Afgezonderd

Nog geïrriteerder dan ze al was kon ze eigenlijk niet wezen. Ze had net een training achter de rug en was er meteen al klaar mee. Die rondleiding stelde geen ruk voor en ze wist nog niet precies de weg naar het Twolegplace. Toch wou ze het vinden, maar dat was een doel voor de dag er na. Dan zal ze het vinden, dat moest gewoon. Of ze dan terug zou komen wist ze niet. Maar nu was ze gewoon pissig. Niemand begreep haar of hield ook maar iets van rekening met haar. Beseften ze dan niet wat ze die Bloodclan katten aan gedaan hadden? Zij waren net zo goed clangenoten geweest. Thunderclan was niet goed, dat was niet haar clan. Ze pakte een muis en ging afgezonderd in een hoekje liggen, mokkend kauwend op een stuk vlees.

OOC: Open

De kattin zuchtte. Het was lastig om voor zoveel pleegkinderen te zorgen. Ze worden nu groter, maar dat betekende niet dat haar verantwoordelijkheid kleiner werd. Ze had meerdere katten horen klagen over haar gedrag, maar voorheen had ze nog geen kans gehad om hier wat over te vragen bij haar pleegkitten zelf. Nu was Whifflepaw echter alleen en voorzichtig stond de witte poes op, om naar de ander toe te trippelen. Ze was nog steeds onwennig rondom hen, wist niet goed hoe ze zich moest gedragen. Het was duidelijk dat ze Dovewing niet accepteerden als moeder, en ze begreep dat. Toch brak het haar hart, iedere keer opnieuw. Waarom kon ze niet een moeder zijn zoals zij van haar verlangden? Ze was te zacht, te onwennig en te slap om een goeie moeder te zijn. Althans, dat gevoel kreeg ze af en toe. Toen de kattin aankwam bij haar dochter, glimlachte ze voorzichtig. "Hé, Whiffle." miauwde ze, haar stem zacht zoals altijd, maar met een zekere warmte erin die alleen voor haar kinderen bedoelt was.

Ze hoopte dat katten haar teken begrepen. Ze was afgezonderd ergens gaan liggen, haar rug duidelijk naar de anderen toe. Dit straalde als het goed was geen, "welkom, kom mij lastigvallen," uit. Althans, dit hoopte ze. Haar hoop bleek echter misplaatst te wezen toen ze een hap van haar prooi nam en vervolgens een bekende stem hoorde. De stem van haar pleegmoeder. Deze pleegmoeder was haar echter gegeven door Claw en maakte dat ze haar wel kon waarderen. Dovewing was nog iets wat ze aan de échte leider over had gehouden. Haar begroeting nam een warmte met zich mee wat toch wel fijn voelde. Ze voelde die warmte bij niemand meer. Niemand. "Hoi mam," miauwde ze daarom ook, een glimlachje rond haar gelaat, iets wat er al in geen tijden meer had gezeten. Niets sinds het verjagen van Bloodclan.

In de afgelopen tijd leek de houding van Whiffle wat veranderd richting haar. Misschien was het omdat ze nu de nursery uit was, dat ze minder op elkaars lip zaten? Dovewing wist niet wat de verandering had gemaakt, want in het begin had haar pleegkitten vaak geschreeuwd dat ze haar moeder niet was. Maar het leek nu veranderd te zijn. "Hoi mam," miauwde Whifflepaw met een glimlach en Dove keek haar met een warme blik aan. "Waarom zit je zo alleen? Heeft Rowanflight je niet meegenomen om te trainen vandaag?" vroeg ze, al was het te horen dat ze niet zeker was over haar vragen. Ze had natuurlijk wel gehoord hoe haar dochter zich gedroeg tijdens de trainingen, dus misschien was het een pijnlijk onderwerp om omhoog te halen. De witte kattin ging liggen, haar houding straalde warmte en liefde uit. Want hoewel haar pleegkittens haar misschien nog niet volledig geaccepteerd hadden, zij had hen al ingenomen als echte familie.

