Paint it black

De bladeren schuurden langs zijn vacht terwijl hij achter Sinclaw aan het kamp uitrende. Het was meer dankzij zijn geweldige reukzin dat hij haar goed kon volgen dan dat hij haar echt bij kon houden, want de Warrior was groter dan hem en rende vrij hard. Hij kon wel hard rennen, maar hij moest eerlijk toegeven dat zijn conditie niet echt op peil was. Daar wilde hij wel iets aan gaan doen. Het was eerder dat hij veel te lang in het kamp had moeten blijven zitten, ook al was hij nog maar één maan Apprentice. Hij vond één maan wachten echter te lang. Terwijl hij zijn bekje opende probeerde hij zijn best te doen om Sinclaw bij te houden, maar opeens stopte de poes middenin het territorium en kon Rapidpaw een botsing nog net voorkomen. Hij zag dat haar flanken zwoegden, maar de zijne deden dat wel erger ondanks dat de kater dit zo goed mogelijk probeerde te onderdrukken. Dadelijk dacht ze dat ze een watje als Apprentice had gekregen en dat wilde ze niet. Hij draaide zijn kopje om te zien of Wolfpaw hun al gevolgd had, maar hij zag de Apprentice niet en had eerlijk gezegd ook geen idee hoe hij er uit zou zien. En of het überhaupt wel een ‘hij’ was, maar hij vond Wolfpaw toch meer klinken voor een mannetje dan voor een vrouwtje. Hij draaide zijn kopje weer naar voren om Sinclaw aan te kijken. Ze was een mooie zwart-witte poes die wel een flink paar manen ouder dan hem moest zijn. Vol respect boog Rapidpaw zijn kopje voor de poes. ‘Ik geloof dat Wolfpaw er nog aankomt,’ zei hij tegen haar, maar in zijn stem klonk onzekerheid. ‘Ik zou echter geen idee hebben wie het is,’ gaf hij vervolgens toe en hij grinnikte om zijn eigen onwetendheid. ‘Wat gaan we vandaag doen?’ kon hij niet laten om nieuwsgierig te vragen.

Rapidpaw moest met de grootste moeite de neiging om zijn oren in zijn nek te vouwen onderdrukken toen Sinclaw hem afsnauwde omdat hij geen idee had wie zijn eigen Clangenoten waren. Juist ja. Alsof zij precies wist wie elke Warrior was die rondliep in het kamp. Rapidpaw wist dat er onder ShadowClan een gevoel van samenhorigheid was, maar dat was duidelijk een gevoel waar hij niet echt aan deelnam. Hij kon niet bepaald zeggen dat hij al veel vrienden had gemaakt en hij had ook geen idee waardoor dat kwam. Hij was niet het type dat vrolijk op anderen liep en er een praatje mee maakte, noch gekke dingen mee deed. Hij was een Apprentice die vrij op zichzelf gewezen was en wel rustig afwachtte of iemand naar hem toekwam of niet. Bovendien leek het ook vaak zo te zijn dat als hij contact probeerde te leggen met iemand in de Clan dat hij afgesnauwd werd of dat de katten zich totaal niet interesseerden in hem. Dus waarom zou hij moeite doen om dat wel te doen? ‘Ik kan er niks aan doen dat ik niet elke Clankat bij naam en gezicht ken,’ zei hij lichtelijk koeltjes, maar hij deed zijn best om zijn stem vriendelijk te houden. Hij wist dat deze poes hem ging opleiden om Warrior te worden en dat het geen goed idee zou zijn als hij kwaad op haar zou worden, maar hij vond dat ze wel een tikkeltje mocht dimmen tegenover hem. Het was immers niet zo dat hij echt iets fout had gedaan omdat hij Wolfpaw nu toevallig niet herkende. Hij had de Apprentice niet herkend op de Ceremonie en zou eerlijk gezegd ook totaal geen idee hebben wie het was. Was dat zo slecht? Volgens Sinclaw wel. Hij wilde een opmerking maken over het feit dat hij ook niet zo dom ging zijn om haar te vertellen waar hij allemaal al geweest was, maar hij hield het voor zichzelf. Ze had al geconcludeerd dat hij het meeste van het territorium zelf had gezien en dat was ook zo. Het idee aan een jachttraining vrolijkte hem al wat meer op en wat meer opgewekt liep de kater naast haar. Hij haalde zijn schouders op. ‘Misschien is hij ons uit het oog verloren of lag hij nog te slapen,’ opperde hij. Zijn concentratie ging echter naar het gebied zelf en hij stopte met wandelen toen hij prooi meende te horen. ‘Ik hoor prooi,’ mompelde hij. Vervolgens wees hij met zijn staartpunt naar een bewegend bosje. ‘Daar?’

