Wildfire

Thornfang keek de kater recht aan. Hij was met Nevermind opgegroeid, nooit echt met de kater om gegaan, maar dan nog kende hij de kater. Het was nooit zijn favoriete kater in de clan geweest. Vervolgens zij Nevermind dat hij al ging en verdween hij in het kamp uitgang. Thornfang staarde de kater hijgend na, waarna hij vermoeid en zwakjes door zijn poten heen zonk. De wond op zijn schouder en wang bloedde hevig. Maar het was meet de klap die hij tegen zijn kaak had ontvangen die hem door zijn poten heen liet zakken. Hij zei niets meer. Het enige wat hij zag was zijn moeder die gehaast Acefray en Tallshadow riep en vervolgens het kamp uit raasde achter Nevermind aan. Ze was laat. Maar gelukkig niet te laat.

OOC: Vervolg topic tussen Nevermind en Innerstar?
Thornfang is nog niet topic uit. Anderen zijn nu welkom.

De flame-point kater had een paar prooien gevangen. Bescheiden als altijd noemde hij het een slechte jacht. Hij kon beter. Eigenlijk feitelijk was het een van zijn goede jachten, alleen kampte hij met een laag zelfbeeld. Hij kon er zelf ook niet aan doen. Met zijn muis en een veel te dikke kikker liep hij richting kamp. Toen hij er bijna was werd hij helemaal overrompeld en bijna vertrapt door Nevermind. Hij bleef even verwilderd staan. Hallo?! Kwaad keek hij achterom. Zin om eens goed zijn gedacht te zeggen, maar dat durfde hij niet. Dus liep hij maar door. Bij de ingang van het kamp werd hij ook voorbij gerend door een soort van hoge rangen patrouille. Wat was er aan de hand? Hij stapte in het kamp, lopend naar de prooistapel. Daar dropte hij zijn prooi. Zijn lichtblauwe ogen gleden rond het kamp. Een donkergrijze kater lag daar te puffen. Hij had witte vlekken. Thornfang? Haildaze snelde erop af. Wat deed zijn vriend daar in godsnaam? Hij zag bloed dat langzaam uit een wond druppelde. Had het iets te maken met de patrouille en Nevermind? Hij knielde bij zijn vriend. "Wat is er gebeurd?" Voorzichtig gaf hij een lik aan de wond. Bloed smaakte nu echt eens vies. Hij trok een gezicht. "Wie heeft dit gedaan?"

Hij lag daar, kon zichzelf even niet bewegen, of kon het wel, maar wou het niet omdat het hem teveel pijn deed. Innerstar had Acefray en Tallshadow geroepen om voor hem te zorgen. Tallshadow om vragen te stellen en Acefray om hem te verzorgen en weer op te knappen. Echt een beweging maakte Thornfang niet. Hij lag gewoon compleet afgemat op de grond. Nevermind was sterk, te sterk voor hem. Thornfang kon zichzelf goed verdedigen, maar dat bleef niet zo. Toen kwam zijn beste vriend er aan gerend, Haildaze. Hij leek bezorgd en knielde bij hem neer. Hij likte de wond schoon en vroeg wat er gebeurd was, wie dit gedaan had. "N-Nevermind..." murmelde hij. "H-hij viel m-me aan," klonk zijn haperende stem. "A-Acefray? K-Kom hij a-al?" Vroeg hij, waarna hij zijn ogen sloot om zich af te sluiten van de draaiende wereld. Want elke keer als hij sprak, deed het pijn aan zijn kaak. Er was niets gebroken, maar het kon wel eens flink gekneusd zijn en enorm gaan zwellen.

De kattin liep met haar patrouille terug het kamp in. Jachtpatrouilles waren niet haar favoriet, maar ze ging altijd zonder klagen mee. Een muis en een raaf hingen levenloos uit haar bek, en Wasp knikte de andere patrouille leden vaarwel waarbij ze ze op de prooistapel legde. Haar ijsblauwe ogen gleden naar een groepje katten, en haar oren gleden in haar nek toen ze zag hoe Thornfang op de grond in elkaar gezakt zat. Ze hoorde zijn uitleg en grommend staarde ze richting de uitgang. Die lafaard was er natuurlijk tussenuit gepiept nu het nog kon. Dit stond gelijk aan verraad. "Wat dacht dat muizenbrein wel niet?" siste ze laag en ontfermde zich over de zoon van Innerstar. Net zoals Acefray was ze nergens te bekennen. "Sshh, ssh," miauwde ze zachtjes en ze drukte haar vacht gerustellend tegen de kater aan. "Acefray kan elk moment komen," vervolgde ze zacht.

