So, this is what thay cal Thunderpath.....

Het was vroeg, te vroeg zouden vele oudere katten vinden maar de jongste avonturiers zouden waarschijnlijk al op pad zijn, alhoewel, jong vond Swan zichzelf al niet meer, ze was tenslotte al een maand of 7 oud, en avontuurlijk was ze ook, zou wou alles zien waar ze de katten over hoorden praten, hoe haar ouders het haar ook verboden. Ze was van ochtend dan ook al vroeg weggeslopen van haar warme knusse slaapplekje bij haar zussen, en nu, nu stond ze hier, haar oren zenuwachtig heen en weer bewegend, af en toe stormde er een monster voorbij, als je ervoor kwam was je in één klap dood zeiden ze altijd en erg veel zin om dat uit te proberen had Swan niet. Ondanks dat ze vrij dapper en avontuurlijk was begon Swan zich hier toch wel een beetje bang te voelen, als zo'n monster op haar af zou komen en haar zou raken zou ze haar ouders en zussen vast nooit meer zien, bij die gedachte deed Swan onwillekeurig een stap naar achter, verder van het donderpad af en.. en botste tegen een ander kat aan.

De grijsgekleurde kater volgde met forse stappen de rails van de IJzeren Slang die zo nu en dan over het Thunderpath raasde. Hij kende deze plek maar al te goed, ondanks dat waagde hij zich er niet vaak. Het was er levensgevaarlijk, en dat zou elke kat hier moeten weten. Genoeg katten die hier doodgereden waren, of nog veel erger. Bones wist dat het geen goed idee was om zich midden op de rails te begeven, maar hij negeerde zijn intuïtie voor deze ene keer. Hij wist wel dat er elk moment uit het niets zo'n ding aan zou komen rijden, en dat hij dan dood zou zijn. Hij zou wel uitkijken. Daarbij, die dingen maakten een hels geluid, àls er al één aankwam, dan zou hij het heus wel merken. Ook kwam er rook uit, véél rook. Dat ding was gigantisch groot, en zo makkelijk te horen, te zien en te ruiken. Zijn grijze staart ging langzaam heen en weer, terwijl hij de ietwat frisse lucht met volle teugen opsnoof. Een onbekende, maar toch ook een bekende geur drong zijn neusgaten binnen. De geur van de kat kende hij niet, maar hij rook de overduidelijke geur van de BloodClan erbij. Fijn, een BloodClanlid. Hij had niet echt wat tegen de BloodClan, maar hij stond echt niet te trappelen om zich erbij aan te sluiten. Ze konden van alles zeggen, dat ze tegen Clans en alles waren, maar zelf noemden ze zich ook gewoon 'BloodClan', en stond je ook onder leiding van Scourge. Erg veel verschil tussen die twee vond Bones dan ook niet. Bones bedacht zich toch maar, bij het horen van gedonder. Hij sprong van de rails af, en liep nog een paar meter verder. Achter zich hoorde hij de IJzeren Slang langsgaan, en hij keek nog even om. Precies op dat moment knalde hij tegen iets of iemand aan. Met een boze blik keek hij naar voren. Hij zag een witte poes, met diepbruine ogen. Ze zag er nog jong uit, dit was de BloodClanpoes. Hij keek haar met chagrijnige blik aan. "Kijk eens uit je doppen," zei hij met norse stem. Hij trok zijn bovenlip ietwat op, zodat de scherpe punten van zijn vlijmscherpe hoektanden duidelijk zichtbaar waren.

Shyleaf was naar het donderpad gelopen. Niet dat het haar aanstond, maar het was vaak de enige plaats die een beetje rustig was. Ze had een bosje gevonden naast de rails, en besloot haar vacht te likken. Dat had ze al een tijdje niet meer gedaan. Haar leven begon te veranderen. Van de ene plek naar de andere was niet meer zo makkelijk sinds de BloodClan er was. Ze moest nu continu op haar hoede zijn geen van hen boos te maken, want zij waren een stuk gevaarlijker dan de andere Rogues. Ze hoorde een geluid, en keek op. Een stukje verderop zag ze een jonge witte poes, en aan de geur te merken was het er een van de BloodClan, die tegen een ander was opgebotst. Normaal zou ze weggeglipt zijn, maar nu was ze niet alleen hongerig, maar ook chagerijnig. Ze vond het vervelend dat haar rust verstoord was, en liep uit haar schuilplaats. Er rolde een lichte grom over haar lippen, en ze liet haar tanden zien. Ze mocht dan niet erg groot zijn, ze was wel taai, en dat hadden al meerdere katten ondervonden. 'Kunnen jullie niet ergens anders gaan ruziën?' vroeg ze met een geïrriteerde ondertoon in haar stem.

