{Sharing Tongues} We are survivors

Afgemat en nog een beetje onder het zand hier en daar kwam Routpaw het kamp inlopen, met een half-volwassen kauw toch wel enigszins trots tussen haar kaken geklemd. Ze legde het dier op de prooistapel en nam er zelf een dikke muis voor in de plaats, dat was genoeg om haar honger te stillen, voor nu.
De poes hief haar kop en zag al enkele katten zich al verzamelen voor het avondlijke sharing tongues. Er waren enkele bekende gezichten, waarvan een Tigergaze was. Ze dacht eraan om bij hem te gaan zitten, maar een witte kater kwam hem al gezelschap houden en Routpaw wilde hen niet storen. Daarom liep ze maar naar een andere plaats, waar ze haar vermoeide poten rust gunde en ging liggen. Voordat ze aan haar muis begon besloot de poes echter zichzelf alvast een grondige schoonmaak beurt te geven, want dat was wel nodig.


Tag: Nog niemand.

Lizardpaw zat stilletjes in haar den. Ze zat wat door haar poten gezakt en had haar blik voor zich, op de grond, gericht. Nog geen dag geleden was Brindleleaf bij haar binnen gekomen. De poes had 2kittens verloren, kittens die ooit warriors hadden kunnen worden, maar Starclan had voor hen een ander pad gekozen. De medicine cat apprentice was er nog steeds niet helemaal goed van. Ze had zichzelf sterk gehouden, wat moest als medicine cat, maar soms moest ze toch ook wat tijd maken om alles wat te laten zakken. Ze knipperde even met haar ogen en liet haar blik naar de bult op haar poot gaan, één van de bijensteken die ze diezelfde nacht nog had opgelopen. Haar rug stond ook nog duidelijk vol met bijensteken en boven haar oog was er ook één. Eigenlijk had ze er nog eens een keer wat paardenbloem sap op moeten smeren, maar daar had ze gewoon geen tijd voor gehad. En nu, nu had ze er echt geen zin in. Lizard probeerde, tussen de bladeren van haar den door, naar de katten te kijken die zich verzamelden om samen tongen. Even beet de poes op haar lip. Ze schuifelde terug wat naar achteren. Ze had nu echt geen zin om zich bij de anderen te voegen. In plaats daarvan besloot ze om nog eens bij de katten te kijken die bij haar in de den lagen. Op dit moment was dat Sparrowfeather en Brindleleaf, die nog wat moest aansterken voordat ze terug naar haar eigen nest kon.

Tag: Open (Sparrowfeather en Brindleleaf)

We are survivors.

De Siamese poes had nooit gedacht dat het zo knap lastig kon zijn om een konijn te kunnen vangen, toen ze hijgend het kamp binnenstapte op haar lange, sierlijke poten. Dit exemplaar had ze minutenlang moeten achtervolgen om het eindelijk onderuit te kunnen krijgen. Het was snel geweest, behendig en het leek telkens wanneer Sootpaw puffend op adem was gekomen door even te stoppen, haar een minachtende blik te schenken, maar haar geduld was niet voor niks geweest. Het konijn mocht dan misschien jong zijn maar het was aan de grote kant. Sootpaw liet voldaan het gebroken lichaam op de prooihoop vallen en ruilde het voor een muisje, dat ze zorgvuldig in haar bek nam en daarna wegtrippelde. Haar blik gleed een tijdje over de menigte, zoekend om een gesprekspartner. De blauwe blik van de slanke poes bleef stilstaan bij Routpaw, die er uitzag of ze wel wat gezelschap kon gebruiken. Haastig trippelde ze er op af en liet de prooi op de grond vallen voor haar poten voordat ze een warme uitdrukking op haar bruine snoet toverde. "Hallo, Routpaw," begroette de lichtgebouwde poes terwijl ze ging liggen. "Wil je delen?"

Tag: Routpaw.