De warme blik nam ze in zich op en haalde ze een soort energie uit. Whifflepaw was nog geen zeven moons, was nog hartstikke jong en had enorm nare dingen mee gemaakt in haar korte leventje. Niet iedereen leek in te zien wat zoiets met een kind zou kunnen doen. Niemand kon bedenken dat door nare ervaringen de echte psycho's werden gecreëerd als ze niet op tijd de juiste behandeling kregen. "Waarom zit je zo alleen? Heeft Rowanflight je niet meegenomen om te trainen vandaag?" Whifflepaw snoof opvallend. "Starclan zij dank dat de training al voorbij is," snoof ze. "En ik zit alleen omdat ik daar behoefte aan had en verder niemand behoefte heeft aan mij," vervolgde ze nuchter en ietwat emotieloos.

Zoals de witte poes al verwacht had had ze inderdaad een ietwat gevoelige snaar geraakt, al leek Whiffle het niet af te reageren op haar. Het snuiven van haar dochter deed toch wel haar afkeer voor de trainings tonen. Dovewing kon zich niet voorstellen dat dit enkel aan Whifflepaw lag, zoals er beweerd werd. Maar Rowanflight was een goede warrior. Ze moest hen beiden vertrouwen op hun woord en dat was redelijk lastig als er roddels door het kamp gingen dat haar dochter een heuse BloodClanner geworden was. Daar geloofde ze nog niks van, moest het eerst zelf zien. En wat ze hier zag was een verbitterde apprentice die katten nodig had die haar steunden, niet wegduwden zoals nu gebeurde. "En ik zit alleen omdat ik daar behoefte aan had en verder niemand behoefte heeft aan mij," meteen schudde Dovewing haar kop. "Nee Whiffle, dat is niet waar." miauwde ze, haar stem zacht maar duidelijk vol eerlijkheid. "Ik heb behoefte aan jou," glimlachte ze en gaf de kattin een kopje. "Wat ik enkel niet snap is waarom je de trainingen zo erg vind? Kan je dat uitleggen? Misschien kan ik er dan over praten met Rowanflight." begon ze voorzichtig. Ze wilde niet dat ze Whifflepaw zou forceren te praten over het onderwerp, maar het was belangrijk dat er wederzijds begrip was tussen mentor en apprentice, en dat was hier niet het geval...

Dovewing liet haar weten dat het niet waar was dat niemand behoefte had aan haar. Oké, misschien generaliseerde Whifflepaw een beetje, maar het leek er het grootste deel van de dag wel zo op. Haar pleegmoeder zei dat zij wel behoefte had aan de Thunderclan apprentice. "Dan ben ik toch niet helemaal alleen," merkte Whifflepaw ietwat duister op, maar ze accepteerde het troostende kopje van de witte poes wel. Dat was ook iets, doordat Dovewing wit was, had ze ook nog wel eens haar echte moeder kunnen zijn. Maar dat was ze niet, haar echte moeder was een leugenaar en dood. Toen begon Dovewing over haar minst favoriete onderwerp, oké, op één onderwerp na. "Wat ik enkel niet snap is waarom je de trainingen zo erg vind? Kan je dat uitleggen? Misschien kan ik er dan over praten met Rowanflight." Whifflepaw vernauwde haar ogen. "Ik wil 't best uitleggen, maar met Rowanflight er over praten zal toch niet helpen," vertelde ze. "Het ligt niet eens per se aan die kater, het is gewoon dat hij óók een voorstander is van dat Bloodclan weg is," vervolgde ze. Ze meende dat Dovewing ook een voorstander was, maar wist het niet zeker en dat boeide haar ergens niet. Want desondanks of ze nou wel of niet een voorstander was, bleef ze wel voor haar zorgen, wat een taak van Claw was geweest. Dat zag Whifflepaw indirect als een soort loyaliteit.

