The nights that never die

Onderwerp: The nights that never die di 31 mei 2016 - 0:04

De grotere kater was met een muis het kamp binnengelopen. Hij had hem op de stapel gegooid en was er daarna met een kleiner exemplaar vandoor gegaan. Aan de rand van het kamp had hij het beest naar binnen gewerkt en hij slikte de laatste hap door voordat hij om zich heen keek. Zijn hazel-kleurige ogen gingen over het kamp waarna hij opstond. De zon was al een tijd geleden verdwenen en de sterren waren al bovenaan de hemel te zien. Met een zucht draaiden hij zich om en zonder echt meer voor zich te kijken liep hij door. De kater was te diep in gedachten om een ander iemand te zien zitten en knalde er bijna vol tegenaan, maar hij zag net op tijd de poten van de ander en keek op. De warrior voelde geen schaamte voor zijn actie en bracht enkel een:"Sorry", uit waarna hij omhoog keek naar wie het was en een stap achteruit deed. "Niet mijn bedoeling om op schoot te duiken." Het zou wel heel gezellig worden als hij had doorgelopen. Nu zat hij echter alweer op een afstandje.

OOC -- spt + open

Fawnstep was zoals gewoonlijk nog tot in de late uren wakker. Ondanks dat ze het weer bij had gelegd met Roughflower, haar moeder had beloofd om door te gaan met haar leven, bleef ze elke avond terugkeren naar de sterrenhemel. Het was de enige manier waarop ze Hailpaw en de vijf andere overleden kittens dicht bij zich had, want de zwarte kattin wist dat ze hen pas over een lange tijd weer zou zien, voor nu hadden haar dochters haar hier nog nodig. Fawnstep kwam net de warriors den uitlopen toen ze bijna frontaal tegen een andere kat aanbotste. Fawnstep remde af en plofte onhandig neer op haar kont. De ander zei een simpele sorry en ze liet haar blik naar de kater gaan. "Nou, dat is een binnenkomst waar velen nog wat van kunnen leren," zei ze met een kleine grijns tegen de kater, wiens naam ze zo snel niet wist.

De poes Fawnstep stond voor zijn poten en aangezien hij best een grote kater was, keek hij wat op haar neer. "Nou, dat is een binnenkomst waar velen nog wat van kunnen leren." De kater knikte. "Ben er ook verschrikkelijk goed in, al zeg ik het zelf", zei de kater en hij trok heel kort zijn mondhoek op. Daarna was de neutrale blik weer terug. Timber was een kater die vooral op zichzelf was en niet perse vele vrienden had, maar hij besloot het gesprek aan te gaan met de ander. "Waarom jij nog zo laat op Fawnstep?", vroeg hij haar dus maar om een gesprek te beginnen.

De kater vertelde dat hij vond dat hij ook wel verschrikkelijk goed was in het maken van een binnenkomst, waardoor de zwarte kattin kort moest grinniken. Vervolgens vroeg hij wat ze nog zo laat opdeed, en plots schoot ook zijn naam haar weer te binnen. "Ik kon niet slapen," zei ze luchtig terwijl ze een kleine glimlach rond haar lippen hield. Ondertussen was ze wat eleganter gaan zitten en sloeg ze haar pluizige staart rondom haar poten. "En wat deed jij nog zo laat buiten, Timberlion?" vroeg ze met een kleine grijns terwijl ze de kater met een kleine twinkeling in haar blauwe ogen aankeek. Ze had het contact met haar clangenoten gemist.

Ze liet weten dat ze niet had kunnen slapen en Timber knikte kort om te laten weten dat hij het doorgekregen had. Als hij dat niet deed leek het altijd een beetje alsof niks hem interesseerde. Was ook vaak het geval moest hij toegeven, maar nu niet. "Dat soort dagen heb je", antwoordde hij terwijl hij een beetje naar de struiken achter haar keek. Daarna kreeg hij de vraag nog terug, waarna hij opkeek en haar even goed aankeek. "Naja ik was nog even aan het eten", antwoordde hij met een korte grijns. "Ook heel belangrijk natuurlijk na het jagen." Timber besloot ook maar even goed te gaan zitten en zijn staart over zijn poten te slaan. De blik van Timber ging naar Fawnstep haar buik die een tijdje geleden nog een keer dik was geweest. Nu was het echter niet zo en ze was geen queen meer. Kittens dood? Ging hij maar niet over beginnen.

De ander zei dat je wel eens dat soort dagen had en de zwarte kattin knikte een keer kort. Timberlion meldde dat hij nog wat aan het eten was geweest, daarvoor had hij blijkbaar gejaagd. Jagen, iets waar de zwarte kattin dol op was. Voor een kort moment kwam er een nieuwsgierige blik in haar ogen. "Ben je er een beetje goed in, in jagen?" vroeg ze spontaan. Een ander iets wat ze lang niet had gedaan, spontaan geweest. Echter zag ze hoe de blik van de kater naar haar buik ging, waarbij ze vrijwel meteen haar blik weg draaide. "Het was een miskraam," murmelde ze op een wat zachtere toon. Natuurlijk herkende ze de blik die de kater haar had geschonken, het was haar derde nest geweest en ze had dus al aardig wat ervaring met zwanger zijn. Echter gebeurde een miskraam bij veel poezen bij hun eerste nest, niet bij het derde.

"Ben je er een beetje goed in, in jagen?" Timberlion keek opnieuw op. "Ik ben niet een toptalent, maar ik vang dingen. Dat is uiteindelijk wat uitmaakt", zei de kater waarbij hij kort zijn mondhoek optrok. De ogen van de kater gingen van haar buik naar haar ogen toen hij doorhad dat ze het had gezien. "Het was een miskraam", bracht ze toen uit en hij bleef haar even aankijken om de verdriet te zien in de ogen van de poes. Al wou hij het niet toegeven, hij vond dat soort dingen ook verschrikkelijk om te horen. "Het spijt me", zei hij terwijl hij haar schaamteloos gewoon bleef aankijken. "Nu zou jij mij wel kunnen helpen met beter jagen? Dat een idee?" De toon van hem was rustig, maar had nog altijd weinig emotie erin zitten. De kater had toch wat hulp nodig en hij voelde zich toch ergens wel schuldig om zijn acties. De verdriet in haar ogen wou hij weghebben, want de kater had wel een hart. Oh, en hij moest eindelijk eens wat vrienden maken.

Fawnstep keek de kater aan terwijl hij vertelde dat hij geen toptalent was in jagen, maar dat hij wel prooien wist te vangen en dat het daarom draaide. Toen ze hem naar haar buik voelde kijken raakte hij, zonder dat hij het wist ofcourse, een redelijk gevoelige snaar bij de zwarte kattin. Timberlion bood zijn excuus aan, maar de kattin schudde haar hoofd als teken dat het al goed was. Haar oren kwamen wat overeind en ze keek hem opnieuw aan. In haar helderblauwe ogen was nog altijd een vleugje pijn te zien, maar deze wist ze al snel weer wat te verstoppen achter haar masker. "Natuurlijk," mauwde ze met een kleine glimlach toen de ander vroeg of ze hem kon helpen beter te worden in jagen. Fawnstep stond altijd al bekend als één van de betere jagers van de clan, al vergaten veel katten dat omdat haar slechte reputatie vaak iets was waar ze eerder aan herkend werd. "Wanneer wil je gaan?" vroeg ze met een kleine glimlach.

Onderwerp: Re: The nights that never die