Self-Control {1st}

De ceremonie was afgelopen en Innerstar nam Nevermind mee het kamp uit. Ze had hem als haar apprentice genomen om aan zijn zelf-controle te werken. Dit ging een pittige klus worden, maar zolang hij zichzelf er voor inzette kon het gaan werken. Je moest wel willen, want als je het niet wou, kon je trainen tot je er bij neer viel, maar werken ging het dan niet. Innerstar leidde Nevermind naar de Abandoned Badgerset, een gebied die ze bewust uitgekozen had. Het stonk hier nog steeds naar Windclan, een vijandige clan geur die niet kalmerend zou helpen. Want de situatie moest zo stressvol mogelijk worden, zodat Nevermind zijn best moest doen om zichzelf de controleren. Innerstar kon gelukkig wel wat hebben, ook al was Nevermind sterker. Innerstar kon zichzelf beter verdedigen en was sneller, dat zou allemaal helpen als de situatie te heftig werd. Daarbij ging ze en code woord met Nevermind afspreken, hopend dat dat ook zou werken, gezien nu juist de bedoeling was dat Nevermind haar niet ging aanvallen, maar wel ging herkennen op welk punt hij zou willen aanvallen. "Goed, we gaan dus meteen beginnen met jouw zelfcontrole," miauwde ze. "Ik ga je boos maken, uitdagen en jij moet het allemaal over je heen laten komen," vertelde ze. "Als je merkt dat je toch op het punt komt dat je je controle gaat verliezen, me wilt aanvallen, of iets dergelijks, dan geef je dat aan door 'rood' te zeggen, oké?" Miauwde ze.

OOC: Nevermind, anderen met toestemming.

Met een stevige pas volgde hij zijn leader. Hij vroeg zich stil af hoe ze dit wilde aanpakken. Ergens maakte de gedachte bij zijn woede hem bezorgd. Wat als ze het zo uitlokte dat hij niet kon stoppen...? Dan opnieuw, had ze er vertrouwen in? Eerlijk was eerlijk... Maar Never zag Innerstar niet meteen als een kat die er roekeloos mee om zou gaan. Anders was ze nooit de leader van Shadowclan geworden. Ze had immers vele moons aan de zijde van Shrewstar gestaan... En dat vergde wel wat bekwaamheid. Hij keek op toen hij de plaats niet zo zeer herkende. Al snel schoot hij bij hem binnen dat dit de Abandoned Badgerset moest zijn... Ah... Hij had geen last van rare geuren, want zijn neus deed het al moons niet meer. "Goed, we gaan dus meteen beginnen met jouw zelfcontrole," zei ze. Zoals hij dus had gedacht. "Ik ga je boos maken, uitdagen en jij moet het allemaal over je heen laten komen," Dat klonk redelijk. "Als je merkt dat je toch op het punt komt dat je je controle gaat verliezen, me wilt aanvallen, of iets dergelijks, dan geef je dat aan door 'rood' te zeggen, oké?" Hij knikte even en keek naar haar. "Ok." zei hij op een neutrale toon. Hij wist persoonlijk niet echt wat ie moest verwachten hiervan.

Nevermind gaf aan het begrepen te hebben. Innerstar begon om hem heen te lopen en gaf hem een harde poke tegen de flank aan Nevermind. "Dus, hoe is het met Aurynight?" Vroeg ze op honende toon terwijl ze voor hem ging staan en hem recht en uitdagend aankeek. Innerstar ging helemaal op in haar rol en probeerde hem helemaal uit te dagen en gek te maken, want dat was haar doel en hij mocht niet gaan aanvallen.

Ze begon met een rondje rond hem te lopen. Dit irriteerde hem al. Te bewegelijke katten konden hem serieus op hol laten slaan. Het was gewoon zo'n klein hatelijk feitje. Daar kon hij bar weinig aan doen, maar toch was het zo, want hij was zo. Stil keek hij naar zijn leader, afwachtend op wat ze zou doen. Er kwam een por en verrast trok hij met zijn oren. Waar was dat goed voor?? "Dus, hoe is het met Aurynight?" Hmpf. Hij snoof even zachtjes en knipperde langzaam. "Goed denk ik," zei hij op een onderdrukkende toon. Rustig blijven.

