Call me home

Onderwerp: Call me home zo 26 jun 2016 - 13:03

RC KAMP

Met een blik naar de hemel gericht haalde ze diep adem. Ze draaide even een oor richting haar nestje, waarna ze rechtsprong en even een lik gaf over het kopje van Butterkit en Silverkit. "Kom op jongens... we gaan ergens heen..." zei ze zachtjes op een moederlijke toon. Ze glimlachte even en keek schuin naar Longkit en Heronkit. Ze zou zo terugkomen om hen ook mee te doen. Maar ze kon er maar twee per keer doen... Dus had ze de grijze tabby en flame-point al wakker geneusd. Een glimlach sierde langzaam haar lippen. Haar poten tintelden lichtjes ven opwinding. Ze besefte dat ze naar huis zou gaan. Hier en nu, lekker terug naar Thunderclan. Naar Silverstar... Jaytail... Ze grinnikte even zachtjes bij die gedachte. Ze waren haar waarschijnlijk wel aan het zoeken... Maar ah. Ze wandelde weer even naar buiten en keek op naar de bevlekte hemel. Het was immers nacht. Ze zag niet veel, maar ze zag genoeg... Dus keek ze weer om en sloeg ze met haar staart. "Kom op Silver, Butter," zei ze kalm terwijl ze bleef glimlachen en richting de uitgaan van het kamp liep. Daar wachtte ze op haar zoon en dochter. Hm..

-Silverkit en Butterkit only!

Onderwerp: Re: Call me home ma 27 jun 2016 - 11:54

Verbaasd had ze haar kopje geheven toen haar moeder opeens opgestaan was. Snowdrop gaf haar een lik over haar kop en deed hetzelfde bij Silverkit. Met slaperige oogjes keek ze naar haar moeder, die zei dat ze ergens heen gingen. Kort keek ze naar haar andere twee siblings, waarom gingen die niet mee? Uiteindelijk sprong de kleine Butterkit toch uit het nest, terwijl ze onhandig achter haar moeder aan rende toen deze naar de uitgang van het kamp liep. "Mammie, waarom gaan Lwongkit ewn Hewronkit nie mee?" vroeg ze terwijl ze haar moeder met haar helderblauwe ogen aankeek. Gingen ze nu het kamp uit? Haar oogjes werden groot en vragend keek ze haar moeder aan.

Onderwerp: Re: Call me home ma 27 jun 2016 - 17:17

RC KAMP

Butterkit en zo ook Silverkit liepen achter haar aan. De grijze tabby bleef blij piepen naar haar, maar met een zwiep van haar staart suste ze de jonge kitten even, waarna ze hem een lik gaf. De jonge kater was opgewonden voor de ingang gaan staan, duidelijk te blij met wat er zou gebeuren. Alsof hij het kon ruiken en hij het al eeuwen wist. "Mammie, waarom gaan Lwongkit ewn Hewronkit nie mee?" hoorde ze plots. Ze keek even op naar de jonge, pluizige flame-point en glimlachte naar haar. "We gaan door de rivier samen, ok?" zei ze zachtjes terwijl ze haar even zachtjes naar de ingang neusde. "Als we aan de overkant zijn moeten jullie dan wachten op mama, want dan ga ik heron en Long halen, ok?" zei ze zachtjes terwijl ze even zacht snorde. "We gaan naar jullie papa en naar jullie thuis, is dat niet leuk?" snorde ze zacht terwijl ze Butterkit optilde en haar buiten het kamp plaatste. Dat deed ze vervolgens ook met Silverkit. De gevlekte kattin keek vervolgens op naar het water. Ze zag niet hoe hoog het was, maaar zo te horen was de stroming sterk... Dat zou geen probleem worden... Toch?

RIVER

Ze keek glimlachend naar Silver en Heron en nam beide kleine kittens in haar bek waarna ze langzaam richting de rivier liep. Het eerste wat ze voelde, was dat de stroming stevig aan haar poten trok... Maar toch liep ze stug door. Het water reikte nu nog maar tot aan haar buik, maar het steeg met elke stap meer. Zo ging ze steeds dieper, tot ook de kits met hun pootjes het water zouden raken. Ze stopte dan ook even en probeerde haar kop wat hoger de lucht in te doen... Wat nu?

