The lost of the onces you love (Neverland)

De jonge kater liep rustig, langzame stappen zetten hij steeds neer op de koude natte grond. Het regende, het gras was nat en koud. Zijn vacht was uiteindelijk ook helemaal doorweekt door het slechte weer, het was een taak van een kat om de gene die ze verloren zijn voor te bidden vond hij. Hij staarde naar de donkere wolken boven zich, het waaide. De takken botste tegen elkaar en je hoorden ze knarsen, zijn oren waren plat geslagen tegen zijn nek. Hij sloop langzaam door het gebied heen, er was weinig te zien. Het was donker en nat ter wel het overdag was, de meeste katten zouden een schuilplek gaan zoeken. Hij niet, hij moest zijn taken vervullen als een kat en een apprentice van de Windclan. Hij kwam aan bij de small lake, al was deze door het weer al best diep. Het was geen Small lake meer, hoe het moest zijn. Hij ging rustig zitten, sloot zijn ogen. Hij voelde hoe zijn vacht ook van onder nat werd, zijn buik vooral. Hij bleef er voor zitten, er was nu een harde stroming in de rivier. Al zou het niet fijn zijn als je erin zou vallen, al zou hij dat vandaag niet doen. Het donderde, een knal ontsnapte uit de hemel, hij had zijn oren daarvoor al tegen zijn nek aan gelegd. Hij opende zijn mond, "starclan gun mijn moeder een goede plek in de hemelen tussen de sterren." Miauwde hij. Zijn ogen gingen open en staarde naar de bewolkte hemel, het regende pijpenstelen naar beneden. Ze was eervol voor haar Clan gestorven, ze had gevochten voor de Clan. Hij liet een diepe zucht horen maar bleef staren. "Bedankt dat jullie naar mijn wens wilde luisteren." Zei hij waarna hij nog steeds bij de rivier bleef zitten, al wist hij niet of zijn wens werd vervuld al bleef hij het toch steeds zeggen. Nu was het tijd om te gaan jagen in dit rot weer, de meeste katten namen nu vaak een pauzen. Geen enkele kat hield van water, alleen Riverclan. Hij was klaar om op jacht te gaan, te jagen op de prooien voor de Clan. Na onweer kwam zonnen schijn, de kalmte na een storm. Hij draaide zich met een ruk om, hij zakte door zijn poten en sloop weer langzaam. Vaak was er nu ook geen enkele prooi buiten en was je neus nutteloos door de regen, net als je oren.

Onweer deed hem altijd denken aan tranen - het leek alsof Starclan boos was en huilde tegelijkertijd. Boos omdat iemand hun verlaten had, verdrietig om diezelfde reden. Hij herkende die gevoelens, hij wist wat het was om iemand kwijt te raken - hij wist ook dat dat vaak gepaard ging met gemengde gevoelens. Zoals de dag dat zijn mentor Darkgaze stierf, zo kort na de dood van zijn ouders en iets voor de dood van zijn zus, Dreamdust. Hij was verdrietig geweest, omdat de kater een goede warrior en - hoewel hij dat niet vond toen hij apprentice was - een goede mentor. Opgelucht, omdat Neverland altijd bang was geweest van de kater. Boos, omdat ook zijn ex-mentor hem moest verlaten aan dezelfde ziekte die al zijn ouders & sibling had weggenomen. Verraden, omdat hij dacht dat hij een sterke kater was, die zou sterven in een gevecht; en niet aan een ziekte.

De rosse kater werd ruw uit zijn gedachten gerukt toen donder door de lucht galmde. Hij legde zijn oren in zijn nek en stond snel op, zijn vacht doorweekt. Het plekje waar hij zat was nog droog gehouden door zijn lijf, maar zodra hij opstond werd het snel genadeloos natgemaakt, zoals de andere aarde rondom. Het was modderachtig, en niet droog en zanderig zoals meestal. Neverland draaide zich om en liep terug richting het kamp, voor hij een ziekte zou opdoen. Zijn vacht was donkerrood in plaats van het anders tamelijk lichte rood door het water dat erin zat en woog zwaar op zijn magere gestalte. De senior warrior maakte snelheid en kneep zijn ogen toe tegen de regen, die door de harde wind zijn kant op waaide. Het donderde opnieuw, en deze keer zag je er snel achter de flits van de bliksem. Neverland liep voorbij het kleine meertje, dat rimpelde van de regen. Normaal gezien zag je er de sterren in op dit moment van de dag - maar de regen had daar anders over gedacht. Hij zag een jonge kater staan aan de rand van het meerjte en zag hoe hij begon te sluipen. dacht de apprentice echt te jagen in dit weer? Dat was gekkenwerk. De dieren zat en veilig vercholen in hun holen en zouden zeker ook hun jongen bij zich houden. De kans dat je in dit weer prooi vond, was bijna nul.