Rapidpaw had een kort knikje gegeven. Hij kon niet bepaald zeggen dat hij al veel katten had ontmoet. Hij had iemand van RiverClan en ThunderClan ontmoet, maar beide ontmoetingen hadden niet echt lang geduurd en hij had er ook niet echt het idee bij gehad dat ze vrienden van hem konden zijn. Het feit dat ze van een andere Clan waren maakte dat idee natuurlijk groter en Rapidpaw had geen idee hoe hij op anderen moest afstappen. Het was niet dat hij een verlegen persoon was, helemaal niet zelfs, maar die eerste stap zetten bleef hij lastig vinden omdat hij nooit een idee had waar hij over moest praten. Het was dan ook triest maar waar dat hij moest toegeven dat hij niet echt vrienden in de Clan had. Misschien moest dat binnenkort eens veranderen, misschien ook niet. De kater zou wel zien. Zijn oortjes richtten zich naar voren en hij slikte even toen hij Sinclaw’s woorden hoorde. Hij wist dat hij goed zijn best moest doen, maar hij had niet verwacht dat hij direct al zo veel druk op zijn schouders zou krijgen. De kater was echter gewend om in stressvolle situaties rustig te blijven en zo ook nu knikte hij enkel kort naar zijn mentor voor hij zich op de muis concentreerde. Het dier was erg dichtbij en had hun niet in de gaten. De wind woei de kant van de muis op. Rapidpaw had geluk dat het diertje zo opgenomen was in zijn zaadje die hij aan het verorberen was, anders had de wind allang Rapidpaw’s geur in diens neusgaten gedreven. De kater had echter genoeg tijd om naar voren te buigen en nam een jachthouding aan waarvan hij niet helemaal wist of het de juiste was, maar hij volgde zijn instincten op en negeerde het feit dat Sinclaw hem aan het aanstaren was. Hij negeerde ook het feit dat zijn jachthouding niet helemaal oké was. Ze had het hem niet eens voorgedaan, dus wat verwachtte ze dan ook? Zijn onhandige jachthouding zorgde er echter niet voor dat hij ontdekt werd en Rapidpaw sloop naar voren waarbij hij er op lette dat hij geen takjes liet breken. Pas toen hij erg dichtbij was leek de muis iets op te merken en Rapidpaw hoorde letterlijk het hartje verschrikt sneller kloppen, maar zette zich al af en stak zijn klauw uit naar voren. De muis werd door zijn rug gespietst en was direct dood. Rapidpaw klauwde het ding over de grond naar zich toe, beet het voor de zekerheid in zijn nek en draaide zich vervolgens om naar Sinclaw. ‘Weet jij een betere jachthouding?’ vroeg hij beleefd.