Onderwerp: Re: Call me home ma 27 jun 2016 - 20:20

Vragend keek ze omhoog naar haar moeder, die Silverkit de mond had gesnoerd omdat hij te enthousiast was geweest. Haar moeder vertelden dat ze samen door de rivier zouden gaan. Haar oortjes gingen omhoog toen de wit gevlekte kattin zei dat ze daarna Longkit en Heronkit zou gaan halen. Butterkit snorde zachtjes en drukte met haar kop nog kort tegen de poot van haar moeder, die haar oppakte en buiten het kamp neerzette. Vervolgens was er het stromende water van de rivier. Zenuwachtig zwiepte de jonge kit met haar dunne staartje, zou dat niet heel gevaarlijk zijn? Vast niet, ze vertrouwde mama. Met haar helderblauwe oogjes keek ze omhoog, naar haar moeder. Deze pakte haar en Silverkit vast in hun nekvel en stapte vervolgens de rivier in. Steeds dieper gingen ze, totdat ze iets koud tegen haar staartje aan voelde en ze deze tussen haar achterpootjes introk. Het water bleef echter komen, haar pootjes kwamen nu ook tegen het koude water aan. "Kwoud.." piepte ze zachtjes en wierp kort een blik op Silverkit.

Onderwerp: Re: Call me home ma 27 jun 2016 - 20:33

RIVER

Het was niet zo uitgedacht en slim, dat moest ze bekennen. Stil schuifelde ze verder, zelfs nadat Butterkit had gezegd dat het water te koud was. Ze vond het niet fijn. Ze wilde het dus niet... Maar zij ging door. Als de slechte moeder die ze toen was. Ze struikelde half door de stroming en door wat stenen, waardoor ze kort kopje onder ging, maar de kits wel stevig kon blijven vasthouden. Ze stak haar kop gehaast terug uit het water en voelde het water in haar mond... Ze wilde opspringen, ze dacht de overkant te zien. Het koude water trok aan haar lijf... Ze moest doorzetten.... haar poten gleden over de koude, harde, stenen rivierbedding. Ze was aan het rillen, van de koude, maar ook van de angst. Ze zag geen steek, ze zag niks! Ze piepte half en haalde diep adem, waardoor water een weg naar binnen vond in haar longen en ze even geschrokken haar bek opensperde en begon te hoesten. Hierdoor vielen de twee kits uit haar bek. Wel meteen werden haar ogen groot terwijl ze zelf even kopje onder ging in de te snelle stroming van de rivier. Ze hapte naar adem en keek rond. "Silverkit! Butterkit!" Gilde ze paniekerig. Waar waren ze?! Waar waren ze?! Ze zag niks! Ze zag enkel water, stenen, bomen... In een zacht maanlicht. Haar gehaaste ademhaling kon ze maar niet onder controle houden. Het gehoest nam toe en ze schreeuwde luider hun namen dan eerst. Waar waren haar kinderen?!

-Silver en Butter zijn in de rivierstroming terecht gekomen, dit topic is nu open voor Riverclanners die wakker worden in het kamp (en met toestemming thunderclanners die toevallig de grens over zijn gekomen of voor een andere reden)

Onderwerp: Re: Call me home ma 27 jun 2016 - 21:09

Nee, dit koude water was alles behalve leuk zeg. De flame-point kitten hing er wat ongemakkelijk bij. Totdat haar moeder plotseling struikelde en ze vol met haar gezichtje in de golven sloeg. Een enorme hap water kwam in haar longetjes en ze hoestte zwaar toen ze weer boven kwam. Maar haar mammie moest ook hoesten, want plotseling voelde ze hoe ze weer onderwater getrokken werd, dit keer helemaal alleen. Uit instinct begon ze met haar pootjes te slaan, maar was natuurlijk nog veel te jong daarvoor. Toen ze weer boven kwam hoorde ze mammie haar naam roepen, het klonk zo ver weg, terwijl er op dat moment misschien maar een vossenlengte tussen hen inzat. "Mammie!" riep ze angstig terwijl ze nog een keer met haar pootje sloeg. Butterkit hoestte weer en het deed pijn, heel veel pijn. "Auww!" piepte ze vlak voordat ze weer onderwater ging. De stroming begon haar nu mee te nemen, steeds sneller en sneller. De kleine Butterkit was hopeloos verloren. "MAMMIE!" riep ze dit keer wat harder, traantjes in haar ogen maakten haar hele beeld wazig. De flame-point was begon moe te worden en verdween keer op keer boven water. Ze was door de stroming wat meer naar de kant toe gegaan, waar rotsen zo hier en daar uitstaken. De stroming voerde haar lichaampje mee, en daarbij knalde haar hoofd hard tegen één van de rotsen aan. Een enorme steek ging door haar lichaam heen en vrijwel meteen begon haar lichaam te verslappen. Bloed droop uit de wond die zojuist op haar kop was gemaakt. "Mammie.." fluisterde ze zachtjes terwijl ze voelde hoe het laatste beetje levenslust uit haar kleine lichaampje verdween. En zo stierf de kleine Butterkit, maar één keer in haar leven had ze het ThunderClan territorium aangeraakt. En die ene keer was meteen haar dood geworden. "Mammie.. ik denk dat ik het heb gehaald.." Daarmee blies ze haar laatste adem uit, waarna haar levenloze lichaampje verder mee werd gevoerd door de stroming.