Pas toen haar vacht weer helemaal glad en zacht was, was de poes tevreden. De vieze smaak van modder en zand kleefde aan haar tong, maar dat zou ze zo toch wel wegspoelen met behulp van de mus tussen haar poten. Ze likte haar lippen af en wilde net haar tanden in het vlees laten zakken totdat ze een andere kat hoorde aankomen.
De poes keek nieuwsgierig op, m recht in de ijs blauwe ogen van een andere apprentice te kijken. Ze zocht verwoed naar diens naam, maar kon er tot haar schaamte niet meer op komen. Iniedergeval werd ze begroet met een warme uitdrukking, wat haar terug liet glimlachen. "Hallo, Routpaw," Sprak de poes, waarna ze zich naast haar vestigde. "Wil je delen?" Werd ze gevraagd. Routpaw was enigszins overdonderd door dat maar al te vriendelijke gebaar. "Eh, ja, leuk." hakkelde ze dan ook wat, waarna ze ook ging liggen en de mus naar de poes toeschoof, een vage glimlach op haar gelaat. "Van beiden de helft doen?"Stelde ze vriendelijk voor. "Voor de afwisseling."

Tag: Sootpaw

WE are survivors

"Waarom ook niet?" mauwde Sootpaw op de vraag van de gestreepte poes en boog zich voorover om haar muis in twee te scheuren met haar bek, waarna ze een deel met een slanke poot naar Routpaws kant schoof. Die had de mus ook al in het midden van hun twee gebracht zodat de Siamees alleen hoefde te bijten zodat de mus ook in twee verdeeld was. De poes wisselde de stukken prooi uit zodat ze allebei even veel hadden en scheurde toen een mondvol vlees van de mus, terwijl haar blauwe blik op de Apprentice voor haar viel. Een kort grijnsje speelde speels op haar lippen toen ze het O zo bekende ongemak in de ogen van Rout zag; de uitdrukking wanneer iemand de naam van iemand anders vergat. Het was herkenbaar, en Sootpaw was er niet kwaad om. Ze tilde haar kopje op en keek Routpaw met een schaapachtig glimlachje aan. "Is er iets, Routpaw?"

De twee prooidieren werden in tweeën gescheurd en ieder kreeg zijn eigen deel. Routpaw glimlachte warm naar de poes en zette haar tanden in de mus, maar stond er even niet bij stil dat ze de veren nog niet had weggehaald. Ze trok er een paar uit haar mond, maar slaagde er nog niet in ze allemaal weg te halen. Pas toen viel de blik van de siamees haar op; ze was slim genoeg om te weten dat Sootpaw iets had gemerkt. "Is er iets, Routpaw?" Ze wilde antwoordden, maar verslikte zich in een verdwaald veertje en kuchte bijna haar longen eruit. Herhaaldelijk kuchte ze, totdat het veertje eindelijk uit haar keel was en ze buiten adem met betraande ogen over bleef. Wouw, wat een geweldige indruk maak je nu, Rout. Sprak ze zichzelf bijtend toe in haar hoofd. Met een enigszins rood hoofd wendde ze zich weer naar de poes. "Nee hoor, het gaat wel weer." Gaf ze schor als antwoord en plots ging er een lampje branden. "Softpaw."Voegde ze er nog snel aan toe.  Dat was haar naam toch?

We are survivors.

Net toen Routpaw antwoord wilde geven, begon ze - wel heel toevallig - vreselijk hard te hoesten. Een gekend afleidingsmanoeuvre om vragen te ontwijken, besliste Sootpaw een tikje vrolijk maar ze bleef Routpaw met dezelfde ondeugende uitdrukking in haar diepblauwe ogen aankijken. Na een tijdje werd de Siamese poes toch wel ongerust - was dit echt? - en net op het moment dat de poes wilde rechtspringen om Rout een flinke klap op haar rug te geven en haar zo te helpen. Maar net op dat moment hervond de Apprentice haar adem opnieuw en keek Sootpaw aan - haar witbruine hoofd aan de rode kant, maar ze was gezond. "Nee hoor, het gaat wel," gaf de gevlekte tabby aan en de witte poes hervond de verwachtingsvolle, ietwat ondeugende uitdrukking op haar roetkleurige gezicht. "Softpaw." Softpaw? Sootpaw verslikte zich bijna in een hap mus om het niet uit te proestten, en toen ze het vlees had doorgeslikt rolde er een kort lachje over haar lippen. Ze keek Routpaw speels aan. "Hm, ik zie geen Softpaw hier," zei ze schaapachtig en kantelde haar kopje een beetje. De Siamees besloot Routpaw maar uit haar lijden te verlossen want de nervositeit die van de poes afstraalde was zo krachtig als een atoombom. "Sootpaw," stelde ze zichzelf vriendelijk voor en nam opnieuw een hap muis terwijl ze de andere poes afwachtend en nieuwsgierig bleef aankijken met haar blauwe ogen.

