Keep her on the good side

Ze hield elke dag haar jongen in de gaten. Zowel de oudere jongen als haar kittens die net apprentice waren. Met Firedance ging het steeds beter, ze was trots op haar. Mistpaw deed het ook goed tot nu toe, al had ze nogal wat dingen waar ze mee zat. Het feit dat ze nooit een partner en kittens zou mogen hebben, maar dan kwam er nog mee dat een relatie met een kat buiten de clan al zeker niet mocht. Maar beide was wel het geval, Mistpaw was verliefd op een kat buiten Thunderclan en dat kon en mocht gewoon niet. En dan was er nog Whifflepaw. Whifflepaw die langzaam het pad van het licht verloor. Ongeacht wat nog altijd voor Bloodclan koos, al was ze nog wel in Thunderclan. Zolang ze in Thunderclan was, viel ze nog te redden. Daarom zocht Brightspots nu de enige kat in de clan op waar ze nog contact mee kon hebben. "Mistpaw," klonk haar stem, al zou Mistpaw haar nog niet kunnen zien. De medicine cat apprentice was bezig met het zoeken naar kruiden. "Mistpaw," miauwde ze nog een keer. Deze keer moest haar stem ook duidelijker klinken in de oren van de apprentice, haar dochter. "Mistpaw," en nu kwam Brightspots tevoorschijn. Het begon schemerig met allerlei sterren in haar vacht, tot langzaam steeds duidelijker. Al bleef je door haar heen kunnen kijken. Ze glimlachte warm naar haar dochter. "Hallo daar," snorde ze.

Mistpaw had een rustige dag voor de boeg. De liep rustig door Thunderclan gebied heen, een ommetje langs alle kruiden die ze in het territorium wist te vinden. Ze wou dat ze soms iets minder met haar kop in de kruiden kon zitten, want hoe leuk het werk als medicine cat was, soms wou ze dat ze net zo stoer kon vechten als Firedance of net zo goed kon jagen zoals elke andere kant. Haar eigen eten vangen kon ze niet en soms voelde Mistpaw zich alsof ze niks toevoegde aan de clan. Hoewel ze wist dat zij haar eigen waardes had. Plots draaide haar kop om. Zei iemand nou haar naam? Nee, het was vast niet geweest. Ze liep rustig door, liet haar staart langs een bloeiende struik gaan. Weer hoorde de medicine cat apprentice haar naam. Maar toen ze omkeek was er niets. Raar, maar ze zou het zich wel verbeelden. Maar toen ze haar naam nog een keer hoorde en omkeek, wist ze dat ze niet gek was. Mistpaw zag daar de vage gedaante van haar moeder, omringt door sterren. Een glimlach kwam op de poes haar gezicht. "Mam!" zei ze enthousiast. "Vanwaar dit bezoek?" opeens werd haar gezicht ernstig. "Je komt me toch niet slechts nieuws voor de clan brengen?" vaak zaten Starclans ontmoetingen vast aan prophecy's, die soms niet veel goeds te betekenen hadden.

Mistpaw kreeg een grote glimlach op haar gezicht en zei enthousiast "mam!" Waarna ze vroeg vanwaar dit bezoek kwam. Brightspots glimlachte. "Starclan komt niet altijd met helse voorspellingen, hoor, mijn dochter," miauwde ze warm, waarna ze naar haar dochter toe liep en haar sprankelende snoet tegen die van haar dochter duwde. "Ik ben op dit gewoon een moeder uit Starclan die probeert haar dochters te helpen," vervolgde ze warm. Ze ging zitten en sloeg haar met sterren bedekte staart over haar voorpoten heen terwijl haar heldere ogen zich in die van haar dochter priemde. "Eerst wou ik met jou beginnen, want volgens mij voer jij nu een innerlijke strijd en kan je wel een moeder gebruiken," miauwde ze. Indirect was dit ook voor het welzijn van Thunderclan. Want als Mistpaw de keuze maakte om met Acefray partners te worden en Acefray daar mee in stemde, zou ze niet langer meer een medicine cat kunnen zijn. Daarbij verraadde ze Thunderclan dan door met een kat buiten Thunderclan te gaan.