Het was niet per se de training die hem nerveus maakte, het was eerder de mentor die hij had gekregen die hem nerveus maakte. En hij voelde zich ook al nerveus voor Wolfpaw die zijn eerste training had gemist en die waarschijnlijk een serenade van Sinclaw zou krijgen als hij nu nog zou opdagen. Rapidpaw dacht dat de poes echter minder gevaarlijk zou zijn als Wolfpaw besloot om nu nog op te dagen dan als hij helemaal niet kwam opdagen. Hij was in elk geval blij dat hij zijn mentor op een fatsoenlijke manier had kunnen begroeten en dat hij direct mee had kunnen gaan naar zijn training. Hij vond het ook een hele prestatie dat ze zojuist een soort van compliment had gemaakt. Hij deed zijn best om een zucht in te houden toen zijn rug niet al te zacht tegen de grond werd gedrukt, maar dat was zijn eigen schuld. Dan had hij maar niet moeten vragen wat zij de juiste jachthouding vond. Hij had alleen gedacht dat ze het hem zou laten zien door het zelf te demonstreren, maar hij nam aan dat dit ook wel een manier was. Zijn rug bevond zich laag tegen de grond en zijn oortjes vouwden zich in zijn nek toen hij Sinclaw’s opmerking hoorde. ‘Je maakt altijd zo van die prachtige opmerkingen waardoor ik me direct gemotiveerd voel om het beter te doen,’ zei hij op een sarcastische manier tegen haar, maar ook zijn snorharen trilden en snel begon hij met zoeken naar een nieuwe prooi. Hij hield zich stil en hoorde zijn hart in zijn keel kloppen. Ook hoopte hij dat Sinclaw het niet kon horen. Hij wilde niet dat ook maar één idee kreeg hoe nerveus ze hem wel niet maakte met haar dreigementen die al dan niet gemeend waren. ‘Ja, Sinclaw,’ zei hij nog gehoorzaam voor hij begon met zoeken. Zijn snorharen trilden en zijn oortje bewoog opzij toen hij een geluid hoorde. Hij keek opzij en zag deze keer niet een muis, maar een lijster zitten. Muizenstront. Dit kon nog eens lastig worden. Rapidpaw bewoog zich zo laag mogelijk naar de grond in hopelijk precies dezelfde positie die hij had gevoeld toen Sinclaw hem naar beneden dwong met haar poot en begon te lopen. Het was even aanpassen en hij dacht er ook direct aan om grotere stappen te nemen. De lijster had hem niet in de gaten en Rapidpaw vergat te ademen terwijl hij dichter naar de lijster stapte. Misschien kwam het door de onhandige manier hoe hij zijn poten neerzette, misschien kwam het omdat zijn rug te hoog naar boven kwam, maar plotseling keek de lijster op en wilde wegvliegen. Een kreet ontsnapte Rapidpaw’s bekje en hij vloog naar voren. Zijn klauwen raakten de vleugel van de lijster nog net en het dier viel onhandig op de grond. Rapidpaw plette het met heel zijn gewicht, brak het nekje door met zijn tanden en draaide zich onschuldig lachend om naar Sinclaw. ‘Mag ik nog steeds een muis proeven?’

Het leek er niet op dat ze erg blij was met zijn tactiek, maar ze had in elk geval ook geen boze snoet getrokken en hij nam aan dat dat al een overwinning was op zich. Sinclaw blij krijgen was een opgave die hij vandaag waarschijnlijk niet ging vervullen, maar het was in elk geval al iets dat ze hem bij zijn vorige vangst een compliment had gegeven. Ook werkte het feit dat hij zenuwen van haar kreeg schijnbaar erg goed, want hij had al twee prooien gevangen en dat was al meer dan hij ooit in zijn leven had kunnen vangen. Nog voordat hij Sinclaw als mentor had – wat nog maar een paar uur geleden was vreemd genoeg – was hij altijd zelf opzoek gegaan naar prooi. Hij had nooit echt een Warrior aangesproken om samen te gaan jagen omdat hij daar nu eenmaal geen idee van had hoe hij dat aan moest pakken. Over het algemeen had hij geen idee hoe hij contact met anderen moest aanpakken zonder ze weg te jagen. Hij was niet erg goed in sociale contacten. Binnen zijn Clan was het al erg, maar buiten zijn Clan ook. Rapidpaw was lichtelijk geïrriteerd over het feit dat hij zijn erg in zijn gedachten opgeslokt geweest was dat hij geen tijd had gehad om Sinclaw’s vraag te beantwoorden, maar ze had dan zelf ook heel snel het antwoord gegeven waardoor hij betwijfelde of hij wel snel genoeg gereageerd had als hij niet in zijn gedachten verzeild was geraakt. ‘Normaal gezien geven mentors eerst de kans aan hun Apprentice’s om de vraag te beantwoorden, ik weet niet,’ zei hij al even droog op Sinclaw’s woorden, maar hij gehoorzaamde haar wel en liep al naar zijn prooien toe om ze te begraven. Dit was een techniek die hij een paar opscheppende Apprentice’s in het kamp had zien uitvoeren en dus begon hij te graven met zijn poten tot hij een kuiltje had dat groot genoeg was voor de twee. Hij deed de prooi weg, groef het kuiltje weer dicht en ging achter Sinclaw aan. ‘Wat gaan we nu doen?’ vroeg hij nieuwsgierig. ‘Jachttechnieken verder oefenen of gaan we al vechten?’ Zijn ogen glinsterden bij dat idee, maar hij deed zijn uiterste best om zo kalm mogelijk te blijven en schraapte zelfs zijn keel om de schijn er op te houden.

