Time to Talk

Twijfelend stapt Gravelsmoke richting de Warriors den, waar ze had afgesproken met Zealspark. Vroeger ging ze nog wel eens met Zealspark om, maar tegenwoordig sprak ze hem amper. Ze gokte dat dát ook de reden was waarom de kat haar wilde spreken. Als ze bij de den aankomt ziet ze Zealspark al zitten. Ze plaatst zich tegenover hem en ploft neer. "H... hey Zealspark" sprak ze, hopend dat het niet al te arrogant klinkt, en dat ze niet in al te grote problemen zit.

(- Zealspark. mits chiwi de waarheid sprak   )

Hij gleed met zijn tong over zijn rood met witte vacht, de overeind staande plukken terug neerstrijkende met snelle maar correcte halen. De kater keek pas op toen hij iemand zijn naam hoorde zeggen. Zijn helderblauwe blik richtte zich op de eveneens rosse poes en een kleine glimlach speelde met zijn lippen. "Goedenavond, Gravelsmoke." begroette hij de poes terug, zijn staart zorgvuldig om zijn lichaam krullende. "Ik wou je iets vragen," Even wachtte hij, snel terugblikkende op de jeugdmomenten die hij met haar beleefd had voordat hij zijn definitieve vraag zou stellen. Algauw schraapte hij zijn keel en richtte de deputy zijn aandacht weer op de ander. "Het is best lang geleden dat we nog eens samen gejaagd hebben. Dus ik vroeg me af of je morgen misschien zin had om mee op patrouille te gaan." vroeg hij, zijn blauwe kijkers oprecht nieuwsgierig in die van Gravelsmoke priemende.

- Ik lieg niet.

"Oké dan. Heb je al gegeten of niet? Anders zullen we nu al vertrekken." sprak Zealspark rustig, met een glimlach. Gravelsmoke dacht na. Nee, ze had nog niks gegeten vandaag, dus schudt ze haar hoofd. "Ik denk dat we nu al kunnen vertrekken dan?" antwoordde ze Zealspark, wiens ogen nu weer op haar gericht waren en niet meer op zijn vacht, die hij net had schoongelikt. Gravelsmoke laat haar lange staart stoppen met zwiepen en laat deze op de grond rusten, en maakte aanstalten om te vertrekken naar het woud.

Hij knikte bij haar antwoord en nam algauw de leiding door voor haar de den te verlaten. Zijn gespierde gestalte werd begroet door een felle zonnestraal die zich een weg naar beneden baande. Hij verheugde zich nu al op het vage licht dat zometeen in een groene glans door het bladerdak van de bomen richting de grond neer zou strijken. Hij hield van het warme weer. Niet alleen vanwege het feit dat er dan meer prooi was, minder ziektes en meer kittens. Maar ook omdat het altijd enorm rustgevend was om tussen al het groen heen te jagen of te patrouilleren. Zealspark voelde zich al meteen meer thuis tussen al de struikgewassen en bomen, meer dan dat hij tijdens de schrale winter zich tussen dode varens en lege bomen moest bewegen. Maar goed, niet alles was altijd rozengeur en maneschijn.

Samen met Zealspark verliet Gravelsmoke de den en liep ze naar het woud. Het was een warme tijd en de zon scheen met een prettige manier op haar rug, waardoor ze haar vacht en spieren warm voelde worden. En de grond onder haar.. De grond was niet, zoals vaak bij Bladkaal en Bladval, nat en modderig. En niet zo als, soms bij Groenblad, enorm droog. Nee, de grond voelde warm, maar iets vochtig, onder haar poten. Hmm. Daarnaast vond de poes het fijn dit keer niet alleen het kamp uit te gaan, maar iemand mee te hebben. Langzaam aan wist ze haar onzekerheid te overwinnen en ze was blij dat het gebeurde. Al sprak ze niet veel, het voelde gewoon goed om iemand bij je te hebben die je kent. Ook Zealspark leek zich te vermaken. Hij liep ontspannend, en los. Het leek erop dat Gravelsmoke niet de enige was die blij was met het warme weer. Newleaf is een heerlijke tijd, niet? zei ze tegen de kater voor haar. Het is geweldig weer. Niet zo koud dat de prooi doodvriest in zijn nest, maar ook niet warm genoeg dat ons water uitdroogt.