Mistpaw moest een beetje lachen toen haar moeder vertelde dat Starclan niet altijd met helse voorspellingen kwam. "Gelukkig maar.." zei ze tegen haar moeder en drukte haar kop ook tegen die van haar toen ze dichterbij kwam. Mistpaw ging daarna ook zitten. Ze was blij met het bezoek van haar moeder, maar toen ze over haar innerlijke strijd begon zwiepte haar staart toch kort heen en weer. "Ja.. het gaat niet zo goed. Ik weet dat het niet mag en dat ik Thunderclan verraad, maar ik hou echt van hem mam." zei ze tegen de doorzichtige gedaante voor haar. Voor anderen moest dit er raar uit zien, ze zat in principe tegen lucht te praten voor hun. "Ik weet niet wat ik moet doen. Het zal nooit kunnen werken, maar toch. Iets in mijn stomme kop blijft me vertellen dat het wel kan." ze wou dat ze die gedachtes van zich af zou kunnen schudden. Dat ze alles gewoon kon vergeten.

Brightspots wist niet wat de rest van de katten van Starclan hier van vonden, dat ze nog steeds invloed probeerde uit te oefenen op haar kittens. Hun door het leven heen te helpen, te voorkomen dat ze de verkeerde keuzes gingen maken. Starclan zei haar dat ze het los moest laten en dat als ze haar kittens wou zien, ze het bij zien moest houden. Brightspots kon namelijk zelf bepalen of Mistpaw haar kon zien of niet. Andere katten konden haar gewoon weg niet zien. Brightspots glimlachte bij de reactie van Mistpaw en luisterde vervolgens naar haar dochter. "Wat niet kan, Mistpaw. Alleen moet je goed na denken voor je je keuze maakt. Je zult een hele hoop kwijt raken als je voor hem kiest. Want dan kies je hem zowel boven je clan als boven je rang. Jij bent misschien wel de belangrijkste kat in Thunderclan, jij bent de brug tussen de levenden en Starclan en jij hebt het vermogen katten beter te maken, te redden. Dit zal je kwijt raken wanneer je voor Acefray kiest, daarbij zal hij het zelfde verliezen," miauwde ze. "Daarbij weet iedereen hoe Innerstar met verraders om gaat," vervolgde ze, haar lip licht opkrullend. "Mistpaw, jij moet zelf bepalen wat je doet, je hart volgen, maar ik wil je beschermen van de mogelijke consequenties, omdat ik gewoon weet als je moeder zijnde dat je geluk tijdelijk zal wezen," vervolgde ze met een bezorgde, liefdevolle blik.

Ze voelde hoe haar keel zich samen kneep bij de woorden van haar moeder. Het was lastig om zo te horen dat haar droom kapot werd gemaakt. Hoewel haar droom vanaf dag 1 al verdoemd was te mislukken. Haar blauwe blik ging even naar haar poten terwijl ze de tranen terug drong. Haar keuze voor Acefray zou betekenen dat ze alles kwijt zou raken. En dat hij hetzelfde kwijt zou raken, als hij überhaupt er al op in zou gaan. Tranen kwamen nu toch door en vielen op de bosgrond. "Ik denk dat medicine cats gewoon nooit geluk kunnen hebben, toch mam?" zei ze terwijl ze haar moeders blik weer opzocht. Voor het eerst in haar leven voelde ze jaloezie voor Firedance, die wel alles kon hebben wat zij wou. Kittens, een partner, een eigen leven. Natuurlijk had Mist geweten toen ze dit leven koos dat ze dit nooit kon hebben, maar als kitten was dat toch anders dan nu. "Ik weet dat ik dit gekozen heb, maar ik wist niet dat het zo lastig zou zijn. Als kitten denk je toch wat makkelijker over de wereld. Als apprentice ook trouwens." met dat laatste doelde ze meer op haar stomme keuze om naar de medicine cat meeting te gaan ondanks dat Claw het had verboden. Mistpaw was later verblind in een oog door de kater en haar moeder was vermoord en hier stond ze nu.

