Meeting with another cat [Fernpaw.]

Fernpaw gaf een knikje naar de Warrior die vroeg of ze wilde gaan jagen voor de Elders. Ze zou echt blij zijn als ze binnenkort een mentor zou krijgen, zeg! Ze vond het maar niets dat ze steeds voor de Elders moest zorgen. Zo nu en dan werd ze gevraagd op een patrol, maar dat was ook niet al te spannend omdat het nooit tot vrij lang in de avond duurde en ze altijd weer snel terug waren. Bovendien werd ze meestal op patrol gevraagd met van die arrogante katten die dachten dat ze echt alles waren. Fernpaw onderdrukte een ongelukkige zucht en troostte zichzelf met het feit dat ze nu in elk geval niet gevraagd was geweest om het mos te verschonen. Als ze ergens een hekel aan had dan was het wel aan dat klusje. Moest ze helemaal met het mos naar een waterig gedeelte van het territory gaan om vervolgens met een druipend stuk mos terug te komen zodat de Elders ook nog wat konden drinken als ze wilden. Meestal morste ze dan veel te veel water en was het mos dat ze gebruikten om in te slapen veel te nat om in te liggen. Dan begonnen ze weer over hun spieren te klagen en kreeg Fernpaw een preek te uren die minstens een halve dag in beslag nam. In elk geval was jagen wel iets leuks om te doen en kon ze tenminste een beetje oefenen voordat ze een mentor zou krijgen. Ze wist uit ervaring dat er Warrior’s in de buurt liepen die haar in het oog zouden houden. De Apprentice rende door het woud en opende haar bek om verse prooigeuren te ruiken, maar het enige waar haar poten haar schijnbaar naar wilden brengen was naar Fourtrees. Ze draaide hoofd kopje om over haar schouder te kijken, maar zag dat ze niet gevolgd werd door één van haar Clangenoten en hield stil toen ze plotseling voor een kater met een onbekende geur stond. ‘Hallo?’ Het kwam er vragend uit.

Fernpaw opende haar bek zodat ze de geur nogmaals kon indrinken zodat ze zeker was van het feit dat het om een RiverClanner ging. Ze had onlangs van Futuresong geleerd dat RiverClanners en ShadowClanners aan dezelfde kant stonden en dat ze een hekel hadden aan WindClan. Als Fernpaw naar de kater keek die haar bij haar patrol had lastiggevallen dan kon ze wel begrijpen waarom, maar dan had je natuurlijk ook Pantherpaw die ze ontmoet had tijdens haar trip naar Fourtrees en dan vroeg ze zichzelf af of die rivaliteit tussen hun echt wel nodig was. Pantherpaw was een aangename kater om mee om te gaan, maar het feit dat ze dus aan dezelfde kant stond als Aspenpaw deed haar zich inwendig afvragen of dat ook wilde zeggen dat ze eigenlijk toch wel vrienden mochten zijn. Ze had geen idee en ze ging het Innerstar of Tallshadow ook niet vragen. Dan wisten ze meteen dat ze al zo vaak naar Fourtrees was gegaan in plaats van dat ze was gaan jagen voor de Elders en dat ze al vrij veel katten ontmoet had. Als zij ze nu tegengekomen was tijdens een patrol, maar… De poes keek op toen de kater antwoord gaf en merkte dat ze hem er vrij jong uit zag zien. Zou hij nog maar net Apprentice geworden zijn soms? Bij haar was het alweer bijna twee moons geleden. ‘Ben je ook een beetje afgedwaald?’ vroeg ze dan maar omdat ze geen idee had wat ze anders aan hem kon vragen of tegen hem kon zeggen.

