Did you made a crash for you're name (Crashpaw)

De jonge apprentice lag nog rustig in zijn den door alle slapeloze nachten, al waren zijn ogen open en had hij wallen van hier tot Starclan was het nog steeds wel ergens oké. Het was nog donker, de stilte was er overal. Geen vogel piepten, geen vogel zong zijn lied. Het enige wat je hoorden waren takken die door de wind elkaar raakten, hij sloeg zijn oren tegen zijn gezicht aan. Hij kneep zijn ogen dicht al kon hij het getik niet aan horen, ook regende het zachtjes wat je kon horen door het geluid maar ook door de vochtigheid in de grond. Hij voelde steeds een kleine water druppel op zijn vacht komen, hij probeerde al het mos op zichzelf te leggen maar daar werd het er niet beter op. Zijn mos bed was uiteindelijk helemaal doorweekt, hij had geen andere keus om nu maar naar buiten te gaan. Hij zuchten, als hij naar buiten ging kon hij geen enkele apprentice wakker maken. hij stond op en zag dat de maan niet eens maan hoog was, hij trippelde langs de slapende lichamen en gaf zijn tweeling zuster een korte lik over haar bol. Hopelijk zou ze het niet erg vinden, waarna hij het apprentices den uit trippelde over alle slapende apprentices. Hij stapte door en kwam nu buiten te staan, waar zijn vacht door weekt werd. Hij rolde zich op als een balletje en ging liggen, hij probeerde te slapen maar nu was zijn hele vacht ook doorweekt. Ieder geval hij maakte niemand meer wakker al lag hij voor het apprentices den, hij kon zijn ogen niet sluiten al bleef hij daar liggen. Niemand zou er op dit tijdstip van de avond naar buiten gaan, niemand. Het was niet eens maan hoog, katten hadden hun slaap nodig en helemaal hij al had zijn zuster het meer nodig.

Het was weer eens zo’n avond dat ze niet kon slapen. Hoeveel ze ook haar gedachten uit haar kopje probeerde te bannen en zich op wat domme dingen probeerde te richten om toch in slaap te vallen, toch kon ze niet slapen. De regendruppeltjes die ze in de Nursery nooit echt gehoord had drongen haar gehoorgangen binnen en het was werkelijk waar een irritant geluid om naar te luisteren. Dan kwam er ook nog eens bij dat er meer Apprentice’s waren sinds de Ceremonie en dat die allemaal weer plekje op hadden moeten eisen bij haar in de buurt. Crashpaw had eerst in de buurt van Crosspaw willen liggen, maar had geweten hoe wanhopig dat wel niet overkwam en was daarom verder uit zijn buurt gaan liggen. Nu sliep ze naast twee Apprentice’s waarvan de ene zijn bek niet kon houden tijdens het slapen en de andere een doorweekte vacht had omdat hij het waarschijnlijk vertikte om zijn mosbed te verschonen. Aangezien Crashpaw dat in orde had gemaakt vlak na de Ceremonie had zij er niet veel last van, maar het was nu niet bepaald aangenaam te noemen dat zijn natte vacht langs de hare streek steeds als hij bewoog en geïrriteerd schoten Crashpaw’s nagels uit haar poten toen de kater zijn vacht opnieuw langs haar streek. De kater stond deze keer echter op en liep naar buiten, maar voor Crashpaw was het laatste woord nog niet gesproken. Ze kon nu toch niet meer slapen en hoewel het de kater zijn schuld niet was, wilde ze toch graag iets zeggen over zijn doorweekte mosbed. Kwaad kwam ze overeind, ontweek handig een paar dwarsliggende Apprentice’s en kwam naar buiten. Ze trok een nors gezicht toen de regen op haar neer sloeg. Ook dat nog. De verantwoordelijke Apprentice stond een eindje verderop en Crashpaw herkende hem niet direct omdat het ten eerste donker was en omdat ze ten tweede nog maar even Apprentice was. ‘Hé jij daar,’ zei ze op een niet al te rustige toon. ‘Vind je het niet eens tijd worden dat je je mosbed eens gaat vervangen? Je natte pels houdt me wakker.’ Ze keek hem nijdig aan, wachtend op antwoord.