Onderwerp: Re: Call me home ma 27 jun 2016 - 21:30

"Mammie!" Ze keek meteen op en hapte naar adem. "Butterkit!" Riep ze hopeloos terug naar haar dochter. Ze sprong zo snel ze kon aan de kanten en begon langs de oever te rennen. Daar, in het golvende water, zag ze plots een wit pelsje voorbij gaan. "Butter!" Riep ze met een lichte hoop. Ondertussen had haar luide stem vast wel wat katten bijeen kunnen roepen... Eerlijk was eerlijk, ze wist het niet. "Auww!" Ze verdween onder de golven en met grote ogen staarde Snowdrop naar de plek waar haar kitten was onder gegaan. "Butterkit!" schreeuwde ze met een half hese stem. "MAMMIE!" Klonk er plots en ze keek op. De jonge kitten was alweer wat meer stroomafwaarts gegaan. Maar toen ze de helse stenen zag opdoemen werden haar ogen nog groter. "NEEE!" schreeuwde ze hopeloos uit terwijl haar poten steeds sneller bewogen. de hele rivierbedding en rivier waren zilver geschilderd. De maan en ook starclan leken in grote mate aanwezig te zijn hier... en nu. Met een gehaaste ademhaling rende ze verder. Toen ze haar ogen sloot en even diep adem haalde, struikelde de queen ever, waardoor ze even wat rolde en zo weer in het ondiepe water van de rivier terecht kwam. Ze schoot meteen overeind, maar ze zag niks meer... Ze zag haar dochter niet meer. Met gespitste oren luisterde ze... Maar zze kon niks horen dat luider was dan het geluid van stromend water. "B... Butterkit?!" Riep ze even met een trillende stem. "Butterkit!" Ze schoot meteen recht, schudde haar hoofd en liep meer en meer stroomafwaarts, opzoek naar haar dochtertje. "Butterkit! Waar ben je schat!" zei ze, niet wetende dat ze aan de andere kat van de rivier was. Ze hield even halt en keek hijgend naar de stenen die gevaarlijk uit het water doemde. "Butterkit! Schat! Als je me hoort! Zeg iets!" Ze knipperde even en keek op. "BUTTERKIT!" ze begon langzaam te trillen terwijl ze het water in sprong en rond begon te kijken. De stroming begon weer aan haar al natte lichaam te trekken... Maar dat was het laatste van haar zorgen. Ze zocht overal, haar ogen scanden alles af. Het leek haast alsof de maan haar hielp... Aangezien het licht wat feller leek te worden. Maar ze zag nergens de sneeuwwitte pels van haar dochter. Waar was haar dochtertje? Waar was haar o zo mooie Butterkit? Waar was haar kindje? Waar was ze? Waar... Waar was haar Butter? Waar... ze begon als een wilde rond te springen in het water die nu wat minder diep was. "Starclan! Help mij!" zei ze trillend terwijl ze even een traan langs haar wang voelde glijden. Dat was zeker... het was warm en het voelde anders aan dan de rest van de druppels die van gaar gezicht kwamen. Een voor een gleden ze van haar gezicht... en vielen ze in het koude, stromende water. W... Waar...

Piep.

