{open} Starry eyed

De nacht was al lang gevallen en de katten met een goed verstand lagen al lang in hun den te slapen. Zijzelf kon dat echter niet. Binnekort zou ze beginnen met haar trainingen en Routpaw was er onwijs zenuwachtig voor. Zelfs tot in de zin dat slapen haar vannacht onmogelijk werd. Na meerdere malen het te proberen besloot ze de den uit te stappen en een nachtelijke wandeling te maken.
Haar poten brachten haar uiteindelijk naar het de heatherfield; een plek die haar erg aanstond. Het lange gras maakte haar lichaam onzichtbaar in de duisternis. Routpaw snoof de lucht op om te checken of er niemand in de buurt was en ging toen met een zucht op haar rug liggen tussen het omgeknakte gras. Met een glimlach keek ze naar de hemel die bezaaid was met sterren. "Was er maar zulk uitzicht in het kamp." Fluisterde ze zachtjes tegen niemand in het bijzonder.


-open! (:

Raptorecho had het bloed van zijn pels gewassen en de geur van Bloodclan ook. Er was nu niet te zien dat hij weer was wezen trainen met een Bloodclan kat, puur om sterker te worden. Hij wist dat hij bij verschillende rogues en Bloodclanners in het krijt stond om het trainen, maar dat maakte hem niet uit. Hij zag ze als hun vrienden en zou ze helpen wanneer nodig. Terwijl hij zo doorliep passeerde hij een Apprentice. Raptorecho vernauwde zijn ogen. "Was er maar zulk uitzicht in het kamp." Fluisterde ze. Raptorecho snoof. "Die is er ook," bromde hij. Dat wa waar, Windclan kamp was de enige kamp waar de katten onder de sterrenhemel sliepen, op de queens en kittens na. "Wat doe jij hier? Wil je nu alweer terug naar de nursery?" Vroeg hij met een norse toon.

Ze had niet echt stil gestaan bij haar woorden, heck, het was de bedoeling dat die mee zouden worden genomen door de wind en nooit iemands oren te bereiken. Maar toch kreeg de poes een antwoord op haar vraag. "Die is er ook," Met een ruk stond Routpaw op, meteen alert. Echter bleek dat niet nodig te zijn, het was enkel een Windclan kater. Dat hield echter niet weg dat ze waarschijnlijk in de problemen zat. "Wat doe jij hier? Wil je nu alweer terug naar de nursery?" Haar ogen schoten open en haar oren ongemakkelijk in haar nek. "N-nee, liever niet" Stamelde ze, weigerend om oogcontact te maken. "I-ik kon niet slapen, dus besloot ik even een ommetje te maken." tenminste, oorspronkelijk was het haar plan een ommetje te maken, ze was een beetje afgedwaald. Nu ietwat nieuwsgierig keek de poes op, als zij hier niet hoorde te zijn, waarom hij dan wel? Ze snoof de lucht, maar kon geen geur van prooi vinden. De vraag brandde op haar tong, maar ze besloot dat ze haar geluk niet op de proef wilde stellen.

De apprentice stamelde en leek duidelijk geschrokken te zijn van zijn verschijning. Raptorecho kon het niet laten een mondhoek omhoog te krullen. Wauw, en hijzelf was nog geen quarter moon warrior en de apprentices piste al voor hem in hun broek. Bij de woorden van Routpaw schudde hij met zijn kop. "Wauw," merkte hij op. "Ag dat moet je zelf maar weten dan," vervolgde hij. "Oh trouwens, een stuk verder op rook ik de sterke geur van hond. Gezien jij het idee hebt er alleen op uit te kunnen gaan, kan je die vast ook wel in je ééntje aan, of niet?" Merkte hij op. De honden geur was niet vers geweest, maar dat zei hij er niet bij. Raptorecho vond het hilarisch om zo te doen, een apprentice betrappen op het breken van regels en hij zei er iets van. Maar dat waren allemaal stapjes die hij moest zetten op weg naar respect van anderen.

"Wauw," de kater was duidelijk niet onder de indruk. "Ag dat moet je zelf maar weten dan," ze ging wat nerveus verzitten, niet precies wetend waar deze kater op uit was. Het was Raptorecho, geloofde ze, immers was hij bij de laatste ceremonie benoemd tot warrior. Dat maakte hem een young warrior, hoe dan ook, wist ze dat ze naar hem moest laten. En zoals hij eruit zag, was het zeker geen slechte vechter. "Oh trouwens, een stuk verder op rook ik de sterke geur van hond. Gezien jij het idee hebt er alleen op uit te kunnen gaan, kan je die vast ook wel in je ééntje aan, of niet?" Geschrokken snoof ze de lucht op, maar hier kon ze de hond iniedergeval niet ruiken. "Nee...Nee dat kan ik zeker niet." Gaf ze met een zucht toe en beet even op haar lip. "Maar kan jij dat wel?" de woorden waren eruit voordat ze er erg in had. "S-sorry, zo bedoelde ik het niet." hakkelde ze er snel achteraan.

De lippen van Raptorecho krulde lichtjes op, waardoor er een lichte maniakale grijns op zijn gelaat verscheen. Dit gebeurde omdat Routpaw vertelde dat hij dat zeker niet kon. Toen bedacht hij zich dat hij deze houding moest staken en werd zijn gezichtsuitdrukking weer neutraal. Bij de volgende vraag van Routpaw lachte Raptorecho en schudde met zijn kop. Door de snelle sorry die er achteraan kwam trok hij nog eens zijn wenkbrauw op. Walgelijk, wat was deze apprentice onzeker. "Dat licht aan de grootte van de hond," miauwde hij rustig. "Al zal ik ten alle tijden kunnen ontsnappen, omdat ik de dingen heb geleerd die ik daarvoor zou moeten kennen én kunnen," miauwde hij. "Jij bent daarentegen nog geen warrior en dat geldt ook voor de komende moons. Dus denk jij dat je al zo ver bent of niet?" Vervolgde hij.

