Such sweet sorrow

De kater zuchtte eens diep. Er was amper wat te beleven in de nursery naast spelende kittens en boze queens. De laatste waren extra chagrijnig vandaag - althans, zo leek het dan toch echt -, wat waarschijnlijk kwam door de zon die vandaag het kamp nogal opwarmde. Aangezien het kamp ook nog eens in een kuil lag was er amper wind wat resulteerde in een verschrikkelijke hitte die je vacht er haast af deed brandden, al gold dit niet voor hem. Hij voelde immers geen pijn, ook al had hij dit zelf nog niet helemaal door. Maar ondanks werd hij aangestoken door iedereen hun luiheid, en hoewel hij graag wat zou willen doen, zoals ergens in een den inbreken of het kamp uit proberen te sneaken, ging dat 'm echt niet worden vandaag. Hij zou zich binnen moeten vermaken, waar nog enige beweging was van katten... Niemand ging nu buiten zitten. Zijn blik viel op Crashkit, een kit van ongeveer zijn leeftijd, die vroeger nogal eens het onderwerp van zijn pesterijtjes geweest was. Nu had hij haar echter al een tijdje met rust gelaten. Een kleine grijns kwam op zijn gezicht en hij kwam wat loom overeind. Tot aan nu. Hoewel hij nog steeds hield van het irriteren van anderen, was de manier waarop door de tijd heen toch wel wat veranderd. Hoe hij vroeger probeerde op iedereens teentjes te trappen - figuurlijk natuurlijk, letterlijk zou raar zijn - probeerde hij nu een move te maken op alles wat ademde. De kater trippelde in een vlot tredje naar de kattin toe, en grijnsde lichtjes naar haar. "Hallo daar," miauwde hij en trok rustig een wenkbrauw op. Ja, hij wist wel hoe dit ongeveer moest. Zijn stem klonk een beetje schor, hij zou straks wat moeten drinken.

+ 1st post Crashkit

Met vernauwde ogen keek een jonge lichtgrijze kitten om zich heen. Ze was nog maar zes manen oud, maar ze kon niet wachten tot ze benoemd zou worden bij de volgende Ceremonie. Dan zou ze eindelijk een mentor krijgen en hier weg kunnen, want ze werd nog steeds niet serieus genomen omdat ze ‘kit’ heette met haar laatste naam. Ze had niet veel vrienden omdat ze op veel katten bitchy reageerde. Ze was een echte bitch geworden door de manen heen. Eerst was ze stil en teruggetrokken geweest en had ze het gepest over zich heen laten gaan, maar nu was haar innerlijk zodanig veranderd dat ze voor zichzelf kon opkomen. Ze pestte katten, probeerde ouderen te manipuleren om haar zin te krijgen en gedroeg zich als een bitch, maar voelde zich eigenlijk heel erg alleen. De kitten keek naar haar poten en dacht aan haar ouders. Haar ouders hadden haar in de steek gelaten en haar zusje en broer ook. Ze had ze nooit eens leren kennen. Waarschijnlijk liep er in de WindClan een verdwaalde kitten rond die haar zusje of broertje ook was, maar dat ze dat gewoon niet aan haar verteld hadden. Tegenwoordig stond ze nergens meer versteld van. Crashkit keek op toen ze iets hoorde en keek recht in de lichtgroene ogen van Crosskit. Crosskit had haar vroeger heel erg veel gepest en hij maakte deel uit van het feit dat ze zo’n bitch was geworden. Crashkit had het gerucht gehoord dat hij de laatste tijd veel aanpapte bij poezen en vroeg zich af waarom hij dat deed. Ze nam aan dat het kwam omdat het een kater was, maar waarom was zij zo interessant? Ze kon niet liegen: hij was knap. Maar zij ging zich niet laten kennen. Nee, haar zou hij niet krijgen. ‘Crosskit,’ zei ze kil. ‘Donder op als je niks belangrijks te zeggen hebt. In tegenstelling tot die andere zielige poesjes hier heb ik je niks te vertellen en val ik niet voor je trucs. Ik ben heus niet vergeten wat je gedaan hebt.’ Ze kneep haar oogjes samen en keek de kater nijdig aan.  