De jonge kater lag buiten, zodat hij geen andere apprentices kon wakker maken. Er viel de hele tijd druppels water op zijn bed, al had het weinig zin om terug te gaan liggen. Ook zijn mosbed was nog doorweekt, zo hij wilde de katten door zijn slaap te kort en zijn natte vacht niet wakker maken. Al leek dat al gebeurt te zijn toen een jongere kat eruit kwam, het was een kattin. Hij was net zo als zijn tweeling zus behoorlijk klein, dus was niet groter dan haar. Misschien zelfs kleiner als zij, hij spitste zijn oren toen hij de apprentice hoorde spreken. Hij draaide zich om en keek de wit grijze kattin aan, ‘Hé jij daar,’ zei de witte kattin op een niet al te rustige toon. Hij herkende haar als Crashpaw, de kitten die pas net een Apprentice was geworden. ‘Vind je het niet eens tijd worden dat je je mosbed eens gaat vervangen? Je natte pels houdt me wakker.’ Miauwde ze en keek hem nijdig aan, wachtend op antwoord. Hij wiebelde met zijn oor en stond op, "sorry dat ik jouw wakker hield mijn zuster, sinds dat ik nu hier lig kan ik jouw niet meer wakker houden dus kan je weer terug gaan." Miauwde hij rustig op een kalme stem, ook zou hij zijn mosbed nu niet kunnen verschonen doordat het hard regende buiten en uiteindelijk er weer druppels door heen zou gaan vallen. Hij wiebelde kort met zijn oor en ging weer op de natte koude grond buiten liggen, op deze manier werd hij wel ziek maar kon hij apprentices geen slaap gebrek geven. "Als je wilt kan je erbij komen liggen?" Miauwde hij naar zijn Clangenoot, elke Clan genoot was zijn zuster of broeder. Al had hij er maar 1 echte, zijn zuster Routpaw. Ze waren een tweeling en bijna kon je ze niet uit elkaar halen, hij keek haar aan met een rustige blik. Hij wachtte op het antwoord van de Crashpaw, hij keek naar de kattin en wachtte rustig.

De felgroene ogen brachten haar heel even van haar stuk, maar ze herstelde zich direct weer. Zijn ogen hadden wel iets weggehad van Crosspaw en de gedachte aan de knappe kater hadden haar even van haar stuk gebracht, maar ze weigerde zichzelf om nog langer aan de kater te denken. Hij deed misschien nu wel aardig, maar waarschijnlijk zou hij binnen de kortste keren weer onaardig tegen haar beginnen doen. Hij zou haar uitlachen, voor gek uitmaken bij zijn vrienden en haar vervolgens laten stikken zoals alleen hij dat kon doen. Nee, ze moest absoluut niet over hem nadenken en hem zeker niet gaan vergelijken met deze kater, want hun karakters leken waarschijnlijk totaal niet op elkaar. De groene ogen hadden echter geen herkenbaar punt voor haar aangeduid aangezien zijn ogen haar alleen maar aan Crosspaw lieten denken. Ze kende de kater echt niet, maar hij had haar naam op de Ceremonie horen roepen dus hij moest weten dat ze nog maar net van kitten naar Apprentice was gegaan. Ze hoorde zijn opmerking en ze rolde met haar ogen. Zijn zuster? Was het een soort van uitspraak dat hij deed? Waren al zijn Clangenoten zijn broeders en zusters? Dan moest ze hem toch even uit de mooie droom helpen, want zij was absoluut niet zijn zuster en wilde er ook niet als één gezien worden. ‘Ik ben niet je zuster,’ snauwde ze toe. ‘Nooit geweest en onze band gaat er ook nooit zo aan toe zijn dat je me zo kan noemen.’ Haar nagels waren uit haar poten geschoten en het liefste was ze de WindClanner ter plekke aangevlogen. Jeetje, deze Clan irriteerde haar echt enorm, zeg. ‘En denk je echt dat ik in de regen bij je wil komen liggen? Denk toch eens na!’ snauwde ze hem toe. ‘Lekker gezellig onze natte pelzen tegen elkaar duwen en elkaar broeder en zuster noemen? Dacht het niet.’ Ze keek hem aan en sloeg kort met haar staart. ‘En je hoeft nu zeker niet meer naast me te komen liggen, want nu is je pels pas echt doorweekt.’

