There's still so much to learn

De poes liet zich zakken, haar lichaam nu bijna verborgen door het langere gras hier. De merel bevond zich op nog maar een katten afstand van haar vandaan, in één sprong zou ze hem kunnen pakken. De apprentice probeerde zich aan de dingen te houden zie ze had geleerd; on opgemerkt blijven, laag blijven en absoluut geen geluid maken. Het ging perfect, maar ze was iets té gefocust op de vogel, en minder op haar omgeving. Toen ze voorzichtig naar voren sloop stond ze op een droog takje, die onder het gewicht brak. Het geluid was genoeg om de merel te laten opschrikken, en hoewel Routpaw er nog achterna sprong kreeg ze niets meer dan een aantal staart veren te pakken. Gefrustreerd spuugde ze deze uit en keek de vogel na. Ze deed zó haar best, maar toch lukte het nog steeds niet altijd.

-Eerste post Oceanpaw!

Met een zuchtje wind in haar vacht liep de jonge kattin langzaam door de bekende velden van Windclan. Haar thuis, haar enige echte thuis. Ze kon zich nergens anders gelukkiger achten dan daar waar ze geboren en getogen was. Tenminste voor de grootste gedeelte van de tijd, die enkele maan die ze met Cyber en Jeff had doorgebracht waren natuurlijk nog wel in haar geheugen gebrand. Toen was ze weg, weg van haar thuis en haar familie. Ze had ze nodig, en ondanks dat ze het soms lastig vond om in een clan te leven, met al die familiedrama's. Was het stukken beter, vele malen fijner om in een clan te leven waar de meeste op elkaar konden rekenen. Ze had een Warrior die haar trainde, Brindleleaf en kon niet veel meer wensen dan ze nu had. Behalve wat meer vrienden misschien, maar die kreeg ze waarschijnlijk vanzelf wel. Nu had ze besloten te gaan jagen. Ze kon beter iets nuttigs doen, er waren voldoende monden te voedden. Een andere kattin had blijkbaar ook haar idee gehad, want met het gekraak van een takje vloog er een vogel in de buurt op. Gealarmeerd keek de jonge kattin op voordat ze zachtjes snoof. Windclan, dan was het goed. Met vluchtige passen rende ze naar de andere Apprentice toe, die ze nu pas herkende als Routpaw, met een vriendelijk knikje bleef ze even staan, haar flanken rustig op en neer rijzend naar het lange rennen.

Ze keek de vogel na totdat hij niet meer was dan een klein puntje aan de horizon, waarna ze zich omdraaide, zuchtte en weer opnieuw begon. Toen ze haar mond echter opende in de hoop meer prooidieren op te vangen, rook ze kat, inplaats van prooi. Nieuwsgierig sprongen haar oren overeind en haar blik viel op een grijze poes met mooie blauwe ogen. Routpaw had zoals wel vaker moeite om een naam op haar gezicht te plakken. Het was iets met water, dat wist ze wel. Seapaw?
Ze werd begroet met een vriendelijk knikje, terwijl de poes nog een beetje op aandacht moest komen. "H-hey!" Begon ze wat verlegen. "Eh, jij ook op jacht?" Nogal een domme vraag, maar ze had nu eenmaal wat moeite om gesprekken te startten. Ze ging zitten en wiebelde wat ongemakkelijk met haar oren, maar er lag een oprechte glimlach op haar gelaat.

De andere Apprentice keek de vogel na die als een zwart stipje aan de horizon te zien was. Gelukkig had het nog geen andere dieren gewaarschuwd en was het zonder veel geluid op gestegen. Nadenkend keek ze voor zich uit voordat ze voorzichtig de omgeving in zich op nam. Geuren van Windclanners en hier en daar een spoor van prooi waren in haar neus samen gekomen. Langzaam draaide ze zich om, om vervolgens op een relatief verse geur te concentreren. Een veldmuisje, waarschijnlijk ergens verstopt in het dichte gras, was hier pas geleden geweest. 'H-hey,' begon de andere jonge kat verlegen. Hierdoor keek de tabby even verstoord op. Niet dat ze onaardig keek, een soort van vriendelijkheid glansde altijd in haar blauwe ogen. 'Eh, jij ook op jacht?' Vroeg de wit en bruine Windclan apprentice aan haar. Langzaam knikte ze met een kleine beweging van haar staart. 'Ja,' mauwde ze enkel simpel voordat ze haar aandacht weer op het spoor richtte. Misschien was het muisje nog te vinden, alhoewel de kans was nihil.

Onderwerp: Re: There's still so much to learn