Frenemies? [&WARPAW]

Met een verveelde beweging gooide Crashpaw de muis redelijk achteloos op de prooistapel. Ze was net teruggekomen van een patrouille waar ze aan deel had mogen nemen. Samen met een andere Apprentice van haar leeftijd – die ten eerste zich veel kinderachtiger gedroeg dan haar leeftijd en ten tweede ook niet bepaald naar bloemetjes rook – had ze samen met drie Warrior’s een patrouille mogen volgen. De Warrior’s hadden hun instructies gegeven en Crashpaw had mogen meedoen omdat ze een vrij grote bek had opgezet. Een van de Warrior’s was vrij gefrustreerd geraakt en had haar uitgedaagd om een prooi te vangen. Op goed geluk had ze er één kunnen vangen en ze hief haar kopje in de lucht zodra de desbetreffende Warrior voorbij kwam gelopen. Ze hoorde de Warrior tot hier zuchten en grijnsde. En hun maar denken dat ze te jong was om goed deel te nemen aan een patrouille. Ze had heel het gezwets over het belang van de Clan zo goed mogelijk genegeerd en had eigenlijk gehoopt dat ze ook wat vechthoudingen zouden leren, maar dat was er niet van gekomen en Crashpaw had zich mentaal voorgenomen om nooit meer met die groep op patrouille te gaan. Na over haar schouder te hebben gekeken of niemand keek glipte ze het kamp uit. Ze werd echter tegengehouden door één van de Warrior’s van de patrouille, maar hij vroeg haar enkel om een prooi te gaan halen die hij vergeten was en Crashpaw maakte gebruik van zijn afwezige houding door te beloven dat ze het voor hem zou halen. Ze rende richting Fourtrees en negeerde daarbij expres de prooi die duidelijk onder een hoopje zand verscholen lag. Dacht die kater nu werkelijk dat ze dat voor hem ging doen? Ha! De poes schudde haar kopje en lachte hardop terwijl ze steeds harder begon te rennen. Haar snelheid was niet optimaal en haar uithoudingsvermogen ook niet, maar in elk geval kwam ze na een tiental minuutjes wel aan bij haar bestemming en vouwde haar oortjes geërgerd in haar nek toen ze de visachtige geur van RiverClan weer rook. ‘Néé hè, niet jullie visseneters weer,’ zei ze hardop om duidelijk te maken dat ze wist dat er zich een RiverClanner in de buurt bevond.

Crashpaw fronste even toen ze zag wat er uit de struiken tevoorschijn kwam. Het was een gekleurde kater. Zo kon ze hem nog het beste omschrijven. Hij had allerlei kleuren in zijn vacht hangen die Crashpaw liever niet moest hebben. Hoe een gemakkelijk doelwit zou deze kater wel niet zijn tijdens de winter? Het moest vast vreselijk zijn hoe zijn vacht alle kleuren van de natuur representeerde. Alle bruine kleuren dan toch. Ze dacht daarbij vooral aan de bomen en de donkergekleurde bladeren wanneer de winter in aantocht was. En zijn houding was ook al zo kil als de winter. Je zou denken dat je met zo’n gekleurde vacht een gezellig karakter zou hebben, maar dat leek niet het geval te zijn en dat was tenminste iets wat Crashpaw wel meeviel. Ze had echt een hekel aan van die katten die alles positief in zagen en blij waren met het leven. Zijzelf had dat gevoel namelijk helemaal niet en vond het ook niet echt leuk als anderen dat wel hadden en haar ermee overvielen. De poes rolde met haar ogen op zijn opmerking, maar kneep haar ogen kort samen tot spleetjes toen hij haar een bijnaam gaf. Het zou een bijnaam zijn dat Crosspaw nog wel zou gebruiken als hij haar wilde irriteren of voor gek wilde zetten bij zijn vrienden. Crosspaw zou deze kater waarschijnlijk nu al wel uitgelachen hebben in zijn gezicht omwille van zijn belachelijke pels. ‘Als ik mijn klauwen in je pels zou zetten en je zou een verwonding krijgen zou je anders ruiken dan RiverClan,’ zei ze op een al even koele manier. Het was niet aan te tonen of ze het wel meende of niet. Ze wist het zelf niet eens, maar ze dacht wel dat ze iemand kon verwonden als dat nodig was. Misschien zelfs ook wel als het niet nodig was, zo erg was ze nu ook weer niet gehecht aan de regeltjes van haar stomme Clan. ‘En gebruik die stomme bijnaam niet meer als je nog wilt blijven leven,’ liet ze er al even kil op volgen. 'En houd je afstand. Je stinkt.'