Haar goudkleurige ogen werden wat groter toen ze de piep hoorde. "B... Butter? Silver!" ze riep het luider dan eerst, zo luid als ze kon. Haar stem kraakte onder de druk van emoties en van paniek. Toch schoot een kleine lach van hoop op haar gelaat. "... Schatjes... Ik ben er? Laat jullie horen! Mama is er! Jullie hoeven niet bang te zijn!" Een tweede piep reikte tot haar oren en ze knipperde even waarna ze het geluid kon lokaliseren en ze wegschoot van haar plaats in de rivier. Ze liep terug naar waar ze vandaan kwam. Het gepiep klonk dof en verder weg... Maar het leek helderder, als van een kit die riep om zijn moeder en wist dat deze elk moment kon komen... Ze knipperde enkele keren en nadat ze even gehaast door het ondiepe deel van de rivier had gelopen, kon ze een wir-war zien van wortels. De opspringende druppels water glinsterden fel in het maanlicht, dat ook het water onder de wortels van de oude boom leek te bereiken. Het gepiep werd sneller en ze rende naar de wortels toe, waarna ze bukte en haar neusje tussen een paar stak. Wel meteen werd deze aangeraakt door een koud iets... En ze herkende zijn geur... "S... Silver..." Hij piepte blij en instemmend terwijl ze even een stap terugnam en zijn gele en groene oogje door de wortels heen zag glinsteren. Ze snikte even zachtjes en legde haar kop trillend tegen de wortels aan... "S... Silverkit..;" zei ze snikkend... Haar zoon... Haar zoon. De gestreepte kitten piepte onstemmend terwijl de grijze poes haar kop neeg en de wortels wat probeerde te bewerken... E, hem zo uit de wir-war haalde... Ze tilde hem op en zette hem op de kant.... Trillerig begon ze de jonge kitten te likken... Terwijl ze langzaam harder en haarder begon te snikken... Butterkit... Waar was haar dochter... W... Waar...

Onderwerp: Re: Call me home ma 27 jun 2016 - 22:39

Camp

Chivypaw droomde slecht. Onrustig. Ze hoorde slechts iets vaag voordat het weer verdween. De poes schrok uiteindelijk wakker. Een gevoel trok haar naar de nursery. Het rommelde en duwde in haar maag. Toen haar ogen waren gewend aan de nursery zag ze wat er mis was. De queens waren onrustig. "Wat gebeurd er?" Een van de moeders keek op. "Snowdrop is weg met 2 van haar kittens." Chivys blik gleed naar de kittens aan haar buik. Daar lagen Longkit en Heronkit. Shit... Ze had Silver mee. Haar enige vriend. Een soort egoïstische angst kroop over haar heen.

River

Ze rende zoals ze nog nooit zo hard had gerend. Het was alsof een beer achter haar aan zat. Chivypaw hijgde toen ze bij de rivier aankwam. "Starclan! Help mij!" Het klonk zwakjes. De nog maar 5 moons oude apprentice keek om zich heen. Ze hoorde wat gemompel, maar het kon ook de golven zijn. Want ja de rivier was onstuimig. Heel onstuimig. Een flits viel haar op. Iets wit. Chivypaw aarzelde aan de kant. Zwemmen zat bij haar ingebakken, ze had het ook geoefend maar het was... nog steeds gevaarlijk. Ze liet zich in het water glijden en zwom met stevige trappen naar de witte flits. Ze had het gezien tussen de rotsen in. Aan de overkant van de rivier. Het water schuimde en bruiste, maar ze sloeg er zich door. Een daar was het. Een wit, helemaal doorweekt vachtje. Hoe het katje daar al lag te drijven was geen goed teken. Daar hoefde je zelfs geen medicine cat voor te zijn. Ze trappelde er op af en reikte haar nek uit. Met haar tanden pakte ze het nekvel. Gezichtje naar beneden. Chivypaw draaide zich moeizaam trappelend om. Ze hield haar kopje omhoog zodat het kleintje niet weer het water in dook. Er was geen beweging. Het duurde nog zo'n 17 minuten voordat ze eindelijk de kant bereikte. Ze hees zich op de oever. Geen tijd om op adem te komen. Ze sleurde Butterkit een eindje met zich mee tot ze veilig en droog zaten. Haar ogen schoten alle kanten op. Wat nu? Ze snuffelde aan de kitten. Een moeder instinct zei haar dat ze moest likken. Tegen de haren in. Ze likte de kitten heel erg lang, maar niets hielp. Een traan liep over haar gezichtje. Eh... "Sorry Butterkit. Dat ik er niet eerder was." Haar moeder had een domme fout gemaakt. Chivs stond op en draaide zich weer naar de rivier. "Snowdrop?!" Ze speurde de rivier af. Geen Snowdrop te zien. "Silverkit!" Het egoïstische kantje vlamde weer op. Silver mocht niet meegaan. Dat mocht niet, hij ging bij haar blijven. Niet bij die moeder... Niet bij Snowdrop die ze mocht, maar die een domme moeder was. Ze mocht haar. Echt. Alleen had ze nu Butterkit de dood ingejaagd, misschien ook wel... "SILVER?!"