De oudere warrior maakte en bocht en liep op de apprentice af. Toen hij dichterbij kwam, herkende hij hem als Tomtitpaw - een jonge kater die een buitengewoon gevoel voor eer had, en vaker veel beleefder sprak dan nodig. Hij leek wel de ziel van een oude elder, die vele manen meegegaan had, in het lichaam van een 9 manen oude kater. "Tomtitpaw!", riep de magere kater naar de apprentice, maar zijn stem was stil en het geluid van de regen en de donder overstemde zijn roep. Het zou hem niet verbazen als de bliksem zou inslaan en hun neer zou bliksemen, aangezien ze de hoogste dingen waren in een ruim gebied - hun territorium was immers groot en vlak. Wist de kater niet dat het gevaarlijk kon zijn om in Windclangebied te staan in het midden van een storm? In het camp waren ze veilig, en de holte die ervoor zorgde dat het land rondom hen hoger was. Neverland kwam dichterbij en riep opnieuw. "Tomtitpaw!" Hopelijk kon hij de aandacht van de kater trekken, voordat één van hen door de bliksem geraakt werd, of weggespoeld door de regen, of door de wind in het meer geraakt. Want het was zeker dat ze dat niet zouden overleven, of ze moesten graag gezien worden door Starclan.

note; wow, lange post xD

De jonge kater keek omhoog naar boven, zou zijn moeder ooit trots op hem worden. Zou hij zijn Clan en zijn tweeling kunnen verdedigen, hij was nu nog niet sterk maar straks was hij sterk genoeg. Hij bleef zitten, het meertje leek steeds hoger te worden. Het leek de randen weg te slijten, hij wilde eigenlijk wel leren zwemmen als kon hij het niet. De Riverclanners hadden zijn sibeling ingepikt, zijn moeder van hem afgenomen maar nog niet de hoop van de Riverclan en van hem. Hij was toen machteloos nu zou hij zich beter maken, zodat hij zijn zus en alles om zich heen kon beschermen voor die vreselijke Clans die geen respect toonde naar de andere Clans. Hij slikte kort, waarom leken zijn dromen zo ver weg. De regen leek in te storten zoals hout deed in het vlammende vuur wat takken verbrande net zoals Clans die ooit waren verbrand door deze bliksem die vaak de grond raakten, vele katten hadden hun familie verloren aan deze oorlog. Hun hoofd verloren bij deze gedachten, hij spitste zijn oren bij het horen van zijn naam. Al klonk dat zo ver weg, was het wel zijn naam? Hij zuchtte en keek naar het meer, wat langzamere hand groter en groter werd. Hij nam een paar stappen naar achteren, ze konden hem breken. Ze konden alles afpakken maar nooit zijn eer voor zijn Clan, nooit zijn geloof in Starclan en nooit zijn moed die hij had. Hij zou nooit opgeven, opgeven was er niet. Als er een diep verlies zou zijn in de Clan een missie die hij niet kon voltooien dan zat er niks anders op, al had hij nog nooit wat kunnen doen voor zijn Clan waar hij van hield. Hij had nog nooit zijn klauwen tegen een vijand uitgespreid, hij moest ooit vechten wanneer het nodig was, hij had nog nooit een andere Clankat gezien. Weer hoorde hij wazig zijn naam, zou Starclan voor hem roepen. Hij schudden zijn hoofd, zijn tijd was er nog niet. Hij draaide zich om en keek in de verte, de regen leek het beeld wazig te maken. Zijn vacht was doorweekt, hij zag een gedaante staan die zijn naam wist. Het moest een Windclanner zijn, geen enkele Clan kat wist zijn naam alleen zijn vader en sibeling die door de Riverclan was meegenomen. Hij liep tegen de wind in naar de gedaante toe, zijn klauwen waren uitgeklapt maar niet om deze gedaante aan te vallen maar juist om zich wat steviger vast te houden door deze modder heen. Hij kwam uiteindelijk op een goede afstand van de oranje kater te staan, hij herkende deze moeilijk al gokte hij dat het Neverland was. Everstar haar broer, al had hij Everstar één keer in het echt gezien tijdens een ceremonie vond hij het al wel een goede leider. Zij leiden zoals niemand anders, zij wist vaak wat ze deed. Ze was een perfecte leider, voor haar en haar Clan. "Wat is er mijn broeder?" Miauwde hij rustig en kalm maar wel hard genoeg dat je het door deze donkere storm kon horen, het begon wat harder te onweren. Hij wilde gaan jagen al leek deze Windclan kat voor iets anders gekomen te zijn, hij had zijn oren plat geslagen in zijn nek. Zodat hij de wind beter tegen kon houden, ook omdat de wind steeds zijn oren omver duwde als hij ze omhoog deed. Hij staarde de kater aan, zijn ogen waren half dicht door de harde regen die steeds zijn zicht binnen viel. Hij voelde zich nat, hij was best wel slank al had hij zelf wel flinke spieren. Hij trainde elke dag, welk weer het ook zou zijn. De meeste katten waren nu warm in hun den aan het wezen, waarom zou Neverland dat nu niet doen? Hij had vragen in zijn hoofd al wist hij het niet zeker, hij moest zijn taken voor zijn Clan afmaken. Hij moest gaan jagen, hij moest monden vullen in de Windclan.

OCC: Wat je hebt geschreven is echt heel mooi <3

Onderwerp: Re: The lost of the onces you love (Neverland)