Toen ze zag hoe Mistpaw begon te huilen zuchtte ze zachtjes en ging ze naast haar dochter zitten, waarbij ze haar met sterren bedekte vacht tegen haar dochter aan drukte en haar een troostende lik over haar kop heen gaf. "Maakt het zijn van een medicine cat je dan niet gelukkig? Hoe je levens redt?" Vroeg Brightspots met zachte stem aan haar dochter. "Mistpaw, je bent niet voor niets medicine cat apprentice geworden. Starclan geloofde vanaf dag één al in je. Je bent zoveel sterker dan je denkt. En alleen katten mentaal zo sterk als jij kunnen een rang als deze op zich dragen," miauwde ze terwijl ze haar dochter recht aan keek met een liefdevolle blik. "Maar dan nog is het jouw leven, Mistpaw. Denk alleen heel goed na voor je een beslissing maakt," vervolgde ze. Ze gaf haar dochter een liefdevolle blik. "Maar ondanks wat voor keuze je maakt, ik zal er altijd voor je zijn. Of je me nou kan zien of niet," miauwde ze. Wat ze niet zei was dat Mistpaw haar nooit meer zou kunnen zien of horen als ze haar rang afstond. Brightspots zou dan net zo dood zijn voor haar als voor iedereen. En ze zou haar dan weer zien wanneer ook Mistpaw het land van Starclan zou betreden.

Natuurlijk was ze wel blij met alle leven die ze redde en met alle katten die ze kon helpen. Daar deed ze het voor. Mistpaw hield haar tranen nu ook niet meer in, ze voelde zich de laatste tijd zo ellendig over dingen, ze kon niet meer slapen van hoe hard ze nadacht over elke mogelijk uitkomst van een situatie. "Ik ben gewoon, nergens goed voor..." snikte ze terwijl ze met haar poten haar tranen weg probeerde te vegen. "Ik kan niet jagen, want ik ben blind in een oog. Ik kan niet helpen vechten, want ik ben blind in een oog. Door mij ben jij dood!" Het laatste schreeuwde ze nog net niet van de paniek, omdat ze wist dat iemand haar dan zou vinden. Alleen huilend in het midden van Thunderclan territorium. "Ik heb nog nooit een eigen muis kunnen vangen omdat ik het niet kan.." Altijd maar pakken wat er op de prooistapel lag, nooit kon ze is met voldoening thuis komen met een dikke muis of misschien wel een merel in haar bek.

Brightspots luisterde rustig naar de woorden van Mistpaw terwijl ze met haar staart haar rug streelde. Ze begreep haar wanhoop wel. "Ik begrijp je heel goed, Mistpaw," miauwde ze zacht. "Ik zelf heb vanaf mijn twaalfde moon ook niet meer kunnen jagen of vechten, al was ik daarvoor altijd al een ramp in vechten. Ik was mijn achterpoot kwijt," miauwde ze. "Maar dat betekende niet dat ik niets kon. Ik gaf mijn rang als warrior op, of raakte deze eerder kwijt en ben toen Queen geworden van elke kitten zonder ouder en jullie natuurlijk," miauwde ze. "Jij kan niet jagen en niet vechten om je oog, maar jij bent totaal niet nutteloos. Jij zorgt er voor dat katten die gewond zijn weer beter worden, zodat ze kunnen blijven doen waar ze goed in zijn, jij brengt kittens op de wereld en zorgt er voor dat alles goed gaat. En zelfs wanneer het niet goed gaat heb je het geprobeerd. Jij maakt katten beter die ziek zijn, zorgt er voor dat een kitten haar moeder niet kwijt raakt," miauwde ze. "Noem jezelf niet nutteloos," vervolgde ze en ze gaf haar dochter een lik. "Dat je niet kan jagen, betekend niet dat je nutteloos bent en niet mag eten... daarbij, al je vier de poten werken nog en je kan het alsnog leren. Je hebt nog altijd een oog, oren en een neus," vervolgde ze. "Vechten is niet noodzakelijk, jij mag je leven namelijk niet riskeren voor het welzijn van de clan," vervolgde ze vervolgens, in de hoop dat dit haar dochter wat op zou beuren. "Jij bent er voor de clan op manieren die anderen nooit zouden kunnen. Jij kan met mij praten, in tegenstelling tot Firedance, of welke andere kat waarvan hun ouders nu in Starclan zitten," vervolgde ze. Ze glimlachte en gaf haar dochter nog een likje langs haar oor.