"Dat licht aan de grootte van de hond," Hij klonk bijzonder rustig. "Al zal ik ten alle tijden kunnen ontsnappen, omdat ik de dingen heb geleerd die ik daarvoor zou moeten kennen én kunnen," Ze vond zijn arrogante manier van doen maar niets, wat een beetje te merken was aan haar oren die naar achteren wezen. ze was echter verstandig genoeg om haar mond niet open te trekken. "Jij bent daarentegen nog geen warrior en dat geldt ook voor de komende moons. Dus denk jij dat je al zo ver bent of niet?" De poes klemde haar kaken kort even op elkaar. Zijn woorden waren zo narcistisch en ergerden haar enorm, maar goed, hoewel hij ze het haatte om toe te geven, hij had wel gelijk. "Nee, ik weet dat ik dat niet ben." Gaf ze toe, maar het was te merken dat ze het niet bepaald leuk vond. Ze zuchtte "Maar ik doe mijn best daar te komen, op z'n minst."Voegde ze er mompelend aan toe.

Het was te merken dat Routpaw hem maar niks vond, maar dat boeide Raptorecho voor geen haar. Hij wist dat hij arrogant was en dat deerde hem niet. Toen Routpaw toegaf dat ze dat nog niet was, zo goed als een warrior. Klaar om te kunnen ontsnappen aan een hond. "Mooi dat je je best doet," zei Raptorecho ligt sarcastisch. "Maar als je dat nog niet kan, dat je nog niet klaar bent om te kunnen ontsnappen aan een hond, of andere gevaren, wat doe jij hier dan alleen in de nacht?" Vroeg Raptorecho nu een tikkeltje gemeen. "Ik bedoel, is dit een soort zelfmoord actie?" Vroeg hij vervolgens om er nog een schepje bovenop te leggen. Een apprentice moest je hard behandelen, alleen dat zouden ze pas echt luisteren. Dat wist Raptorecho maar al te goed. Als hij enkele moons geleden nou wat harder behandeld was, dan was hij waarschijnlijk niet gaan trainen met rogues om die hardheid alsnog te vinden.

"Mooi dat je je best doet," Het sarcasme was maar al te duidelijk aanwezig in zijn stem. "Maar als je dat nog niet kan, dat je nog niet klaar bent om te kunnen ontsnappen aan een hond, of andere gevaren, wat doe jij hier dan alleen in de nacht?" Routpaw keek hem in zijn ogen en zwiepte met haar staart. "Ik bedoel, is dit een soort zelfmoord actie?" Starclan, wat was ze blij dat hij niet haar mentor was, zeg. Stallionheart zou zeker ook niet blij zijn geweest haar hier tegen te komen, maar op z'n minst was hij niet zo'n arrogante ei- pardon, vervelende kater als deze jonge warrior. "Ik ben snel."Sputterde ze tegen. Dat was echter nogal een zwak excuus en dat wist ze maar al te goed. Ja, ze was snel? En dan? De hond het kamp in leiden? Ze vervolgde snel, zodat hij die opmerking niet kon maken. "Het spijt me, ik zal naar meteen naar het kamp terug gaan, Raptorecho." Voegde ze er met een zucht aan toe waarna ze opstond. "Maar wat doe jij dan hier buiten?" Ze drukte haar lippen op elkaar, zich afvragend of hij boos zou worden. Maar goed, als zij hier niet mocht zijn, waarom hij, een jonge warrior, wel? Hij had dan wel een volledige training achter zich liggen, maar was dat genoeg om in zijn eentje een hond af te maken?

Routpaw sprak hem eerst nog tegen met het excuus dat ze snel was. Ja, mooi dat ze snel is. Maar voor de zilver gevlekte, langharige kater er op kon reageren, was Routpaw hem al voor. Ze bood haar excuses aan en zei dat ze meteen terug naar het kamp zou gaan. "Mooi, want ik ben ook wel klaar met het rond hangen hier," reageerde hij daarop. Vervolgens kreeg hij de vraag wat hij hier zo laat nog deed. "Warrior zaken," was zijn korte reactie daarop. Ja, daar kon niet veel tegen gezegd worden. Raptorecho was een warrior en niet alles was een warrior deed ging een apprentice aan. En als ze dan toch door ging vragen, had Raptorecho wel weer een soepele antwoord klaar liggen. Ja, wat deze kater in zijn schild uitvoerde kwamen niet veel makkelijk te weten. Eigenlijk niemand.

De poes stond op van haar zittende positie, maar maakte nog geen aanstalten om te gaan lopen. Immers was ze maar al te nieuwsgierig naar zijn antwoord. Een klein stemmetje in haar achterhoofd vertelde haar dat hij iets in zijn schild voerde, maar ze wist dat dat even goed haar jeugdige fantasie kon zijn. Helaas kreeg ze niet veel uit de zilveren kater. "Warrior zaken," Dat was alles? Routpaw fronsde en besloot tegen beter weten in er verder op door te gaan. "Zoals...?" Haar ogen gleden naar de grond. "Ik bedoel, eh, er is niet veel prooi meer in de buurt, en ik weet zeker dat er patrouille's zijn die de grenzen controleren." Ze klemde haar lippen op elkaar en wachtte onzeker een antwoord af. Haar woordkeuze was misschien niet het beste, maar soms, nee vaak, won haar nieuwsgierigheid het van haar verstand.
Curiosity killed the cat