Terwijl ze wachtte op zijn antwoord observeerde ze de kater. Hij leek echt nog jong. Net uit de Nursery gekomen, net Apprentice gemaakt of zo. Hij leek in elk geval niet haar leeftijd te zijn. Niet dat dat veel ouder was of zo, maar ze voelde zichzelf wel groter dan hem. Ze voelde zichzelf over het algemeen groter dan de meeste Apprentice’s die ze tot nu toe was tegengekomen. Pantherpaw was kleiner dan haar geweest en Aspenpaw had ongeveer dezelfde grootte als haar gehad. Maar ja, WindClanners waren sowieso kleiner dan RiverClanners, dat was in elk geval een feit. De WindClanner die het haar dan moeilijk had gemaakt toen ze op patrol was, was wel groter dan haar geweest, maar dat was gekomen door hun leeftijdsverschil. Maar zelfs al was er soms leeftijdsverschil dan wilde dat nog niet altijd zeggen dat je groter was dan een ander. Pantherpaw was ook ouder dan haar, maar toch iets kleiner dan zij. Zij was dan ook redelijk groot voor haar leeftijd. De poes keek op toen de kater antwoordde en haar een vraag stelde. Het antwoord had ze gemist, maar de vraag kon ze nog wel ontcijferen in haar hoofd en aan de manier waarop hij het stelde moest het wel zo zijn dat hij in zijn antwoord al had aangegeven dat hij afgedwaald was geraakt. ‘Een beetje maar,’ zei ze en ze grinnikte even omdat Fourtrees nu niet bepaald ‘een beetje afdwalen’ was. ‘Mijn naam is Fernpaw,’ zei ze op de vraag van de kater. Het zou waarschijnlijk niet lang duren voordat ze een paar katten op de Gathering’s zou hebben die haar naam al kenden, maar dat maakte haar niet veel uit. Zo lang Innerstar maar wist dat ze niet elke dag met deze katten sprak was het voor haar goed. Ze richtte haar blik op de kater. ‘En wie mag jij zijn?’ vroeg ze. ‘Je bent nog niet zo heel lang Apprentice, wel dan?’ Haar stem klonk niet spottend, noch denigrerend.

De kater stelde zich voor als Splashpaw en Fernpaw onderdrukte een grijns. Dat was nogal een typische naam voor een RiverClanner, zeg. Maar je zou daar waarschijnlijk ook wel katten hebben die hun namen meer gerelateerd hadden aan water. Oceanpaw, Waterfallpaw, Riverpaw, Lakepaw,… dat soort namen. Zo had je in de ShadowClan ook namen die gerelateerd waren aan hun Clan zoals Nightpaw en Shadowpaw. Haar naam was niet echt gerelateerd aan haar Clan, maar duidde eerder op de kleur van haar ogen. ‘Zoiets dacht ik al wel,’ mompelde ze toen hij verderging dat hij net Apprentice was geworden. Toen zij net Apprentice was geworden was zij ook helemaal naar Fourtrees gereisd om te kijken wat daar was en of het echt zo mooi was zoals de Elders beweerden. En toen had ze weer terug naar het kamp moeten gaan omdat haar mentor haar aan het zoeken was. Het was de periode geweest voordat hij ernstig ziek werd en Fernpaw van mentor veranderd was. Ze schudde haar kopje op zijn vraag. ‘Ik ben volgens mij net geen twee manen ouder dan jij,’ zei ze. Als hij net Apprentice was dan was zij inderdaad net geen twee manen ouder dan hem, want ze was de zeven en halve moon al gepasseerd. Nog iets meer dan een week en ze zou alweer acht moons oud zijn. Dan zou het nog ongeveer vier moons zijn totdat ze de Warriorleeftijd had bereikt. Als ze tegen dan alles geleerd zou hebben natuurlijk, maar ze ging er van uit dat als ze trainingen en patrols bleef volgen zoals nu en ondertussen goed oplette tijdens de trainingen met haar mentor dat ze het wel zou redden. ‘Maar geen zorgen,’ sprak ze. ‘Je bent de twaalf moons zo voorbij en dan heb je wel wat meer verantwoordelijkheden dan nu.’