Rapidpaw wist eigenlijk al voordat Sinclaw antwoord ging geven dat het antwoord ‘nee’ moest zijn. Die muis die hij had gevangen was puur geluk geweest en die lijster eigenlijk ook, want hij had geen idee gehad hoe hij het diertje tegen de grond had moeten werken. Hij had een verkeerde sluiphouding aangenomen en daarom had het diertje hem gehoord. Sinclaw leek er niet al te blij mee te zijn en Rapidpaw had zo het gevoel dat hun eerste training vooral uit jachttechnieken ging bestaan tenzij hij op wonderbaarlijke wijze opeens alle jachttechnieken uit zijn hoofd kende en fatsoenlijk kon demonstreren. Hoe moest je echter iets demonstreren dat nog nooit voorgedaan was? Misschien ging Sinclaw ervanuit dat hij was gaan trainen met een paar andere Warrior’s voordat hij een mentor toegewezen kreeg, maar dat was niet zo. Hij was vaak op uitjes buiten het kamp gegaan – en Sinclaw had dit beschamend genoeg opgemerkt – maar hij had nog nooit aan een andere Warrior gevraagd of ze samen mochten gaan trainen. Of hij was het in elk geval vergeten. Hij dacht echter niet dat hij dit ooit nog ging vergeten, deze training. Het stond voor altijd in zijn geheugen gegrift. Wat dramatisch. ‘Moet ik zeggen hoe ik het bekijk of hoe jij het bekijkt?’ vroeg hij ondeugend. ‘Want ik denk dat ik het redelijk goed gedaan heb.’ Natuurlijk waren er hier en daar wat mankementjes, maar ze mocht niks verwachten van een Apprentice van zeven moons oud. ‘Ja, Silverclaw,’ antwoordde hij echter gehoorzaam en hij ging snel naast haar staan. Hij had zijn oortjes geamuseerd laten bewegen toen ze het had over jachttechnieken die niet bestonden, maar het leek hem nu niet bepaald het moment om er een gevatte opmerking over te maken en dus ging hij laag tegen de grond hangen. ‘Dus deze is voor de muis,’ zei hij en hij sloop over de grond zoals hij had gedaan toen hij de muis wilde vangen, maar wel in dezelfde houding als dat Sinclaw hem had aangeleerd: lager tegen de grond en met grotere stappen. ‘Maar voor de rest weet ik het nog niet.’ Hij keek over zijn schouder met een vragende blik. Ging ze het demonsteren of moest hij het zelf uitzoeken?

