When you want the world to shut up{OPEN}

Lynxfang wandelde door het bosje heen, met een pas die verraadde dat hij geen doel voor zijn ogen had. Het was inmiddels al zonlaag geworden en de maan scheen al in de verte. De periode van het jaar verraadde dat het inderdaad laat was en de meeste katten waren toch wel terug aan het keren voor het tongen. Lynxfang was van plan om zich later bij dit ritueel te voegen, nu wou hij even een keer rust aan zijn kop. Er was zoveel gebeurt in de clan en rondom hem, dat hij dit moment echt even nodig had. Toen het leek dat er niemand nog langs zou komen sprong hij op een boomstronk en zette zichzelf daar neer, waarbij zijn groene kijkers gesloten gingen. Met de staart om de poten geslagen en zijn oren iets wat naar beneden gericht nam Lynxfang gebruik van dit moment. Normaal gesproken zou hij nadenken over wat er allemaal mis was, maar dan keerde hij nog terug met buikpijn als hij dat nog meer deed. Dus dacht hij na over de goede dingen. Ze hadden dat gevecht gewonnen, er waren nieuwe kittens gekomen en de prooistapel met vis was afgelopen dagen weer flink gegroeid. Zijn lippen vormde in een glimlach en hij zuchtte even. Dit ging de goede kant op.

Rushingpaw had nog helemaal geen zin om zich bij de rest van de clan te voegen of om naar haar nest te gaan. In plaats daarvan wandelde ze nu het territorium rond. Of eigenlijk was ze aan het rennen. Ze kon vaak niet slapen als ze niet gerend had. Dan had ze teveel energie en kon ze niet stil in haar nestje gaan liggen. Daarbij zou ze door haar onrustige gedrag alleen maar de andere apprentices storen. Daarom liep ze nu, zoals iedere avond, nog even door het territorium heen en zodra ze de slaap te pakken kreeg, liep ze weer terug naar het kamp. Terwijl ze door het kleine bos heen liep, merkte de jonge poes dat ze niet alleen was. Ze rook een andere Riverclanner erg dichtbij. Ze keek vlug om zich heen terwijl ze haar nog niet zo goeie neusje probeerde te gebruiken. Plots zag ze dat de kater een stuk verderop achter haar op een boomstam zitten. Ze besloot wat dichterbij te komen, hij zou het vast niet erg vinden. 'Hallo daar,' groette ze de kater vrolijk terwijl ze nu voor hem stond. Ze herkende de warrior als Lynxfang. Ze kende hem helemaal niet zo goed maar zag hem regelmatig door het kamp heen wandelen. Zelf hing ze tenslotte veel in het kamp rond en natuurlijk zag je iedere dag weer warriors en apprentices voorbijlopen. 'Hoe gaat het met u?' besloot ze beleefd te vragen terwijl haar amberkleurige ogen Lynxfang aankeken.

OOC: Hope you don't mind if I join c;

Zijn rust werd toch nog gestoord en hij opende zijn ogen weer. Wat verderop liep er een jonge Apprentice voorbij. Ze leek hem nog niet in de gaten te hebben in het begin, maar toen ze een stukje door had gelopen draaide de poes zich om. Lynxfang herkende Rushingpaw aan haar geur en uiterlijk en vroeg zich af wat ze hier nog zo laat deed. Inmiddels was de schemering zelfs al wat meer ingevallen. Toen Rushingpaw hem vond ging ze naar hem toe. Hij kreeg een vrolijke begroeting van haar en de welbekende vraag. Mmm. Misschien moest hij haar ook wat vragen. ''Hallo Rushingpaw''groette hij terug en knikte toen kort. ''Ik ben prima''. Hij ging haar niet vertellen hoe hij zich afgelopen tijd echt had gevoeld. Nee, nu had hij wat belangrijkers aan zijn hoofd. Lynxfang fronste toen hij zijn vraag stelde. ''Zeg, heb je toestemming gekregen om het Camp te verlaten?''. Hoe somber ook, hij bleef een kat van de regels en hij liet niet een Apprentice ergens mee weg komen enkel omdat ze zo vriendelijk was.