Uh-oh, ze had het fout. De poes zag het aan hoe niet-Softpaw zich half verslikte in een hap vlees. De poes had al een langere tijd een ondeugende grijns op haar gelaat gehad, waaruit Routpaw kon ophalen dat de Siamese poes al iets door had. Hoewel niet-Softpaw de humor in deze situatie wel zag, kon Routpaw wel door de grond zakken van schaamte. "Hm, ik zie geen Softpaw hier," Yep, haar verwachting was juist. Routpaw legde haar oren in haar nek en lachte schaapachtig naar de poes, een dikke blos op haar wangen. "Ik wel hoor, je hebt hele fluffy poten!"Lachte ze wat ongemakkelijk, maar realiseerde zich al snel dat dat waarschijnlijk de allerslechtste grap was die de poes ooit had gehoord. "Sorry." Voegde ze er dan ook snel aan toe. "Sootpaw," Sprak de poes vriendelijk, Routpaw was zo opgelucht dat ze niet kwaad was geworden. "Aangenaam Sootpaw dan." Sprak ze nog steeds wat schaapachtig. "Sorry dat ik je naam niet wist, ik ben niet al te goed met namen..."

We are survivors.

"Ik wel hoor, je hebt hele fluffy poten!" lachte Routpaw uiterst ongemakkelijk. Met een lachje op haar lippen maar tegelijk half-toegeknepen, ietwat vragende blik keek ze de andere Apprentice even aan. Fluffy poten? Haar blik gleed even wat verward naar haar lange poten en dan weer terug naar Routpaw, die ondertussen wel in de grond kon zakken van schaamte. Fluffy poten? Ehm... Echt? "Sorry," zei Rout toen snel en Sootpaw ontspande zich meteen, en liet de bevroren lach op haar snoet over haar lippen rollen. Deze poes was... Hilarisch! Tegelijk vond ze het een beetje zielig, maar Sootpaw was er van overtuigd als ze wat meer ontspannen was ze een stuk opener en ont-strester was. "Aangenaam Sootpaw dan," mauwde de andere poes nog steeds een beetje onbenullig, maar de Siamees knikte alleen hartelijk. "Sorry dat ik je naam niet wist, ik ben alleen niet goed met namen..." "Geen probleem," stelde de langpotige poes haar meteen gerust en scheurde nog een mondvol mus weg. "Het kan iedereen overkomen. En nu overkwam het jou," grinnikte ze er achteraan voordat ze het malse vlees doorslikte. "Hoe ging je training vandaag?" mauwde Sootpaw er achteraan om van onderwerp te veranderen en om Routpaw zo wat minder te laten stressen.

De poes voelde zich alles behalve op haar gemak, wetend dat ze haar kansen met de poes nogal had verpest. Good going
"Geen probleem," Probeerde de langpotige poes haar gerust te stellen. Routpaw keek op in haar blauwe ogen, en ze leek absoluut niet gestoord te zijn door haar belachelijke gedrag."Het kan iedereen overkomen. En nu overkwam het jou," Routpaw zuchtte en keek weg. "Ach, dat soort dingen lijken mij altijd te overkomen." Sprak ze zachtjes. Als ze nu eens een normaal gesprek kon beginnen zonder dit soort capriolen, zou ze nog best sociaal kunnen zijn. "Hoe ging je training vandaag?" Vroeg Soft-nee, Sootpaw haar. Routpaw was blij dat het onderwerp werd veranderd. "Oh, die gaan eigenlijk wel oké. Vooral he jagen is leuk, en Stallionheart leert ons ook het een en ander van medicijnen en kruiden." Ze liet het onderwerp 'vechten' maar even achterwegen. 'En bij jou? Wie was ookalweer je mentor?"

We are survivors.

