Pain killer (Barkpaw)

Het was al laat, en Barkpaw had besloten dat het tijd was om te gaan tukken. Onderweg naar zijn den viel hem echter iets op: Een jonge kater die naar de prooistapel staarde. Hij trok zijn wenkrbauwen op. Wat in starclansnaam was die nou weer aan het doen? De kater vroeg zich kort af of dit zijn tijd waard was. Hij wierp een blik op de zon, die al onder ging, en zuchtte. Ach, wat zou het. Hij stapte op de kat af van achter. "Kijk, ik hou evenveel van naar prooi staren als de volgende kat, maar ik zou er geen levenswerk van maken." Eigenlijk boeide het hem niet heel veel wat hij zou doen.

De kater leek vreemd kalm toen hij antwoordde. "Waar jij een levenswerk van wilt maken doet een ander er geen levenswerk van maken, iedereen doet waar de gene goed in is." Barkpaw keek hem aan alsof hij gek was. Wat een weirdo! Dit ging over staren naar de prooistapel bij sundown, verdomme. De apprentice zelf bleef zitten alsof hij van steen was gemaakt, in de verte starend. De tabby bekeek hem nog eens van top tot teen om te zien of er iets aan hem mankeerde, en zuchtte toen. "Jij spoort echt niet hé?" Vroeg hij een beetje ongelovig. "Ik bedoel, je citaat was 'mooi' hoor, maar we hebben het hier over staren naar dode dieren." Hoe kon het dat gekken als hij in shadowclan zaten? Waarom had Innerstar hem niet allang eruit gegooid? Het bleef hem een raadsel.

Barkpaw hoorde een kleine grom, en hij wachtte verheugend af. Hij wist dat hij nu onrespectvol praatte tegen iemand ouder dan hem, en hij hoopte een reactie uit te lokken. Helaas werd de kater niet boos, niet gekwetst, maar bleef voor zich uitstaren. Bark was hier zoooooo klaar mee. De weirdo draaide zijn kop weer, en keek hem neutraal aan. "wat jij vind is een mening, wat ik vind is een mening. Al zijn er al zoveel levens geschonken en gestorven voor Starclan waarvoor we onze voorouders moeten bedanken." Bark opende zijn bek, deed hem weer dicht, en knipperde een paar keer heel langzaam. Deze kater was officieel gek. "...Juist, okay, ik ga wel slapen en doen alsof dit alles een rare droom is, oke?" Misschien zou hij later wel barsten en de hele clan aanvallen. Voor die gekkies moest je uitkijken.

"je hoort fatsoenlijke te zijn tegen je Clan genoten dus nee dit is geen rare droom." Hij maakte een minachtend geluid. Fatsoenlijk, yeah right. Steek dat ergens waar geen zon schijnt. Hij begon serieus geïrriteerd te worden. Waarom zaten er van die nutteloze weirdo's in de clan? Beter kon deze kater heel goed jagen, of vechten. Er schoot iets bij Barkpaw te binnen, toen hij oogcontact maakte. "Zeg eens, jij bent een stuk ouder." Je kon het raadden aan zijn grote, maar de kater wist ook dat Lichenpaw bijna warrior zou moeten worden. Waarom dat niet zo was, wist hij niet. "Dus, hoor je me niet advies te geven ofzo? Iets te leren?" Als de kater dat niet kon doen, dan moest hij niet zo wijs doen. "En alsjeblieft niet van die melodramatische raadsels, daar heeft niemand wat aan." Bark versmalde zijn ogen.

Barkpaw staarde hem een tikje ongelovig aan terwijl Lichen door ratelde. "één ik hoef jouw geen advies te geven en de ene kat kan iets beter dan de anderen, ik weet hoe ik makkelijker uit een moeilijke situatie kom maar misschien ben jij stukken sterker of weer beter in iets anders. Al hebben we beiden ongeveer het zelfde geleerd." Er was geen gesprek te beginnen met deze gast. De apprentice wou echter niet verliezen, dus ging hij zitten, een statement dat hij niet zou vertrekken. "Jij bent vast wild populair bij de poezen," Mompelde hij sarcastisch en vermoeid. Hij rolde zijn ogen.