Kitten-steps. [&CHESTNUTKIT]

Oké, dus in principe was het gewoon eerst de ene poot vooruit en dan de an… met een lichte klap kantelde Ashkit om en viel op de grond. Hij keek verbouwereerd naar de grond, maar zijn staartje sloeg gefrustreerd opzij en zijn oortjes vouwden zich naar achteren in zijn nek. Zijn moeder had het hem al tig keer voorgedaan hoe hij moest lopen, maar voor hem bleek het de moeilijke opgave ooit te zijn. Hij kon al redelijk goed praten en kon ook al redelijk goed geluiden ontvangen en begrijpen, maar lopen bleek een ander ding te zijn. Hij kon het wel, maar hij kantelde vaak om en even vreesde hij dat er iets mis met hem was. Opnieuw dan maar! Het katertje duwde zichzelf overeind en zijn poten trilden toen hij er druk op zette, maar deze keer ging het al beter en de kater zette zijn eerste stap. Zijn pootjes trilden, maar daar bleef het ook bij en trots zijnde zette Ashkit nog een stap. De Queens in de Nursery hadden hem gezegd dat het helemaal niet zo moeilijk was en dat hij het al best goed kon, maar toch viel hij nog vaak om. Dat kon misschien te maken hebben met het feit dat hij nog maar twee weken oud was, maar goed. De kater was ongeduldig en wilde snel leren wandelen. Misschien zou hij binnenkort van zijn moeder het kamp uit mogen gaan! De kater piepte van opwinding, verloor zijn aandacht over het lopen en viel weer om. Kwaad haalde hij met zijn klauwtjes uit naar een balletje mos. Het haalde natuurlijk niet veel uit en zijn kleine klauwtjes bleven hangen in het balletje mos. Boos bewoog hij zijn pootjes op en neer, maar daar werd hij alleen maar uitgeput van en dus bleef hij nijdig op zijn zij liggen terwijl zijn ogen kwaad naar het balletje mos keken. ‘Stom!’ was het enige wat hij kon uitbrengen, want zijn vocabulaire was nog niet zo heel indrukwekkend.

Het moest vast een grappig zicht zijn voor anderen om hem zo te zien liggen, maar hij vond er niks grappigs aan. Hij wilde gewoon dat het mosballetje van zijn nagels zou gaan, maar schijnbaar was dat te veel gevraagd. Zijn klauwtjes, die nog geen centimeter lang moesten zijn, waren makkelijk blijven haken in de lange sliertjes van het mosballetje en hij vroeg zich af hoe vervelend het wel niet moest zijn als een Warrior met lange nagels hier vast in bleef haken. De kater zuchtte en keek met een triest gezicht naar het mosballetje, maar zijn kopje draaide zich opzij toen hij een stem hoorde van een andere kitten. Hij herkende de kitten totaal niet, maar dat was ook niet verwonderlijk. Als de Queens hem probeerden voor te stellen aan kittens dan onthield hij de meeste namen niet eens. Er waren dan ook zo veel katten in zijn Clan. Hoe verwachtten ze van hem dat hij alles direct zou onthouden? De kater hield een ongelukkige, vermoeide zucht in en schudde zijn kopje. Hij wist nog niet echt veel betekenissen van woorden, maar waarschijnlijk informeerde de kitten of hij ergens mee zat. Hij wilde graag stoer overkomen en net doen alsof er niets aan de hand was, maar aangezien hij net zijn frustratie had geuit wist hij niet of het verstandiger was om er direct voor uit te komen of dat hij het beter even kon afwachten. Hij schudde daarom direct zijn kopje omdat hij besefte dat de poes hem waarschijnlijk vroeg of het lukte zijn nageltjes los te krijgen en hij keek met een zielig gezicht naar haar terwijl hij zijn oortjes in zijn nek vouwde. ‘Vast,’ zei hij en hij deed een teken naar het mosballetje. ‘Vast.’ Om aan te duiden wat hij bedoelde bewoog hij zijn poot op en neer en toen het mosballetje niet meegaf trok hij zielig met zijn oortjes.