Ze merkte maar half hoe er teder een lik over haar kop werd gegeven. Door zijn geur wist ze dat het haar broer was, maar veel aandacht besteedde ze voor de verandering niet aan hem, De apprentice was volledig afgemat door de training en de jacht, waardoor er wel iets meer dan een tedere lik nodig was om haar uit haar diepe slaap te halen. Immers wist ze dat er morgen waarschijnlijk een soortgelijke, al dan niet zwaardere, dag op haar te wachten stond. Vroeger, toen ze nog een kitten was, was ze vaak tot diep in de nacht wakker gebleven om naar be bekende patronen van sterren in de nachtelijke lucht te kijken, tegenwoordig was dat niet meer mogelijk. Ze vond het jammer, maar wist dat trainen meer nut zou hebben dan staren naar de overleden katten in de hemel.
Een tweede vacht streek langs haar en Routpaw bromde enigszins geërgerd, waarna ze haar rug naar de andere katten toe draaide. Toch ving ze wat mee van het gaande gesprek, waarvan haar broer een deel uit maakte. Ze waren vast gewekt door de regen, kennelijk konden sommige katten daar niet van slapen. Routpaw zelf vond het een heerlijk rustgevend geluid, maar goed.
Ze liet het gesprek langs haar heen gaan, totdat de andere kat, een poes, opeens wel heel vinnig tegen haar broer begon te doen. ‘Ik ben niet je zuster,’ Werd er gesnauwd. Routpaw hield plots klaar wakker haar kop op.. ‘Nooit geweest en onze band gaat er ook nooit zo aan toe zijn dat je me zo kan noemen.’ Boos legde ze haar oren in haar nek en stond op om naar buiten te lopen, waar de poes door bleef gaan met katten op haar broer, het eindigde ermee dat de andere apprentice hem verbood nog naast haar te liggen. Routpaw zwiepte met haar staart. "Nee, jij bent inderdaad zijn zuster niet, dat ben ik." Grauwde ze, waarmee ze haar aanwezigheid bekend maakte. Haar groene ogen stonden behalve slaperig nu ook boos. "Dat jij nou zo'n rothumeur hebt betekend niet dat je het op m'n broer hoeft te uiten!" Sprak ze vinnig. "Zoek iemand anders om te irriteren met je gezeur, of ga weer slapen, in plaats van alle katten te wekken." Ze keek de poes strak aan. Routpaw was altijd nogal pacifistisch, maar met haar broer moest je geen mot maken.

-hopelijk mag ik? (a) Anders roep je maar en verwijder ik hem
Crash mag d'r best een klap verkopen als ze dat wilt :')

De jonge kater bleef buiten liggen, het voelde best wel fijn. In het donker in de regen, hij had een vriendelijke glimlach tegenover de kattin. Al leek zij niet blij te zijn ermee, hij zuchtte rustig. Hij moest rustig blijven en kalm, met elke kat moest hij leren omgaan om een perfecte krijger te worden. ‘Ik ben niet je zuster,’ snauwde Crash toe. ‘Nooit geweest en onze band gaat er ook nooit zo aan toe zijn dat je me zo kan noemen.’ Miauwde de kattin, haar nagels waren uit haar poten geschoten. Hij keek verbaast, een vijandelijke kattin. Hij wiebelde met zijn oren bij haar reactie maar deed voor de rest niks, ‘En denk je echt dat ik in de regen bij je wil komen liggen? Denk toch eens na!’ snauwde ze veder naar hem toe. ‘Lekker gezellig onze natte pelzen tegen elkaar duwen en elkaar broeder en zuster noemen? Dacht het niet.’ Vervolgde de kattin veder, ze staarde hem aan en gaf een duidelijke zwiep van haar staart. ‘En je hoeft nu zeker niet meer naast me te komen liggen, want nu is je pels pas echt doorweekt.’ Snauwde de kattin weer, hij schudde met zijn kop en wilde net antwoorden al kwam er tot zijn verrassing een kat uitgelopen. Deze herkende hij duidelijk, het was Routpaw zijn tweeling zuster. "Nee, jij bent inderdaad zijn zuster niet, dat ben ik." Grauwde Rout naar Crashpaw. Dit zou alleen maar erger worden, hieruit zou er een ruzie kunnen ontstaan waar hij geen zin in had. "Dat jij nou zo'n rothumeur hebt betekend niet dat je het op m'n broer hoeft te uiten!" vervolgde zijn tweeling vinnig. "Zoek iemand anders om te irriteren met je gezeur, of ga weer slapen, in plaats van alle katten te wekken." Miauwde zijn tweeling, hij stond op en liep naar zijn zuster toe waarna hij zijn poot voor Rout hield. Hij ademde en keek naar beiden katten, "Crash je hebt gelijk dat ik U geen zuster mag noemen, daarvoor heb ik het recht niet als U het niet wilt." Miauwde hij rustig en kalm, "ook is het Uw keuze of u bij me wilt liggen of niet, ik zeg niet dat het moet dus ik begrijp dat je mijn verzoek hebt afgewezen dus waarom staat U dan nog buiten?" Miauwde hij vragend, want anders hoefde ze ook niet naar buiten te komen. Al keek hij even naar zijn zuster en knikte hij dankbaar naar haar, hiervoor moest hij haar wel nog bedanken dat ze voor hem opkwam al was het niet nodig geweest. Hij sloeg zijn staart rustig om zijn tweeling heen, zijn ogen kalm gericht op de kattin voor hem. Het was wel vreemd dat de kattin buiten was ter wel hij niet meer naar binnen mocht met zijn natte pels want zij had nu ook een nattepels, het zou lang duren voordat het op zou drogen. Al had hij ook geen recht om kwaad te worden tegenover de kattin voor hem.