Natuurlijk wist haar moeder hoe het was. Zij was aangereden door een monster toen Mistpaw nog een kitten was geweest. Dat wist ze nog goed. Brightspots had wel een punt. Misschien kon ze nog wel leren jagen als ze haar best deed. Misschien wou Firedance het haar leren als ze ooit tijd had. Vechten zou nooit wat worden, vermoedde ze. "Vechten wordt niks. Ik kan geen dieptes zien, daarom twijfel ik ook over jagen. Ik zal nooit precies weten hoe ver de muis is." zei ze toen. "Ik weet ook wel dat ik anders speciaal ben dan anderen. Maar soms voel ik me.. overbodig? Ik weet niet of dat het goede woord ervoor is. Maar als ik zie dat de gemiddelde apprentice het zo gezellig heeft tijdens zijn apprenticeship en ik daar maar in de medicine cat zit, mijn eigen dingen doe, het voelt toch een beetje gek. Ik voel me de laatste tijd steeds vaker alsof ik boven mezelf zweef." ze raakte zichzelf kwijt, dat wist ze zelf ook wel. Maar ze wist dat haar moeder de woorden die ze zei goed bedoelde, het zou allemaal wel op zijn pootjes terecht komen. "Ik heb ook steeds paniekaanvallen. Ik had er eentje op de Gathering. Starclan, dat was beschamend."

Brightspots knikte begripvol met haar kop en krulde haar gevlekte, lange staart om het lichaam van haar dochter heen. Ze zal altijd haar kleine meisje blijven. "Mistpaw, daar kan je een manier voor vinden. Sluit je ogen en voel het, voel de afstand, meet het af met je gehoor, reuk de afstand," vertelde ze Mistpaw. "Je leert het wel. Maar daarbij is het niet de taak van een medicine cat om de clan te voeren," vervolgde ze. "Vechten zul je ook wel kunnen, al ben je je diepte verloren, je zal daar ook je weg in vinden. Jezelf verdedigen is dan wel weer belangrijk. Vraag iemand om je daarbij te helpen," miauwde ze. "En jij mag het ook gezellig hebben, zoek ook anderen op voor ontspanning," vervolgde ze. "Je bent niet overbodig, nutteloos, of niet van toepassing," miauwde ze. "Je bent enorm belangrijk," miauwde ze. Toen begon Mistpaw over haar paniekaanvallen en die had Brightspots inderdaad gezien tijdens de Gathering. "Geef jezelf ook wat rust en tijd, Mistpaw, dingen hebben tijd nodig, die moet je verwerken. Stop ze niet weg, laat ze er zijn," miauwde ze vervolgens en ze raakte het neusje aan van haar dochter, in de hoop haar wat kracht te geven om zich weer wat sterker te voelen.

"Je hebt gelijk mam, misschien leer ik het ooit wel. Ik zal Firedance is vragen of ze me iets kan leren." zei ze tegen haar moeder. Verdedigen kon ze wel, alleen toen Claw haar overvallen had was ze verstijfd van angst geweest en had ze niks terug kunnen doen. Naar die dag dacht ze nog vaak terug. "Ik zou niet weten wie eigenlijk... ik heb niet echt.. goede vrienden? Ik kon het wel met Rowanflight vinden toen hij bij mij in de den moest blijven. Maar die is nu ook weer weg. Jayfeather is niet zo spraakzaam.." daar hield het lijstje al gauw op eigenlijk. Mistpaw knikte toen haar moeder vertelde over dat ze haar gevoelens niet weg moest moffelen. "Weet ik wel, maar gewoon.. dat het publiekelijk gebeurde waar elke kat het kon zien was heel erg. Al denk ik dat het te druk was om er echt goed op te letten, maar toch." ze voelde dat Brightspots haar neus tegen die van haar drukte en Mistpaw sloot haar ogen eventjes. "Dankjewel mam. Ik mis je echt heel erg in het kamp, de kittens in de nursery ook. En Whifflepaw vast ook, ondanks haar.. fase.." als het een fase was tenminste. Dat was nog afwachten.