Whiffle merkte op dat ze dan toch niet helemaal alleen was, en resoluut schudde de witte kattin haar kop. "Zeker niet," miauwde ze met een lichte knik en gaf haar pleegdochter een kopje. Hierna opende Dovewing een vervelend onderwerp maar het was nodig om over te praten. Toch begon ze voorzichtig - zoals ze vaak deed - aangezien ze haar niet wilde forceren om over iets te praten waar ze niks over te zeggen had. "Ik wil 't best uitleggen, maar met Rowanflight er over praten zal toch niet helpen," miauwde de apprentice en Dove schudde lichtjes haar kop. "Ik zal het toch proberen," beloofde ze zacht, ook al zou het een hele opgave worden. Ze was onzeker over zichzelf, durfde niet veel tegenspraak te geven bij dingen. Maar ze zou het doen, voor Whifflepaw. Toch zou ze eerst moeten begrijpen waar dit over ging. Of de loyaliteit van Whiffle echt bij de BloodClan lag... "Het ligt niet eens per se aan die kater, het is gewoon dat hij óók een voorstander is van dat Bloodclan weg is," vertelde ze en de witte poes draaide wat ongemakkelijk met haar oortje. Zijzelf was ook blij met het verdwijnen van de BloodClan, zij hadden immers haar partner vermoord en ze voelde zich niet thuis in een groep zo wreed. Maar haar dochter was jong en was een makkelijke prooi geweest om zich te laten omsmeden naar één van de volgers van Claw... De warrior wist niet goed wat ze moest doen. Hoewel ze tegen de BloodClan was, was ze niet tegen haar dochter, die ze een speciale plek in haar hart gegeven had. Hoe zou zij ooit haar rug naar haar kunnen keren? Nee, het was misschien niet haar eigen vlees en bloed, maar wel een deel van haar. "Claw was..." begon ze, haar stem onzeker. Natuurlijk zou Whifflepaw nu willen horen dat zij hem de lucht in zou prijzen, en het was moeilijk om tegen de verwachtingen van haar dochter in te gaan. Maar liegen was iets wat ze nooit zou doen. "Anders dan ThunderClan. Zijn manieren waren.. Ruiger en gingen soms tegen de warrior code in." vervolgde ze, proberend haar woorden zo mild mogelijk te kiezen. "Hoewel jij met Claw zijn manieren bent opgegroeid, zijn wij opgegroeid met de warrior code... En dus anders van hoe jij denkt dat juist is. Hierdoor komt er een zekere wrijving en twijfelen katten aan jouw loyaliteit, maar in werkelijkheid ben jij gewoon... Anders.." haar stem was onzeker maar ze probeerde ze met overtuiging uit te spreken. Het was moeilijk voor Whifflepaw om de grens te zien tussen goed en slecht, omdat ze in haar korte leven geen goed balans tussen de twee gehad had. Wat voor de meeste slecht betekende, leek voor haar normaal... En het was zeer begrijpelijk. Dus moest ze proberen dit zo rustig mogelijk op te lossen, haar terug te winnen naar het leven en de regels van de Clan, want haar dochter verliezen kon ze niet. Ze hield teveel van haar kittens, hoe verschrikkelijk ze zich ook zouden gedragen - wat nu nog niet eens het geval was.

Dovewing kwam heel onzeker over, iets wat Whifflepaw dan weer wat minder fijn vond. Maar goed, ze kon ook niet alles hebben wat haar hartje begeerde en Dovewing was tenminste wel lief. Ze luisterde naar wat Dovewing vertelde. De warrior code kwam weer naar voren, iets wat zo goed als nieuw voor haar was. "De warrior code maakt de clan zwak," merkte ze zacht op, een frons op haar gelaat. Dovewing vertelde verder. Dit keer over waar zij en de oudere katten mee opgegroeid waren. "Ik ben anders..." herhaalde ze even. "De warrior code beperkt jullie... vind ik. In feite ben ik dus sterker..." vervolgde ze. Haar lip krulde een stukje op. "Mam? Waar is de twoleg place?" Vroeg ze vervolgens, haar moeder recht aankijkend. Ze wou het weten, zodat ze Claw op kon zoeken.