Toen hij haar aangesproken had had hij een grijnsje op zijn gezicht gehad, maar die vaagde weg zodra hij haar woorden hoorde. Toen ze zijn naam uitsprak, voelde hij al dat dit niet goed ging komen. Vervolgens vertelde Crash aan hem dat hij kon opdonderen, en dat ze niet vergeten had wat ze allemaal gedaan had. Het katertje trok zijn wenkbrauw lichtjes op. "Ho ho, rustig aan jij," miauwde hij waarna hij zijn oortjes onverschillig wat naar achter vouwde, al toonde het wel aan dat hij geen zin in ruzie had. "Ik kwam hier alleen maar voor een simpel gesprekje, maar als dat teveel gevraagd is..." hij liet de zin een beetje hangen, maakte het meer een vraag. Hoewel hij toch wel zou blijven hangen als ze een gesprek af zou wijzen. Hij verveelde zich gewoon. Hij was toe aan gezelschap.

De manier waarop hij haar benaderde was op de één of andere manier anders dan gewoonlijk. Gewoonlijk was hij namelijk met zijn o zo stoere groep van vrienden en daagde hij haar uit zodat een lachsalvo door de Nursery ging. De Queens deden er niks aan omdat ze dachten dat het of een spelletje was of dat ze zich gewoon aan het amuseren waren. Het viel hun kennelijk niet op dat Crashkit nooit mee lachte met wat er gezegd werd en dat was iets wat Crashkit tegen de borst stuitte. Een van de Queens had gedwongen de zorg over haar moeten nemen nadat haar moeder weigerde om haar melk te geven. Crashkit had vanaf het begin al geen goed leven gehad en Crosskit had dat enkel erger gemaakt. En dan dacht hij even naar hier te komen, een andere attitude op te zetten en kon hij gelijk verwachten dat het weer goed was? Nee, zo werkte het volgens haar niet. Hij mocht wel wat meer moeite doen als hij dacht dat hij haar met dit kon strikken. Toegegeven hij was echt een knappe kater en vele Apprentice’s zouden waarschijnlijk als bosjes voor hem vallen, maar als hij haar aandacht echt wilde trekken moest hij wel met wat meer aan komen zetten dan dit. Bovendien was ze niet echt het type dat direct voor het playerige ging of viel. Ze fronste toen hij haar opdroeg om rustig te doen en haar haren schoten al bij voorbaat de lucht in, maar ze vernauwde haar ogen terwijl ze verder luisterde naar wat hij te zeggen had. Een ongelovig lachje verliet haar lippen. ‘Jij? Een simpel gesprekje?’ Ze lachte hem vervolgens op een truttige manier in zijn gezicht uit. ‘Om me vervolgens weer zwart te maken, zeker? Om me eerst hoop te geven dat je me wel aardig vindt om me vervolgens zwart te maken bij al je o zo stoere vriendjes en vriendinnetjes.’ Ze spuugde ‘vriendinnetjes’ uit om aan te tonen dat ze het flirten niet correct vond. ‘Om me daarna weer opnieuw te breken zeker? Als dat het enige is waarvoor je komt en als dat je doel is, is een simpel gesprek inderdaad te veel gevraagd.’ Ze haatte het feit dat haar stem brak en snel draaide ze haar kopje weg zodat hij hopelijk de pijn niet in haar ogen zou zien. Verdomme.

Nou, dit ging de hele verkeerde kant op. Hoewel hij haar opgedragen had rustig te doen, zorgde dit alleen maar voor een zondvloed van woorden. Ze maakte een opmerking over zijn gedrag en de kater grinnikte lichtjes, al begon hij zich nu al weer te irriteren aan haar. Misschien was er een reden dat hij haar niet mocht en dat hij haar nog nooit eerder had uitgekozen voor zijn flirtspelletjes. Haar stem brak uiteindelijk wat aan het einde van haar vele zinnen en toen ze wegkeek trok hij kort triomfantelijk met zijn oortje, maar dit was voor haar niet te zien omdat ze niet naar hem keek. Hoewel het niet zijn intentie was geweest om haar opnieuw pijn te doen, kreeg hij een reactie van haar en dat was al heel wat. Maar nog niet genoeg. Het katertje stapte rustig een paar stappen dichterbij en strook met zijn staart langs haar kin. "Kop op," fluisterde hij zachtjes vlakbij haar oor en trok zijn mondhoek lichtjes op. "Zal ik niet meer doen, oké?" murmelde hij toen verder en keek haar vanonder zijn wimpers aan. Hoewel hij niet van plan was zich hier aan te houden, stonden zijn ogen heel geloofwaardig en was het haast niet te zien dat hij loog. Het zou leuk zijn als ze erin trapte. Maar dan zou hij dit vriendelijke gedrag wel een tijdje moeten ophouden...