Het katertje gaf een gefrustreerde zwiep met het puntje van zijn staart toen het stomme ding nog altijd niet los wilde laten. Hij wilde het woord ‘stom’ weer gebruiken, maar opeens kwam de andere kitten naar hem toe en hij vouwde zijn oortjes in zijn nek terwijl hij inwendig om zijn moeder riep. Hij wist dat het echter niet echt noodzakelijk was om haar voor elk klein ding te roepen, maar de kitten was vrij groot en hij voelde zich echt enorm klein vergeleken haar. Toen ze haar bekje opende werd hij al helemaal zenuwachtig en hij wilde zich op zijn achterpootjes verheffen om haar weg te slaan met zijn andere pootje, maar voordat hij daar ook maar de kans voor kreeg bleek het te zijn dat ze hem enkel wilde helpen. En toen herinnerde hij zich weer dat ze dat ook tegen hem gezegd had, maar dat hij gewoon te erg bezig was geweest met het feit dat ze hem genaderd was. De kater probeerde haar zelf ook bij te staan door zijn pootje wat mee naar achteren te trekken zodat het balletje weerstand zou krijgen. Het katertje trok nog harder en opeens schoot zijn poot los. Ashkit had het echter niet zien aankomen en werd door zijn eigen kracht wat naar achteren geslingerd. Het katertje kwam ongelukkig neer op de grond en kwam snel weer overeind terwijl hij een lik over zijn borst gaf. Zijn oren gingen de lucht in toen hij zich het woord probeerde te herinneren wat hij ook alweer kon gebruiken wanneer iemand hem hielp. Toen het niet in hem op kwam rende hij naar haar toe – wat er redelijk grappig uitzag omdat zijn pootjes zo kort waren dat het meer een konijn met een gebroken poot leek die naar haar toe rende – en gaf haar snorrend een kopje. ‘Lief,’ sprak hij uit wat hij over haar dacht en hij snorde terwijl hij zijn kleine lichaam nog wat dichter tegen haar aandrukte.

Ashkit voelde dat de kitten haar vacht misschien niet even warm was als die van zijn moeder of van een andere Queen, maar daardoor zeker niet minder aangenaam om zich er tegen aan te drukken. Tevreden zijnde bewoog de kleine kitten met zijn oortjes terwijl hij naar het gesnor luisterde van de andere kitten dat minstens even hard klonk als zijn eigen gesnor. Het katertje liet zijn staart naar de poes gaan en streek er zachtjes mee langs haar wang terwijl hij om zich heen keek. Hij wist niet zo goed meer wat hij moest zeggen, maar een glimlach kwam om zijn lippen toen de poes antwoord gaf. Gelukkig begreep hij deze keer wel wat ze wilde zeggen. Het kwam er eigenlijk op neer dat ze het niet erg vond om hem te helpen en dat vond hij leuk. En dus gaf de kater haar een kopje. ‘Buiten?’ vroeg hij toen aan haar. Hij keek haar met grote vragende oogjes aan en wees vervolgens naar de Nursery-uitgang om aan te duiden wat hij bedoelde. Hij zou graag eens een keertje naar buiten willen gaan, maar dan wel samen met haar zodat ze hem kon helpen als er iets vervelends gebeurde. Ashkit was ze tot nu toe nog niet tegengekomen, maar misschien waren er katten buiten die hem zeer wilden doen. Het idee maakte de kleine Ashkit al bang, maar hij dacht er met een dapper gevoel aan dat hij zichzelf wel zou kunnen verweren. Het katertje begon langzaamaan weg te lopen van de kitten en keek ondertussen verlangend naar de uitgang van de Nursery ten teken dat hij echt wel graag naar buiten wilde gaan.