Whifflepaw merkte op dat de warrior code de Clan zwak maakte, en dat hij hen beperkte. Dove wiebelde kort met haar oortje. Waarom dat zo zou zijn kon ze niet goed bevatten. Omdat ze niet mochten uitmoorden leek haar Whiffle's motief, maar snapte niet hoe dit hen zwakker maakte. "Waarom denk je dat, Whiffle? Omdat we niet mogen doden?" vroeg ze, haar stem iets sterker dit keer. "Want ik denk dat dat ons juist sterker maakt. Wij hebben.. Een zekere beheersing over onszelf, onze geest en ons lichaam, waardoor we onszelf kunnen weerhouden van het doden van een andere kat. Ik denk dat dat ons sterk maakt, maar dat is maar wat ik denk." het einde van haar zin was weer iets zachter, maar er lag een begrijpende blik in haar lichtgroene ogen. Toen echter kwam er een onverwachte vraag die haar wat deed doen twijfelen. Waar de twoleg place was... Natuurlijk wist ze dat wel, maar of het nou zo slim was om aan Whifflepaw te vertellen was de vraag. Maar aan de andere kant moest ze haar dochter kunnen vertrouwen, ze mocht niet twijfelen over haar ook al deed de hele Clan dat. Dus miauwde ze, tegen beter weten in: "We kunnen er wel eens samen naartoe gaan?" misschien zouden sommigen dit zien als verraad, maar ook al hield Dovewing heel veel van haar Clan, ze zou haar kroost altijd voor laten gaan.

Dovewing reageerde met twee vragen op haar reactie. De eerste vraag was een echte vraag, de tweede vraag was een vraag gebaseerd op een invulling. Dit maakte het wat makkelijker voor Whifflepaw, omdat ze het ook niet precies wist. En misschien had Dovewing wel gelijk. Daarom hield Whifflepaw zich wijselijk stil en liet Dovewing verder spreken. Ze vertelde wat ze dacht. Dat het niet doden hun juist sterker maakte omdat ze daardoor een bepaald soort beheersing hadden over zichzelf. Whifflepaw vernauwde haar ogen. "Nou, Bloodclan kan zichzelf anders ook wel beheersen, hoor, als het moet. Maar met doden houden ze ook macht, blijven andere hun gehoorzamen en worden ze gefreesd. Net als Shadowclan, zij worden ook gevreesd. Dan doden ze misschien wel niet, maar ze hebben wel niet, net als Bloodclan en Bloodclan heeft zelfs net iets meer. Waardoor Bloodclan macht houd en sterker is. En wat zij hebben is geen Warrior Code, maar macht en geen enkele belemmering," somde Whifflepaw in de wilde weg op. Dit was een beredenering die ze had gemaakt vanaf het moment dat ze een bewustzijn had gecreëerd in het leven. Deze was ongeveer ontstaan na haar 2 moons, toen Claw aan de macht was geklommen.
Vervolgens stelde Whifflepaw haar pleegmoeder een vraag. Een verzoek. Waar ze antwoord op kreeg. En het antwoord dat ze kreeg beviel haar ten zeerste. Haar ijsblauwe ogen werden dankbaar en blij. Haar moeder wou haar mee nemen naar de twoleg place. De blije reactie die er omhoog kwam in Whifflepaw liet zien dat nog lang niet alels weg was van de goedaardige, lieve kitten die ze ooit was geweest. De onschuldige, lieve apprentice die ze had kunnen zijn. Die kans bestond nog, maar om dat terug te halen moest er goed gehandeld worden. Misschien was Dovewings handeling de juiste manier, misschien ook niet. "Oh dankjewel! Ik hou van je, mam!" Snorde ze oprecht en gaf haar moeder een kopje. "Wanneer gaan we?"