"Kijk eens uit je doppen," zei een norse stem en geschrokken draaide Swan zich om en keek naar de grote grijze kater tegen wie ze was aangebotst 'Ehh' stamelde ze 'Het spijt me' zei ze daarna beleefd terwijl ze naar haar witte voorpootjes keek, maar al snel daarna herwon Swan haar rust en kalmte, deze grote grijze kater was zo eng nog niet, tenminste, aks ze hem niet boos maakte want dan zou hij haar zo op het Donderpaw kunnen gooien en zou ze dood zijn zodra er zo'n monster langs kwam. Een lichte rilling trok over haar rug, bijna onmerkbaar, maar toch aanwezig. "Ik ben Swan" stelde ze zich daarna vriendelijk en netjes voor terwijl ze schijn naar de kater keek.
Plotseling hoorde ze een stem die 'Kunnen jullie niet ergens anders gaan ruziën?' riep en verbaasd keek Swan naar de richting waar het geluid vandaan kwam, er kwam een poes tussen de bomen aan lopen en erg vriendelijk keek ze niet. De poes, die duidelijk ook rogue was, opnieuw deed Swan een stapje naar achter want tegen twee katten die beide m,eer dan twee keer haar leeftijd waren zou ze nooit op kunnen!

Redeye had Shyleaf gevolgd, ze wou weten waar de poes heen ging. Kunnen jullie niet ergens anders ruzieen hoorde ze Shyleaf geirriteerd roepen. Dat was vreemd. Ze kende de poes nog niet zo goed maar goed genoeg om te weten dat ze zoiets niet snel zou doen. Ze rende naar de plek waar Shyleaf uit de bosjes was gegaan. Ze verlaatte de veilige bomen die haar beschutting gaven en liep het donderpad op. Ze kwam hier niet vaak. Ze zag een grote grijze kater staan en een kleine witte poes. Shyleaf stond tussen de twee die duidelijk elkaar niet aardig vonden. Redeye ging naast Shyleaf staan en keek haar bezorgt aan. Daarna keek ze naar de kleine poes die nu onzeker leekt te zijn. Ze dacht waarschijnlijk dat wij drieen drie volwassen katten zich tegen de kit zouden keren. Wat deed ze trouwens hier zo alleen. Hoorde ze niet bij haar ouders te zijn? Ze kon nooit veel ouder zijn als 7 manen. Misschien was ze verdwaalt. Daarna keek Redeye naar de kater. Hij was duidelijk niet gelukkig met haar en Shyleaf hier. Voorzichtig trok Redeye Shyleaf een beetje achteruit, Ze had geen zin om tussen een ruzie te zitten. Ze hoopte alleen dat de kater de kit niet zou aanvallen. In Redeye's ogen had zij zelf al weinig kans tegenover de grijze reus laat staan de kit.

Shyleaf keek lichtelijk brutaal naar de grijze kater, en toen naar de jonge poes. Opeens rook ze een bekende geur. Ze kon hem niet helemaal plaatsen, maar ze hoorde wat geritsel. Opeens wist ze het weer. Redeye, maar Shyleaf kende haar ook wel als Sparta. 'Goedemorgen Redeye.' zei ze kalm, maar toen focuste ze zich weer op de andere twee. 'Deze twee individuen verstoren mijn ochtendritme, en daarvan word ik niet blij. Dat was ik toch al niet.' Er klonk verwijt door in haar stem, maar dat was niet tegen Redeye gericht. Eigenlijk was ze vooral boos op de kater, want die moest toch wel weten dat je iemand niet kon verwijten dat hij perongeluk tegen je opliep? Haar boosheid sloeg misschien wel nergens op, maar ze was chagerijnig, en dan was het maar beter om bij haar uit de buurt te blijven. Ze spitste haar oren om een eventuele prooi te horen die ze na dit gesprek kon vangen, maar het enige wat ze hoorde was de ruisende wind, en het enige wat ze rook was de geur van lente, en de drie andere katten. 'Fijn. Nou is alle prooi ook weg. En bedankt' Ze had geen idee waarom ze zo vijandig deed, maar dat deed ze nou eenmaal. Degene die haar erop aan zou spreken zou problemen krijgen.