Rapidpaw ontspande zijn schouders lichtelijk toen hij zag dat ze met een glimlach om haar lippen naar hem knikte. Hij vond het wel een redelijk groot compliment dat een Warrior zoals Sinclaw hem goedkeurend bekeek. En ergens vond hij het ook niet zo heel erg dat Wolfpaw er niet was om de training bij te wonen. Dadelijk was Wolfpaw zo één van die Apprentice’s geweest die het net allemaal iets beter kon en dan had hij zich weer niet goed gevoeld. Nee, het feit dat alleen was met Sinclaw en dat hij kon laten zien wat hij waard was deed weldegelijk goed. De kater richtte zijn blik op de poes en keek toe hoe ze een merel ving. Hij lette daarbij goed op de houdingen die ze had en merkte dat haar poten veel bredere stappen zetten dan als ze een muis probeerde te vangen. Dus de bedoeling was dat hij zijn poten vrij ver uit elkaar moest houden? En hij moest ook hoog springen. Zodra Sinclaw’s blik de zijne ontmoette wist hij dat hij na moest doen wat zij deed en met zijn bek lichtjes geopend – niet te ver want dat kwam dom over – begon hij naar een prooi te zoeken. Zijn ogen vielen op een lijster die een eindje verderop op de grond zat en wat van de grond aan het pikken was. Hij zakte door zijn poten, liet zijn buik net niet laag genoeg tegen de bosgrond hangen zodat het zou schuren en nam vervolgens grote stappen. Omdat zijn stappen wat onhandig waren gleed hij één keer bijna uit, maar hij herpakte zich vrij snel en kon tot zijn opluchting opmerken dat de lijster hem niet had opgemerkt. Hij begon meer controle over zijn stappen te krijgen en wist dat het tijd werd om te springen toen hij zich niet ver van de lijster vandaan bevond. Snel dook hij in één, liet zijn staart laag tegen de grond hangen en maakte vervolgens een grote sprong. Zijn klauw brak de nek van de lijster voor het ook maar één geluid kon uitbrengen, maar omdat hij uiteraard weer Rapidpaw was struikelde hij en viel hij op de grond. Snel kwam hij overeind en keek zijn mentor afwachtend aan terwijl een paar bladeren van zijn lichaam dwarrelden.

Met vernauwde gele ogen staarde de kattin naar Rapidpaw en hoe deze haar taak volbracht. Een kleine tevreden glimlach gleed over haar lippen al verdween deze even snel als toen de kater omhoog keek naar haar toe. Knikkend kwam ze omhoog en draaide haar rug naar hem toe. "Haal al de gevangen prooi op." Gapend rekte ze zichzelf uit. "Je hebt wel genoeg geleerd voor vandaag. We gaan vanavond mee op patrol dus rest behoorlijk wat als je niet in slaap wil vallen op de thunderpath." Met die woorden knikte ze nogmaals even en liep door naar waar ze hun prooi verzameld hadden.

Sinclaw leek er niet veel mee in te zitten dat hij op de grond was gevallen en gaf hem er wonderbaarlijk genoeg ook geen preek voor. Hij had echter deze middag wel gemerkt dat de poes niet gauw preken gaf, maar hem enkel met duidelijke acties aantoonde wat hij moest doen. Zo duwde ze zijn rug naar beneden als hij vond dat deze te hoog stond en demonstreerde een bepaalde jachttechniek als ze vond dat hij het niet goed deed. Het was een mentor waar hij echt iets van kon leren, want ze had de tour door de territory niet nodig gevonden omdat ze wist dat hij als oudere Apprentice al vaker het kamp was uit gegaan. Het zou pas echt interessant worden als ze vechttechnieken zouden gaan beoefenen. Hij wilde graag zijn Clan kunnen verdedigen en met de vechttechnieken die hij nu had zou hij niet ver komen. Wat als een BloodClanner aan probeerde te vallen? Dan had hij niet veel andere keus dan zichzelf zo goed mogelijk proberen te verdedigen. Het hielp ook wel als hij mee ging met groepsgevechten en observeerde hoe zijn andere Clangenoten het deden in een gevecht. Rapidpaw gaf een kort knikje toen Sinclaw hem opdroeg om de prooi op te halen en snel begon hij deze te verzamelen. Hij voelde opwinding door zich gaan toen hij te weten kwam dat hij vanavond op patrol zou gaan. ‘Dat klinkt geweldig,’ zei hij grijzend tegen haar. Hij dacht kort na. ‘De patrol, niet het in slaap vallen op de Thunderpath,’ verbeterde hij zichzelf gauw en hij ging verder met prooi verzamelen. Toen hij zeker wist dat hij alles had legde hij het voor Sinclaw neer. Misschien was het niet wat ze ving op een gemiddelde training, maar in elk geval vond Rapidpaw dat hij best goed zijn best had gedaan en dat hij, zoals ze aangaf, inderdaad veel had geleerd. Hij pakte een deel van de prooi op en wachtte tot zij het andere zou oppakken. Even legde hij de prooi neer en keek haar met een glinstering aan in zijn ogen. ‘Gaan we de volgende training vechttechnieken beoefenen?’ vroeg hij gretig, waarna hij de prooi weer oppakte en al richting het kamp begon te wandelen.