Something like an anchor

Tigerpaw had zich de laatste weken enorm op de achtergrond gehouden, had zich totaal afgezonderd van de andere clanleden en was doorgegaan met trainen. Diep in de avond kwam hij pas terug in het kamp, voor de eerste dauw was hij alweer verdwenen. Het enige wat zijn aanwezigheid in het kamp bekendmaakte was het geurspoor wat hij achterliet. De jonge kater was ook vandaag in het territorium te vinden, hij had zojuist een krachttraining achter de rug. Gezien hij van zijn mentor ook niets meer hoorde deed hij alles maar zelf. Nu zat hij een beetje uit te rustten, liet zijn goudkleurige blik rond gaan en snoof enkel een keer kort. WindClan was een zwakke clan in zijn ogen, altijd al geweest ook. Daarom probeerde hij zo min mogelijk met de rest op te trekken, hij zou die zwakheid alleen maar overnemen. Een zacht gekraak achter hem klonk en hij draaide zijn kop om, zijn koude blik op de kat richtend die hem naderde.

[ Eerste post voor Mousepaw ]

De kortharige kater had over zijn schouder gekeken toen hij een zacht gekraak hoorde. Zijn zintuigen waren altijd op volle scherpte als hij alleen door het territorium liep, want je wist maar nooit wat je achtervolgde in deze tijden. Een das die terug durfde te keren, een afgedwaalde hond van een twoleg en de kans was er zelfs nog dat een visvreter of moerasstinker zich op hun territorium waagde. Het waren de twee clans geworden waar Tigerpaw de grootste hekel aan had gekregen, met name RiverClan dan nog wel. Die twee clans hadden zoveel van hen afgenomen, hun eer gekrenkt en de kater zelf had niet veel nodig om iemand te haten. Zijn goudkleurige ogen stonden kil, precies weer zoals ze vroeger ook altijd stonden. De pesterige kitten was een beetje tot bedaren gekomen, had voor een korte periode plaats gemaakt voor een kater die een bepaalde poes in het speciaal liefhad en werkelijk zijn zachte kant aan haar toonde, maar het was nu weer totaal omgeslagen naar die koude kant die hij kon hebben. Die koude, angstaanjagende kant die zich van iedereen afsloot, andere katten afsnauwde en zonder enige problemen iemand van het leven kon beroven. Want dat had hij al eens gedaan, zowel bij de vele prooien als bij die ShadowClan poes. "Mousepaw." Zijn stem was kortaf en het enige wat hij deed was haar bewegingen volgen terwijl ze op de open plaats stapte waar hij ook stond.

En als er iets was wat hij enorm goed kon, dan was het die dikke muur van ijs om zich heen bouwen die geen enkele emotie van buitenaf toeliet. De gestreepte kater zag ook hoe Mousepaw tranen in haar ogen kreeg, maar hij zag geen reden waarom hij opeens weer toe zou moeten geven en haar zou troosten, iets wat hij een aantal moons zonder twijfelen gedaan zou hebben. In zijn kitten periode had het altijd geleken alsof hij een hekel had gehad aan de rood witte kattin, maar dat was jaloezie geweest omdat zij en Raptor zo close waren geweest. Altijd al had hij zoveel om haar gegeven, van haar gehouden. Hij was nog nooit zo bang geweest toen hij haar weg had zien zakken onderwater toen ze samen met zijn zusje door het ijs was gezakt. Hij was nog nooit zo blij geweest toen ze samen tochten hadden gemaakt door het territorium. Hij had nog nooit zo erg van iemand gehouden toen ze haar nest bij die van hem had geschoven. Maar die hele droom was in duigen gevallen toen hij net wat meer tijd had besteed aan zijn trainingen. Onzekerheden, want zelfs Tigerpaw had die natuurlijk, hadden ervoor gezorgd dat hij zich weer wat meer terug was gaan trekken. Mousepaw fluisterde zijn naam, haalde hem uit zijn gedachtes. "Probeer niet zielig te doen," mauwde hij enkel terwijl hij haar aankeek zonder zijn blik ergens anders op te vestigen. Zijn sinistere ogen waren ijzig. "Jij was degene die het eindigde." En daarmee had ze zijn hart gebroken, in duizend kleine stukjes verpulverd, en dat terwijl ze er altijd zo hopeloos en onschuldig uitzag.

