog steeds onzeker aan, bang om nog dichterbij te komen, en bang voor haar reactie. Zou ze hem haten omdat hij de naam van hun kitten verpest had?

Innerstar zat bij haar dochter, haar staart troostend op haar rug. "Ze zijn dood.." klonk de stem van Littlestream. Innerstar keek droevig naar haar dochter en de kittens. Haar klein kits. "Je mag een naam kiezen voor het katertje als je wilt.. Ik ga deze Poppykit noemen.." hoorde ze haar dochter toen zeggen tegen Tallshadow. Poppykit was een mooie naam. En graag had ze Poppykit als levende kitten in de clan gehad. "Dan zou ik hem graag Watchkit willen noemen.." hoorde ze toen Tallshadow zeggen. Ze keek naar de kater en keek hem meelevend aan. "Dat zijn mooie namen, Littlestream en Tallshadow," murmelde ze. "Vanavond zullen ze een afscheid krijgen als ieder ander clanlid," verzekerde ze de twee katten met een droevige, zorgende stem. Ze gaf haar dochter nog een lik over haar kop. "In Starclan zal goed voor ze gezorgd worden," murmelde ze. Haar daarna nog een lik gevend. "Maar nu, we moeten terug naar het kamp," vervolgde ze, gezien dit niet de meest veilige plek was om te zijn. Daarbij zouden de kittens gaan rotten met een aantal uren en voor dat proces moest er toch echt afscheid genomen zijn en de kittens moesten daarvoor ook begraven zijn.