All those birds{Thornflame}

Het was een tijdje in zijn kopje blijven hangen, al zeker na de aanval van de honden. Het feit dat hij geen bomen kon klimmen kon nog wel eens voor wat obstakels zorgen. Bovendien was het vrij handig om in bomen te kunnen klimmen als je een vijand wilde ontwijken die dat niet kon. Een hond bijvoorbeeld, maar een kat die het niet kon was dan ook wel handig om te ontwijken. Het was een struikelblok die hij al had van toen hij Young Warrior was. Penguinpaw had hem daarop raar aangekeken. Alleen al de gedachte aan de Apprentice liet zijn hart even in zijn keel zinken. Hij had haar behoorlijk slecht behandeld de laatste keer dat ze bij elkaar waren, maar het was gewoon dat ze het gevaar van de BloodClan niet in wilde zien en even had Thornflame gevreesd dat de jonge poes BloodClan wilde joinen. Dat idee was echter zo raar geweest dat hij het weer van zich af had geschud en verder was gegaan met zijn leven. Het viel niet mee om een rotkarakter te hebben in de Clan en dan de Clan nog op zijn beste te dienen. Zijn Apprentice’s gingen opvallend niet veel meer met hem trainen en Thornflame vroeg zich af of dat kwam omdat hij zo’n slechte kater was geworden of dat ze gewoon bang voor hem waren. Hij wist dat zijn trainingen verbeterd waren omdat hij de afgelopen tijd niks anders deed dan trainen. De kater schudde zijn kopje en richtte zijn blik op de boom die voor hem stond. Tijdens zijn gedachten was hij naar de Tallpines gelopen en rustig keek hij daar naar de bomen. Hij zette zich af, sloeg zijn scherpe klauwen in de bast van de boom en begon vervolgens omhoog te klimmen. Hij voelde dat het steiler werd en dat zijn nagels over de bast schraapten toen hij grip verloor. Met een ongeduldige grom kwam hij weer op vier poten terecht en hij draaide zich om. Hij deed nog een sprong met een verdere aanloop deze keer en sloeg zijn klauwen opnieuw in de bast. Deze keer bleef hij wat langer hangen. Ook deze keer viel hij weer, maar de derde keer was schijnbaar een goede keer want deze keer had hij de juiste grip. Hij begon naar boven te klimmen en hield daarbij in gedachten dat hij vooral niet naar beneden wilde kijken. Net op dat moment kwam er een vogeltje aangevlogen en met een geïrriteerde mep sloeg Thornflame de vogel weg. Toevallig was het raak en belandde het jonge ding op de grond waar het stil bleef liggen. Thornflame zag een Warrior verderop zitten en fronste. ‘Zocht je deze soms?’ riep hij en hij wees met zijn staart naar het vogeltje, maar richtte zijn blik onder geen voorwaarden naar beneden. Hij begon nu al spijt te krijgen van zijn vrij hoge klim, ook al zat hij nog maar op de eerste tak.

Ondanks zijn voorwaarden om naar beneden te kijken, richtte hij toch heel even zijn blik naar beneden. Zijn poten wankelden even en zijn klauwen schoten gelijk naar buiten om zich vervolgens te vestigen in het schors onder hem. Hij wist dat dit geen goed idee was en dat hij om meer training had moeten vragen toen hij nog een Apprentice was geweest. En dus richtte hij zijn blik gauw weer op de boom naast zich. Hij probeerde zich op kleine details te richten zoals de groene bladeren waar kleine waterdruppeltjes vanaf vielen, maar dat werkte niet en dus richtte hij zijn aandacht maar op de poes die tegen hem praatte. Nu pas herkende hij haar als Blackpepper. Hij had nog niet heel veel met haar gesproken en wist dus ook niet wat voor soort karakter ze had, maar om eerlijk te zijn maakte hem dat ook vrij weinig uit. Hij was hier sowieso niet om te socialiseren met zijn Clangenoten, hij was hier om beter te worden en zijn eigen trainingen door te zetten. Hij wilde immers een waardige Warrior van de ThunderClan worden en dat ging niet als hij elke dag zijn tijd verdeed door zijn Clangenoten beter te leren kennen. Wat had je immers aan sociale vaardigheden als je vechttechnieken vrij shit waren? Bij haar vraag durfde hij zijn blik naar haar te richten en het hielp door zich op het abnormale lichtblauw van haar ogen te richten. Hij had niet veel zwarte katten gezien met zo’n blauwe ogen. ‘Ik ben mijn skills wat aan het verbeteren,’ zei hij rustig tegen haar. ‘Ik noem mezelf nu niet bepaald de geweldigste bomenbeklimmer van de ThunderClan, maar ik kan al meedelen dat het beter dan vroeger is.’ Hij richtte expres zijn blik niet op de bosgrond vlakbij haar, want dan was de kans dat hij zou wankelen groot en hij wilde zich niet klein voelen tegenover haar. Bovendien was hij ouder dan haar en zou het vrij dom overkomen als hij uit een boom zou vallen vlak voor haar neus. ‘En jij?’ vroeg hij. ‘Waarom ging de vogel van je weg?’

Thornflame negeerde de neiging om naar beneden te gaan, zijn klauwen te ontbloten en die in haar vacht te slaan. Ze leek het vrij grappig te vinden dat hij zich boven in een boom bevond en dat hij het niet echt aangenaam vond om daar te zijn. Alsof zij overal zo goed in was. Hij durfde te wedden dat als ze Thunderpath zou moeten oversteken dat ze ook zo bang zou zijn als een in de steek gelaten kitten. Het was niet bepaald leuk te noemen dat anderen lachten omdat je iets niet goed kon en was ook niet bepaald het soort gedrag dat Thornflame zou aanmoedigen, maar hij nam aan dat er vrij weinig te doen was en dus luisterde hij naar het niet echt interessante verhaal over de vogel. ‘Klinkt als een perfecte vangst,’ kon hij niet laten om te zeggen en daarmee een beetje haar eigen opmerking tegen haar kerend. Hé, als zij kinderachtig kon doen, kon hij dat ook! De kater kneep zijn ogen kort samen toen de poes hem een soort van uitdaagde en gaf een knikje. ‘Je moest eens weten,’ zei hij. Hij draaide zich om, keek naar de hoger gelegen takken en haalde diep adem. Hij kon dit. En hij nam een aanloopje, sprong half naar voren en greep de tak met zijn voorpoten vast. Zijn nagels klemden zich wanhopig in de schors en de kater haalde uit met zijn achterpoten om de tak op te klimmen. Gelukkig voor hem was zijn lijf lang genoeg en kon hij op de tak terechtkomen, maar hij voelde dat zijn schouder pijnlijk begon te kloppen en dat zijn hart ondertussen overuren maakte in zijn keel. ‘Nog hoger?’ vroeg hij zo neutraal mogelijk aan de poes. ‘Of ben je klaar met je o zo strenge beoordeling?’