Ondanks dat hij erg geloofwaardig overkwam daarnet, had ze toch het gevoel dat ze het goed gedaan had door haar zegje gewoon te doen en hem daarna niet eens meer aan te kijken. Hij moest weten dat hij haar echt gekwetst had. Aan de andere kant vond ze het irritant juist omdat ze haar gevoelens liet blijken bij deze kater en dat was iets wat niet direct haar bedoeling was geweest. Het was niet haar bedoeling geweest om hem het idee te geven dat ze echt gekwetst was geraakt door zijn acties en hem nog een reden te geven om haar te pesten. Ze had dan ook verwacht dat hij weer een vervelende opmerking zou maken, maar dat bleef uit en Crashkit trok verbaasd zijnde met haar oortje toen ze zijn staart onder haar kin voelde. Het was de eerste lieflijke aanraking die ze had gevoeld sinds… sinds wanneer eigenlijk? Haar moeder had vanaf het begin van haar leven niet van haar gehouden en de Queen die de zorg op haar had genomen had er ook niet echt uitgezien alsof ze het echt allemaal vrijwillig deed. Haar oortje bewoog toen ze zijn stem hoorde en ze draaide haar kopje naar hem toe. Zijn lichtgroene ogen keken recht in haar lichtgrijze en Crashkit kon er niet veel aan doen dat ze hoop voelde bij zijn woorden. Het was al sinds de laatste twee manen duidelijk dat Crosskit haar niet volledig koud liet, want steeds kreeg hij het weer voor elkaar om haar met een gekwetst gevoel achter te laten. En steeds geloofde ze zijn praatjes weer. Hij leek deze keer oprecht te zijn, maar dat had de vorige keren ook zo gebleken. En misschien was ze naïef en dom om dit weer te doen, maar ze wilde graag geloven dat het goed kwam tussen hun. Dat ze een kans bij hem maakte. Nee, niet op die manier. Of wel? Nee. Ze kende hem lang genoeg om te weten dat hij er gewoon gebruik van zou maken en ze wilde niet één van zijn speeltjes zijn, maar vrienden kon nog net. ‘Ik meen het, Crosskit,’ siste ze zacht. ‘Ik mag deze keer misschien weer voor je zwichten, maar ik zweer dat dit de laatste keer is. Als je me nog één keer kwetst dan praat ik nooit meer tegen je.’ Waarom deed ze dit zelfs? Ze had geen idee, maar ze had nu al het idee dat ze stom bezig was. Ze deed een stapje opzij zodat er wat ruimte tussen hun ontstond. Hij moest niet denken dat hij een kans maakte bij haar, want dat deed hij niet. Toch? Nee. Dat deed hij niet.

Een korte tijd hadden ze een moment. Hij keek haar aan, zij keek recht terug.. En de spanning was te voelen. Het was andere spanning dan hij afgelopen tijd gezien had, dit was spanning om een juiste keuze te maken. Toen naar hem gesist werd dat Crash het meende, was hij even bang dat zijn tactiek mislukt was. Maar toen volgde de woorden dat ze hem nog één kans zou geven. Het katertje trok zijn mondhoek op waarbij zijn lip ietsje meeging, een schuine grijns kwam op zijn gelaat waarbij zijn hoektand te zien was. Automatisch ging zijn wenkbrauw mee en zijn staart zwiepte kort heen en weer, waarbij hij haar lichtelijk uitdagend aankeek. "Je zal er geen spijt van krijgen," merkte hij geloofwaardig op. Vervolgens tikte hij haar zij aan met zijn lange staart en vroeg toen: "Nu, weet jij toevallig iets leuks te doen? Ik voel me.. Lui. Komt door de rest." hij knikte op de queens en kittens die allemaal loom in hun nesten lagen door de warmte. Behalve hun twee.