Het was niet echt bindingsangst waar de gestreepte kater last van had, het was misschien wel omdat hij te wantrouwig was geweest voor de emoties die liefde met zich mee bracht. In elk geval was het verwarrend, zo verwarrend. I can't live with you nor without you. Tigerpaw keek toe hoe tranen nu over haar wangen heen stroomden toen hij had gezegd dat ze nu niet zielig moest gaan lopen doen, omdat zij degene was die zijn nest had verlaten. Wat ze niet wist was dat als hij in de late uren terug kwam, hij niet in slaap kon vallen en vanaf een afstandje keek. Uren had hij naar haar gekeken, enkel dat was al genoeg geweest voor hem op dat moment. Maar nu niet meer, nu was alles over. Klaar. Voorbij. "Wat waarom?" vroeg hij op een koude toon terwijl hij kort een keer zijn blik afwendde nu, hij kon het niet aanzien dat ze moest huilen. Het irriteerde hem, al was dat meer een vervorming van zijn ware emotie, want het deed hem pijn. En pijn bouwde hij om tot haat, irritatie. Als gevoelens te echt werden stootte hij ze weg. "Wat wil je dat ik zeg?" snauwde hij haar nu toe, al was dat eerder omdat hij niet goed wist wat anders te zeggen, het was een uitvlucht.

De jonge kater luisterde toe hoe ze door het snikken heen wat woorden uit wist te brengen. De rood witte kattin vroeg waarom dit haar schuld was, snapte ze dan niet eens wat ze gedaan had? Tigerpaw draaide zich nu volledig naar haar om, want de hele tijd had hij scheef over zijn schouder heen gekeken. Niet begrijpend schudde hij zijn hoofd, de woedde maakte nu wat meer plaats voor minachting. Zo'n minachting die iemand toont als deze wel weet wat de ander fout heeft gedaan, maar deze het niet lijkt te vatten. "Why did you leave me?" kwam er opeens een stuk zachter uit. "What did I do wrong to not deserve you?" ging hij verder terwijl hij een stap achteruit deed. Nee, dit werd te gevoelig. De drang om te vluchten werd steeds groter.

Toen hij een kleine beweging maakte, zag hij hoe ze schrok. Het was de manier waarop ze keek, hij kon haar angst ruiken. Vervolgens stapte de kattin ook een beetje naar achteren, terwijl ze standvastig zei dat ze hem niet verlaten had. Dat hij steeds vaker verdween, dat ze op hem had gewacht maar niet stil kon blijven staan omdat ze dacht dat hij niet terug zou komen. "Ik was daar, elke avond.." wist hij na een korte stilte uit te brengen terwijl hij nog een stap terug kwam. "I never left you, Mousepaw." De kater kneep vervolgens zijn ogen wat verder dicht, voor een kort moment had hij die zachte kant door laten schemeren, maar hij probeerde met alle macht zijn koude muren op te houden. "Ben je bang van me?" vroeg hij vervolgens terwijl hij zijn kop schudde. "Denk je nou echt dat ik je pijn zou doen?" Kende ze hem dan zo slecht? "I gave my life for you once, and hell I would do it again if I had to," zei hij terwijl hij kort een keer snoof en nog een stap terug deed. "Maar je hart ligt bij een ander, is het niet?" Raptor. Het was altijd Raptor. Altijd.

Het leek alsof ze hem niet geloofde toen hij vertelde dat hij bij haar was geweest, dat hij elke nacht over haar had gewaakt in stilte. Zo dichtbij maar aan de andere kant ook weer zo ver weg. Tigerpaw wist nog wat dingen uit te brengen, maar uiteindelijk vroeg hij of haar hart bij een ander lag, al vroeg hij het eerder als een soort stelling die hij haar gaf. Mousepaw stamelde maar wat, waarna ze zei dat ze het niet wist. Dat was genoeg voor hem. Het was dus inderdaad zo. Tigerpaw draaide zijn oren een beetje naar achteren. Ze zou eens moeten weten hoe hij zich voelde. Hoe graag hij naar haar toe was gelopen toen ze zojuist had gehuild, hoe sterk die gevoelens nog altijd waren voor haar. Maar ze zag het gewoon niet, Raptorpaw was daar de oorzaak van. Hoe had hij ooit kunnen denken dat hij de rood witte poes voor zich had gewonnen, ze was altijd al van Raptor geweest. Hij had het eerder moeten beseffen, dan was het misschien minder pijnlijk geweest. "Oké." Het kwam er koud uit, al had hij plotseling wat stappen naar haar toe gedaan zodat hij maar een muizenlengte bij haar vandaan stond. "Then I think.. this is the end.." murmelde hij zacht. Nog één keer. Zacht gaf hij haar een lik tussen haar oren door, zoals hij altijd had gedaan bij haar. "Goodbye, Mouse." Zijn stem klonk lichtelijk schor, waarna hij zich omdraaide en met zijn kop omlaag verdween in het hoge riet. Gelukkig had hij zich snel weggedraaid, want anders had ze gezien dat zijn ogen waterig waren geworden en dat er een enkele traan langs zijn wang naar beneden droop. Tiger snoof een keer kort, wat was hij toch zwak. Urg.