Routpaw leek wat opgevrolijkt door het veranderde onderwerp waardoor Sootpaw eens bemoedigend glimlachte. Mooi zo. "Oh, die gaan eigenlijk wel oké. Vooral he jagen is leuk, en Stallionheart leert ons ook het een en ander van medicijnen en kruiden," vertelde de andere Apprentice rustig. De Siamese poes spitste geïteresseerd haar oren bij het horen van de laatste zin. Kruiden? Normaal kregen enkel Medicine Cat Apprentices kruidenkennislessen, dus het moest vrij bijzonder geweest zijn om plotseling over medicijnen en hulpmiddeltjes te leren. "Wat bizar," zei Sootpaw met een heldere uitdrukking op haar gezicht. "Normaal krijgen enkel medecijnkatleerlingen zulke trainingen. Het moet vast heel bijzonder geweest zijn," voegde ze er vriendelijk aan toe. "En bij jou? Wie was ook al weer je mentor?" Bij die vraag pauseerde de slanke poes even met eten en keek Routpaw even aan, waarna ze de hap in haar bek doorslikte. "Mentor? Hm... Eigenlijk heb ik nooit eentje gehad," gaf Sootpaw toe. "Ik volgde vooral trainingen met andere apprentices en warriors, maar een echte mentor heb ik nooit gehad." Ze sperde haar bruinachtige kaken open in een korte geeuw. "Ik heb het nooit jammer gevonden. Maar ik vermoed dat ik volgende ceremonie wel eentje zal krijgen. Ocharme de kat die mij krijgt," voegde ze er met geamuseerd glanzende ogen aan toe.

Sootpaw leek nogal verbaasd toen ze vertelde over de kruidlessen die Stallionheart haar soms gaf. "Ach, het is maar een heel klein beetje hoor, enkel om ons toch wat kennis te geven. De nadruk ligt natuurlijk op het jagen en vechten, anders was ik wel een medicine cat apprentice geworden" ze lachte zachtjes. Ze was helaas gewoon een apprentice, wat betekende dat ze zich voornamelijk moest focussen op jagen en vechten. Routpaw keek de slanke poes weer aan en vroeg welke mentor ze ookalweer had. De poes slikte een hap vlees door voordat ze antwoordde. "Mentor? Hm... Eigenlijk heb ik nooit eentje gehad," Ze knikte begrijpend, zij had voor Stallionheart ook nooit een mentor gehad. "Ik volgde vooral trainingen met andere apprentices en warriors, maar een echte mentor heb ik nooit gehad." Ze geeuwde even om vervolgens te verder te spreken "Ik heb het nooit jammer gevonden. Maar ik vermoed dat ik volgende ceremonie wel eentje zal krijgen. Ocharme de kat die mij krijgt," Routpaw kreeg een glimlach op haar gelaat. "Ach, slechter dan mij zal je het zeker niet doen." Sprak ze half grappend half gemeend. Plots kreeg de gevlekte tabby een idee. "Hey, waarom kom je niet eens met ons meetrainen? Ik en mijn mentor Stallionheart gaan wel eens samen trainen met m'n broer en diens mentor. Waarom kom je niet een keer meedoen? A-als je wilt, natuurlijk." Misschien had ze er wel helemaal geen zin in om samen met haar te trainen, dat snapte ze ook wel.

We are survivors.

De gevlekte tabby gaf toe dat de nadruk inderdaad op het jagen en het vechten lag, waarna ze begrijpend knikte op Sootpaws antwoord. Blijkbaar had zij ook hetzelfde probleem gehad, en ze kwam plotseling af met een interessant voorstel. "Hey, waarom kom je niet eens met ons meetrainen? Ik en mijn mentor Stallionheart gaan wel eens samen trainen met m'n broer en diens mentor. Waarom kom je niet een keer meedoen? A-als je wilt, natuurlijk," stelde Routpaw voor. Waarom niet? Het was net een kwart maan geleden dat ze een training had bijgevolgd, en misschien kon ze zich maar eens beter goed voorbereiden als ze een streng type van mentor zou krijgen. Sootpaw deed alsof ze heel diep moest nadenken bij die vraag met een quasi-bedachtzame blik, maar de uitdrukking op gezicht veranderde al snel tot een grijnsje. "Ja hoor. Ik zie het helemaal zitten, zeker om die armzalige vechttechnieken van mij aan te scherpen," grinnikte ze terwijl ze een klein vlekje bloed van haar lange voorpoot likte. Routpaw mocht ze wel; desondanks ze heel stressy en onzeker was, was ze een tikje gek, heel vriendelijk en open. De Siamees was vastbesloten om deze poes over haar verlegenheid heen te helpen; het was haar hier ook al gelukt - nu hoefde ze het alleen nog bij andere katten te durven.