Innerstar bleef om hem heen lopen. Na het antwoord van Nevermind ging ze recht voor hem staan, relatief dichtbij, zeker in zijn persoonlijke ruimte. Dit kon zeker intimiderend overkomen. "Oh, is dat zo?" Vroeg ze, haar ogen samenknijpend. "Ik zie jullie nooit meer samen," merkte ze vervolgens op. Ze vernauwde haar ogen en wachtte opnieuw een antwoord af, terwijl ze hem recht in de ogen aankeek en vlak voor zijn neus stil bleef staan.

En daar ging zijn persoonlijke ruimte. Heel leuk, bedankt Inner. Dit gaf hem zeker de kalmte die hij nodig had -kuch-. "Oh, is dat zo?" Klonk er van de langharige kattin tegenover hem. Nou tja, wat moest ie zeggen? Had ie de twijfel niet laten doorklinken in zijn stem? De kans was klein want hij had een forse toon opgezet. "Ik zie jullie nooit meer samen," Hij kneep zijn ogen even toe en zwiepte geërgerd met zijn staart. Wat nou??? "Dat komt vast omdat ze het druk heeft," zei hij even waarna hij zijn ogen even wat opende en fel in die van innerstar keek. Serieus, ze kon zijn moeder zijn van looks allen. godzijdank dat het niet zo was, want hoeveel respect hij ook had voor haar, een moeder zag hij niet meteen in haar. Sorry Inner.

Innerstar bleef in de persoonlijke ruimte van Nevermind en keek hem recht aan. Zijn excuus van het niet meer veel samen zijn was dat Aurynight het vast heel druk had. Innerstar snoof. "Ja vast," merkte zei ze. "en die Lone-one en Strugglebug dan, waarmee je zo close was?" Vroeg ze vervolgens, terwijl ze hem een por gaf. Nevermind moest zichzelf blijven vermannen. Alles wat Innerstar nu zei was voor zijn eigen best wil. Ergens vroeg ze zich af hoe lang de kater dit vol ging houden. Wat wel ironisch was, was dat Nevermind in veel opzichten haar zoon had kunnen zijn, maar gelukkig was het niet zo, want Innerstar had haar poten al vol aan haar eigen kroost.

Innerstar had immers wel het zorgende in haar, een kant die een leader nodig had naar zijn gedachte. En ja, hij had het ook in zich, maar niet op dezelfde manier als Inner het had en het uitte. In stilte keek hij naar haar, zijn oren gefrustreerd in zijn nek geplooid, te close man. Ze snoof even, waarbij hij even met zijn oren draaide, een licht frustratie in zijn blik. Wat?! "Ja vast," Wat nou! Ze wist immers niks van Aury, noch van hem of de relatie tussen hen... "en die Lone-one en Strugglebug dan, waarmee je zo close was?" Hij gromde even zacht en toen hij een por kreeg mepte hij opeens naar haar, zo snel als hij kon naar haar kop. Hij sprong echter meteen naar achter en schudde zijn kop. "Uhm... rood!" Was dat het codewoord? Hij zuchtte even en zwiepte even met zijn staart, een duidelijk frustratie in zijn houding en doen. Moest ze lone-one er echt bij halen?

Aurynight was haar dochter en Innerstar had er moeite mee gehad dat ze Nevermind als partner had gekozen. Maar net als bij Thornfang had ze ook niet bij Aurynight er macht over wie ze zou kiezen als haar metgezel. Ze dacht even aan twee andere poezen waar Nevermind mee opgetrokken was en haalde die er ook bij. Dat zou vast steken. En dat klopte. Nevermind haalde uit met zijn poot en soepel sprong Innerstar naar achteren om de aanval te ontwijken. Nevermind gebruikte zijn code woord en Innerstar hield op en hield afstand. "Goed, vertel wat er door je heen ging vlak voor je ging uithalen," sprak Innerstar. Want daar moesten ze zitten. Op dat soort momenten moest Nevermind zich kunnen vermannen.

Jaloezie, pijn, maar vooral een soort van spijt overtrok hem bij de gedachte alleen al aan de twee poezen. Hij hield van Aury en hij kon het niet uitstaan als iemand slecht over haar praatte.. Maar zijn twee beste vriendinnen mochten daar uiteraard ook niet onder lijden. Hij had het vooral daarmee omdat het... Well... yeah. Het probleem was dat Never het gevoel had dat hij ze al genoeg dingen verkeerd had gedaan. En hier zat hij dan, in de problemen gewikkeld. Niet alleen met zichzelf, maar met alles in zich. Gelukkig had Innerstar zijn slag ontweken. "Goed, vertel wat er door je heen ging vlak voor je ging uithalen," Hij sloeg zijn ogen wat af. "Spijt, gevolgd door haat en jaloezie, met wat pijn," zei hij kalm. "HEt is gewoon zo fout wat ik heb gedaan, ugh!" Hij gromde even zachtjes en haalde diep adem waarna hij gewoon even een zucht langs zijn lippen liet rollen. Hij moest er gewoon mee leren omgaan, niet?