Crashkit trok een tikkeltje ongemakkelijk met haar oortje toen ze de blik van Crosskit zag en plotseling begon ze zich voor een eerste keer sinds ze haar keuze had gemaakt af te vragen of het wel de juiste was. De kater leek overduidelijk triomfantelijk te zijn met het feit dat ze hem nog een kans wilde geven en Crashkit was net niet naïef genoeg om te geloven dat dat kwam omdat zij hem een nieuwe kans wilde geven. Nee, het was omdat hij triomfantelijk was over het feit dat hij haar weer had omgekocht met zijn goedkope praatjes waar een andere kat waarschijnlijk niet voor gevallen zou zijn. Het was nu echter te laat om nog terug te keren. Ze zou hem op zijn woord moeten vertrouwen, hoe moeilijk dat dan ook was. Ze hadden het nooit langer dan één week met elkaar volgehouden voordat Crosskit weer de pesterige kant op was gegaan. Ze had hem tot dit punt misschien wel drie keer een kans gegeven in haar korte leven en telkens weer had hij haar vernederd voor de ogen van zijn vrienden. Hij vernederde nooit als ze alleen waren en Crashkit vroeg zich af of dat toeval was of dat er een andere persoonlijkheid achter Crosskit schuilde. Of misschien was het wel allemaal één groot spelletje voor hem en was zij te dom om het weer op te merken. ‘Ik hoop het niet,’ mompelde ze op zijn woorden en ze had geen idee of hij haar opmerking had gehoord, maar aangezien ze niet ver van elkaar stonden nam ze aan van wel. Pas toen Crosskit het opmerkte zag ze pas hoe lui iedereen wel niet was en ze snoof honend. Ze keek aandachtig naar de uitgang van de Nursery. ‘Er is niemand die de uitgang bewaakt,’ zei ze rustig. ‘We kunnen er even tussenuit piepen en het territorium in gaan.’ Ze keek hem strak aan. ‘Of we kunnen natuurlijk ook hier blijven en ook loom zijn. Of ons vervelen met de andere kittens.’ Bij dat laatste trok ze wat afkeurend haar neusje op.

Het viel hem tegen dat ze een stap naar achteren deed, maar hij zei er niks over. Hij wilde niet te snel gaan natuurlijk. Soms was afstand houden nodig om een betere band te scheppen. Ze mompelde wat, echt verstaan deed hij het niet maar hij kon natuurlijk wel raden wat er gezegd werd. Iets in de richting met dat hij zich beter aan zijn woord kon houden, voor zijn eigen veiligheid. De kater vroeg of de ander iets wist om te doen, want hij had op het moment geen goeie ideeën meer. Crashkit beantwoordde dat niemand de uitgang bewaakte, en dat ze uit 't kamp konden sneaken of niks konden doen. Hij schonk haar een grijns en knikte toen met zijn kop richting de uitgang. "Laten we gaan dan," miauwde hij waarna hij begon te lopen. Ze had gelijk, de kamp ingang werd op het moment niet bewaakt, wat zowel fijn als zorgwekkend was. Af en toe twijfelde Cross wel over de kwaliteiten van WindClan, maar hij deed het niet doen merken.

Als Crashkit mocht gokken dan wist ze vrij zeker dat Crosskit voor het eerste zou gaan. Ze wist dat hij een avontuurlijke kater was en ook al hield ze de groep nu niet echt specifiek in het oog, toch had ze zo het idee dat de groep er zelf soms ook uit sneakte. Nu ze zo aan de groep dacht… ze had eigenlijk nog geen members zien rondlopen van het zogenoemde ‘terrorteam’. Er werd veel over hun gesproken als ze er niet waren, maar Crashkit voelde zich niet angstig voor hun. Tegenover Crosskit viel de rest van de groep eigenlijk nog wel mee. Natuurlijk pestten ze haar wel mee door smakelijk te lachen over de opmerkingen die Crosskit maakte, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Nog nooit hadden er daadwerkelijk actie ondernomen om haar achteraf nog een keer te komen pesten, ook Crosskit niet. Als hij haar pestte dan deed hij dat altijd als hij bij zijn stomme groepje was. Dus de eerstvolgende keer dat ze bij hem en zijn groepje zou zijn zou ze eens zien hoe hij op haar zou reageren en hoe ‘oprecht’ hij nu wel niet was. ‘Klinkt goed,’ sprak ze en snel volgde ze hem na nog één behoedzame blik op de uitgang van de Nursery te hebben geworpen. Wat ze nu deden mocht absoluut niet en als ze gevat werden kon hun zwaarste straf wel eens zijn dat het feit dat ze Apprentice mochten worden uitgesteld werd, maar daar trok de poes zich niet al te veel van aan. Als ze angstig moest zijn voor elke straf die ze kon krijgen als ze iets fout deed in de WindClan of brutaal was dan zou ze al vaak angstig moeten zijn. ‘Deze kant op,’ sprak ze en ze wenkte hem met haar staart terwijl ze zelf door de uitgang glipte. Wonderbaarlijk genoeg hoorde ze geen paniekerige of waarschuwende stem en dat dreef haar enkel aan om sneller te lopen. Zo snel dat ze de vogel die een eind voor haar stond niet opgemerkt had. Haar hart klopte in haar keel en een kreet verliet haar bekje toen de vogel met luid geluid opstoof en een poging deed om met zijn kleine klauwtjes naar haar uit te halen voordat hij uit het zicht verdween. Haar vacht schoot in de lucht en ze was naar achteren gesprongen, bijna tegen Crosskit aan.