'Goedemorgen Redeye.' zei Shyleaf kalm. Hai Shyleaf zei Redeye terug. Redeye rekte zichzelf uit. 'Deze twee individuen verstoren mijn ochtendritme, en daarvan word ik niet blij. Dat was ik toch al niet.' Er klonk verwijt door in Shyleaf's stem, Redeye zag haar naar de 2 katten kijken gericht. Ze keek Shyleaf schuin aan. Ze was echt uit haar humeur. 'Fijn. Nou is alle prooi ook weg. En bedankt'. Redeye werd een beetje bang van Shyleafs vijandige gedrag. Shy rustig. zei Redeye voorzichtig. Dit is hun ruzie laat ze, we jagen ergens anders wel op prooi. Ze wou Shyleaf wegtrekken maar ze liet het niet toe. ze bleef boos staan. Redeye voelde de spanning steigen en ze voelde zich ongemakkelijk. Shy misschien kunnen we beter gaan. Ze bleef staan. Redeye wou Shyleaf niet alleen laten maar wou hier ook niet langer blijven. Ze ging ongemakkelijk zitten. En bleef naar Redeye kijken

De witte kattin verontschuldigde zich, en Bones zag dat maar als pluspunt. Zij kon tenminste nog een beetje het fatsoen opbrengen om 'sorry' te zeggen. "Ik ben Swan," zei de kattin toen. Bones vroeg even af of hij nou wel zin had in een hele conversatie met een... Tja, was het een kitten? Ze zag er in ieder geval jong uit, maar daarvoor was ze toch iets te oud. "Bones," mompelde hij ietwat chagrijnig. Aan de ene kant verdiende deze poes het niet echt om met zo'n toon aangesproken te worden, maar Bones was gewoon not-amused. Een andere geur drong Bones' neusgaten binnen. Hij liet een onhoorbare zucht ontsnappen. "Kunnen jullie niet ergens anders gaan ruziën?" hoorde hij achter zich. Hij draaide zich langzaam om, en zijn ogen vielen op een grijszwart gestreepte poes. Fijn, dacht hij er even rustig tussenuit te knijpen, kreeg je dit weer. Hij maar denken dat het Thunderpath rustig zou zijn. Weinig katten zouden zich hier wagen, met al die monsters. Dat was althans wat hij toen dacht. Blijkbaar had hij het mis, want even later kwam er nóg een kat aangelopen. Een poes welteverstaan. Ze hadden allemaal het volle recht hier te zijn, niet dat hij er blij mee was. Zijn blik verschoof van de twee poezen naar de witte kattin. Hij was eigenlijk de enige kater hier. Ach ja. De zwarte en de gestreepte poezen leken elkaar ook nog eens te kennen, kon het nog beter? De gestreepte poes keek hem ook nog eens met zo'n arrogante blik aan, wat Bones zijn hoektanden deed ontbloten. "Deze twee individuen verstoren mijn ochtendritme, en daarvan word ik niet blij. Dat was ik toch al niet," zei de gestreepte poes verwijtend. Bones liet een luide grom horen, hij zou dat gedrocht laten merken dat hij niet blij was met haar gedrag. "Ik zou uitkijken als ik jou was," zei hij op dreigende toon. De witte kattin had hij vergeven en vergeten, hij zou haar zeker niets doen. Ze was tenslotte nog jong. Met de andere poes was hij daarentegen niet al te blij.

"Ik zou uitkijken als ik jou was," Zei de grijze kater grommend. Redeye voelde haar haren recht overeind staan. Deze kater maakte haar bang. Wat was hij van plan. Redeye besloot het zich niet te laten kennen door deze grote kater. "En wat bedoel je daar nou weer mee als ik het vragen mag. Ze wou zo rustig overkomen als mogelijk en rekte zich uit. hebben Shyleaf of ik soms iets fout gedaan meneer de grote doodenge kater. Redeye's stem trilde maar hield zich toch in. Ze liep voorzichtig heen en weer, en constant hield ze haar ogen op de kater. Ze was bang dat zodra ze wegkeek hij haar al bij haar nekvel zou hebben gegrepen en dan kon ze wel vaarwel zeggen tegen haar leven. Die kater zou haar zeker vermoorden. Ze ging weer zitten, half voor Shyleaf, ze zou haar beschermen. Ze keek de kater vrolijk aan. Ik ben Redeye trouwens, en jij? Het zou fijn zijn wetend met welke katten ik praat, mijn moeder heeft me namelijk altijd geleerd nooit met vreemde te praten.Ze keek de kater sarcastisch aan.