Sorry not sorry~ voor het gevloek in het begin

Onderwerp: Re: Call me home ma 27 jun 2016 - 22:55

Ze was aan het jagen in het woud, richting de rivier. Het was een van de weinige grenzen waar ze echt durfde te jagen. Tuurlijk, ze was een goede Warrior en ze rook het wel als ze bij een grens kwam. Maar toch hield een klein beetje onzekerheid haar tegen van het jagen bij de andere grenzen, want stel je voor dat ze de grens niet opmerkte. En stel je voor dat net dan een patrouille aankwam. Dat was slecht nieuws. Echter.. als ze de rivier niet opmerkte viel ze erin, dus dat was zelfs voor de onzekere Gravelsmoke een veilig gevoel. En ze had al gejaagd in andere delen van het bos, dus het leek haar geen kwaad te doen om bij het stromende water te gaan jagen. Het geluid van het stromen van water gaf, vreemd genoeg, een rustgevend gevoel. En ondanks de vissenstank van Riverclan, kon ze nog steeds prooi ruiken. Prooi zoals het muisje voor haar. Voorzichtig zakt ze door haar poten, om de muis te besluipen. Net als ze de muis wilt bespringen hoort ze plots een angstaanjagender geluid dan de rivier. Geschrokken kijkt ze op. Gepiep? Gemiauw? Het klonk niet goed. En plots zag ze het.
Wat er gebeurde was ook niet goed. Een levend wezen knalde met een tegen een rots aan de kant van Thunderclan. Een kitten. Daarna bewoog het diertje niet meer. Vol angst over wat ze zojuist had gezien volgt ze het levenloze lichaampje die met de stroming wordt meegevoerd. Gravelsmoke probeerde de rivier te volgen maar deze was te snel. Een grijze gedaante sprong daarbij al de rivier in, een riverclan kat gokte ze, en nam het diertje mee. Ze zag de poes over het lichaam buigen, waarschijnlijk om te likken. Ja, Gravelsmoke had dat eerder gedaan zien worden om kittens weer warm te krijgen, maar het leek erop niet te helpen. Het kon niet waar zijn toch? Ze had zojuist de dood van een kitten gezien. Bezorgd rende ze door. Ze had niet es doorgehad dat ze in een snelle pas was gaan lopen, maar ze had het gedaan. "Riverclanner" riep ze bezorgd. Plots hoorde ze de riverclanner een bekende naam roepen. "Snowdrop" Snowdrop? Die was al even vermist toch? Ze dacht na, maar de kitten ging stroomafwaarts dus als de moeder, wie weet dus Snowdrop, en de andere namen mee waren.. Zouden ze stroomopwaarts moeten zijn. Ze kon hiern toch niks meer doen.. Slechts hopen om meer rampen te voorkomen. "Riverclanner. Stroomopwaarts?" Zo snel ze kon begon ze die kant op te spurten, uitkijkend aan zowel de Thunderclan kant, als de Riverclan kant, hopend niet meer gewonden te vinden. Maar als er iets was.. kon ze geen tijd verliezen.