Crashkit wenkte hem, ook al wist hij de weg zelf ook maakte hij er geen opmerking over. Ze gingen door de uitgang heen en al snel stonden ze buiten. De ander liep snel door, hierbij de vogel die recht voor haar stond niet ziend. Hij grijnsde lichtjes toen ze een zacht kreetje liet horen en grinnikte zacht. Toen ze bijna tegen hem aansprong, deinsde hij lichtjes achteruit, maar niet opvallend genoeg dat ze het kon merken zonder dat ze erop gelet had. "Normaal doen we dit andersom," grijnsde Cross, doelend op dat katten meestal de vogel vingen en niet andersom. "Gaat 't?" de vogel had naar haar uitgehaald, en hij had geen idee of ze echt geraakt was of niet.

Met een lichtelijk geïrriteerde blik – maar nog altijd met een heftig kloppend hart – likte Crashkit gauw de overeind gekomen haren plat. Ze vond het geen leuk idee dat Crosskit had gezien hoe hard ze wel niet geschrokken was geweest en ze durfde te wedden dat de kater er stiekem om zou lachen ook al had hij beloofd dat hij haar niet meer zou pesten. Zou zij hem gepest hebben als hij hetzelfde voor had gehad? Om eerlijk te zijn kon ze er geen goed antwoord op formuleren. Misschien heel even inwendig, maar ze zou het vooral vervelend voor hem hebben gevonden. Crashkit vond het vervelend dat als het op Crosskit aankwam en haar eigen reacties jegens hem dat ze weer eens geen antwoord klaar had terwijl ze dat bij een ander net zo goed wel wist. Als het een ander was geweest had ze hem waarschijnlijk in zijn gezicht uitgelachen, zich omgedraaid en had waarschijnlijk over haar schouder nog een honende opmerking gemaakt. Ze moest wel zeggen dat als Crosskit het al hilarisch vond wat er gebeurde dat hij dat verbazingwekkend goed in wist te houden en de kitten draaide haar kopje bij zijn opmerking en zijn oprecht klinkende vraag. ‘Het gaat prima,’ zei ze rustig. De klauwen hadden haar pels wel geraakt en er welden wat bloeddruppeltjes op, maar Crashkit likte ze gauw weg en draaide haar lichaam zo zodat hij het niet kon zien. Het was nog altijd Crosskit en ze wist dat hij er opmerkingen over zou gaan maken naar zijn vrienden. Hoezeer ze wilde geloven dat zijn vriendschap deze keer oprecht was, haar hart maakte haar nog altijd wijs dat ze veel te naïef was en dat ze beter moest weten dan dit. ‘Laten we verder gaan,’ zei ze snel om het onderwerp te vermijden. Deze keer keek ze iets beter uit haar doppen, maar concentreerde ze zich ook op het territorium. ‘Wat prachtig,’ mompelde ze terwijl ze een blik wierp op het voor haar immense territorium. ‘Ik ben nog niet heel veel uit het kamp geslopen,’ gaf ze toe. ‘Stomme Queens.’

