I'm not going to apologize for my heart

Zo goed en kwaad als het kon had ze geprobeerd de geur van Yu uit haar vacht te wassen.
Ze had een partner, hoe gek het ook klonk in haar eigen oren. Een partner waar haar Clan niet blij mee zou zijn als ze het hen vertelde, wat dan ook de reden was dat ze haar mond dicht hield. Hoewel ze hield van hen alsof ze één grote familie waren, kon ze de mooie zwart-witte poes niet verraden. Dat zou ze nooit over haar hart kunnen krijgen.
Ze wist dat Innerstar consequent was en als die achter hun relatie kwam, zat Fox vast en zeker in grote problemen. Ze kon echter alleen glimlachen. Alles was nog rooskleurig, en haar gedachtes dwaalden af van straf naar het verliefde gevoel dat ze had. Ze nam plaats in een schaduwrijk plekje van het kamp, en rolde zichzelf op haar rug, waarna ze haar ogen sloot. Iets nuttigs doen ging vandaag niet meer lukken... Het werd al wat later en doordat ze zoveel had meegemaakt vandaag had ze echt de energie er niet meer voor.

- Open!

De grijze kater had nog genoeg te doen, maar alsnog had hij besloten dat dit nog wel even kon wachten na zijn bezoekje aan de buitenwereld. Oftewel het kamp. Om de een of andere reden waren zijn spullen een rotzooi geworden, iets dat ook best door hemzelf kon komen, en het had wel even geduurd voor het weer aantoonbaar was. Daarbij had hij ook de nesten helpen verschonen met enkele apprentice's. Hij was immers minder goed met die dingen opbouwen. Hoe dan ook, er was genoeg aan de gang maar hij verdiende wel een paar minuutjes buiten, iets wat hij voornamelijk deed om wat contact met andere te zoeken. Je kon ook maar zo lang tegen jezelf blijven praten voor je er gek van werd. Vol met opgepropte energie van het lange stilzitten beende hij het kamp door opzoek naar entertainment. Snel had hij nog in de Nursery gespiekt of er iets aan de hand was, maar de meeste kittens werden gezoogd of sliepen al. Wat teleurgesteld zuchtte de kater dus. What to do, what to do? Oh, Fox. Zijn blik klaarde op toen hij de hoop vacht herkende, waardoor hij er opgewekt naast ging zitten en schaamteloos even in diens pels prikte. Met een stralende glimlach keek hij naar beneden. "Hey Fox, hoe gaat het?" Op een manier die hem ondertussen vertrouwd was geworden bekeek hij de ander. Ze was gezond zover hij kon zien, zag er ook goed uit, voornamelijk omdat ze positief uitstraalde. Het was iets dat hij niet helemaal kon plaatsen, maar goed. Foxfire was een vertrouwde vriendin voor hem, iets wat een van de redenen was waarom hij zichzelf het recht gaf haar rust en vrede te verstoren.

Ze zat een beetje in slaap te vallen. Een glimlach stond op haar gezicht, die ze er maar niet af leek te kunnen slaan. Nou ja, dan niet. Als iemand ernaar vroeg zou ze wel zeggen dat ze net wat lekkers gegeten had of zo. Misschien niet de beste smoes, maar ze zou ermee weg kunnen komen, right?
Ze was net in een lichte slaap gesukkeld toen er in haar buik geprikt werd. Meteen vlogen haar ogen open en ze keek in het gezicht van Acefray. Ze grijnsde kort en voelde haar hart bonken in haar keel. Ze was zich echt wild geschrokken. "Pff, schrok me dood van jouw kop joh," miauwde ze met een grijns op haar gezicht en duwde met haar poot zijn kop van haar weg, waarna ze gapend overeind kwam.
Er was haar wel eens verteld dat je beter niet voor een kort momentje kon slapen, dat je je dan alleen maar meer moe voelde. Het was waar. Ze keek met een licht slaperige blik naar de medicine cat, en realiseerde zich toen pas dat hij al een tijdje terug een vraag had gesteld. "Oh, euh, goed," miauwde ze en een kleine glimlach kwam op haar gelaat, denkend aan Yu. Het was lastig om te onderdrukken. En bij Acefray.. Nah, dan hoefde het niet echt toch? Misschien kon ze het hem zelfs wel vertellen. Ze vertrouwde hem helemaal, dus dat zat wel goed. Maar dan moest hij er wel eerst naar vragen, mooi niet dat ze zomaar dit op hem af zo vuren. "Met jou?"