De kater tegenover haar begroette haar terug en knikte nog kort om vervolgens antwoord te geven op haar vraag. Om de een of andere reden was het fijn om te weten dat alles goed ging. Ondanks dat haar vraag gewoon beleefd bedoeld was. 'Zeg, heb je toestemming gekregen om het Camp te verlaten?' vroeg de warrior toen. Rushingpaw dacht even na. Eigenlijk liep ze nog vrij vaak het kamp uit om even te rennen. In het kamp was dat namelijk een stuk minder leuk en kon ze ook nog eens anderen tot last zijn. Maar meestal werd er niks van gezegd als ze weg ging. Of dat kwam omdat telkens niemand het zag. Achteraf moest ze toegeven dat het meer het kamp uit sneaken was dan gewoon zichtbaar weggaan was. 'Volgenss mij niet,' antwoordde ze wat zachter terwijl ze ongemakkelijk met haar poten schuifelde. 'Heeft u wel toestemming gekregen om het kamp te verlaten? Of mogen warriors altijd het kamp uit wanneer ze willen?' vroeg ze toen terwijl ze besefte dat Lynxfang hier anders ook gewoon buiten zat. Misschien mochten Warriors wel altijd het kamp uit? Ze vroeg het zich nu wel af. Die soort regels waren er bij haar nooit zo goed in geramd. Of ze waren gewoon nooit goed blijven zitten... Dit kans bestond ook nog.

De poes moest moest nadenken over die vraag en Lynxfang wist van ervaring al dat dat meestal slechte boel betekende. Volgens haar niet. Goed, dat was duidelijk genoeg voor hem. 'Heel fijn'mompelde hij en wou net zijn stem verheffen toen Rushingpaw hem voor was. 'Heeft u wel toestemming gekregen om het kamp te verlaten? Of mogen warriors altijd het kamp uit wanneer ze willen?' deze vraag verbaasde Lynxfang en hij vroeg zich af of ze wel iets wist van de regels. 'Ja, wij zijn volwassen en verstandig genoeg om zelf onze beslissingen te nemen, bovendien kunnen we meer gevaar aan.'beantwoorde hij de vraag. 'Maar een Apprentice, zeker zo jong als jij nog bent, moet toestemming vragen'zei hij met zijn normale strenge stem, terwijl hij op de jonge poes neerkeek. 'Dit keer zal ik het even vergeten omdat je het nog niet wist, maar kan je me vertellen welke regels je wel kent?'. Als ze de regels niet goed genoeg kende kon dat nog tot problemen zorgen.

De kater tegenover haar leek niet al te blij met haar antwoord. En de verbaasde uitdrukking na haar vraag maakte het er nou niet bepaald beter op. Gelukkig kreeg ze wel nog haar antwoord en ze knikte langzaam, dit keer de woorden wel goed in zich opnemend. Het was op zich logisch geweest dat Warriors wel zomaar het kamp uit mochten, maar ze was niet zo zeker geweest van haar zaak. Vervolgens keek Lynxfang haar aan waarop hij met strenge toon zei dat Rushingpaw wel om toestemming had moeten vragen. Ze keek ongemakkelijk naar de grond op dat moment. Gelukkig vervolgde hij dat hij het door de vingers zag voor deze ene keer waarop hij vervolgens vroeg welke regels ze dan wel kende. Ze dacht kort even na terwijl ze de regels die ze wel kende op een rijtje in haar hoofd zette. 'Verdedig de clan, kom niet op andermans territorium...' begon ze de langzaam de delen die ze zich herinnerde van de warriorcode op te sommen. 'En je mag pas eten nadat de kits en elders hun eten hebben gehad,' noemde ze er weer even op terwijl ze dit keer nadenkend naar de lucht staarde. 'Luister naar de clanleader,' terwijl Rushingpaw deze regel opnoemde, besefte ze zich dat het daar waarschijnlijk al de mist in ging. Als de clanleader had gezegd dat ze niet naar buiten mocht, dan had ze nu al die regel overtreden. Ze bleef nu even stil. Meer regels kende ze niet bepaald. Ze waren haar als kitten-zijnde wel verteld, alleen ze was ze gladjes weer vergeten. En ze kon zich even niet herinneren of die haar waren verteld toen ze net apprentice was. Of moest haar mentor deze haar vertellen? Want die had ze nog niet gekregen en dat verklaarde wel waarom ze niet zo goed was met de regels.