Crashkit miauwde koppig dat het wel ging, maar Cross vroeg zich af of het echt zo was. Toch ging hij er verder niet op in - hé, als zij hem niks wilde vertellen, ging hij er ook niet naar vissen. Zo wanhopig was hij nou ook weer niet. Hij ging nu alleen maar met haar om omdat er even niemand anders was van zijn vriendengroep. Iedereen was te lui of had het te warm, saaie katten waren 't ook. De ander stelde voor om verder te gaan, en de kater liep achter haar aan. Hij keek om zich heen, naar de velden die voor hen uitstrekten. Het gebied was voor hen redelijk heuvelig, dus vooruit ver kijken ging niet goed. Maar als je naar links keek, zag je een soort meer liggen. Daar was hij nog nooit geweest. Zijn nieuwsgierigheid naar dit water werd gewekt en hij knikte er naar toe. "Moet je is kijken," miauwde hij en trippelde er met een redelijke snelheid op af. Toen hij eenmaal aangekomen was bracht hij zijn neus naar het water, waar hij zijn eigen weerspiegeling zag. Hij had nog nooit zoveel water bij elkaar gezien. "Cool." merkte hij op en keek omhoog, naar de overkant van het water. Hier was een vlak landschap met alleen maar gras, het leek hem niet echt dat hier prooi zou zitten. Maar wat dan? Ergens in de verte zag hij wel een aantal dingen bewegen, maar hij kon niet goed plaatsen wat het nou was. Maar hij had natuurlijk ook niet alle prooi gezien.
- Het zijn paarden hehe (het is wel RiverClan territorium daar though, als je kijkt naar de kaart bij de guidebook zie je wel een beetje waar ik zit xD)

Crosskit reageerde er verder niet op, maar dat had Crashkit ook niet verwacht. Het wilde niet zeggen dat als de kater nu opeens wel interesse in haar toonde dat hij direct bezorgd ging zijn over alles, al had Crashkit dat misschien wel gewild. Wat? Nee, echt niet. Het maakte haar niks uit of de kater wel of niet bezorgd over haar was. Ze was zelfs nog niet eens vrienden met hem. Dat wilde ze tenminste niet zo erkennen, want dan zouden al zijn pesterijen en grove opmerkingen zomaar vergeten zijn en dat was niks voor Crashkit. Ze vergaf niet zomaar. Ze ging niet zomaar even al haar gevoelens en pijntjes met hem delen. Trouwens, al zouden ze vrienden zijn, dan nog zou ze dat niet doen. Daar was ze te trots voor. Dat had ze van haar vader overgenomen, maar daar wilde ze niks van weten. Haar ouders waren haar niet dierbaar en ze wilde zichzelf het liefste zo weinig mogelijk verwerken met die egoïstische katten. Crashkit wierp haar blik op Crosskit die plotseling een eindje vooruitliep en rustig volgde Crashkit hem terwijl ze ondertussen een behoedzame blik om zich heen wierp. Als ze nu betrapt werden door een patrouille door hun Clan waren ze er zo gloeiend bij, maar haar nieuwsgierigheid was ook gewekt en dus keek ze over de rand naar het water. Wat bloed druppelde van haar kopje af en rimpelde het water, maar het was lang niet genoeg om het water rood te kleuren. Je zag enkel een beetje rode vloeistof naar onderen gaan, maar het was alweer snel verdwenen. ‘Is dat ook nog allemaal ons territorium?’ vroeg ze met een ongelovige stem terwijl ze naar de overkant keek. Buiten een paar bewegende dingen die ze niet herkende zag ze niet veel, alleen heel veel vlakte. Er ging een stevige wind over de vlakte hun richting uit en Crashkit zag hoe het water rimpelde. Haar vacht was lang niet bestendigd tegen deze koude en even rilde de kitten, maar klemde haar kaken op elkaar zodat Crosskit haar in elk geval niet horen rillen. Dat was het niet waard. In plaats daarvan richtte ze haar aandacht op de kater. ‘Wat zullen we doen? Proberen om naar de overkant te gaan om de prooi verderop nader te bestuderen of gaan we verder?’

Crashkit vroeg aan hem of dat ook hun territorium was en even dacht het katertje na. Hij keek naar het water dat de twee gebieden scheidde en nam maar aan dat het niet zo was. "Wat maakt het uit," miauwde hij echter stoer en keek met een grijnsje naar de kattin naast hem. ‘Wat zullen we doen? Proberen om naar de overkant te gaan om de prooi verderop nader te bestuderen of gaan we verder?’ Cross keek naar het water en trok zijn neus op. Daar doorheen gaan leek hem niet een waterdicht plan. dus schudde hij zijn kop en knikte naar een ander deel van het territorium, wat zeker weten nog wel van hun was. Er stak een grote steen uit en hij wilde daar wel is beter naar kijken - alles beter dan nu door dat water heen. "Zie je die steen daar? Volgens mij is dat de Outlook Rock." hij had al wat verhalen gehoord van Crane - de opschepper - en als hij het goed had moest dat het zijn.