~~Toestemmings briefje gekregen van Snowdrop,~~

Onderwerp: Re: Call me home di 28 jun 2016 - 8:21

Er was commotie in het kamp. Hij hief zijn kop op meteen klaarwakker, zijn lichtblauwe ogen glommen helder. Hij kwam overeind uit zijn nest terwijl hij razendsnel de situatie in het kamp in zich opnam. Snowdrop was weg, met twee van haar kittens. Wat in StarClans naam had die kattin in haar kop gehaald? Hij kwam meteen in actie en rende regelrecht naar de leaders den. “Tante!” Schreeuwde hij. “Snowdrop is weg met twee van haar kittens.” Hij wachtte niet op het antwoord van Butterstar maar schoot meteen achter de geur van Chivypaw aan. Het beviel hem helemaal niet dat de jonge Medicine cat apprentice er in haar eentje achteraan was gegaan. “Futuresong!” Riep hij nog voordat hij door de opening van het kamp verdween. De eerste die hij tegenkwam was Chivypaw met het lijfje van Butterkit. Er glom verdriet in zijn ogen terwijl hij moedeloos zijn kop schudden. “Die mousebrain.” Miauwde hij kwaad. Zijn oren waren in zijn nek gegleden, echt waar dacht Snowdrop mee bezig te zijn? Als ze terug wilde waarom had ze geen RiverClanner meegevraagd. Wat dacht ze toen ze alleen met twee kittens de rivier probeerde over te steken? “Chivypaw kom mee. Ze hebben je hulp nodig.” Hij deed zijn bek open om de geur van natte katten op te kunnen pikken. Toen begon hij langs de waterkant te lopen. “Snowdrop!” Bulderde hij toen hij de queen in zijn blikveld kreeg.

Onderwerp: Re: Call me home di 28 jun 2016 - 9:24

Stil staarde ze naar het lichaampje van haar jongste zoon... De grijze kater sprong recht en liep met wiebelige bewegingen heen en weer terwijl piepjes aan zijn bek ontglipte. Hij schudde zich even uit en leek weer van ouds te zijn... Wat ging er om in dat kopje van hem? Hij was gered door een kluwen van wortels... Zonder die boom... Zonder dat ding... Was hij dood geweest. Stil boog ze zich over de opgewonden kitten en begon ze hem te likken. Hij piepte enkel, hij kon immers nog niet praten. Als enigste van het nest die nog geen woordje had gezegd. Hij piepte en piepte, zijn schriele lichaampje rillend van het koude water. Ze drukte haar ruwe tong tegen hem aan en begon hem zo te likken, om hem warm te maken, maar ook om hem te drogen. Maar ergens was het ook iets dat niet zo goed ging. Ze trilde zelf van het koude water en ook haar tranen leken steeds meer en meer op de kleine Silverkit te vallen. De grijze tabby had het na een tijdje door en keek op, zijn groene en gele oogjes staarde diep in die van haar. In zijn intieme blik lag liefde, speelsheid en opgewondenheid. Hij zag het niet in, of wel dan? Ze begon luider te snikken en liet het janken helemaal toe waarbij ze de kitten tegen haar aandrukte en hem trillerig bleef likken. De hulpeloze moeder voelde de druk van verdriet en hopeloosheid op haar schouders. Haar pootjes trilden dan ook hevig. Ze was doof voor bijna alle geluiden die over de rivierbedding te horen waren. Het enigste waar ze alrt voor bleef was het hoge stemmetje van Butterkit. Ze wilde haar dochter horen. Nee, ze zou zo weer uit de rivier komen en dan was ze in orde. Ze had niks en ze was blij... Rig.... Right? De gevlekte kattin rilde even en kromp in elkaar. “Snowdrop!” was iets dat ze nog kon horen. Ze sloot haar ogen terwijl ze zacht verder snikte en de grijze tabby tussen haar voorpoten bleef likken met trillerige halen. Wat had ze gedaan...?