Volekit had niet gezien wat er was gebeurd. Toch was de poes benieuwd naar de plotse bijeenkomst van een klein aantal katten. Houden ze een geheime ceremonie of vergadering? De jonge poes trippelde vrolijk naar de katten toe, niet door hebbend dat de houding van sommige katten nogal gespannen was. Ze herkende enkele warriors, katten die voor haar gelijk stonden met de leader. Voor een kitten als Vole was iedereen groots. Misschien dat ze binnenkort één van deze warriors als mentor kreeg. Ze werd namelijk bij de eerst volgende ceremonie apprentice! Nu pas drong het tot haar door dat er iets aan de hand was. Krassen waren duidelijk zichtbaar en enkele bloedstrepen waren zichtbaar voor haar. Het was rood. Was dat bloed? Ze had dat nog niet eerder gezien, bloed. Ze had het enkel in de verhalen van de Elders gehoord wanneer ze aan het praten waren over grootste gevechten. Ze staarde dan ook met grote ogen naar de kat die op de grond lag en porde uiteindelijk Waspsting op haar rug. "Zijn we aangevallen?" vroeg ze dan ook. Haar kopje ging vluchtig over het kamp. Ze had er toch niet doorgeslapen hé?

Thornfang hield zich stil terwijl Haildaze hem steunde. Hij had veel aan zijn beste maat, maar hoopte dat Sin ook snel zou komen. Maar ergens ook weer niet. Hij wou niet dat Sinclaw hem in deze toestand zag. Hoe slap zou dit er wel niet uitzien? Thornfang wou een sterke warrior zijn voor zijn partner, maar hoe hij er nu bij lag was het niet bepaald sterk. Toen kwam Waspsting er bij. Zij was als een soort tante voor hem. Hij wist dat Waspsting en Innerstar redelijk close waren met elkaar. Daarom kon hij haar troost ook zeker waarderen. Ze suste en zei dat Acefray elk moment komen kon. Blijkbaar was er ook een kitten bij gekomen en het werd hem wat druk, maar hij probeerde het te negeren. Haildaze moest een oogje op de kitten houden. Vervolgens vroeg Tallshadow naar Acefray en toen kwam de medicine cat eindelijk opdagen. Thornfang sloot zijn ogen, maar Acefray zei dat hij er bij moest blijven. "K-kaak," zei hij met krakende stem, zijn bek nauwelijks bewegend omdat het pijn deed. "S-schouder... wang..." vervolgde hij. Hij liet zijn kop op zijn poten liggen, want zijn kop bewegen deed ook enorm veel pijn. Het deed allemaal flink pijn, vooral bewegen en dat kwam allemaal door de klap op zijn kaak. Nevermind was enorm sterk, dus het was niet gek dat die klap zoveel schade had aangericht. Thornfang kon wel eens een lichte hersenschudding hebben.

Niemand reageerde op haar vraag, wat haar een beetje nerveus maakte. Waren ze nu aangevallen of niet? Wat was er gebeurd? Volekit keek kort op toen ze haar naam hoorde. "Zou jij een oogje willen houden op Volekit?" Ze fronste even bij wat de deputy zei. Waarom moest ze in de gaten gehouden worden? Ze deed toch niets verkeerd? Of waren ze echt aangevallen? Volekit draaide zich om naar de ingang van het kamp. Haar oortjes stonden haar voren en haar oogjes waren alert.  Ondertussen was de medicine cat ook al verschenen, maar daar had ze nu geen aandacht voor. Vole was namelijk aan het kijken of er geen vijanden waren.

De kater keek zijn vriend nerveus aan. Nevermind was die kater die hem hals over kop onderuit liep. "Ik heb hem gezien, hij is als een lafaard weg gerend." Hij probeerde de zaak een klein beetje op te helderen. Niet echt een slimme zet, maar zo was hij nu eenmaal. Al snel kwam half Shadowclan uit hun schaduwplekjes vandaan om zich bij hem te voegen. Hij kromp nog nerveuzer ineen. Dit was niets voor hem. Hij duwde zijn neus voorzichtig tegen Thornfangs neus aan. "Het komt goed, Acefray is onder weg." Hij had het nog niet gezegd of Acefray stond al bij Thorn. "Haildaze," De kleine kater keek op. "Zou jij een oogje willen houden op Volekit?" Hij knikte en keek nog naar zijn vriend. "Tot subiet," mompelde hij ietwat onhandig. Voorzichtig trippelde hij op Volekit af. "Hallo daar." Met kittens was hij helemaal anders. Niet zo gesloten of onzeker. Met kittens was hij op zijn gemak. "Vroeg je daarjuist iets?"