Another lonely night

De zwarte kattin sloeg haar ogen omhoog naar de sterrenhemel, het was nog altijd iets wat haar geruststelde. Vrijwel elke nacht sloop ze de den uit om een uurtje in de buitenlucht door te kunnen brengen. Het was niet dat het niet mocht natuurlijk, ze was een volwassen kat en mocht beslissen wat ze deed, maar ze had er gewoon geen behoefte aan dat iemand het wist. Fawnstep was altijd al het zwarte schaap van de clan geweest, van haar familie zelfs. Keer op keer in de steek gelaten door iedereen. Haar kinderen wilden niets meer met haar te maken hebben, tussen haar en haar familie zat het ook niet bepaald geweldig en vrienden had ze niet. Sinds de dood van haar kittens - ze was zanger geweest van Thrushdive, voor een tweede keer, maar alle kittens waren tijdens de geboorte omgekomen omdat ze te zwak was geweest - was ze niet meer dezelfde. Al was die Fawnstep al dood gegaan toen Thrushdive was overleden. Eenzaam was wel het beste om haar te omschrijven, gehaat door velen.

[ Innerghost ]

Als er iets was waar de zwarte kattin heel slecht in was, dan was het wel om het verleden achter zich te laten. Moving on. Dat was iets wat ze niet kon. Niet nadat die BloodClan kat twee van haar kittens had vermoord, niet na de dood van Thrushdive, niet nadat StarClan haar derde nest allemaal dood geboren had laten worden. Misschien waren het wel allemaal straffen voor haar daden, misschien was ze gewoon een hoopje ongeluk. Nee, sinds het begin van haar warriorperiode had ze weinig goede dingen meegemaakt. Fawnstep keek op toen ze plots haar stem hoorde. Ze had niet verwacht dat er iemand wakker zou zijn op dit uur. Het was haar moeder, Innerstar, die naar haar toe was gekomen en nu haar kopje tegen die van Fawnstep aan had gedrukt. Echter reageerde ze er niet op terug, wendde ze haar blik af naar de andere kant en draaide eveneens haar kop licht weg van de ShadowClan leader. "Innerstar," mauwde ze enkel kort terug terwijl ze weigerde de ander aan te kijken.

Fawnstep voelde hoe de warmte naast haar weer verdween en hoe de ShadowClan leader zich wat terug trok. De zwarte kattin kon wel raden wat voor blik haar moeder nu in haar ogen had, dus weigerde ze deze gewoon aan te kijken. Ze hoefde die verduisterde blik niet te zien, die had ze al vaak genoeg mogen aanschouwen. Innerstar veronderstelde dat het niet goed ging, maar Fawnstep bleef nog stil. Al was het geen lange stilte dit keer, de woorden lagen al klaar in haar mond om uitgesproken te worden. "Is dat nog een vraag..?" mompelde de zwarte kattin zacht terwijl ze haar blik nog altijd strak op de grond gericht hield. "Ik ben vijf kittens verloren voordat ze ook nog maar hun ogen hebben geopend in totaal, twee daarvan omdat ik ze niet kon beschermen en drie als straf van StarClan, omdat ik te zwak was. Hailpaw is dood, Thrushdive is dood, Slatefur is blind en wil niets meer van me weten, Aurorapaw en Roughflower hebben mij ook vrijwel afgezet als moeder. Heavepaw en Flintpaw lijken ook zo hun bedenkingen over mij te hebben, Rainpaw zie ik nooit en Crescentpaw is de enige die nog blij lijkt te zijn met mij als moeder.." Ondertussen had ze haar blik langzaam opgericht. "Natuurlijk gaat het niet goed.." zei ze op een zachte fluistering terwijl haar blauwe ogen zacht twinkelden, niet van pret, maar omdat er tranen in opgeweld waren.

Fawnstep hoorde hoe haar moeder zuchtte na haar woorden en luisterde toe hoe deze mauwde dat ze het heel goed snapte. Nee, dat deed ze niet. De zwarte kattin legde haar oren naar achter toen haar moeder vroeg hoe lang het al niet goed ging, het was nooit goed gegaan. Het hele gezeur was al begonnen toen haar eerste nest nog kittens waren. Toen Slatekit het kamp uit was geglipt, toen Roughkit in de stroom was gevallen. De tranen stonden haar nader dan het lachen, maar ze liet ze niet vallen. Innerstar zei dat ze op zoek waren naar een sterke moeder, dat ze niet stil mocht blijven staan in het verleden, al helemaal niet omdat ze in een clan leefde. De woorden van haar moeder bleven doorgaan, en langzaam schudde Fawnstep haar kop. "Ik ben niet zoals jij, Innerstar. Sorry als ik je teleurstel als dochter." Haar stem klonk koud, de sorry klonk duidelijk niet gemeend. "En daarbij, je snapt er niets van." Hoe kon haar moeder? Was die ooit een kit verloren? Nee. Fawnstep was er in totaal zes verloren. Zes kittens en de kater waarvoor ze gevoelens had gehad, de vader van haar tweede en derde (doodgeboren) nest. "Als ik zo'n grote last ben, als ik niet geschikt ben voor het clanleven, waarom heb je mij er dan nog niet uit gegooid?" Daar had Innerstar nu immers de macht toe, niet?