'Verdedig de clan, kom niet op andermans territorium...' begon Rushingpaw op te sommen. Het was inderdaad al wat, maar eigenlijk het verhaal wat je als kitten al meekreeg vaak. Ze vervolgde de belangrijke regel over het eten, iets waar Lynxfang wel blij mee was. Het gebeurde soms toch wel eens dat hij een Apprentice betrapte op het eten van zijn prooi tijdens de eerste jacht. 'Luister naar de clanleader,'. Wel, okay, ze wist inderdaad wel enkelen van de belangrijkste, maar het was duidelijk dat ze nog niet veel had geleerd. 'je hebt nog geen mentor, toch?'vroeg hij Rushingpaw nog maar eventjes na. Eigenlijk wist hij het antwoord al, maar even checken kon nooit kwaad. 'Je hebt inderdaad een paar van de belangrijkste opgenoemd'vervolgde hij toen, terwijl er even iets van tevredenheid in zijn ogen lag. 'Ik ga je niet alle regels van de Code leren, daar is het te laat voor nu en ik weet zeker dat je toekomstige mentor dat kan doen'. Goed, dit was erg zeldzaam voor hem, maar hij wou niet haar latere mentor deze taak al afnemen. Hijzelf wist hoe fijn het kon zijn om je kennis over te brengen op de jongere. 'Misschien moeten we teruggaan naar het camp'. Aan de hemel waren al enkele sterren verschenen en de rode gloed die tussen de bomen scheen maakte duidelijk dat de tijd begon te dringen.

Terwijl de apprentice goed nadacht somde ze de regeltjes op die ze al kende. 'je hebt nog geen mentor, toch? vroeg Lynxfang haar en ze schudde haar hoofdje kort waarop hij vervolgde dat ze wel een aantal van de belangrijkste regels had opgenoemd. Een klein glimlachje begon zich te vormen op haar gezichtje. Ze wist dus toch nog iets zonder mentor en ergens was dat misschien wel knap. Voor haar doen tenminste...
De kater tegenover Rushingpaw was gelukkig niet van plan om rond dit tijdstip nog even alle regeltjes in haar hoofd te stampen. Ze zou ze dan toch weer vergeten. Al was het eigenlijk de reden dat haar mentor dit wel voor haar zou doen. 'Misschien moeten we teruggaan naar het camp.' stelde Lynxfang voor. 'Ja, misschien wel.' antwoordde ze terwijl ze kort haar blik op de lucht wierp. Je kon al enkele sterren tellen en tussen de bomen door zag je een rode gloed langzaamaan verdwijnen. Het was inmiddels wel tijd om te slapen. Ze stond dan ook op om zich kort uit te rekken en vervolgens een blik op de Warrior te werpen om te wachten tot hij ook mee terug ging.

Het was inderdaad misschien wel eens tijd om terug te keren naar het Camp en de kater was al opgestaan om met een klein sprongetje van de boomstam af te springen. Rushingpaw was het eens met hem en hij knikte haar toe. ''Goed, laten we gaan, blijf in de buurt''. Hij wachtte even tot de poes was uitgerekt en zette toen koers in naar het Camp. ''Er gebeuren de laatste tijd nogal gevaarlijke dingen''. Nee, het was niet verstandig voor een jonge Apprentice om alleen uit het Camp te zijn, zeker niet in het donker.

Rushingpaw strekte zich even uit voor ze Lynxfang terug zou volgen naar het kamp. ''Er gebeuren de laatste tijd nogal gevaarlijke dingen.'' zei de warrior terwijl ze achter hem aan dribbelde. 'Wat voor gevaarlijke dingen dan?' vroeg ze nu nieuwsgierig. Ze was zich eigenlijk van geen kwaad bewust. Al kan dat ook komen omdat ze veel rondhing in het kamp. En in het kamp was het meestal veilig, toch? Dus welke gevaren zouden zich hier in het territorium kunnen bevinden? Wie zou hun kwaad kunnen doen op eigen gebied? Niemand zou zoiets durven, omdat het hun gebied was en daar moesten anderen van afblijven, toch? Rushingpaw snapte niet precies waar Lynxfang zich zorgde over maakte.