There's only one hell.

There's only one hell.
The one you live in now.

Na heel wat moons was Vinal nu de tijdelijke leader van de Terror Claws. Gravepath was weer eens verdwenen, zoals hij wel vaker deed en ook Sushi had hetzelfde pad gevolg na de ontsnapping van Silverstar, leader van Thunderclan. Zijn mentor was normaal nooit zolang weg. In de tussentijd had hij zijn plek weten te veroveren tussen de enkele rogues die tot hun groep behoorden. Hun groepje was niet zo groot zonder Gravepath en Sushi, maar waren wel makkelijk onder controle te houden. Hun groep bestond nu uit 2 oudere katers, een jongere kater en een poes, Clementine genaamd. Ze had een paar moons geleden 2 jonge kittens aan haar zij, maar deze hadden hen verlaten. Ze waren niet weggelopen. Nee, de koude had hen parten gespeeld. Clementine was daardoor helemaal van de kaart geweest. Ze had dagen niets gegeten, maar nu begon ze eindelijk terug wat op krachten te komen. De jongere kater, Taavi, wie een oudere kitten van Clementine was, was daarbij een grote hulp geweest. Vinal knikte even naar de twee katten, die zich geïnstalleerd hadden onder het oude wrak van een auto. Het wrak lag hier al een hele tijd en voorlopig hadden ze besloten om het te gebruiken als onderkomen. Rehor en Xenon zaten iets verder een prooi te verorberen. De twee katers waren iets ouder dan hem, maar hadden hem gevolgd. Mede omdat hij een leerling van Sushi geweest was en omdat hij al snel had laten zien wat hij in zijn mars had. Ook had hij het hen zeer duidelijk gemaakt vanaf het begin, waardoor ze hem nu gewoon volgde. Hoe meer tijd hij met hen doorbracht, hoe meer hij zijn beslissingen ook besprak met de twee katers. Soms moest je de touwen nu eenmaal wat losser houden, om iedereen tevreden te stellen. Ondanks alles respecteerde zijn groep hem wel. Hij had Clementine opgenomen met, haar toen nog jonge kitten, Taavi. Dat was een goede beslissing geweest. Rehor en Xenon konden namelijk hun talenten overbrengen aan de jonge Taavi en zijn moeder. En Vinal had in de tussentijd plannen gemaakt. De dood van haar twee jonge kittens had zijn plannen wat in de war gebracht, maar nu konden ze weer verder. Vinal knikte even naar zijn groep, als teken dat hij er even op uit ging en vertrok. Hij liep verder door, weg van het wrak en de geuren van de Terror Claws. Ze konden het zich niet permitteren dat hun huidige schuilplaats ontdekt werd. Nu toch nog niet. Ze wilden zich daar klaarstomen, klaar om de plannen van Sushi verder te zetten. Vinal zakte door zijn poten en bewoog zich geruisloos verder bij het zien van een mus, die tussen de blaadjes naar voedsel aan het zoeken was. Uit het niets sprong hij naar voren, op de vogel af. De vogel zag hem en wilde wegvliegen, maar Vinal was sneller en plukte het beestje zo uit de lucht. Meer had hij niet nodig. Hij verorberde de vogel ter plekke en dumpte de resten van het vogel onder de eerste beste struik.

Open

Hij had hem daar een tijdje geobserveerd. De witte kater een paar staartlengtes voor hem. Hij had staan twijfelen om tevoorschijn te komen, maar vond nog geen juist moment daarvoor. Met een vlugge blik keek hij hoe de kater een vogel uit de lucht plukte alsof het niks was. Zou hij zich nu tevoorschijn toveren? Hij was meer bang voor het feit dat hij niet echt een fijn welkoms cadeau zou krijgen. Maar hij had ook niet meer dan een simpele vraag voor hem. Het al vast geen kwaad kunnen, maar hij moest hem wel rustig benaderen. Hij zette rustig zijn pootjes op het harde oppervlak. Hij wou natuurlijk zijn maaltijdje niet verstoren. Keel schrapend sprak hij. "Goedemiddag." Zijn hart bonsend in zijn keel

Vinal draaide zich verstoord om toen iemand hem aansprak. Hij maakte zich groot en snoof even bij het zien van de kater. Waar haalde deze kater het lef vandaan om hem zomaar aan te spreken. "Wat?!" mauwde hij kortaf, zonder de kat verder te begroeten. Het puntje van zijn staart zwiepte afwachtend heen en weer. Dat hij maar een goede reden kon geven om hem hier aan te spreken. Hij had namelijk niet alle tijd van de wereld en had genoeg dingen om zich bezig te houden. Hij mocht blij zijn dat hij zich niet dicht bij hun verblijf plaats bevond, want dan had hij wel anders gereageerd.

De kat liet een lichte grijns achter bij de snauwende reactie van de andere kater. "Oh, er is niet veel. Ik vind het redelijk om gewoon andere te begroeten als ik iemand tegen kom." Hij kwam al gauw wat dichterbij zitten. Hij probeerde niet al te dreigend over te komen. "Ik vroeg me alleen af, of jullie hier toevallig nog groepen hebben of dergelijke." Hij zwiepte even met zijn staart heen en weer. "Zie je, het leven alleen word nogal vrij saai. Ik zoek wat meer uitdaging en een groep waarmee je kan optrekken. Puur om gewoon nog wat sterker te kunnen worden." De kater zocht oogcontact met hem. "Ik vraag me dus af of jij zoiets te bieden hebt toevallig. Of misschien iets weet van andere groepen?"

"Oh, er is niet veel. Ik vind het redelijk om gewoon andere te begroeten als ik iemand tegen kom." Hij keek de kater met priemende ogen aan toen deze dichter naar hem toe stapte. "Ik vroeg me alleen af, of jullie hier toevallig nog groepen hebben of dergelijke." Zijn oren gleden lichtjes naar achteren toen hij begon uit te leggen dat het leven alleen maar saai was en dat hij een uitdaging nodig had. De kater was er van overtuigd dat Vinal hem een antwoord kon geven, dat zei zijn lichaamstaal toch. "Waar ben je goed in?" Was het enige wat hij vroeg. "Rogue groepen accepteren niet zomaar iedereen, weet je?" mauwde hij nogal bot, kijkend naar de kater. Hij kon wel leden gebruiken, al was het maar om machtiger over te komen bij de vijand. Maar toch wilde hij niet zomaar de eerste beste rogue in de Terror Claws. Zijn groep was namelijk een gevreesde groep bij de clans en dat wilde hij zo houden ook.

"Waar ben je goed in? Rogue groepen accepteren niet zomaar iedereen, weet je?" Dat laatste zei de kater nogal bot. Lynux lachte kort. "Ik ben opzicht goed op het gebied van jagen. Vooral met vechten voel ik me thuis. Is er ergens een gevecht? Dan ben ik van de partij zeg maar." Hij antwoordde een beetje op een trotse manier. Maar hij wilde natuurlijk wel goede indruk maken bij deze kat. En laten zien dat hij geen watje is. Lynux heeft al vrij veel gevochten en vaak ook gedood. Hij heeft ook weleens geprobeerd dat leventje achter zich te laten, maar dat kon hij gewoon niet. Hij wilde door gaan met vechten en doodden.