Ze luisterde naar haar dochter's verhaal. Het viel haar op hoeveel wijsheid er schuilde in de jonge apprentice die naast haar zat. Ze knikte om delen van het verhaal van Whiffle, en glimlachte toen ze klaar was met vertellen. "Whiffle, je bent een slim meisje," begon ze en gaf haar dochter een kopje. "Daarom zie je de logica van alles in. Maar soms is logica niet alles." vervolgde ze hierna, haar blik doordringend. "Soms is het de bedoeling om verder te kijken dan alleen goeie technieken en slimme speling. De BloodClan heeft inderdaad een zekere macht, maar ik ben het niet met hun manieren eens, weet je waarom niet?" ze keek serieus in haar dochter's ogen, maar niet streng. Het was immers Whifflepaw's eigen keuze. "Het is belangrijk om ook te luisteren naar je hart. Toen de BloodClan aan de macht was, stond alles stil. Er waren tijdelijk geen ceremonie's, ThunderClan kon niet naar Gatherings, we hebben andere Clans aangevallen... De sfeer in het kamp was niet fijn, en als ik dan naar mijn hart luister, weet ik dat het niet fijn was om een reden. Wat de BloodClanners deden was misschien niet de goeie manier..." ze wiebelde kort met haar witte oortje. Toen schudde ze haar kop. "Maar het is natuurlijk jouw keuze... Als jij als hun wilt leven, kan niemand hier jou stoppen van doen wat je wilt.." fluisterde ze in het oor van haar dochter en gaf haar toen een lik over haar voorhoofd heen.
Toen vroeg Whifflepaw haar waar het gebied van de twolegs was, en Dovewing keek haar dochter wat twijfelend aan. Was het wel een goed plan om dit aan haar te vertellen? Maar geen antwoord geven kon ze ook niet doen. Dus miauwde ze dat ze er wel eens samen naartoe zouden kunnen gaan. Dit leek haar de beste optie, aangezien Whiffle dan het veiligste zou zijn. "Oh dankjewel! Ik hou van je, mam!" werd haar toen toegemiauwd en een warme glimlach kwam op haar gezicht. "Ik van jou het meest," murmelde ze terwijl ze een kopje kreeg van haar dochter. "Wanneer gaan we?" werd haar toen gevraagd, en Dove keek haar dochter met een lichte glimlach aan. "Wanneer jij wilt," beantwoordde ze. "Ik kan altijd."

Ze werd geprezen op haar slimheid, waar haar moeder vervolgens weer op reageerde. Whifflepaw luisterde geduldig naar de woorden van de witte poes en knikte vervolgens. Ze begreep haar wel, maar nam het niet al te diep in haar op. Want daar ging ze niets mee bereiken behalve een hoop verwarrende, nare gevoelens en die wou ze niet hebben. "Ik weet niet wat ik wil," was uiteindelijk haar enige reactie op het hele verhaal van haar pleegmoeder. Wat haar pleegmoeder had gezet hield ze ergens in haar achter kop. Maar ze ging er niet aan denken, nu niet, voorlopig niet. Ze spinde bij de lik van haar moeder over haar voorhoofd en keek haar met een dankbare blik aan. Haar moeder respecteerde haar mening tenminste. Haar moeder zou toen dat ze meer van haar hield. Ze grijnsde breed en schudde met haar kop. "Niettes!" Reageerde ze terug. Toen vroeg Whifflepaw wanneer ze zouden gaan en het antwoord was dat ze zouden gaan wanneer Whifflepaw maar wou. "Dan zal ik het wel zeggen, maar nu nog niet," miauwde ze. Nu was ze moe en morgen kwam ze niet weg omdat ze dan weer moest trainen.