Brightspots knikte en zei dat Firedance dat vast wel zou willen. Brightspots luisterde vervolgens over de katten waar Mistpaw wel mee optrok en ze knikte na haar woorden. "Neem initiatief en leer anderen kennen, neem eens iemand mee die je anders niet zou opzoeken wanneer je kruiden gaat zoeken," miauwde Brightspots warm. Het zou vast helpen, zo kon ze vast wel meer vrienden maken. Want vrienden was enorm belangrijk. Net als dat Birghtspots een beste vriendin en vriend had gehad. Littlewish en Moonstripe. "Mistpaw, ziet niet al te erg in over je paniekaanvallen. Deze zullen minder worden wanneer je genoeg je emoties ventileert. En praat over wat je dwars zit. Silverstar zal bijvoorbeeld een goed iemand zijn om mee te praten naast Firedance," miauwde ze. Silverstar was een kater waar je sowieso goed mee kon praten. Zoals hij tegen Whifflepaw had gesproken, bijvoorbeeld. Dat was een kater waar Mistpaw zeker wat aan zou hebben. Bij de volgende woorden verstarde ze wat, zeker toen de naam Whifflepaw naar voren kwam. "Dit is geen fase, Mistpaw," miauwde ze. Haar stem klonk nu heel anders. Waarschuwend. "Whifflepaw begint het pad van het duister te bewandelen. Als ze zo doorgaat zal ze Starclan kwijtraken," miauwde ze. "Als ze niet beschermt wordt, zal ze kiezen voor Bloodclan," vervolgde ze. "Behoed haar hier van en zorg er voor dat meer katten dat gaan doen, dat haar clan haar in bescherming gaat nemen. Want als iedereen blijft denken dat dit een fase is... gaat het fout... en dat zal er veel meer gebeuren," meer kon Brightspots er ook niet over zeggen. Maar Whifflepaw moest beschermd worden. Haar haat voor Thunderclan en de clans überhaupt moest minder worden en ze moest gaan inzien wat goed en slecht was.

"Ik ken ze wel, maar ik ken ze niet echt, snap je?" als dat logisch was. Natuurlijk wist ze wie haar clanmates waren, maar ze wist niet goed wat ze leuk vonden, wat ze aten, wat ze deden in hun vrije tijd, van wie ze hielden. Haar moeder vertelde haar dat ze niet te erg in moest zitten over haar paniekaanvallen, alles zou op zichzelf wel goed komen als ze zichzelf niet afsloot voor haar gevoelens, wat moeilijk was sinds alles met Acefray naar boven was gekomen. Maar toen Brightspots over Whiffle begon werd haar toon anders, serieus. Mistpaw knikte. Ze wist dat haar zusje werd aangetrokken door een duistere kant. "Vergeet niet dat Claw alles is wat zij heeft gekend, geleerd heeft. Het is aan ons om ervoor te zorgen dat Whiffle inziet dat ze hier thuis hoort." of een kant kiest.. maar als ze later in een strijd tegenover haar zusje kwam te staan die dan in Bloodclan zat.. Mistpaw wist niet wat ze dan zou doen. "Ik vind het lastig. Niemand lijkt fatsoenlijk tot haar door te dringen. Ze blijft maar ratelen over Claw en de Bloodclan." ze kende geen respect voor hun echte leider, Silverstar. Maar dat zou nog komen, hoopte ze..