De zwarte kattin tilde haar kin een beetje extra op na de woorden van haar moeder, snoof een keer kort en probeerde nog altijd de tranen binnen te houden. Tijd om antwoord te geven op de vraag waarom ze dacht dat haar moeder het niet begreep kreeg ze nog niet direct, want haar moeder leek de volgende opmerking helemaal niet op prijs te stellen. "Voor zover ik weet heb ik geen doelen meer," zei ze koeltjes en knipperde nu de tranen weg, wat dit keer wel lukte zonder dat ze daadwerkelijk uit haar ogen drupten. "Ze mogen dan over mij waken, dat neemt het feit niet weg dat ze hier hoorden te zijn, levend, niet dood," siste ze zacht. Ze haatte zichzelf ervoor, ze haatte zichzelf en ze wist niet of dat ooit minder zou worden. Ondertussen was de zwarte kattin opgestaan. "Maar inderdaad, zoals ik al zei, je zal mij nooit begrijpen, Innerstar." Vervolgens draaide ze zich met haar rug naar de leader toe, richtte haar blik kort op de grond en voelde hoe een enkele traan op het gras viel. Telkens probeerde ze zich groot te houden, maar ze was niets meer dan een vermorzelde ziel onder dit masker wat ze op probeerde te houden.

Het kwam als een soort steek bij haar aan toen haar moeder de namen Ravenheart en Thrushdive uitsprak. Natuurlijk had ze het ook erg gevonden van Leopardgaze, maar ze had nooit met haar stiefvader gesproken en had hem nooit echt als een vader beschouwd. De enige vader die ze had was Flamepath, en met die sprak ze ook nooit meer. Maar het was waarschijnlijk het noemen van die andere twee namen die haar hadden gebroken, opnieuw. Innerstar benadrukte dat ze met dit gedrag niet alleen haarzelf pijn deed, maar ook haar moeder, haar siblings en dochters. Opnieuw voelde ze het lichaam van haar moeder tegen die van haar aan, en toen liet ze het hele masker aan diggelen vallen en drukte ze haar kop tegen de vacht van haar moeder aan. Ze waren elkaars evenbeeld van uiterlijk, al was Fawnstep een net wat kleinere en minder gespierde versie van haar moeder. De zwarte kattin voelde een lik over haar kop en knipperde haar andere tranen weg. "Ik mis ze gewoon.. mam.." murmelde ze zachtjes, zo zacht dat enkel haar moeder het kon verstaan.

Er waren zoveel moons voorbij gegaan, zoveel moons waarin ze een slechte moeder, dochter, sibling en warrior was geweest. De staart van haar moeder voelde geruststellend, ze had haar gemist. Nu pas leek ze te realiseren wat ze haar kittens nooit had kunnen geven, kracht. Haar oren gingen licht naar achter en ze luisterde naar de woorden van haar moeder. "Het spijt me," zei ze op een zachte toon terwijl ze haar rug weer rechtte en kort haar tranen wegwreef met haar zwarte pootje. Ja, ze ging proberen dingen weer goed te maken, met iedereen. Proberen haar dochters één voor één terug te winnen, proberen om een goede moeder te zijn voor beide nesten.

De zwarte kattin hoorde hoe haar moeder zei dat het niets gaf, dat er nog genoeg tijd was om dingen weer recht te zetten en dat ze zich er maar geen zorgen meer over moest maken. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, maar ze glimlachte weer een beetje toen ze de lik van haar moeder langs haar oor voelde. "Ik ben niet moe," mauwde de zwarte kattin vervolgens. Fawnstep was alles behalve moe, ze kon al weken slecht slapen. "Denk je dat ik ooit van mijn slechte naam afkom?" vroeg ze vervolgens met een lichte zucht, iedereen wist dat ze gezien werd als het zwarte schaap van de clan, onder andere omdat ze bij twee verschillende katers kittens had, en twee nesten had gehad bij de tweede van hen - waarvan eentje doodgeboren dus - en terwijl de kater gewoon een eigen gezin had.