De nekharen van de poes met de pikzwarte vacht en de felrode ogen rezen overeind. Blijkbaar had ze toch nog een beetje pit. Ze besloot uiteindelijk ook nog eens haar bek open te trekken. "En wat bedoel je daar nou weer mee als ik het vragen mag," sprak de poes. Bones bekeek haar even grondig, terwijl hij haar opmerking liet bezinken. Als ze eens wist hoe stom dat had geklonken. Daarbij, hij had het niet tegen haar. Hij had het tegen die andere poes gehad. Voor zijn doen had die een iets te grote bek gehad, en daar was Bones niet van gediend. Als ze niet zou oppassen, had ze een groot probleem. Bones was sterk en en ook een goede vechter, en dat zou hij haar maar al te graag laten zien als ze zo doorging. Bones' haren rezen nog wat overeind, en hij maakte zich wat groter. Als het nodig was, nam hij ieder moment een dominante houding aan. Hij zou ze laten zien wie er de baas was. "Hebben Shyleaf of ik soms iets fout gedaan meneer de grote doodenge kater." De stem van de poes trilde, hij kon het merken. Een klein grijnsje speelde rond zijn lippen. "Dat mormel daar," zei Bones, terwijl hij naar de poes wenkte die de naam Shyleaf droeg. "Moet eens op haar woorden letten." Shyleaf had het bij hem nu wel verpest, en het zag er naar uit dat dat andere beest dat ook zou gaan doen. Maar toen gebeurde er iets wat Bones totaal niet verwachtte. De zwarte poes zette ineens een vrolijk blik op haar gezicht, en begon vrolijk tegen hem te praten. "Ik ben Redeye trouwens, en jij? Het zou fijn zijn wetend met welke katten ik praat, mijn moeder heeft me namelijk altijd geleerd nooit met vreemde te praten." Hij keek haar even verbaasd aan, waarna hij zich weer herstelde, en er weer een norse blik op zijn gezicht verscheen. Wat was dit? "Bones is de naam. Maar ik denk dat alleen mijn naam weinig veranderd aan het feit dat ik een vreemde voor je ben," mompelde hij met zijn lage stem. Je kende iemand niet als je alleen zijn of haar naam wist. Nog lang niet zelfs. Je moest er toch een stuk meer moeite voor doen om iemand te leren kennen, en deze poes leek dat niet te weten. Het kleine, witte beest hield zich nu op de achtergrond. Alleen maar goed. Bones wilde niet nóg een zeikende kat om zich heen hebben staan.

~ Sorry voor de late post. Redeye, zou je aanhalingstekens neer willen zetten als je wat zegt? Dat leest makkelijker.

Er werd van alles door elkaar geroepen en even later kwam er nog een kat bij, ene poes, die ook rogue was, maar haar naam wist Swan niet, van de grote grijze kater nu wel, die heette Bones had hij verteld. Maar nu riep de eerste poes ietes tegen de nieuwe zwarte poes die blijkbaar redeye heette en die eerste poes heette blijkbaar Shyleaf want dat zei redeye tegen haar. Er werd een hele boel gezegt en Swan volgde het totaal niet meer, wel begreep ze dat die Shyleaf iets tegen Bones en haar had en Bones ging daar weer boos op in en redeye die daagde Bones dan weer uit en alles leek erop dat had een gevecht ging worden. Behoedzaam keek Swan opzich heen, ze was alleen maar nara het Donderpad gaan kijken en meteen had ze een stel chagarijnige katten om zich heen. Hoe was het mogelijk? vroeg ze zich af, Mischien kon ze maar beter gewoon naar de hooischuur gaan we ze woonde met haar ouders en zusjes. 'Leuk jullie te ontmoeten!' riep ze naar de bekvechtende katten 'Maar ik moet nu naar huis' ging ze vervolgens verder waarna ze even naar de kater en de poezen keek om vervolgens snel het bos in te verdwijnen, weg van het Donderpaw, opweg naar huis.

Onderwerp: Re: So, this is what thay cal Thunderpath.....