Brightspots knikte en gaf haar dochter een kopje. Ze zou er voor haar zijn, haar door deze periode heen helpen en er voor zorgen dat Mistpaw een goede medicine cat zou worden, dat ze er gelukkig mee kon worden. Het was moeilijk, maar Mistpaw moest nu door de zure appel heen bijten. Dit kon wel eens de ultieme test zijn voor haar dochter om zich te bewijzen aan Starclan. Maar Brightspots had alle vertrouwen in haar dochter.
Als ze aan haar andere dochter dacht, Whifflepaw, voelde ze angst en enorm veel zorgen. Dit sprak ze uit naar Mistpaw toe. Want Brightspots kon er dan wel voor Mistpaw zijn, ze kon er niet voor Whifflepaw zijn. Niet direct in ieder geval. "Vergeet niet dat Claw alles is wat zij heeft gekend, geleerd heeft. Het is aan ons om ervoor te zorgen dat Whiffle inziet dat ze hier thuis hoort." Brightspots slaakte een zucht bij deze woorden. "Ik hoop ook dat jullie dat willen doen, want Whifflepaw, jij bent de enige waar ik contact mee kan hebben om zo ieder van mijn kittens te helpen," miauwde ze. "Ik vind het lastig. Niemand lijkt fatsoenlijk tot haar door te dringen. Ze blijft maar ratelen over Claw en de Bloodclan." Brightspots staarde naar haar poten. "Begrip is wat ze nodig heeft en een hele hoop liefde, dat zou haar hier kunnen laten, want dat is haar zwakke plek. Hoe meer er boos tegen haar gedaan wordt en hoe meer katten haar proberen te overtuigen, hoe meer ze afstand zal gaan nemen," murmelde ze. Ze gaf haar dochter een kopje. "Help haar," murmelde ze, haar dochter aankijkend met wanhoop in haar ogen.

Haar moeder maakte zich echt zorgen over Whiffle, wat meer dan logisch was, aangezien de kleine kat echt de foute kant op gaat. "Ik zal is met haar praten. Misschien krijg ik nog wel iets door die harde kop heen." ze probeerde er een beetje een grapje van te maken, maar ze wist dat het serieus was. Brightspots vertelde dat Whiffle begrip en liefde nodig had van haar familie, geen haat en meer ellende. Dat snapte ze wel, maar ze snapte ook dat Firedance zo boos werd omdat ze zo onrespectvol was naar Silverstar, er moest iets gebeuren. "Er moet gewoon snel iets gebeuren, ze mag niet in de poten van Claw vallen en ze moet gewoon snappen dat die katten slecht zijn." Maar ze zag de wanhoop ik de ogen van Brightspots. Mistpaw haalde diep adem. "Ik zal mijn best doen mam, maar ik kan niks beloven. Whiffepaw kiest haar eigen pad." Net als dat zij haar pad bewandelde, bewandelde Whiffepaw haar eigen. Mistpaw kon proberen de apprentice over te halen de juiste keuze te maken, maar ze wist niet zeker of het haar ging lukken.

De zorgen om Whifflepaw waren zo intens groot. Brightspots wou dat het goed ging met haar dochters en zonen, niet dat ze van het pad raakte en zo verkeerde dingen gingen doen. "Ik zal is met haar praten. Misschien krijg ik nog wel iets door die harde kop heen." Dankbaar gaf Brightspots haar dochter een kopje. "Dankjewel, je voorkomt daar een hele hoop gedoe mee," miauwde ze, waarbij er ook een typische Starclanachtige, waarschuwende toon door haar stem heen ging. Als Whifflepaw naar Bloodclan zou trekken, zou haar haat voor Thunderclan toenemen. En daarbij hoorde een intense wraak. En Whifflepaw was slim, heel slim. "Er moet gewoon snel iets gebeuren, ze mag niet in de poten van Claw vallen en ze moet gewoon snappen dat die katten slecht zijn." Brightspots knikte instemmend bij de woorden. "Precies en liefde is het gene wat haar zal redden en doen inzien dat Bloodclan bestaat uit duisternis in plaats van licht," miauwde ze. "Ik zal mijn best doen mam, maar ik kan niks beloven. Whiffepaw kiest haar eigen pad." Brightspots knikte. Ze gaf haar dochter een kopje en langzaam begon haar lichaam weer te vervagen in sterren. "Doe je best, je redt daar niet alleen haar mee..." en toen, na een liefdevolle lik langs de oor van haar dochter verdween de gevlekte poes in de sterren.