Crosskit had gelukkig niet in de gaten gehad dat er een rilling door haar heen was gegaan. Hij had er waarschijnlijk toch weer een vervelende opmerking over gemaakt, want zo was hij gewoon. Nee, hij kon Crashkit niet wijsmaken dat hij veranderd was en dat hij haar deze keer wel een oprechte kans zou geven. Maar waarom was ze dan met hem meegegaan? Ze hield in haar hoofd dat het was omdat, als ze betrapt zouden worden, zij niet als enige de schuld zou krijgen, maar ze wist dat ze diep vanbinnen hoopte op een vriendschap met hem. Hij was de enige die een beetje door haar muur kon breken en die haar weer deed geloven in het feit dat vriendschap voor haar echt mogelijk was. Ze hoefde met de anderen van de Clan geen goede band te hebben. Een goede vriend was voor haar eigenlijk genoeg en stiekem hoopte ze dat die goede vriend Crosskit zou zijn, maar om dat te weten moest ze hem natuurlijk wel kunnen vertrouwen. Ze haalde haar schouders op op de opmerking van Crosskit en richtte haar blik naar voren. Tja, wat maakte het in principe ook uit of het hun territory zou zijn of niet? De regels breken deden ze toch al. Ze draaide haar kopje en gaf een knikje toen ze Crosskit’s uitleg hoorde. ‘Volgens de Elder’s kun je het territory van de WindClan goed zien als je er op staat,’ zei ze tegen hem, daarmee aangevend dat zij ook wel wat kennis had opgedaan in het kamp. Vervolgens draaide ze haar kopje naar hem en grijnsde. ‘Maar één manier om dat uit te vinden, right?’ En zonder echt om zijn toestemming te vragen liep ze met haar staart hoog in de lucht al naar de Outlook Rock toe. Ze keek naar boven en zag dat het ding immens was, maar naast de steen liep een pad dat omhoog ging. Het zag er vrij steil uit, maar Crashkit wist dat Crosskit haar nu aan het aankijken was en dapper begon ze aan de lange, vermoeiende klim.

Crashkit vertelde hem, dat als je op de Outlook Rock stond, je dan heel het WindClan territorium kon zien. Hij haalde zijn schouders lichtjes op waarna hij zijn mondhoek optrok. "Waarom zou ik het hele WindClan territorium willen zien als ik het beste ervan voor mijn neus heb staan?" miauwde hij en wiebelde met zijn wenkbrauwen. Hij doelde natuurlijk op haar. Toen miauwde ze dat ze maar op één manier konden uitvinden of ze echt het hele territorium konden zien, en dat was er naartoe gaan. Hij trippelde haar rustig achterna, al was er een flinke heuvel te beklimmen, het zou hen wel lukken. Hij zag dat Crash er wat moeite mee had, terwijl hijzelf zijn poten wel goed wist neer te zetten. Maar na een korte tijd zouden ze wel boven komen; zo hoog was het nou ook weer niet.