Onderwerp: Re: Call me home di 28 jun 2016 - 13:50

Chivypaw keek op toen ze rennende voetstappen hoorde. Creamyfrost kwam haar tegemoet. Haar ogen stonden ernstig en de zijne ook. “Chivypaw kom mee. Ze hebben je hulp nodig.” Ze knikte en begon naast hem te rennen. Ondertussen was er ook al een Thunderclan poes te zien. Met haar staart seinde ze dat die goed moest opletten, voor als Snowdrop en haar kitten weer in de rivier gingen. Dat zou dom zijn. "Snowdrop!", riep ze nogmaals. Ze hoorde niets, maar Creamyfrost leidde haar dichter naar de oever. Hij had haar waarschijnlijk gezien. Toen ze over een kluit riet heen waren zag Chivy ook wat Creamy zag. Ze rende op het stel af. Snowdrop was doorweekt en ze doorweekte Silverkit ook. Chivypaw had stiekem wel medelijden met haar. Ze duwde haar neusje in Snows vacht. "Je dochter ligt daar..." Ze wees met haar staartje naar de plek, ongeveer. Haar blauwe ogen gleden naar de trillende kitten onder haar kletsnatte buik. "Ik heb haar niet... het spijt me." Ze pakte het kleintje. Zelf was ze ook nat dus Creamy moest het doen. Met de kleine kitten liep ze naar de warrior. Ze zette het neer. "Jij bent de enige die niet nat is. Je moet ervoor zorgen dat het droog wordt en warm blijft."

Onderwerp: Re: Call me home wo 29 jun 2016 - 9:14

Hij sprong over het riet en wachtte totdat ook Chivypaw er overheen was. Toen wenkte hij haar naar Snowdrop, maar dat was niet nodig geweest. De jonge kattin sjeesde al naar ze toe. Hij volgde haar en vrijwel direct werd de kleine Silverkit naar hem toegeschoven. Hij knikte naar Chivypaw toen ze hem de opdracht gaf de kitten droog en warm te krijgen. Hij krulde zich om het kleintje heen en liet zijn tong over zijn doorweekte lijfje glijden. Er trok een bezorgde frons in zijn voorhoofd want Silverkit was ijskoud, maar hij leefde tenminste nog. “Wat dacht je Snowdrop?” Zijn normaal vriendelijke en warme stem klonk kwaad en onvermurwbaar. Hoe had ze dat in haar kop kunnen halen. Ze had haar dochter de dood in gejaagd en waarvoor… Als ze eventjes had gewacht hadden ze hen gewoon veilig over de rivier kunnen helpen. Er lag een fonkeling in zijn lichtblauwe ogen terwijl hij naar haar keek. Hij ging door met het warm krijgen van de kitten. Er mocht er niet nog een sterven door de stommiteit van een queen.

Onderwerp: Re: Call me home wo 29 jun 2016 - 14:26

Ze rilde even terwijl ze hopeloos verder ging met Silver droog te krijgen... Haar klein Silver zou ze niet mer loslaten, nee, nee, nee! Toen er echter plots iemand voor haar stond, keek ze langzaam op... De jonge apprentice duwde haar neusje in de gevlekte vacht van de queen en ze rilde even waarna ze diep adem haalde en even slikte... Sigh... "Je dochter ligt daar..." Ze knikte even... "Ik heb haar niet... het spijt me." Ze slikte en knikte nogmaals. Wat had ze anders verwacht...? De grijze poes nam haar Silver en dropte hem bij Creamyfrost... De Thunderclanner richtte zich wat op en keek naar haar kitten. "Jij bent de enige die niet nat is. Je moet ervoor zorgen dat het droog wordt en warm blijft." Ze haalde trillerig adem terwijl ze even weer probeerde te slikken, haar keel voelde kurkdroog aan... Ze wist geen deftig woord uit te brengen. Niet voordat ze met eigen ogen had gezien hoe het met Butter ging. Het kon niet zijn dat ze dood was! Dat kon gewoon niet! Ze rilde even, meer van schok en verdriet dan van de koude en beet kort op haar onderlip om een snik binnen te houden. “Wat dacht je Snowdrop?” wat ze had gedacht...? Ze knipperde even langzaam en staarde naar de grond... "I-Ik..." kwam er enkel trillerig uit... Ze schudde even haar kop en kneep haar ogen fel toe. "I... Ik dacht dat het... Dat ik... Een last was... I.. Ik wilde niemand lastig vallen... I... Ik wilde g... gewoon naar huis... Zonder jullie... Lastig te vallen..." legde ze trillend uit. "Voor... vooral Butterstar... Z-ze verdiend het niet... N... Nee, ik verdien h... Het niet... Jullie aard... Aardigheid. Ik doe d-der alleen maar pijn e... en..." ze snikte even en begon zachtjes te huilen. Ja, ze had het wel gezien.. En ja, ze had de andere katten ook wel gezien. Ze wilde gewoon geen last zijn, ze wilde het gewoon zelf doen... Dan hadden ze geen last van haar... Gvd...

Onderwerp: Re: Call me home