Nog voordat de irritante kater voor haar antwoord kon geven op haar kwam er al een andere kat tevoorschijn. Ze waren vrij identiek aan elkaar alleen had de kater felgroene ogen en de poes niet. Crashpaw wist al dat dit het zusje van de kater moest zijn nog voordat ze haar mond opendeed en Crashpaw draaide haar kopje naar de irritante kattin om aan te horen wat ze wilde zeggen. ‘Ben ik even blij dat jij het bent en niet ik,’ zei ze op een truttige manier. Nee, ze wilde echt geen zus zijn van deze kater. De kater was bovendien erg raar. Niet alleen sprak hij haar aan als zuster, maar hij sprak haar ook aan alsof ze een Senior Warrior was die met alle respect behandeld moest worden. Crashpaw was nu niet bepaald fan van de formaliteiten en besteedde er dan ook weinig aandacht aan dat ze haar later niet als ‘u’ zouden aanspreken. Bovendien was ze toch tegen iedereen een bitch die ze tegenkwam dus voor de rest maakte dat ook niet echt iets uit. ‘Hij begon door zijn natte pels…’ Maar de poes werd onderbroken, opnieuw. De kattin ging gewoon verder en Crashpaw voelde een immense woede opkomen. Voordat ze het doorhad vloog haar poot, waar haar nagels nog altijd uitgestoken waren, recht op het gezicht af van de poes. Het was de bedoeling om haar een paar krassen in het gezicht te geven en Crashpaw hield zich niet bepaald in. Ze was woedend op deze Clan, woedend op haar bestaan in deze Clan en deze stomme katten maakten het enkel irritanter voor haar om hier in deze Clan te moeten zitten. ‘Houd je kop,’ snauwde ze naar de kater. ‘Houd op met je overdreven beleefde gedoe die bovendien nog eens nergens op slaat. Je zegt ‘u’ tegen een poes die jonger is dan jou. Het slaat nergens op.’ Crashpaw zwiepte geïrriteerd zijnde met haar staart. ‘Je zou beter ‘u’ zeggen tegen katten die daadwerkelijk ouder zijn dan jou. En zelfs dan ben je nog veel te beleefd.’ Ze snoof. ‘En de reden dat ik hier nog buiten sta? Omdat je irritante zus, die werkelijk waar je zuster is, zich ermee is komen bemoeien en daar hou ik niet zo veel van.’ Ze keek de zus van de kater met een vernietigende blik aan, haar nagels nog altijd uit haar klauwen en klaar zijnde om toe te slaan als dit nodig was.

OOC: Dit is zo mooi. Ze worden zeker allemaal goede vrienden <3

De poes hief haar poot op en voordat ze het wist brandde haar wang. Vol verbazing en schrik stapte ze achteruit, terwijl er fijne druppeltjes bloed op de grond druppelden. Met grote ogen keek ze naar Crashpaw, waar was dat voor nodig geweest? De poes ging gewoon door met haar rage, waarbij ze Tomtit nog vertelde dat hij zijn kop moest houden ook. ‘Houd op met je overdreven beleefde gedoe die bovendien nog eens nergens op slaat. Je zegt ‘u’ tegen een poes die jonger is dan jou. Het slaat nergens op.’ Ging de poes door tegen Tom. ‘Je zou beter ‘u’ zeggen tegen katten die daadwerkelijk ouder zijn dan jou. En zelfs dan ben je nog veel te beleefd.’ Ze snoof. ‘En de reden dat ik hier nog buiten sta? Omdat je irritante zus, die werkelijk waar je zuster is, zich ermee is komen bemoeien en daar hou ik niet zo veel van.’ Routpaw stapte naar voren, woede in haar ogen, maar haar nagels waren niet uitgeklapt. "Wat is er toch mis met jou?" Sprak ze luid en boos. "Heb je zelf soms geen familie? Geen katten die om je geven?" vervolhde ze al even kwaad terwijl ze hevig knipperde om de tranen uit haar ogen te houden. Ze hield zichzelf voor dat die er enkel waren door de wond onder haar oog