Innerstar zag hoe Nevermind zijn ogen afsloeg toen Innerstar haar vraag stelde. Vervolgens kwam zijn antwoord en daarop knikte Innerstar begripvol. Vervolgens zei hij dat het zo verkeerd was wat hij gedaan had en daar gaf Innerstar weinig reactie op. Dat was ook niet nodig. "Kan jij mij vertellen wat er door je heen gaat op andere momenten vlak voor je je beheersing verliest?" Vroeg ze vervolgens. Ze moesten namelijk naar de kern. En met die kern moesten ze aan de slag zodat Nevermind daarin zijn weg zou vinden om er mee om te kunnen gaan.

"Kan jij mij vertellen wat er door je heen gaat op andere momenten vlak voor je je beheersing verliest?" Er vlak voor... Hij knipperde even en keek haar langzaam aan. "Een storm," zei hij kalm. "Het voelt aan alsof een storm gaat beginnen, maar dan binnenin me... Ik voel me vrij onrustig denk ik..." zei hij zachtjes terwijl hij even zijn kop in lichte schaamte neeg. Hij haatte deze kant van zichzelf, dat was een feit.

Een storm, onrustig, dat was hoe Nevermind zich dan voelde. Innerstar dacht na. De kater moest zich rustig kunnen houden en zichzelf kunnen beheersen. Voor iemand met agressie problemen was dat natuurlijk hartstikke moeilijk. "Als je je probeert ondercontrole te houden, hoe doe je dat dan?" Vroeg Innerstar, misschien deed hij het gewoon niet, lukte het vaak niet, of wist hij gewoonweg niet hoe. Het kon ook zijn dat de kater het verkeerd aanpakte.

Het was altijd al een probleem van hem geweest, maar iets in hem was blij dat deze leader het tenminste aanpakte. Shrewstar had er nooit echt naar omgekeken... Was dit een teken dat ze een goede leader was...? Jep... "Als je je probeert ondercontrole te houden, hoe doe je dat dan?" Eh... "Het enigste wat me tot nu toe heeft kunnen stoppen is Tall die ertussen kwam," bekende hij even... Tja, het was zo.

"Afhankelijk dus," reageerde Innerstar op de woorden van Nevermind. Ja, dat was de zwarte poes nou één maal, recht voor z'n raap. "Dat moeten we veranderen," miauwde ze. "Het klinkt misschien heel zoetsappig, maar we gaan wat ademhalingsoefeningen en tellen oefenen," miauwde ze. "Dat kan enorm helpen bij zelfcontrole, ik heb het zelf ook. Tellen tot tien, of meer, werkt perfect, zeker als iemand mij goed pissig maakt," vervolgens zette ze een grijnsje op. "Dat is de reden dat ik nog niemand heb vermoord in de clan, of zelfs buiten de clan," vervolgde ze.

Kalm keek de jongere kat naar zijn leader, afwachtend. "Afhankelijk dus," Hij knikte even, ja daar had ze gelijk in. HIJ was afhankelijk. Hij vond het niet meteen erg. Er was een manier hem te stoppen en als dat echt iemand was... Dan tja... het was beter dan niks hebben. "Dat moeten we veranderen," Hm... daar had ze ook een redelijk punt ja. "Het klinkt misschien heel zoetsappig, maar we gaan wat ademhalingsoefeningen en tellen oefenen," Ademhalingsoefeningen? Hij zuchtte even maar knikte toch naar haar. Als zij het zei. "Dat kan enorm helpen bij zelfcontrole, ik heb het zelf ook. Tellen tot tien, of meer, werkt perfect, zeker als iemand mij goed pissig maakt," Aha... ja, dat had hij al es gehoord ja... "Dat is de reden dat ik nog niemand heb vermoord in de clan, of zelfs buiten de clan," Oh... Hij knikte even naar haar. "Dus... Wat voor ademhalingsoefeningen bedoel je dan...?" vroeg hij kalm aan de zwarte leader. Maar toch... Dat was waarom ze nog niemand had vermoord? Was Inner tot in staat? Ja... Ja eigenlijk wel... Maar toch, het klonk niet helemaal op zijn plaats bij haar.