De ander leek geen poot in de pels te hebben verwacht, maar ja, ze schrok in ieder geval wakker. Tevreden met het werken van zijn plan keek hij naar de ander. Al kon hij het niet laten zijn tong uit te steken bij haar opmerking. "Nou, de laatste keer dat ik keek was hij niet zo schrikwekkend hoor" Al liet hij zich zonder veel tegenspraak wegduwen. De ander leek nog een beetje slaperig te zijn, maar dat hielt hem niet tegen. Nah, die kon straks wel weer slapen als zijn pauze erop zat. Nu moest ze even sociaal doen en hem entertainen. Bij het antwoord grinnikte de kater even samenzweerderig. "Dat kan ik zien" Klonk er op een plagende toon, doelend op diens nieuwe vaste lach. Maar de pluizige kat was niet het type om door te gaan vragen, niet voor de leuke dingen in ieder geval. Hij was gewoon blij dat de ander blij was, en dat was voor hem al genoeg op het moment. Bij de vraag terug draaide hij zich even om en keek naar zijn den, alsof hij vast wou stellen dat deze niet spontaan in brand was gevlogen in de 3 minuten dat hij buiten was gekomen en zijn emotionele staat eraan vastplakte. Maar gelukkig was de den nog even brandvrij als altijd, riep op het moment niemand zijn naam en was zijn buik gevuld. Dit zorgde voor een "Met mij ook, vooral nu ik mijn favoriete vos haar slaap heb ontnomen"

Op haar opmerking dat ze geschrokken was van zijn kop, reageerde hij met dat hij die eigenlijk helemaal niet zo schrikwekkend vond. Ze schudde lachend haar kop en duwde de zijne toen vervolgens weg met haar poot, waarna ze overeind kwam. "Verkeerd gecheckt dan misschien?" zei ze nog plagend terug.
Een aantal keer knipperde de warrior met haar ogen. Hm, dat korte moment van slaap had haar niet bepaald goed gedaan. Ze wreef kort met haar kop langs haar schouder, en bedacht zich toen dat Acefray haar een vraag gesteld had. Ze beantwoordde dat het goed ging - met een grote glimlach op haar gezicht -, en hij zei terug dat hij dat kon zien. Ze wiebelde kort met haar oortje. Was het zo duidelijk? Vast en zeker. Ze was altijd al een open boek, makkelijk te lezen, en al helemaal voor anderen die haar goed kenden. "Met jou?" vroeg ze hem toen, met een licht grijnsje op haar gezicht. De dag dat het niet goed zou gaan met Ace, zou ze haar eigen staart opeten. Want echt, die kat was altijd vrolijk. "Met mij ook, vooral nu ik mijn favoriete vos haar slaap heb ontnomen" miauwde hij en ze grinnikte. "Thanks man," beantwoordde ze al was ze duidelijk niet boos. "Vanwaar heb ik de eer gekregen om door u uitgekozen te worden om met u te interacteren?" miauwde ze netjes en boog vervolgens lichtjes door haar poten heen. Met een scheve grijns kwam ze weer overeind, maar bleef hem wel nieuwsgierig aankijken. Ze hadden al een tijdje niet gesproken, dus het verbaasde haar lichtjes dat hij niet naar Tallshadow of iemand anders gegaan was. Maar ze klaagde niet hoor; het was immers altijd gezellig met hem.

Onderwerp: Re: I'm not going to apologize for my heart