Crashkit deed net alsof ze bezig was met haar poten op een juiste manier neer te zetten en daarvoor naar de grond te kijken, maar om eerlijk te zijn was het om te verbergen hoe verward de opmerking van Crosskit haar wel niet had gemaakt. Wat probeerde hij? Het ergste was dat ze niet eens zeker wist of ze het als een grap had moeten opnemen of dat het serieus was, want om eerlijk te zijn had hij niet spottend geklonken. Aan de andere kant moest ze zichzelf ook waarschuwen omdat ze wist dat hij vrij veel hormonen begon te krijgen de laatste tijd en dat hij zich wel aan poezen versieren waagde. Maar waarom had haar hart dan even sneller geklopt toen ze die opmerking had gehoord? Ze kende hem al een paar moons en in die paar moons had hij haar blij gemaakt, maar ook weer terug keer op keer teleurgesteld. En waarom dacht ze zelfs nog over dit na? Het was duidelijk dat hij haar gewoon weer probeerde te kwellen op de één of andere manier. Dus ze kon maar beter die stomme grijns van haar gezicht halen en verder wandelen. Nu ze het opmerkte merkte ze pas dat ze inderdaad een grijns rond haar lippen had hangen, maar ze dwong zichzelf om te geloven dat dat was omdat ze vooruitgang boekte op de helling en niet vanwege zijn opmerking. Toen ze eenmaal boven aankwam waren haar flanken aan het zwoegen, maar de poes draaide zich naar hem toe en boorde haar ogen strak in de zijne. Ze merkte dat ze het lastig vond om hem zo strak aan te kijken, maar het moest wel om de boodschap duidelijk te maken. ‘Ik weet niet wat je aan het proberen bent, maar weet dat het je niet lukt,’ zei ze op een botte toon tegen hem. ‘Ik ben niet één van die simpele poesjes die voor je valt als een bos bloemen en zal dat ook nooit zijn.’ En snel richtte ze haar blik de andere kant op… en viel haar bekje open van verbazing, even het gedoe met Crosskit vergeten zijnde. ‘Crosskit, kijk,’ mompelde ze terwijl ze naar het uitzicht keek. ‘Mooi is het, hè?’ Ze glimlachte deze keer wel oprecht terwijl ze naar de indrukwekkende vlaktes keek van de WindClan die nog groter leken omdat zij zo klein was.

Hij kon zweren dat hij haar wangen iets zag opbollen van achter haar, wat aantoonde dat ze glimlachte door zijn opmerking. Zijn ego werd hier niet kleiner door. Hij trok zijn mondhoek op, maar zei verder niets, en ging haar rustig achterna de heuvel op. Één keer verloor hij bijna zijn grip met zijn achterpoot, maar dit was niet heel opvallend dus liep hij zo rustig mogelijk weer verder. Toen ze boven op de heuvel kwamen, draaide Crashkit zich meteen op, om hem duidelijk te maken dat zijn opmerkingen niets uithaalde bij haar. Hij grijnsde maar knikte. Als ze het zo wou spelen, prima... ‘Crosskit, kijk,’ werd hem toen toe gemompeld en hij keek langs haar heen, naar het uitzicht. Hij stapte iets dichterbij naar haar toe, het was toch eigenlijk best wel wat hoger dan hij verwacht had. Crash miauwde dat het uitzicht mooi was en hij knikte. "Ja, klopt." mompelde hij toen ook en liet zijn blik over de vlaktes glijden. Het zag er inderdaad indrukwekkend uit.

Crashkit probeerde een lichte zucht te onderdrukken. Ondanks dat ze bezig was met het uitzicht, stelde het haar lichtelijk teleur dat hij inderdaad er niks mee meende. Ze had het gewoon al gezien aan die grijns en dat knikje erna. Als hij het echt had gemeend en haar iets duidelijk had willen maken, had hij nu wel geprotesteerd of het haar op een andere manier laten zien. Crosskit meende niks van alles wat hij tegen haar zei, voor hem was het allemaal gewoon een spelletje. Een spelletje die hij kost wat kost wilde winnen en waar zij waarschijnlijk het slachtoffer van zou worden als ze nu niet gauw haar gevoelens bijeen raapte en het gewoon negeerde. Waarom had hij dan toch ook zo’n impact op haar? Het ene moment had ze werkelijk waar een grote hekel aan hem en het volgende moment liep ze door WindClan territory alsof er niks aan de hand was, alsof hij haar nooit compleet belachelijk had gemaakt bij zijn vrienden. En dan had ze hem wel beloofd dat ze hem zou laten stikken als hij het nog eens zou doen, maar de waarheid was dat ze niet eens zeker wist of ze dat wel zou doen. Ze had geen idee wat er aan de hand was, maar ze voelde zich bij hem anders en gedroeg zich ook anders naar hem toe dan naar alle anderen. De poes slikte en probeerde verder van het uitzicht te genieten, haar rare gevoelens en gedachten negerend. Crashkit deed een kleine stap naar voren en schrok toen enkele steentjes onder haar poten afbrokkelden, maar ze wilde niks aan Crosskit laten merken en bleef gewoon stoer staan. Ze deed net alsof ze met het uitzicht bezig was, maar vanbinnen hoopte ze dat die steentjes niet verder zouden afbrokkelen. ‘Ken je verder nog delen van de territory die we zeker gezien moeten hebben?’ vroeg ze. Ze keek naar de lucht. ‘Ik vermoed dat we niet heel lang hebben voordat het zal schemeren.’