ADvodl;xvzsop

De calico kater liep rustig het kamp in, in zijn bek een klein excuus van een muisje. Maar het maakte niet uit, het was iets. Het was in ieder geval beter dan met lege poten thuis te komen. Eenmaal op de open plek gleed zijn zilveren blik over de katten die er rondliepen. Al snel vonden deze de leader, die in haar eentje zat. Kort overwoog de oude apprentice zijn opties en liep toen richting de flamepoint. Niet zo zeer met een goede rede, voornamelijk zijn standaard mix van nieuwsgierigheid en verveling. "Hey Butterstar, hoe gaat het?" waarna hij het beest voor haar legde.

De apprentice fronste lichtelijk naar zijn leader. Ze zag er op zijn vriendelijkst gezegd afwezig uit. En hoewel hij tot nu toe niet geweldig veel persoonlijke ervaring met de flamepoint had gehad, wist hij te zeggen dat ze een nuchtere kat was. Normaal dan. Nu keek ze alsof ze door hem heen zou kunnen kijken. Bij de blik hief hij zijn kop, zijn houding die zelfverzekerde maar nonchalante als altijd. Hij vertrouwde het niet niet allemaal. Kon in ieder geval niet goed zijn. Maar het kon ook aan hem liggen, hij was van nature hey type om dingen te overdenken. Hij werd terug begroet en kreeg een glimlachje toegeworpen. Bij de vraag ging hij nu ook zitten en sloeg zijn staart rond zijn poten. “Goed, ik blijf moeite hebben met vissen maar Snowkiller is een goede mentor” Antwoorde hij even, waarna hij keek naar de muis. Hij was meer gebouwd op land jagen. Toch gleed zijn zilveren blik weer omhoog naar de blauwe van de ander. “Maar alles goed met jou?” Herhaalde hij zijn vraag maar.

Dat leek er meer op, er werd al naar hem gezucht. Kijk dáár kon hij zichzelf in vinden. Goed, opmerkingen ter zijde, er werd gevraagd wat hij al kon van land jagen. Nu was het de beurt van de kater om te zuchten, iets wat hij al graag deed. Maar om eerlijk te zijn snapte hij weinig van het jagen af, zijn techniek was op het moment alles door elkaar, dit vooral door zijn vreemde bouw. Kreeg je ervan als je nogal ingefokt was uit meerdere clans. -iets wat hij graag nog verder had doorgebracht als zijn pelsje hem daar niet van had weerhouden- Toch had Snowkiller hem ook al het een en ander bijgebracht, waar hij nog altijd weinig naar wou luisteren. "Stil zijn, uit de wind staan. En we hebben geoefend op sluipen, maar dat valt me maar lastig" Hoge poten, sterke achterbenen, geen sluipskills ingebouwd. Misschien als hij eens van zijn achterkant afkwam en meer ging trainen was dat anders geweest, maar je kon niet alles hebben.

Oh damn, iemand had er zin in. Bijna beangstigend hoe die woorden ineens minder positief waren dan hoe hij ze normaal gebruikte. Maar tja, de flamepoint kwam omhoog en rustig volgde hij. En toen schoot ze het kamp uit. Kort overwoog hij om gewoon weer te gaan liggen, nieuwsgierig wat er dan zou gebeuren. Misschien vergat ze hem en ging ze bloemtjes pukken ofzo, maar aan de andere kant, het zou jammer zijn dat dit de reden werd dat hij in de problemen kwam in plaats van de leukere opties. Vandaar dat hij zich afzette en een soepele sprint vooruit schoot. Windclan powers activate. Auw, nee, die waren nog niet klaar voor gebruik. Nope, stijve spieren, stijf achterwerk van het zeker. Urgh, Actief doen. Hoe dan ook zette hij de achtervolging in op Butterstar. Jagen met boterbloempje, zijn dag had een vreemde wending gemaakt.