De jonge kater keek naar zijn zuster die was aangevallen door de kattin, hij had open ogen op haar gericht. Hij slikte kort, het werd alleen maar erger. Hij probeerde dit te verhelpen, al leek de kattin voor hem kwader te worden. ‘Houd je kop,’ snauwde Crashpaw, ‘Houd op met je overdreven beleefde gedoe die bovendien nog eens nergens op slaat. Je zegt ‘u’ tegen een poes die jonger is dan jou. Het slaat nergens op.’ Miauwde de kattin, al zwiepte ze geïrriteerd met haar staart. Hij keek haar aan, hij wachtte ze zou vast nog meer zeggen. ‘Je zou beter ‘u’ zeggen tegen katten die daadwerkelijk ouder zijn dan jou. En zelfs dan ben je nog veel te beleefd.’ Miauwde ze en snoof erbij. Hij had nog steeds een warme blik, geen kwade alleen nog vriendschappelijk. ‘En de reden dat ik hier nog buiten sta? Omdat je irritante zus, die werkelijk waar je zuster is, zich ermee is komen bemoeien en daar hou ik niet zo veel van.’ Miauwde ze keek Rout met een vernietigende blik aan, haar nagels nog altijd uit haar klauwen en klaar zijnde om toe te slaan als dit nodig was. Hij keek bezorgd naar zijn zus en wachtte tot ze een teken zou geven dat alles goed zou zijn, er liepen bloed druppels van haar wang af. "Wat is er toch mis met jou?" Sprak Rout niet echt boos, al klonk het niet aardig. "Heb je zelf soms geen familie? Geen katten die om je geven?" Miauwde zijn zus en tuitte haar lippen en vernauwde haar ogen tot spleetjes. Tomtit zuchtte, hij keek de beide katten met een vriendelijke blik aan. "Rout gedraag je." Miauwde hij rustig waarna hij naar voren stapten dichter naar de kattin toe, zijn groene ogen op de hare gericht. Een warme lieve blik al zat er wel een serieuze blik in, "hoe moet ik me dan volgens jouw gedragen? Want dan verander ik wel voor jouw." Als zij er maar gelukkig van werd. Hij keek haar vriendelijk aan, hij stopte met 'u' te zeggen als ze het niet fijn vond. "En als je iemand wilt aanvallen vecht dan tegen mij om je woeden te uiten want ik hou wel van een potje stoeien." Stelde hij voor aan de kattin voor hem, op een rustige toon. Hij zou zijn zuster voor al haar acties nog moeten bedanken want ze beschermde hem wel, alleen hij wilde dat hij kon omgaan met elke kat. Zelfs Crashpaw, iedereen was familie en daarmee moest je om leren gaan als hij namelijk een waardige krijger wilde worden moest hij het maar laten zien.

Tomtitpaw kwam niet voor haar op. Hij deed zelfs niets toen de poes haar nagels over Routpaw haar gezicht haalde. "Rout gedraag je." Sprak hij enkel kalm. Met grote ogen keek ze hem aan, zag ze toe hoe hij dichterbij stapte met een warme, lieve blik in zijn ogen waarmee hij normaal naar haar keek. Waarom deed hij dat? Zag hij wat in de poes? Voor het eerst sinds tijden schoten haar nagels uit haar hulzen en boorden zich in de gronderstaande. "Hoe moet ik me dan volgens jou gedragen? Want dan verander ik wel voor jou." Haar mond had wel open kunnen vallen. "En als je iemand wilt aanvallen,vecht dan tegen mij om je woede te uiten want ik hou er van een potje stoeien" Crashpaw had hem belachelijk gemaakt, afgesnauwd en zijn eigen zus een bloedende wond bezorgd, maar de kater leek haar maar al te leuk te vinden. "Goed, prima, ik zal me er ook maar niet meer mee bemoeien." Ze stond op en weigerde beide katten aan te kijken. "Veel plezier met stoeien." Sprak ze sissend waarna ze zonder om te kijken het kamp uit liep. Tommy zou haar toch altijd beschermen? Haar niets laten overkomen? Dat had hij toch altijd gezegd? Of was die poes gewoon belangrijker?

Ik post gewoon voor mn beurt, wat onbeleefd, maar kon het niet laten (A) sorryyy
Maar Rout is het topic uit! :'D
BTW, dit is een telefoon postje en kan fouten bevatten c: