Warmth

De regen was begonnen met neerkletteren op haar nu al doorweekte vacht terwijl ze zichzelf tegen Snowdrop aangedrukt hielt. Haar diep blauwe ogen gefocust en zonder woorden liet ze zichzelf in het ondiepe water glijden dat naar het kamp toe ging. Met haar staart wist ze Snowdrop er ook doorheen te begleiden en aan de andere kant voor de ingang van hun kamp kroop ze uit het water en schudde zichzelf uit naar de grijs witte warrior kijkend. "Kom op." Fluisterde ze zacht en duwde zichzelf door de laatste verdedigingslijn van Riverclan, de dikke doorntunnel voor ze aan de andere kant de open plaats in liep. De meeste katten lagen al verscholen voor de regen en in stilte stapte Butterstar door naar haar eigen den nog altijd haar staart op Snowdrop's rug laten rusten om haar mee te brengen. Haar den zou nu het warmst zijn voor de zeiknatte kattin en daarnaast verwachtte ze niet dat de warriors of elders een thunderclanner op prijs zouden stellen.

Het regende nog steeds... Het drukte zo hevig tegen haar aan. Ze had haar kop laten hangen... maar toen ze weer in het koude water moest, had ze het moeilijk. Het was dan ook, voor haar, een wonder dat ze de andere kant haalde. Maar dat was natuurlijk met de hulp van de leader die haar heel de reis zo had bijgestaan. Haar hart raasde nog steeds als een wilde tekeer... Dit was door de slag van net en ook gewoon.. Door de hevige pijn die ze nu voelde. Toen ze terug droog land onder haar poten kon voelen, slaakte ze een trillerige zucht van opluchting. Ze volgde de geur van Butter en al snel werkte ze zich voor een laatste keer door iets heen... Een doorntunnel, een die Thunderclan ook had. Haar poten trilden... Maar ze bleef overeind door de steun van de flame-point. Ze kreunde even zachtjes en begon helemaal te trillen. "I.. Iets klopt niet..." klonk er met een stem die brak van de pijn.

Het duurde niet lang voordat ze eindelijk uit de regen was. Het gaf een gevoel van opluchting om eindelijk uit het koude, natte weer te zijn. Ze was immers niet een kat die van natte hield... maar tja, ze was wel een doorbijter. Je zou haar nooit horen klagen over wat regen, water of wat dan ook.. Tenzij het haar leven in gevaar bracht... dan was het een ander verhaal. "Wil je dat ik Fairfaith voor je haal?" Klonk er van de poes af. Deze begin haar te likken... En meteen begon de grijze kattin de ander ook te likken... Geen idee waarom... Haar halen waren schokerig, maar ze wilde ergens... Gewoon Butterstare helpen en niet omkijken naar zichzelf. Dit was immers hoe ze was. "Ga liggen Snowdrop.. Je raakt nog onderkoelt zo." Ze hijgde even zachtjes en zakte uiteindelijk door haar poten heen terwijl ze de ander bleef likken. "Het spijt me Butter..." zei ze een beetje op een gebroken toon. Ze wilde janken, maar aan de andere kant ook niet. "Ik we... Weet niet wat te doen... Ik ben bang," zei ze trillerig terwijl ze plots verstarde en ze even kreunde en hijgde.. Ze had pijn, heel veel pijn.

Ze trilde even en voelde iets, iets in haar die ervoor zorgde dat ze iets ging doen. Maar voor een kat zo oud, zo onervaren, was het niet echt iets die voor haar klopte... "Wat voel je precies Snow?" klonk er even en ze hijgde even zachtjes terwijl ze het gevoel bleef volgen. Het drukte, het deed pijn... Het deed zoveel pijn. Het was net alsof iets haar aan stukken aan het scheuren was... Het was het ergste dat er was... Toc... Toch? Verschrikt knipperde ze echter toen ze de geur van bloed rook, waardoor ze even paniekerig opkeek. Niet goed wetende wat er aan de hand was doordat ze bijna geen steek zag en dit helemaal niet kende. Hijgend legde ze echter haar kop tegen de grond aan waarna ze wat luider begon te kreunen en ze zelf niet doorhad dat ze moeder was geworden van haar eerste zoontje. Door het hevige weer buiten kon ze ook niet iets horen... Ze voelde gewoon pijn, ze rook gewoon bloed... en ze panikeerde oh zo hard. "Bu.. Butter..." zei ze even met tranen in haar ogen. Gvd.

-Yay geboorte ♥

Warm. Dat was het wel. Het was warm binnen en hoewel de kitten er niet veel van mee kreeg van dit alles, nog niet echt kon 'nadenken', was het tijd om er uit te gaan. Dat werd geregeld. Tja, moeder natuur, niet waar? Er kwam beweging in. En opeens, koud. Het eerste wat de kitten hier leerde, was koude. Hij begon luid te piepen, hij kon niet begrijpen wat er allemaal aan de hand was. Nu werden zijn longen voor het eerst met de zuurstof uit de lucht gevuld, zijn stembanden werden voor het eerst gebruikt. Hij piepte maar, hij wist niet wat er gebeurde. Instinct zei hem te zoeken naar iets zachts en warm, maar hier voelde hij alleen maar koude.. Hij snapte het echt niet... Toen er echter opeens iets warms over hem heen kwam werd hij wat stiller en al snel voelde hij iets zachts en warms.. Ja... Hij begon meteen te zoeken met zijn snuitje die hij langzaam, maar instinctief omhoog haalde om te zoeken. Toen hij had gevonden wat hij zocht zette hij er zijn bekje om heen om de warme melk te drinken. Nu was het goed. Nu was hij weer stil en dronk hij de eerste melk in zijn leven.

Pijn, de pijn was zo verschrikkelijk. Ze trilde hevig en kon geen woord uitbrengen. Ze wist niet wat te doen... Ze wist het echt niet... Ze wilde zo hard janken... Maar ze kon geen tranen uit haaa ogen late komen... echt niet. Ze slikte even en begon te trillen... "Snowdrop, je bent zwanger, nee je bent geboorte aan het geven. Blijf persen ik ben bij je." Klonk er plots.... Haar ogen werden groot... Z... Zwanger? Ze hijgde even moeizaam en begon toen te glimlachen waarna tranen langs haar gezicht bleven glijden. Ze werd mama... Ze werd mama... Dit... Dit was niet te geloven... Ze kon dit niet geloven... Ze keek langzaam op en begon luider te snikken... Beseffende dat ze haar kit niet eens kon zien... Maar ze voelde hem wel... en er was ergens hoop... Want zodra het zou opklaren... zou ze een glans van haar schat... Schatjes kunnne nemen... Starclan... dit was het mooiste wat haar ooit was overkomen... Een nieuwe pijnscheut zorgde ervoor dat ze verstijfde en kreunde vcan de pijn... En ze ging weer ana het werk... Gos...

Het was er zo warm... Nja, het was er eigenlijk gewoon o zo heerlijk. Hij genoot ervan, zoals hij van veel dingen zou genieten... Hij kon het niet laten, deze gevoelens... Waren voor hem nog onbekend, ookal hadden ze hem hier al een tijdje bijgestaan. Het besef en het vermogen iets waar te nemen waren niet iets wat ie kon... Nog niet. Maar dat zou wel snel genoeg komen. De grijze kitten voelde iets, hevige stoten... En dat gebeurde wel vaker hier. Het voelde niet meteen als de veiligste plek daardoor.. Maar het was het enigste wat hij kende, het was iets dat hij speciaal vond.. Toch? Vast wel... Stilletjes... Gebeurde er andere dingen dan dingen die er normaal gebeurde. Alsof de hele wereld op zijn kop werd gegooid... en hij opeens in het niks werd gegooid... Hij piepte meteen even, zijn kleine longetjes waren meteen open geklapt en de pijnlijke schok van dit alles... Was het ergste wat ie ooit zou meemaken. In de ijzige koude met niks anders dan een warme geur die hem kon begeleiden... maar hij was nog te zwak, te kleine... te onervaren om iets te doen.

Ze voelde nog wat en ze glimlachte snikte. Momenteel was Snow een wrak van emoties die in de greep van pijn lag. Ze voelde zich al bij al verschrikkelijk en dat kon ze niet ontkennen. Maar ergens was ze ook dolgelukkig en ze kon gewoon... Tja, als ze nu zou doodvallen dan was ze nog de gelukkigste kat van de wereld... Ze snikte lachend en legde haar kop steviger tegen de grond aan. "Je gaat goed Snowdrop. Nog een kitten te gaan denk ik." zei Butterstar en ze knikte trillerig. Ze was zo blij dat Butter hier was... Zonder haar... Zonder haar... zonder haar zou ze gewoon breken, ze wist echt niet wat ze anders moest doen. Ze snikte zachtjes en trilde even. "B... Bedankt..." zei ze op een trillerige, snikkende toon... Gvd... Ze was zo dankbaar.

Hijgend en snikkend kneep ze haar ogen toe. De pijn... De pijn... ze rilde even kort en toen ze uiteindelijk een licht gevoel in haar kop kreeg moest ze zacht glimlachen. Ze wilde opkijken, haar kits zien... maar ze was bang dat dat niet meer het geval zou zijn. In stilte hijgde ze, terwijl de geur van bloed langzaam begon over te nemen en de grote grijswitte poes haar ogen sloot. Haar ademhaling vertraagde wat terwijl ze kalmte probeerde te vinden om haar gedachten op een rijtje te kunnen zetten. Maar haar hele kop was wazig... Ze wist niet wat te doen... En voor ze iets kon doen viel ze weg. Een combinatie van pijn, bloedverlies en onderkoeling had zijn tol geëist. Voor haar was dit te zwaar, veel te zwaar.

- knock-out~

Chivypaw, ugh het moest nog zo wennen, keek op van haar muisje toen ze een vreemde geur rook. Ze zat in haar nieuwe den, wat echt weird was, en had net haar prooi half op. Haar kittenachtige nieuwsgierigheid trok haar naar de geur. Ze zag de vlammenpoes, die ook nog eens heel mooi zong, de kat half dragen naar de leaders den. De andere leek veel pijn te hebben. Ze liep terug naar binnen. Oef, ze was nu al zeiknat. Een beetje angstig keek ze om zich heen. Fairfaith? De kattin was nergens en dus liep ze maar weer naar de leaders den. Met aarzelende passen drong ze binnen. Het eerste alarmerende ding wat ze rook was de geur van bloed. Jakkie dat stonk. Chivypaw moest ineens al zo volwassen zijn en dat kon ze niet. Ze deinsde ook terug toen ze het bloed zag, Butterstar en de vreemde poes mét kittens. Verwilderd keek ze ernaar. Mét kittens! Help wat nu? Wat in hemelsnaam?!

Chivypaw keek met grote ogen naar de vlammenpoes. De kleine kat die kittens aan het baren was leek daar wezenloos te liggen. Flauwgevallen? Dood? Ze keek wanhopig naar de poes. Haar flanken daalden en rezen dus dat was al een goed teken. Butterstar trok haar uit haar peinzen. Ze knikte en draaide zich om. Ze was nog maar een kitten! Wat nu? De woorden galmden na in haar oren en ze liep bijna instinctief naar haar nieuwe den. Daar zag ze een paar bundels mos. Met haar tanden pakte ze die vast. Het waren er drie en ze wogen zwaar. Chivy draaide zich weer naar de uitgang, klaar om te rennen. Het mos mocht niet nat worden! Ze spande haar spieren aan en liep met grote sprongen naar de leaders den. Het was alsof Starclan huilde, bakken tranen want ze was nog natter dan zeiknat. Een spoor van druppels nalatend liep ze in de den. Ze liep naar de kat en haar leader. Die had het ook koud. De zilveren apprentice ging bij de rug staan van de vreemde kat. Ze begon met haar kopje te schudden. Het eerste idee wat in haar op was gekomen. Het mos dwarrelde over de kat en ze boog zich iets verder zodat het ook de kittens zou bedekken. Er hing nog steeds een groot stuk in haar mond.